Walter Reuther, de bekendste president van de United Auto Workers (UAW), noemde de vakbond graag de ‘voorhoede’ van de arbeidersbeweging. Reuther was geen leninist – het is geen geheim dat hij meedogenloos tegen radicalen binnen de vakbond vocht – maar het was een knipoog naar de enorme macht die de UAW had bij het bepalen van de norm voor de Amerikaanse arbeidersklasse. Reuther had relaties met leiders van de sociale beweging, vooral in de burgerrechtenbeweging, en hij oefende een brede macht uit om de baanbrekende rol van de vakbond te ondersteunen.
De huidige UAW is ver verwijderd van die van Reuther. Het ledenaantal is gekrompen omdat technologie is ingezet om de arbeidskosten te verlagen en outsourcing is gebruikt om banen te schrappen in de autofabrieken van het land. Een minderheid van de autoarbeiders in het land is nu lid van de UAW.
Dat is een hoop goed te maken, maar de vakbond, aangespoord door nieuw hervormingsleiderschap gekozen bij de eerste rechtstreekse verkiezingen in de geschiedenis van de vakbond, is vastbesloten om het te proberen. Om middernacht zou de UAW voor het eerst in de geschiedenis alle grote drie autofabrikanten – Ford, General Motors (GM) en Stellantis – kunnen aanvallen als de bedrijven er niet in slagen met aanvaardbare tegenaanbiedingen te komen voor de belangrijkste voorstellen van de vakbond voor de vier. jaarcontracten voor zo’n 150.000 werknemers.
De bedrijven hebben de afgelopen tien jaar grofweg een kwart biljoen dollar aan winst binnengehaald in Noord-Amerika; die winsten zijn de afgelopen vier jaar alleen al met 65 procent gestegen. Hun CEO’s zijn rijkelijk beloond voor dit succes: hun salarissen zijn in dezelfde periode met 40 procent gestegen, terwijl de reële lonen van werknemers met 30 procent zijn gedaald.
Dat is de basis voor de loonvoorstellen van de UAW: een loonsverhoging van 40 procent gedurende de looptijd van het contract om de inflatie te compenseren en werknemers te belonen voor de slopende arbeid die het leven aan de lopende band met zich meebrengt.
De Grote Drie zijn dichter bij de voorstellen van de vakbond over loonsverhogingen gekomen – Ford biedt 20 procent, GM biedt 18 procent en Stellantis biedt 17,5 procent – maar er blijft een aanzienlijke afstand bestaan tot de door de vakbond voorgestelde 40 procent. Hoewel de UAW waarschijnlijk een compromis zou sluiten over dat aantal als de Grote Drie zouden instemmen met voldoende van hun andere voorstellen, is het onwaarschijnlijk dat een dergelijke overeenkomst bij alle drie de bedrijven zal plaatsvinden, met slechts enkele uren voordat de contracten aflopen.
Naast de lonen zijn er nog andere centrale punten van onenigheid tussen de bedrijven en de vakbond, waaronder het herstel van de kosten van levensonderhoud (COLA) die zijn opgegeven in de nasleep van de Grote Recessie, concessies die tijdelijk hadden moeten zijn maar in het contract blijven staan (de Grote Recessie). Drie hebben dit voorstel verworpen, hoewel Ford een herstel van een COLA-formule aanbood die de vakbond zo ontoereikend achtte dat Fain ernaar verwees als “zelfs geen Diet Cola maar Coke Zero); het verkorten van de progressie voor tijdelijke werknemers om volledige voordelen te ontvangen en het beëindigen van de niveaus binnen de contracten (de vakbond stelt voor om uitzendkrachten na negentig dagen om te zetten in voltijdse werknemers met volledige voordelen, en terwijl de Grote Drie hebben voorgesteld om de progressie van acht tot vier jaar, dat is uiteraard verre van de door de vakbond voorgestelde negentig dagen); aanzienlijke verhogingen van het pensioenloon (afgewezen door alle drie de bedrijven); werkzekerheid met het door de vakbond voorgestelde Working Families Protection Plan, dat het recht zou omvatten om te staken vanwege fabriekssluitingen (door alle drie afgewezen, waarbij vooral Stellantis zou proberen talloze faciliteiten te sluiten en te verkopen); een beter evenwicht tussen werk en privé door meer betaalde vrije tijd en vakanties (alle drie zijn overeengekomen om Juneteenth toe te voegen als betaalde vakantie en Ford biedt voor het eerst twee weken betaald ouderschapsverlof aan, maar verder zijn alle voorstellen voor werk en privé afgewezen) ; en ervoor zorgen dat de banen die in het snelgroeiende aantal fabrieken voor elektrische voertuigen (EV) worden gecreëerd, leefbaar en veilig zijn (de Grote Drie blijven joint ventures oprichten, wat de vakbond ‘juridische ficties’ heeft genoemd, om hun EV-fabrieken niet-vakbond te houden).
