NYT onthult dat een technologiemagnaat van China houdt – en dat het McCarthyisme springlevend is

“Een mondiaal web van Chinese propaganda leidt tot een Amerikaanse technologiemagnaat”, aldus de New York Times (5/8/23) aangekondigd op de voorpagina. “De Keer hebben een financieel netwerk ontrafeld dat zich uitstrekt van Chicago tot Shanghai en dat Amerikaanse non-profitorganisaties gebruikt om Chinese gespreksonderwerpen wereldwijd onder de aandacht te brengen”, aldus het subkopje.

Deze ogenschijnlijk grote primeur bevatte meer dan 3.000 woorden en schetste een beeld van multimiljonair-socialist Neville Roy Singham en de activistische groepen die hij financiert als duistere agenten van Chinese propaganda. Het stuk verwees zelfs naar de Foreign Agents Registration Act en merkte op dat “geen van de non-profitorganisaties van de heer Singham zich heeft geregistreerd onder de Foreign Agents Registration Act, zoals vereist is voor groepen die namens buitenlandse mogendheden de publieke opinie willen beïnvloeden.”

Het mag dus geen verrassing zijn dat het stuk heeft geleid tot een oproep tot een federaal onderzoek naar die door Singham gefinancierde non-profitorganisaties. Senator Marco Rubio (R-Fla.) stuurde een brief naar het ministerie van Justitie waarin hij de Keer artikel en argumenteert dat de groepen, waaronder de anti-oorlogsorganisatie Code Pink en de socialistische denktank Tricontinental, “leiding hebben gekregen van de CCP [Chinese Communist Party].” Rubio concludeerde: “De CCP is onze grootste tegenstander, en we kunnen niet toestaan ​​dat zij ons open systeem nog langer misbruikt om haar kwaadaardige invloed te bevorderen.”

‘Een socialistische weldoener van extreem-linkse doelen’

Maar wat deed de Keer opgaan in Singham en zijn gefinancierde groepen? Ondanks de lengte levert het stuk geen bewijs dat de filantroop zelf of de groepen die hij financiert iets ongepasts doen. In plaats daarvan lijken de stapels bewijsmateriaal dat het biedt alleen aan te tonen dat Singham een ​​pro-Chinese houding heeft en groepen financiert die dat ook doen, terwijl de krant herhaaldelijk insinueert dat Singham en zijn medewerkers in het geheim Chinese voetsoldaten zijn.

Het artikel begint met het beschrijven van een ‘straatvechtpartij’ die ‘uitbrak onder voornamelijk etnische Chinese demonstranten’ in Londen in 2019. Keer zegt dat “getuigen” het incident de schuld geven van een groep, No Cold War, die financiering ontvangt van Singham en naar verluidt “activisten heeft aangevallen die de democratiebeweging in Hong Kong ondersteunen.” FAIR kon geen berichtgeving vinden die deze versie van de gebeurtenissen onderbouwt, maar, waar of niet, het dient om Singhams wereld te introduceren als zowel antidemocratisch als misdadig.

Het voegt al snel dubbelhartig en mogelijk verraderlijk toe aan dat beeld. ‘Aan de oppervlakte’, de Keer schrijft: No Cold War is een collectief van Amerikaanse en Britse activisten “die zeggen dat de retoriek van het Westen tegen China de aandacht heeft afgeleid van kwesties als klimaatverandering en raciaal onrecht.” Maar de Keer is hier om het gordijn terug te trekken:

In feite is een New York Times Uit onderzoek blijkt dat het deel uitmaakt van een rijkelijk gefinancierde invloedscampagne die China verdedigt en zijn propaganda stimuleert. In het middelpunt staat een charismatische Amerikaanse miljonair, Neville Roy Singham, die bekend staat als een socialistische weldoener van extreem-linkse doelen.

Wat minder bekend is, en verborgen is te midden van een wirwar van non-profitorganisaties en lege vennootschappen, is dat de heer Singham nauw samenwerkt met de Chinese overheidsmediamachine en zijn propaganda wereldwijd financiert.

