Pro-Israëlische triomfalisten vieren een trifecta: in de loop van iets meer dan een jaar heeft Israël zijn drie meest lastige vijanden geveld of aanzienlijk teruggedrongen: Hamas, Hezbollah en de Syrische Bashar al-Assad. Een andere vijand, Iran, is neergehaald door Israëlische raketaanvallen, de moord op Hamas-leider Ismail Haniyeh in Teheran en een commandant van de Revolutionaire Garde in Damascus. De bondgenoten van de Iraakse sjiitische militie hebben naar verluidt beloofd, althans tijdelijk, de aanvallen op Israël te staken.
Israëlische militaire bronnen beweren dat de aanvallen in Iran (veroorzaakt door een Iraanse raketaanval op Israël) een groot deel van zijn luchtverdedigingssystemen hebben ontmanteld. Deze veiligheidsfunctionarissen merken op dat dit een sleutelmissie was: het uitschakelen van de luchtverdediging van Iran ter voorbereiding op een toekomstige grootschalige aanval op zijn nucleaire programma. De bronnen schatten dat het een jaar of langer zal duren voordat Iran de huidige schade zal herstellen en zijn capaciteiten zal herstellen. Gedurende deze periode zal het land het meest kwetsbaar zijn en zou een aanval vanuit Israëlisch oogpunt het meest optimaal zijn. Dat zou het tijdsbestek zijn waarbinnen een dergelijke aanval zou worden verwacht.
In zijn verzwakte staat dringen zowel de Israëlische leiders als de veiligheidsadviseurs van Trump aan op een dergelijke aanval op Iran. De voormalige Israëlische minister van Defensie, Yoav Gallant, reisde vorige maand naar Washington, DC. Hij lobbyde bij Amerikaanse functionarissen en vertelde hen dat dit “een kans is om tegen Iran op te treden.” Hij was voorstander van een Israëlische of bij voorkeur een gezamenlijke Amerikaans-Israëlische operatie tegen de nucleaire infrastructuur van Iran.
President Joe Biden is geen voorstander van een dergelijke aanval. Het zou dus worden overgelaten aan de nieuwe regering-Trump, wiens adviseurs deze optie serieus overwegen. Hoewel Trump herhaaldelijk zijn onwil heeft geuit om Amerikaanse troepen in te zetten ten behoeve van buitenlandse interventies, heeft hij oog voor de Israëlische belangen.
Op zijn minst zou hij de Amerikaanse inlichtingendiensten opdracht geven rapporten te delen die zouden kunnen helpen bij het aanvallen op Iraanse sites; hij zou ook gespecialiseerde munitie leveren die nodig is voor aanvallen zoals Biden heeft gedaan in Gaza en Libanon.
Om bijvoorbeeld de veiligste nucleaire locatie van Iran, Fordow, te vernietigen zou een GBU-57 bunkerbreker van 30.000 pond nodig zijn, die alleen in een B-2 bommenwerper kan worden gevlogen. Er zou een Amerikaanse of Israëlische piloot nodig zijn om de missie uit te voeren. Zonder dit niveau van Amerikaanse deelname zou het onwaarschijnlijk zijn dat Israël Fordow enige schade van betekenis zou kunnen toebrengen.
Een voorbeeld van een vergelijkbare samenwerking tussen de VS en Israël op het gebied van de inlichtingendiensten is de Israëlische moord op Hezbollahs voormalige onderbevelhebber, Imad Mughniyeh, mogelijk gemaakt door een verkenningsteam van de CIA. De Verenigde Staten hielpen ook bij het lokaliseren van de locaties van een groot deel van de hogere leiders van Hamas in Gaza, waardoor het Israëlische leger (IDF) hen kon vermoorden. Op dezelfde manier kunnen we van de regering-Trump groen licht verwachten voor Israël om door te gaan met het elimineren van belangrijke Iraanse veiligheidsfunctionarissen, aangezien het land de leiding heeft van Hamas en Hezbollah.
De nieuwe realiteit in de zaken in het Midden-Oosten biedt Israël veel meer speelruimte bij het aanvallen van zijn rivalen. Alle beperkingen die ooit bestonden, zijn nu verdwenen. In zijn verzet tegen de regering-Biden tijdens de genocide in Gaza heeft premier Benjamin Netanyahu laten zien dat Israël overal in de regio straffeloos zal optreden om zijn belangen na te streven. Het heeft ook nooit te maken met consequenties of verantwoordelijkheid.
