Enige tijd geleden werd ik door twee van mijn grappigste vrienden voorgesteld aan Diners voor winnaarseen webarchief van de restaurantcolumn van de Britse filmregisseur Michael Winner, gepubliceerd in de Zondag Tijden tussen 1993 en 2012. Over maaltijden die overal werden meegenomen, van de Hyatt Carlton Tower tot Sir Bernard Ashley (echtgenoot van Laura)’s Llangoed Hall, meestal met kenmerkende krachttermen (“verschrikkelijk ongelooflijk”; “totale, onvoorstelbare ramp”), Diners voor winnaars werd de bron van enkele van de grappigste stukjes schrijven die ik in een tijdje had gelezen. Dat was, totdat ik het tegenkwam Mijn zoektocht naar Warren Harding door Robert Plunket, een roman waarvan de hoofdpersoon, Eliot Wiener, zo uit de kampburgerlijke wereld van Winners nachtmerrieachtige Engelse eetzalen leek te zijn geplukt.
De roman volgt Wiener, een middelmatige academicus die onderzoek doet naar Warren Harding, de negenentwintigste president van de Verenigde Staten en een man die berucht is om zijn vele buitenechtelijke affaires. In de openingsact volgen we de hoofdrolspeler, gedecampeerd in Los Angeles, terwijl hij probeert de nu tachtigjarige minnares van Harding, Rebecca Kinney (gemodelleerd naar de echte minnares van de ex-president, Nan Britton) op te sporen. Geholpen door zijn vriend, een oudere matrone uit Los Angeles, Eve Biersdorf, formuleren onze held en zijn handlanger een plan om toegang te krijgen tot de voormalige minnares: Wiener zal vragen om het poolhouse te huren in het afbrokkelende Spaanse herenhuis van de oude dame in Hollywood. Ter ondersteuning van zijn missie begint Wiener (die, zonder dat hij het weet, een opgesloten homoseksueel is) te daten met Kinney’s kleindochter Jonica, een chronisch overgewicht en dwangmatige eter die hij openlijk minacht.
Mijn zoektocht naar Warren Harding is een vreemd uitweidende roman; dit verklaart gedeeltelijk de cultstatus ervan. Doorspekt met voetnoten, recepten en tips voor levensstijl en het huishouden die, net als Wiener’s vertelling, zijn fictieve personage completeren, hebben critici het boek van Plunket vergeleken met dat van Vladimir Nabokov. Bleek vuur, een roman geschreven als uitgebreid commentaar op een gedicht. In een zeldzaam interview uit 2015 met de Los Angeles recensie van boekengeeft Plunket toe dat zijn grootste inspiratiebron een novelle van Henry James was, De Aspern-papieren, die een academicus volgt die, met de hulp van een oudere matrone uit Venetië, probeert toegang te krijgen tot de brieven van de fictieve romantische dichter Jeffrey Aspern van zijn bejaarde voormalige minnaar. Om dit te doen, presenteert hij zichzelf als haar huurder en verleidt hij haar argeloze vrijster nichtje, juffrouw Tita. “Het was er altijd een van [my] favorieten, maar het belangrijkste, het sprak me op een speciale manier aan, ‘zei Plunket. “Ik begreep niet waarom, totdat het me op een dag trof. Die vent is homo! Natuurlijk! Nu was het boek volkomen logisch. Zijn relaties met alle vrouwelijke personages waren die van een homoseksuele man. Ik denk niet dat Henry James besefte wat hij had gedaan, of hoe goed hij het had gedaan, wat mijn ontdekking nog spannender maakte.”
Plunket beschouwt zichzelf niet als een komische schrijver, hoewel hij wel bekent een “komische techniek” te hebben:
Een enigszins manische, zeer gebrekkige verteller in de eerste persoon.
Veel aandacht voor ritme. . .
Wat ik een ‘punch line’ noem om de andere alinea (of zo).
Het is meer een zesde zintuig: een intiem begrip van de psyche van zijn personages en weten wat een situatie drijft. Wiener is bekrompen en wreed, een onhandige opportunist die denkt dat hij berekend en gelikt is. Hij bidt over Jonica’s behoeftigheid; hij verwijst naar het enige openlijk homoseksuele karakter van de roman als “de flikker”; hij besteedt een lange passage aan het debatteren over de relatieve verdiensten van Mexicanen versus Puerto Ricanen (hij geeft de voorkeur aan Mexicanen). De personages met wie hij affiniteit voelt, zijn óf sluw zoals hijzelf óf (vreemd genoeg) mannen uit de arbeidersklasse.
Maar elke keer dat Wiener een van zijn wrede bezuinigingen uitvoert, komt Plunket tussenbeide om zijn held nog meer te vernederen, door een komedie te halen uit Wieners gebrek aan zelfbewustzijn. In één scène vlucht Wiener, die onbedoeld heeft bijgedragen aan de dood van mevrouw Kinney terwijl hij Harding’s liefdesbrieven uit haar handen probeert te rukken, naar Palm Springs om de autoriteiten te ontwijken, om een week later terug te keren naar Los Angeles en te ontdekken dat zijn afwezigheid grotendeels is verlopen. onopgemerkt. Elders vertelt hij over zijn praktijken voor het verwijderen van porno:
Wat was er in hemelsnaam in mijn hoofd omgegaan? Mijn god, de zorg, de voorbereiding, de vaardigheid waarmee ik gewoonlijk pornografie weggooi – de mensen die kerncentrales ontwerpen, kunnen tips van mij krijgen. Back-upsysteem na back-upsysteem. Niets aan het toeval overgelaten. Wat ik doe is dit: met een stevige keukenschaar knip ik het spul in vierkanten van 2,5 cm en meng ik er iets totaal onschadelijks door, zoals het tijdschrift People. Daarna gooi ik dit mengsel in een boodschappentas en ga ik, in het donker, op pad, pauzeer bij elke kattenbak die ik passeer en gooi er een handvol in. Ik ga door tot de boodschappentas leeg is, en dan neem ik de bus naar huis. Een keer ben ik helemaal naar Grand Central gekomen.
De bekennende toon van Plunket, zijn absurditeit en zijn gebrek aan grens tussen hemzelf en zijn personages zijn ook een voorbode van het soort humor dat floreert op sociale media, groepschats en podcasts. Maar Mijn zoektocht naar Warren Harding werd geschreven tijdens het presidentschap van Reagan, en zijn hedendaagse tegenhangers worden zelden op de pagina vertaald.
De meeste recensenten van Plunket, evenals de schrijver zelf, zijn het daarover eens Mijn zoektocht naar Warren Harding had vandaag nooit kunnen worden gepubliceerd. De implicatie is dat het niet door de handen van een gevoelige lezer zou gaan; Ik denk dat het niet gepubliceerd kon worden omdat er tegenwoordig niets grappigs wordt geschreven, tenminste in de romanvorm. In de Los Angeles-recensievertelt Plunket hoe, na verschillende afwijzingen, Mijn zoektocht naar Warren Harding vond eindelijk een uitgever toen Ann Beattie het aan Gordon Lish liet zien. “’Ik weet niet waarom ik dit publiceer. Ik publiceer nooit zulke boeken. Het is geen literatuur”, herinnert Plunket zich die van Lish. “Dan stak hij nog een sigaret op en zei: ‘Maar het is moeilijker om te doen dan literatuur.'”
Bron: jacobin.com
