Terwijl de huizencrisis blijft verergeren, hebben de Groenen gecapituleerd voor de Labour Party en hebben ze haar geholpen de volkomen ontoereikende Housing Australian Future Fund-wetgeving door te voeren. Ze hebben geen verlichting voor huurders kunnen bewerkstelligen, ondanks dat ze zichzelf sinds de verkiezingen van vorig jaar hebben gepositioneerd als “de partij van huurders”, aldus leider Adam Bandt.
De Groenen hadden goede redenen om het HAFF, dat in februari voor het eerst aan het parlement werd voorgesteld, te blokkeren. Premier Anthony Albanese beloofde 10 miljard dollar voor sociale en betaalbare huisvesting, maar niet voor directe financiering. In plaats daarvan zou het geld worden geïnvesteerd in het Future Fund, het Australische staatsinvesteringsfonds, en zou het geld pas aan de woningbouw worden toegewezen nadat de investering rendement had opgeleverd.
In juni wijzigde Labour de wetgeving om 500 miljoen dollar aan gegarandeerde jaarlijkse uitgaven op te nemen, onder druk van de Groenen. Labour omvatte ook de Social Housing Accelerator van $ 2 miljard: een eenmalige betaling aan de staten voor sociale huisvesting.
De Groenen weigerden nog steeds om het te steunen, en voerden terecht aan dat het niets deed voor huurders en niet genoeg geld opleverde voor betaalbare woningen. Max Chandler-Mather, de woordvoerder van de Groenen op het gebied van huisvesting, riep op tot een huurbevriezing van twee jaar, gevolgd door een limiet van 2 procent op de jaarlijkse huurverhogingen, evenals een jaarlijkse uitgave van $ 5 miljard aan betaalbare woningen, die de Groenen later naar beneden bijstelden tot $ 2,5 miljard. .
Chandler-Mather schreef in een persbericht van juni: “De Groenen zullen blijven vechten om de huurverhogingen te bevriezen en te beperken, en de miljoenen huurders die het moeilijk hebben wat licht aan het einde van de tunnel te geven”.
Deze week deden Chandler-Mather en zijn collega-senatoren van de Groenen het licht uit. Ze hebben niet alleen de wetgeving aangenomen, ze beschouwen het ook als een overwinning. Maar wat hebben ze bereikt? Een landelijke huurbevriezing? Nee. Een plafond van 2 procent op de jaarlijkse huurverhogingen? Nee. Een gegarandeerde jaarlijkse uitgave van 2,5 miljard dollar aan betaalbare woningen? Nogmaals, nee. De Groenen hebben geen enkele van hun zogenaamde rode lijnen veiliggesteld.
In plaats daarvan bood Labour nog een eenmalige betaling van 1 miljard dollar aan aan de National Housing Infrastructure Facility om te investeren in nieuwe sociale en betaalbare woningen. Laten we dit in perspectief plaatsen.
Er staan 175.000 mensen op de wachtlijst voor sociale woningen – een aantal dat in 2022 met ruim 11.000 mensen is toegenomen en nog steeds stijgt – en de Australische bevolking is in het jaar tot en met juni met ruim 600.000 mensen gegroeid. Toch is de beloofde $1 miljard een eenmalige betaling. Het Grattan Institute schatte eerder dit jaar dat elke nieuwe sociale woningbouw gemiddeld $300.000 kost. Dus zelfs als elke cent zou worden besteed aan nieuwe woningen (in plaats van aan het opknappen van bestaande woningen), zou dat zich vertalen in ongeveer 3.300 extra woningen.
De Groenen prijzen dit schamele en hopeloos ontoereikende aantal nu aan als een overwinning.
Bovendien is er geen greintje verlichting voor huurders – en blijven de huurprijzen stijgen in een tempo dat ruim boven de loongroei ligt.