De nieuwe strategische aanpak van Israël is gedemonstreerd in Gaza, waar het land genocide heeft gepleegd ondanks de geschokte reactie van de wereld. Zij heeft stand gehouden en weinig weerstand geboden. Zelfs arrestatiebevelen van het Internationale Strafhof tegen Gallant en Netanyahu hebben hen er niet van weerhouden bijna 50.000 Palestijnen af te slachten. Devi Sridhar van de Universiteit van Edinburgh, schrijft in de VoogdVolgens schattingen kan het dodental oplopen tot 335.000, inclusief sterfgevallen die direct en indirect door de gevechten zijn veroorzaakt.
Op dezelfde manier heeft de IDF een groot deel van Zuid-Libanon ontvolkt en hele dorpen die ooit Hezbollah-bolwerken waren, volledig verwoest. Het heeft de wijk Dahiyeh in Beiroet, waar de militante groepering was gevestigd, in een ruïne veranderd. Een groot deel van de hogere leiders is gedood, omdat zij zich schuilhielden in wat zij geloofden dat onneembare ondergrondse bunkers waren, door bunkerbommen van Amerikaanse makelij. Het succes van deze Israëlische militaire operaties, samen met binnenlandse politieke overwegingen, vergroot de vooruitzichten op een interventie in Iran dramatisch.
Trump, die ooit opdracht gaf tot de moord op de hoogste militaire commandant van Iran, Qassem Soleimani, heeft geen liefde verloren voor de Iraniërs. Hij annuleerde ook de nucleaire deal van Barack Obama uit 2015 met Iran. De komende president heeft weinig behoefte aan conventionele diplomatie of overeenkomsten. Hij geeft de voorkeur aan een eenzijdige aanpak en, indien nodig, aan het gebruik van geweld. Dit vergroot de kans dat hij groen licht zal geven voor een Israëlische operatie.
Een andere pleitende factor is de politieke kwetsbaarheid van Netanyahu. Het enige dat vervroegde verkiezingen en een nederlaag voor de impopulaire leider verhindert – wiens goedkeuringsscore is 29 procent — is een aanhoudend militair conflict. Eerder deze maand getuigde hij voor het eerst in de rechtbank, waar hij drie aanklachten wegens corruptie onder ogen zag. Een veroordeling van een van de graven zou hem tot aftreden dwingen.
Netanyahu heeft laten zien dat hij een sluwe politieke overlever is, een expert in het manipuleren van het publiek, zijn eigen rivalen en politieke bondgenoten voor zijn eigen voordeel. Hij begrijpt heel goed dat een succesvolle aanval op Iran, zelfs als die een terugslag van een tegenaanval voorspelt, hem in eigen land enorme politieke voordelen zou kunnen opleveren.
In decemberAssad werd omvergeworpen door een islamitische militante groepering, Hayat Tahrir al-Sham (HTS). In zijn eerdere versie als Al-Nusra was het een Israëlische proxy in de Syrische Golan, waar het tegenover de Hezbollah-troepen stond. Nadat HTS deze maand de controle overnam, viel de IDF Syrië binnen en bezette gebied tien kilometer van wat in 1974 een wapenstilstandslijn tussen de twee landen was geweest. Netanyahu trok onmiddellijk de verdragsovereenkomst in en kondigde aan dat Israël voor onbepaalde tijd Syrisch grondgebied zou bezetten als een “defensieve barrière” aan de noordgrens.
Een rapport van Reuters, gebaseerd op Syrische ooggetuigen, verklaarde dat IDF-commando’s zestien mijl van Damascus opereerden, in de buitenwijken van de stad. Hoewel de IDF het verhaal ontkende, erkende het wel dat zijn strijdkrachten actief waren buiten de nieuwe Israëlische bufferzone: “De IDF heeft troepen in de bufferzone ingezet en op een aantal gebieden die nodig zijn om te verdedigen.” Met andere woorden: zij beperkt zich niet tot activiteiten in het bezette gebied. Het zal operaties uitvoeren op elk Syrisch grondgebied dat het van cruciaal belang acht voor zijn belangen.
Hoewel HTS Assad misschien heeft omvergeworpen en de leider is geworden in werkelijkheid machtsmakelaars in het land, de twee echte machten zijn Israël en Turkije. Beiden hebben bredere geopolitieke ambities. Turkije probeert de met de Verenigde Staten geallieerde Koerdische strijdkrachten in het noordoosten van Syrië te verslaan. Ook Israël heeft een bufferzone in het noorden van Syrië bezet, zoals Israël dat in het zuiden heeft gedaan.