Het klinkt allemaal behoorlijk illegaal, met de overdadige financiering, het propaganda-pushen en het verstoppen te midden van de wirwar van lege vennootschappen. (De Keer gebruikt het woord ‘propaganda’ 13 keer in het stuk, inclusief in de kop.) En dit soort taalgebruik, dat wangedrag insinueert maar nooit aantoont, is in zo’n mate door de hele lengte van het stuk doorgedrongen dat het moeilijk is om de voorbeelden te beperken. Als Singham bijvoorbeeld categorisch ontkent dat hij instructies opvolgt van welke buitenlandse regering of partij dan ook, en alleen handelt op basis van zijn ‘lang gekoesterde persoonlijke opvattingen’, antwoordt de krant onmiddellijk:

Maar de grens tussen hem en het propaganda-apparaat is zo vaag dat hij kantoorruimte deelt – en zijn groepen personeelsleden delen – met een bedrijf dat tot doel heeft buitenlanders voor te lichten over ‘de wonderen die China op het wereldtoneel heeft gecreëerd’.

De Keer beschuldigt Singham ervan nieuwssites over de hele wereld te financieren die dingen doen als ‘artikelen over landrechten met lof voor Xi Jinping’ of ‘de berichtgeving ervan besprenkelen met gespreksonderwerpen van de Chinese regering’ of ‘zachte berichtgeving over China’ aanbieden. Het beschuldigt de Singham-fondsen van ‘het honderden keren delen van elkaars inhoud op sociale media’ en ‘interviews’.[ing] elkaars vertegenwoordigers zonder hun banden bekend te maken.”

Een opruiend notitieboekje

Het artikel eindigt zoals het begon, met een scène die bedoeld was om Singham in een snode daglicht te stellen:

Vorige maand nog bezocht de heer Singham een ​​propagandaforum van de Chinese Communistische Partij. Op een foto, genomen tijdens een breakout-sessie over hoe de partij in het buitenland gepromoot kan worden, is de heer Singham te zien terwijl hij aantekeningen maakt in een notitieboekje versierd met een rode hamer en sikkel.

Met andere woorden: communistisch!

Als je denkt dat China slecht is en de communisten de duivel – zoals je zou kunnen denken als je Amerikaanse bedrijfsnieuwsmedia leest (FAIR.org, 15/5/20, 8/4/21) – dit klinkt als belangrijke berichtgeving over een gevaarlijke man. Het probleem is dat er niets illegaals aan is. Al de Keer Wat er in dit artikel in slaagt te bewijzen is dat Singham aanzienlijk geld, vergaard door de verkoop van een softwarebedrijf, besteedt aan goede doelen die een positieve kijk op China bevorderen en die kritisch staan ​​tegenover het agressieve anti-Chinese buitenlandse beleid, wat zijn recht is als Amerikaans staatsburger. Als je ‘China’ in dit verhaal zou vervangen door ‘Oekraïne’, is het moeilijk voor te stellen Keer het toewijzen van één verslaggever aan het verhaal, laat staan ​​het op de voorpagina zetten.

Maar nu Singham een ​​land steunt dat in de Amerikaanse nieuwsmedia eerder wordt belasterd dan verheerlijkt, Keer lijkt zijn best te doen om de indruk te wekken dat er iets diep problematisch aan is. Misschien wel het duidelijkste signaal van de Keer‘ onderliggende boodschap komt op dit moment in het artikel:

[Singham] en zijn bondgenoten staan ​​in de frontlinie van wat functionarissen van de Communistische Partij een ‘rookloze oorlog’ noemen. Onder het bewind van Xi Jinping heeft China de activiteiten van de staatsmedia uitgebreid, samengewerkt met buitenlandse media en buitenlandse beïnvloeders gecultiveerd. Het doel is om propaganda te vermommen als onafhankelijke inhoud.

