Alex Hemingway
Een van de redenen waarom we in dit rapport een menu met ideeën hebben gepresenteerd, is dat sommige grotere politieke schommelingen zullen veroorzaken dan andere. Als je kijkt naar enkele van de meer eng gerichte beleidsopties – zoals focussen op eigendommen boven de $3 miljoen – denk ik dat dit realistische mogelijkheden zijn. In British Columbia zijn we die weg al ingeslagen en uit de opiniepeilingen blijkt dat deze erg populair is. Dus dat behoort tot de mogelijkheden.
Er is ook steeds meer discussie over het idee van grondwaardebelasting en de effecten ervan in termen van het aanmoedigen van efficiënter landgebruik, maar ook over de mogelijkheid om ongelijkheid aan te pakken door een verschuiving naar grondwaardebelasting. Ik denk dat dit een echt onderdeel is van deze discussie. Maar ik denk dat als we naar het grotere geheel kijken, het waar is dat we, door de woningcrisis de afgelopen decennia niet aan te pakken, onszelf als samenleving in een moeilijke hoek hebben gedreven, omdat een substantieel deel van de bevolking hiervan heeft geprofiteerd. financieel door de huizencrisis.
Ik denk dat veel bezitsrijke Brits-Columbianen en Canadezen begrijpen dat de toename van landrijkdom een meevaller is geweest. Zij hebben de loterij gewonnen, en dat gaat onbedoeld ten koste van anderen, met werkelijk ondermijnende gevolgen voor het sociale weefsel. Maar ik denk dat er een mogelijkheid is om de discussie te openen en de enorme omvang van de ongelijkheid te erkennen die door de huizencrisis is gecreëerd, en een gesprek te beginnen over wat we eraan gaan doen.
Een van de aanvullende aanbevelingen die we in het rapport naar voren brengen, is dat British Columbia zou moeten overwegen een burgervergadering bijeen te roepen over de hervorming van de grond- en onroerendgoedbelasting, waar mensen de kans kunnen krijgen om op een langdurige en serieuze manier te beraadslagen, rekening te houden met het handelsbeleid. en tegenstrijdige belangen die hier een rol spelen, en een weg voorwaarts bedenken op het gebied van de onroerendgoedbelasting van de huizencrisis.
Ik denk vaak aan wat er in Groot-Brittannië gebeurde toen de regering-Thatcher een groot deel van de sociale woningbouw verkocht. Daar zat een expliciet politiek doel achter, namelijk het creëren van een grote vastgoedbezittende middenklasse die een fundamenteel andere politieke visie zou hebben vanwege de vastgoedrijkdom die zij bezaten. En we bevinden ons in een vergelijkbare situatie in Canada. Ik wil dus erkennen dat daar een echte uitdaging ligt. En de politiek van de hervorming van de onroerendgoedbelasting is anders dan de politiek van bijvoorbeeld een federale vermogensbelasting, die bijna universeel populair is. De onroerendgoedbelastinggrondslag is gewoon veel ingewikkelder.
Bron: jacobin.com