In een onderhandelingsupdate die gisteravond op Facebook Live werd uitgezonden, merkte Fain op dat, in tegenstelling tot het verhaal dat je in de reguliere media zou kunnen horen, de autoproductie een kapitaalintensieve onderneming is. Arbeid vormt een klein deel van de kosten. De gemiddelde autoprijzen zijn de afgelopen vier jaar met 34 procent gestegen, maar de arbeidskosten per voertuig zijn slechts met 4 tot 5 procent gestegen. Met andere woorden: de prijsstijgingen van bedrijven, en niet die van werknemers, zijn verantwoordelijk voor de stijgende kosten voor consumenten.
Mocht de vakbond staken, dan zou dat de allereerste gelijktijdige staking bij de Grote Drie zijn. Maar in plaats van een totale staking is de UAW van plan om deel te nemen aan wat zij een ‘stand-up staking’ noemt, een verwijzing naar de sit-down stakingen van 1937 die de UAW opbouwden en daarmee de twintigste eeuw aanwakkerden. -eeuwse Amerikaanse arbeidersbeweging. Specifieke plaatselijke bewoners van de UAW zullen met weinig waarschuwing tot staking worden opgeroepen, een manier om de operaties bij de autofabrikanten te destabiliseren, terwijl andere plaatselijke bewoners zullen blijven werken onder een verlopen contract.
Een dergelijke aanpak heeft voor- en nadelen. Aan de positieve kant betekent het dat minder werknemers zullen moeten leven van de wekelijkse uitkeringen van 500 dollar uit het stakingsfonds van de vakbond, dat, hoewel het momenteel een flinke 850 miljoen dollar bevat, binnen enkele weken zou zijn uitgeput tijdens een totale staking. . Het zorgt ook voor verdere escalaties.
“We handhaven maximale flexibiliteit”, zei Fain woensdag, en merkte op dat hij zou aankondigen welke arbeiders vanavond om 22.00 uur, twee uur voordat het contract afloopt, voor het eerst zullen worden opgeroepen om te staken. “We kunnen een beroep doen op meerdere locals om tegelijk of één voor één uit te gaan. Dit kunnen we meerdere keren per week doen, of slechts één keer per week. Dit zal de nationale onderhandelaars een houvast aan tafel geven. En we kunnen blijven escaleren en planten blijven verwijderen.”
Het nadeel is dat een dergelijke methode de onmiddellijke economische impact op de bedrijven verkleint en stakers zou kunnen isoleren, waardoor de eenheid die zo cruciaal is voor het tot stand brengen van een staking tegen enkele van de machtigste bedrijven van het land, niet wordt bevorderd. Die eenheid is niet alleen belangrijk voor de leden van de UAW, maar ook voor de Amerikaanse arbeidersklasse in bredere zin, die hongert naar een grote publieke staking die een verzamelpunt zou kunnen vormen voor een arbeidersbeweging die zich eindelijk als een beweging begint te gedragen – die in de aanval gaat. , waarbij decennia van concessies worden teruggedraaid en gebruik wordt gemaakt van de ontevredenheid die zoveel werknemers, vooral jonge werknemers, al jaren na de pandemie voelen.
Als reactie op deze zorgen benadrukte Fain de noodzaak voor leden in niet-stakingsfaciliteiten om door te gaan met het organiseren van roodhemddagen, demonstraties op parkeerterreinen en het vliegen van squadrons naar opvallende fabrieken. Hij zei dat het plan was geformuleerd en goedgekeurd door de vakbondsleiding, het personeel en de leden van de onderhandelingscommissie, die het als de meest effectieve strategie hadden beschouwd.