In het artikel worden veel organisaties en individuen genoemd die op de een of andere manier met Singham verbonden zijn. Er worden zelfs namen genoemd van de aanwezigen op zijn bruiloft – beschreven als ‘ook een werkevenement’ – inclusief Democratie nu! presentator Amy Goodman, Ben Cohen van Ben & Jerry’s Ice Cream, en V, auteur van De Vaginamonologen. Al deze ‘bondgenoten’ worden door associatie betrokken als soldaten die de koude oorlog van China tegen de VS voeren, ‘buitenlandse beïnvloeders’, Trojaanse paarden van de Chinese propaganda – er is geen ander bewijs nodig dan het gezelschap dat ze onderhouden.

Kortom, het is een beeld van verraad dat op de loer ligt onder ‘uiterst links’.

‘Propagandatruc’

Velen aan de linkerkant, inclusief degenen die het doelwit waren, hebben de terreurorganisatie beschuldigd Keer van het McCarthyisme. Het is de moeite waard om de geschiedenis van de Foreign Agents Registration Act te onthouden. Het werd in 1938 uitgevaardigd om nazi-propaganda aan te pakken, maar is in feite zelden gebruikt – ongetwijfeld gedeeltelijk omdat het moeilijk te rijmen is met het grondwettelijke recht om een ​​verzoekschrift in te dienen bij de regering en het recht op vrije meningsuiting. Maar het werd gebruikt in het McCarthy-tijdperk, vooral om WEB Du Bois en zijn Peace Information Center aan te vallen.

De PIC, een Amerikaanse anti-nucleaire groep, was verbonden met internationale vredesbewegingen en publiceerde anti-nucleaire en pacifistische literatuur van over de hele wereld, waaronder de internationale anti-nucleaire petitie van Stockholm. Het ministerie van Justitie beschouwde dit als een communistische bedreiging voor de nationale veiligheid en een ‘propagandatruc’ en klaagde Du Bois en vier andere PIC-functionarissen aan omdat ze zich niet hadden geregistreerd als buitenlandse agenten. De aanklachten werden door een rechter afgewezen, maar ze zorgden ervoor dat de PIC failliet ging.

Du Bois schreef later (In de strijd voor de vrede1952):

Hoewel de beschuldiging geen verraad was, werd het algemeen begrepen en werd gezegd dat het Vredesinformatiecentrum was ontdekt als een agent van Rusland…. We werden niet behandeld als onschuldige mensen wier schuld onderzocht moest worden, maar duidelijk als criminelen wier onschuld bewezen moest worden, wat als twijfelachtig werd beschouwd.

Dit werd in de hand gewerkt door goedgelovige berichtgeving in de nieuwsmedia destijds (Duke Law Journal, 20/2). De New York Herald Tribune (2/11/51) redactionele dat de

De Du Bois-groep werd opgericht om een ​​listige oproep van Sovjet-oorsprong te promoten, giftig in zijn oppervlakkige onschuld, waardoor het leek alsof een handtekening tegen het gebruik van atoomwapens onmiddellijk vrede zou verzekeren… kortom, een poging om Amerika te ontwapenen en toch te negeren. elke vorm van communistische agressie.

Het gebruik van de FARA door de overheid is opnieuw toegenomen in de nasleep van beschuldigingen van Russische inmenging in de verkiezingen van 2016, maar het is vooral gebruikt om anti-oorlogs- en internationale solidariteitsgroepen aan te pakken – inclusief de recente aanklachten tegen zwarte bevrijdingsactivisten.Natie25/4/23).

Wat Singham en zijn ‘bondgenoten’ betreft, zei de Keer rapporteerde dat de FARA “meestal van toepassing is op groepen die geld of orders aannemen van buitenlandse regeringen. Juridische experts zeiden dat het netwerk van de heer Singham een ​​ongewoon geval was.”

Het is zeker ongebruikelijk in die zin dat het moeilijk is om het als een FARA-zaak te interpreteren. Het is helaas niet ongebruikelijk in die zin dat Amerikaanse nieuwsmedia geneigd zijn zich bezig te houden met karaktermoord op degenen die sympathiseren met officiële vijanden.

Onderzoeksassistentie: Brandon Warner

Meer verhalen…