Giuliano Garavini
De algemene politieke sfeer van de late jaren vijftig is een sfeer waarin dekolonisatie in zekere zin de golf van die tijd is. 1960 is het jaar waarin veel landen in Afrika onafhankelijk werden. In 1955 was er de Bandung-bijeenkomst, de eerste internationale conferentie voor Afro-Aziatische landen die het kolonialisme aan de kaak stelden en tot op zekere hoogte een niet-blanke onderneming wilden bevorderen om de regels van het spel te bepalen, ook al waren hun economische verzoeken zeer groot. onduidelijk. Dat was de politieke sfeer van die tijd.
En in zo’n politieke sfeer zijn er dingen die op de oliemarkten zijn gebeurd, met name in 1959 en 1960, die door deze olie-exporterende staten worden beschouwd als een oorlogsverklaring van de kant van oliemaatschappijen, en sommige belangrijke olieproducenten zoals als de Verenigde Staten.
Het eerste besluit van de Verenigde Staten stamde dus uit 1959, toen de Verenigde Staten zogenaamde verplichte importquota invoerden. Het besluit dus feitelijk dat het niet gaat importeren. Ik weet het exacte cijfer niet meer, maar het is ongeveer 9 procent van het verbruik. Dit besluit van de Amerikaanse regering betekent feitelijk dat de Verenigde Staten een markt hebben, een enorme markt voor olie-exporteurs over de hele wereld, die een gesloten markt aan het worden is waarin het moeilijk is om binnen te komen. Deze landen concurreren nu dus met elkaar.
En om de zaken nog erger te maken: in ieder geval voor Venezuela passen de Verenigde Staten dit systeem van quota in principe niet toe op bijvoorbeeld Canada, dat als betrouwbaar wordt beschouwd, maar op Venezuela. Venezuela produceert nu dus steeds meer olie en heeft moeite om markten te vinden en krijgt mogelijk te maken met de concurrentie van olieproducenten in het Midden-Oosten om deze krimpende markten in de Verenigde Staten.
Maar de andere reden waarom het veelbetekenend is dat de Verenigde Staten dit quotum oplegt, is dat de olieprijs in de Verenigde Staten feitelijk overal de standaard was voor de olieprijs. Dat was heel belangrijk, want het legt een vloer. Er stond dus dat de prijzen niet onder dat niveau zouden dalen, omdat de Amerikaanse producenten het onder dat niveau niet zouden accepteren. Het maakte een prijsstructuur mogelijk. Met het instellen van importquota, verplichte importquota, verkleinen de Verenigde Staten de markt, wat feitelijk deze prijsstructuur ondermijnt.
Het jaar later, in 1960, verlaagde dit oligopolie van bedrijven (de eerste is Exxon) zelfs de gepubliceerde olieprijs. De gepubliceerde prijs is dus een belastingreferentieprijs die wordt gebruikt om belastingen aan lokale overheden te betalen. In de praktijk betekent dit dat, aangezien u zich herinnert dat we een winstdeling van vijftig vijftig hadden, als de gepubliceerde prijs twee dollar per vat is, deze winstdeling van vijftig vijftig wordt toegepast op de prijs van twee dollar per vat. Als je de gepubliceerde prijs verlaagt, betekent dit dat overheden minder geld krijgen voor hetzelfde vat olie.
De combinatie van de twee versnelt dus een proces dat al aan de gang is: de dialoog tussen Venezuela en landen uit het Midden-Oosten. Deze groep van vijf landen waar u het over heeft, kwam in september 1960 in Bagdad bijeen en zij beslissen over de oprichting van deze organisatie.
Maar op dat moment is hun belangrijkste kwestie of doel het voorkomen van een herhaling van een situatie waarin de oliemaatschappijen eenvoudigweg de olieprijs kunnen verlagen zonder enige onderhandelingen met de regeringen van de olie-exporterende landen, aangezien de regeringen van deze landen olie-exporterende landen zijn inmiddels volledig afhankelijk geworden van de inkomsten uit de export. Dus als je die inkomsten verlaagt, kan dat enorme sociale problemen, politieke problemen, protesten, enz. veroorzaken.
Bron: jacobin.com
