De UAW-staking zou een bredere heropleving van de strijdbaarheid van de arbeidersklasse kunnen veroorzaken

Nelson Lichtenstein

Shawn Fain heeft uitstekende toespraken gehouden, en ze zijn nog beter geworden. Hij channelt feitelijk Walter Reuther aan de ene kant en Bernie Sanders aan de andere kant.

Een van de meest opmerkelijke dingen die binnen de UAW zijn gebeurd, is dat Fain mensen in zijn staf heeft aangesteld en gerekruteerd die ooit oppositionisten waren, mensen uit de omgeving Arbeidsnotities. Al veertig jaar bestaat er een gembergroep buiten de UAW – de Arbeidsnotities groep, waarmee ik me identificeer – die zegt: “Laten we weer wat beweging in de arbeidersbeweging brengen.” Mensen zoals Chris Brooks, waar hij schrijver voor was Arbeidsnotities, en Jonah Furman, een radicale vakbondsschrijver, zitten nu in zijn staf. En er is een soort volksfront. ik denk [it shows] dat Fain een zeer bekwame leider is.

Trouwens, het idee van deze staking – we gaan nu drie fabrieken staken, dan volgende week nog eens drie, enzovoort – is een manier om deze zaak in het nieuws te houden. Dat is belangrijk, het in het politieke nieuws houden, want in voorgaande jaren waren er op de eerste dag van de staking grote krantenkoppen en dan vergeet iedereen het. Vooral als de vakbond en het management deze onderhandelingen in het geheim voeren. . . . Fain wil precies adverteren met wat er wordt aangeboden, en dat doet hij. Ik denk dat dat heel belangrijk is, en de vakbond doet dat vakkundig.

Ik wil hier iets zeggen over de politiek en over de regering-Biden. Hier is mijn grote historische analogie: in 1946, toen de UAW zijn beroemde grote naoorlogse staking tegen GM uitvoerde, was de vraag voor het land destijds of de levensstandaard van de arbeidersklasse net zo hoog zou blijven als tijdens de Wereld Oorlog. Tweede Wereldoorlog? Zouden ze op dat niveau doorgaan, of krijgen we een depressie en een terugkeer naar wat er na de Eerste Wereldoorlog was gebeurd, enzovoort?

De eis van de UAW in die tijd was koopkracht voor welvaart. Dat was de zinsnede: loonsverhogingen zonder prijsstijgingen, wat betekende dat we willen dat het Office of Price Administration, een zeer populaire instantie, een prijsplafond blijft handhaven voor zaken als staal en auto’s, terwijl de lonen omhoog gaan, en je zou een reële loonsverhoging hebben. Dit was wat de New Deal in oorlogstijd wilde, wat zelfs de regering-Truman wilde. De vakbondsstaking was niet alleen voor autoarbeiders – en Reuther kon dat heel goed duidelijk maken – maar was in het belang van de hele arbeidersklasse.

De UAW won niet wat ze wilden, maar maakte wel de weg vrij voor een verdubbeling van de levensstandaard van de arbeidersklasse in de komende dertig jaar. Het is de enige keer in de afgelopen 175 jaar van het Amerikaanse kapitalisme waarin de reële inkomens van werknemers verdubbelden.

Vandaag zeggen Fain en de UAW: wat is het overheidsbeleid? Het gaat om een ​​transitie naar een groene economie en daarbij om het Midwesten te herindustrialiseren met goede banen, wat een profylactisch middel zal zijn tegen het Trumpisme. Dus de UAW zegt: dit is waar we voor vechten, en het vecht echt voor wat tenminste een aanzienlijk deel van het staatsbestel ook wil. En ze dwingen Joe Biden om te zeggen – en dat heeft hij inderdaad gezegd – “Ja, de autowerkers verdienen meer geld.”

Het probleem is dat de duivel altijd in de details zit. De regering-Biden heeft al dit geld uitgegeven om bedrijven te helpen bij de transitie, maar wat zijn de criteria waardoor er zowel vakbondswerk zal plaatsvinden als er hoge lonen zullen zijn in deze batterijfabrieken? Dat is waar je de details goed moet krijgen. Dat maakt ook deel uit van wat de UAW doet.