De Verenigde Staten beschikken momenteel over 2.000 troepen die hun Koerdische bondgenoten ondersteunen. Zal Donald Trump deze operatie voortzetten? Tijdens zijn eerste termijn speelde hij met het terugtrekken van onze troepen uit Syrië. Maar uiteindelijk werd hij ervan weerhouden door zijn generaals, die hem ervan overtuigden dat Syrië in chaos zou vervallen en dat ISIS zou terugkeren als hij dat deed.
Gegeven het feit dat Trump belangrijke militaire en inlichtingenfiguren heeft genomineerd die veel beter aansluiten bij zijn isolationistische opvattingen over de buitenlandse verwikkelingen van de VS, zou hij de Koerden, onze bondgenoten van de afgelopen vijftien jaar, aan hun lot kunnen overlaten. Turkije zal dan waarschijnlijk een groot offensief lanceren, dat hen zou kunnen decimeren. Dat zou een opening laten voor ISIS om de terroristische activiteiten in Oost-Syrië te hervatten. Tijdens Trumps eerste termijn pochte hij dat hij ISIS had verslagen. Hij kan hun heropkomst mogelijk maken.
Zodra Israël zijn Syrische positie stabiel vindt, zou het zich tot Iran kunnen wenden. Een Israëlische aanval is bijna een uitgemaakte zaak. De vraag is niet als, maar wanneer.
Wanneer Trump het Witte Huis betreedt, zal hij worden geconfronteerd met de vraag of hij een Israëlische aanval op de nucleaire, militaire en inlichtingeninfrastructuur van Iran moet goedkeuren. Trump zou zich kunnen verzetten tegen directe Amerikaanse betrokkenheid. Hij is huiverig voor elke operatie die een grote militaire inzet met zich meebrengt. Maar hij zou ongetwijfeld kritische inlichtingen aan de Israëliërs verstrekken.
Een massale aanval op Iraanse doelen zou een regionale oorlog kunnen ontketenen. Zelfs nu leden van de Iraanse As van Verzet aan de zijlijn staan, zijn er anderen (Iraakse sjiitische en Houthi-bondgenoten) die het vermogen hebben om schade toe te brengen aan Amerikaanse en Israëlische strijdkrachten. Het zou het eerste grootschalige conflict kunnen zijn sinds 1973.
Tot nu toe heeft Iran zijn nucleaire programma aan banden gelegd. De uraniumverrijking is nog niet boven de 60 procent uitgekomen. Het heeft geen raketafgiftesysteem geproduceerd. Dit proces kan een jaar of langer duren. Het heeft gekozen niet om verder te gaan dan deze grenzen, omdat het zijn vijanden geen grond wil geven voor een dergelijke aanval.
Deze week, Axios meldde dat een Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur een plan aan president Biden presenteerde om de nucleaire installaties van Iran aan te vallen, mocht het land stappen ondernemen zoals hierboven vermeld. Dit maakt de nucleaire optie zeer gevaarlijk voor Iran.
Hoewel een Amerikaans-Israëlische aanval ernstige schade zou toebrengen aan de nucleaire infrastructuur van Iran, zijn deskundigen van mening dat deze de capaciteiten ervan niet zal vernietigen. Als Iran kernenergie gaat gebruiken, zou het machtsevenwicht in de regio aanzienlijk veranderen. In plaats van dat Israël de enige kernmacht zou zijn, zou Iran zich bij deze selecte club aansluiten. De eerste zouden niet langer onbelemmerde macht en invloed hebben. Net als Noord-Korea zou Iran een overlevingsgarantie hebben als vijanden een totale aanval zouden lanceren met als doel vernietiging of regimeverandering.
Tijdens de Koude Oorlog voerden de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie een beleid van wederzijds verzekerde vernietiging (MAD), dat elke partij ervan weerhield hun wapens te gebruiken. Het Midden-Oosten is veel minder stabiel. Sommigen, zoals Israël, worden geregeerd door fanatici die betrokken zijn bij genocide en die visioenen koesteren van een apocalyptische oorlog tegen de islam. De waarschijnlijkheid van een kernoorlog voelt aanzienlijk groter dan tijdens de Koude Oorlog.
Sinds 7 oktober 2023 heeft Israël de regio getransformeerd in een aanzienlijk gevaarlijkere plek. De nieuwe regering-Trump heeft wellicht noch het vermogen, noch de wil om een conflict van catastrofale proporties te voorkomen.
Bron: jacobin.com