“Shawn Fain en de autowerkers heroveren en reactiveren de opwinding en steun die de UAW ooit had toen het de voorhoede in Amerika was”, zegt historicus Nelson Lichtenstein, de auteur van De gevaarlijkste man in Detroit: Walter Reuther en het lot van American Labour. “De UAW is sterk verminderd, maar in perioden van sociale verandering en onrust kunnen goed georganiseerde sectoren van de arbeidersklasse, ook al vormen ze een kleine minderheid, een voorhoede zijn. Miljoenen Amerikanen, arbeiders en niet-werkers, verlangen daarnaar, en ik denk dat het mogelijk is dat deze UAW-staking dat leiderschap biedt.”
Lichtenstein heeft gelijk: uit een recente opiniepeiling van Gallup blijkt dat drie op de vier leden van de publieke kant de autowerkers boven de Grote Drie stellen. In een moment van groeiende activiteit van de arbeidersbeweging, zoals we in de Verenigde Staten al tientallen jaren niet meer hebben gezien, zijn autoarbeiders goed gepositioneerd om hun eerlijke deel op te eisen en daarbij anderen te inspireren hetzelfde te doen, met hun piket. vormt een verzamelplaats voor de opkomende beweging.
De kapitalistische klasse is haar tegenoffensief al aan het uitrollen. Autobedrijven bereiden rampenplannen voor voor niet-vakbondspersoneel om getroffen fabrieken te laten werken. Jim Cramer, presentator van de televisieshow van CNBC, is al weken apoplectisch over de onderhandelingen (Cramer is een voormalig Spartacist, wat het adagium bewijst dat geen enkele rechtsbuiten meedogenlozer is dan iemand die vroeger links was). Hij vergeleek Fain met Earl Browder, de voormalige president van de Communistische Partij van de VS, en bepleitte deze week dat de Grote Drie onmiddellijk plannen zouden maken om Amerikaanse faciliteiten te sluiten ten gunste van het uitbreiden van operaties in Mexico. Cramer merkte blij op dat hij en zijn vrouw ‘een fabriek in Mexico’ hebben, een verwijzing naar de nevenactiviteit van de expert in de mezcal-business.
Een analist van de Bank of America adviseerde de Grote Drie om hun activiteiten te sluiten en werknemers te ontslaan vanwege gerichte stakingen, met het argument dat “het voor de bedrijven moeilijk zou zijn om onder dergelijke omstandigheden te opereren.”
In reactie op dergelijke kritiek zei Fain woensdag dat hij “vrede” heeft met het besluit om te staken mocht dat nodig zijn.
‘Ik weet dat we aan de goede kant staan in deze strijd,’ zei Fain. “Het is een strijd van de arbeidersklasse tegen de rijken, de haves versus de have-nots, de miljardairsklasse tegen alle anderen.”
Tijdens de uitzending citeerde Fain, zoals hij vaak doet, de Schrift. In het bijzonder las hij Mattheüs 19:24: „Het is gemakkelijker voor een kameel om door het oog van een naald te gaan dan voor een rijke man om het koninkrijk van God binnen te gaan.”
‘In het koninkrijk van God verzamelt niemand alle rijkdom, terwijl alle anderen lijden en verhongeren’, zei Fain. “In het koninkrijk van God plaatst niemand zichzelf in een positie van totale overheersing over de hele gemeenschap. In het koninkrijk van God dwingt niemand anderen eindeloos slopende werk te verrichten alleen maar om hun gezin te voeden of een dak boven hun hoofd te krijgen. Die wereld is niet het koninkrijk van God; die wereld is een hel.”
Hij ging verder:
Leven van salaris tot salaris, schrapen om rond te komen? Dat is de hel. Kiezen tussen medicijnen en huur is een hel. Maandenlang zeven dagen per week twaalf uur per dag werken is een hel. Het is een hel om je fabriek te moeten sluiten en je familie over het hele land te verspreiden. Tijdens een pandemie aan het werk moeten en niet weten of je ziek wordt en sterft of de ziekte naar je familie verspreidt, is een hel.
Genoeg is genoeg. Het is tijd om te beslissen in wat voor soort wereld we willen leven en het is tijd om te beslissen wat we bereid zijn te doen om dat te bereiken.
Bron: jacobin.com