Chandler-Mather houdt vol dat de Groenen zullen blijven vechten voor huurbevriezingen en huurplafonds, maar de partij heeft zojuist haar enige onderhandelingsmacht verloren door het HAFF goed te keuren. Sterker nog, dat zei hij zelf ook een artikel gepubliceerd op de Jacobijn website in juni:
“Dreigen om tegen het HAFF te stemmen is het enige onmiddellijke hefboomeffect dat de Groenen hebben om Labour te dwingen serieuze actie te ondernemen… als de Groenen het HAFF-wetsvoorstel zouden goedkeuren, zou dit de mogelijkheid uitsluiten om de benodigde sociale en politieke druk op te bouwen. de regering dwingen zinvolle actie te ondernemen… het HAFF erdoor laten gaan zou het groeiende deel van de burgermaatschappij demobiliseren dat terecht boos is over de mate van armoede en financiële stress die in zo’n welvarend land bestaat.”
Labour wist dit ook. Dus toen de wetgeving werd aangenomen, zei Albanese: “Dit is de laatste van de toezeggingen die ik in de begrotingsantwoorden heb gedaan om in wetgeving om te zetten. We hebben onze tijd in de oppositie besteed aan het ontwikkelen van goed beleid dat goede programma’s voor de regering zal worden”. Voor Labour is dat de huisvesting gedaan en afgestoft. En de regering kreeg haar zin dankzij de Groenen.
Er is hier een patroon. Sinds haar aantreden heeft de Albanese regering de meest urgente kwesties als een eenvoudige checklist behandeld. Of het nu gaat om de omgevingArbeidsverhoudingen of nu huisvesting: Labour heeft wetgeving ingevoerd die de indruk wekt dat de regering serieuze actie onderneemt, maar die meestal slechts een schijnvertoning is voor de status quo.
De Groenen hebben samen met de regering hun eigen ritme ontwikkeld. In de eerste plaats bekritiseren zij de voorgestelde wetgeving omdat deze niet ver genoeg gaat. Vervolgens gaan ze er toch mee akkoord, te midden van beweringen dat ze grote concessies hebben gedaan. Ten slotte houden ze vol dat ze zullen blijven vechten, ondanks dat ze alle invloed hebben verloren.
Wat de huizencapitulatie van de Groenen nog erger maakt, is dat ze serieuze steun kregen voor hun voorstellen. Chandler-Mather schreef in de Jacobijn artikel: “Volgens gegevens die zijn verzameld terwijl we aan de deur klopten, is meer dan 80 procent van de mensen met wie we in het hele land hebben gesproken het erover eens dat de Groenen moeten weigeren het HAFF te steunen totdat Labour instemt met het coördineren van een bevriezing van de huurverhogingen en het investeren van miljarden per jaar in volkshuisvesting” . Uit een peiling van May Guardian Essential bleek dat de meeste mensen een bevriezing van de huurprijzen steunen. De gezamenlijke inspanningen van de Labour Party, de media en de NGO-sector om de Groenen te veroordelen voor het blokkeren van de wetgeving hadden gewoon geen resultaat.
Na de aankondiging van de Groenen over het HAFF op maandag, wendde Chandler-Mather zich tot X (voorheen Twitter) om een bericht naar zijn aanhangers te sturen: “Bij de volgende verkiezingen moet Labour bereid zijn om luid en duidelijk van huurders te horen”. Eerder zei hij op een persconferentie: “Als we nu bij de volgende verkiezingen komen – en misschien is dit wat daarvoor nodig is – en Labour een aantal nieuwe zetels verliest aan de Groenen omdat ze een derde van deze zetels negeren, land dat huurt, dan zij het zo, dat is misschien wat er moet gebeuren”.
De boodschap is dus “stem Groen”.
Het hele idee van de Groenen is dat zij het progressieve alternatief voor Labour zijn. Hun strategie is om zetels in het parlement te winnen, het machtsevenwicht te bereiken en dit te gebruiken om de regering te dwingen hervormingen door te voeren. Maar beide keren hebben ze deze macht veiliggesteld – tijdens de Gillard-regering van 2010-2013 en opnieuw vandaag – en zijn ze er niet in geslaagd zinvolle hervormingen door te voeren. In plaats daarvan hebben ze de agenda van Labour gesteund, zij het met enige kritiek. Maar woorden zijn betekenisloos zonder actie.
Bron: redflag.org.au
