Socialisten willen de Israëlische oorlogsmisdaden hard aanpakken

Een groep New Yorkse wetgevers heeft onlangs een wetsvoorstel ingediend dat ervoor moet zorgen dat de deelstaatregering geen publiek geld kan gebruiken om mensenrechtenschendingen te financieren die volgens internationaal recht illegaal zijn bevonden. Het idee lijkt eenvoudig: waarom zouden overheidsdollars worden gebruikt om illegale activiteiten te financieren?

In een verstandige wereld zouden de principes uiteengezet in “Not on Our Dime”, een wetsontwerp van de New York State Assembly, ingediend door socialistisch parlementslid Zohran Kwame Mamdani en gesponsord door mede-socialistische assembleeleden Sarahana Shrestha, Phara Souffrant Forrest en Marcela Mitaynes, anodyne en behoeft nauwelijks te worden gezegd. De wetgeving verbiedt non-profitorganisaties om de illegale activiteiten van Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden te ondersteunen, waaronder geweld door Israëli’s tegen Palestijnen, gedwongen verdrijving van Palestijnen uit het gebied en vernietiging of onteigening van Palestijnse huizen of gronden.

“We willen niet dat ons zuurverdiende geld iemand doodt of hun huizen verwoest” zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, vooral in een staat die zo progressief is als New York. Maar de introductie van het wetsvoorstel werd onmiddellijk afgewezen door gevestigde democraten in de vergadering, die noemde het “een truc om joodse liefdadigheidsinstellingen met banden met Israël te demoniseren. . . alleen geïntroduceerd om pro-Israëlische New Yorkers tegen te werken en verdeeldheid binnen de Democratische Partij te zaaien.” De leiders van de Senaat en de Assemblee zeiden resoluut dat ze het wetsvoorstel nooit zouden laten passeren.

Sommigen gingen verder. Stacey Pheffer Amato, een lid van de Queens-vergadering zoals Mamdani, zei dat het wetsvoorstel “puur antisemitisch was. . . propaganda die een campagne van haat tegen het Joodse volk aanwakkert.”

Het wetsvoorstel kwam tot stand toen een coalitie van groepen, waaronder Jewish Voice for Peace en Center for Constitutional Rights, Mamdani op de hoogte bracht van zo’n 60 miljoen dollar per jaar die wordt gegeven aan non-profitorganisaties die in de staat New York zijn geregistreerd, maar op grote schaal betrokken zijn bij nederzettingen die in strijd zijn met de Geneefse Conventie.

Tot de non-profitorganisaties in New York die het doelwit zijn van het wetsvoorstel, behoort het Central Fund of Israel, de grootste in de VS gevestigde non-profitorganisatie die zich bezighoudt met het doorsluizen van geld om kolonisten te helpen bij gewelddadige verdrijving van Palestijnen. Het wetsvoorstel van Mamdani, zegt hij, is bedoeld om ervoor te zorgen dat “de staat New York oorlogsmisdaden niet blijft subsidiëren”.

De Israëlische nederzettingenactiviteiten die door deze New Yorkse ‘liefdadigheidsinstellingen’ worden gesteund, zijn niet alleen in strijd met de Conventie van Genève, maar ook met het beleid van de VS om de Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden te veroordelen. (Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft hun onwettigheid in 1978 vastgesteld, hoewel velen in de Amerikaanse regering voorzichtiger zijn geweest.) De veroordeling van een misdaad klinkt echter hol als we ons eigen geld toestaan ​​om die misdaad te subsidiëren. Als we ‘Not on Our Dime’ niet doorgeven, zegt Mamdani, ‘zijn we medeplichtig’ aan Israëlische schendingen van internationaal recht.

Non-profitorganisaties, zelfs als ze niet rechtstreeks geld van de overheid krijgen – en veel doen dat – zijn belangrijk voor de staat om te reguleren, omdat donaties aan hen fiscaal aftrekbaar zijn, wat betekent dat ze zwaar worden gesubsidieerd door de overheid (en dus door wij allemaal), ondanks de misleidende term ‘niet-gouvernementele organisatie’.

In tegenstelling tot wat de Assembly Democrats beweren, gaat dit wetsvoorstel niet over ‘Israël’, maar over de oorlogsmisdaden van dat land en de rol van New York daarin. De critici, zei Mamdani, proberen de aandacht af te leiden van oorlogsmisdaden door dit over ‘Israël’ te maken. Maar het gaat specifiek om New Yorkse organisaties die mensenrechtenschendingen financieren, zoals Mamdani zei in een interview en ergens anders.

“Dit is een wetsvoorstel over wat New Yorkers doen”, beaamt Diala Shamas, een senior stafadvocaat bij het Center for Constitutional Rights, die de wetgeving “opwindend” noemt.

Juridisch, zegt Shamas, is het “onomstreden”, en legt uit: “Het is al illegaal om oorlogsmisdaden te helpen en aan te moedigen, maar het is belangrijk om te benoemen wanneer New Yorks geld medeplichtig is, dat deze kwestie ertoe doet en dat deze levens ertoe doen.” Het wetsvoorstel voorziet ook in een rechtsmiddel en een proces voor slachtoffers om schadevergoeding te innen bij deze liefdadigheidsinstellingen.

Het idee dat de terugslag van de Democraten aanwakkerde, is dat Israël nooit bekritiseerd mag worden. Dat is een harde houding die in de Verenigde Staten aan populariteit aan het verliezen is. De Israëlische regering en haar aanhangers maken zich daar steeds meer zorgen over en besteden veel geld om Amerikaans links te bestrijden.

Dat betekent dat zelfs progressieven die Israël als een “verdeeldheid zaaiende” kwestie uit de weg gaan of vinden dat het geen topprioriteit is in vergelijking met binnenlandse problemen, bij deze gevechten moeten worden betrokken.

Congresvrouwen Ilhan Omar en Rashida Tlaib hebben laten zien dat het mogelijk is om electoraal te zegevieren, zelfs na kritiek op Israël en het wekken van de woede van ijverige verdedigers van Israël, een teken van de veranderende tijden. De leden van de socialistische New Yorkse assemblee zullen waarschijnlijk hetzelfde doen.

Tot nu toe hebben meer dan vijftienhonderd New Yorkers via een website contact opgenomen met hun vertegenwoordigers om hen te vragen het wetsvoorstel “Not on Our Dime” te steunen. Mamdani zei vrijdag dat “het een zware week is geweest in Albany”, maar gelooft dat zijn kiezers hem steunen. “Als je een gewone New Yorker zou vragen,” zegt Mamdani, of onze staat liefdadigheidsinstellingen moet toestaan ​​die verantwoordelijk zijn voor “het verdrijven van Palestijnen uit hun huizen, dan weet ik vrij zeker dat ze nee zouden zeggen.”

Verwant