Bashir Abu-Manneh
Ten eerste kunnen we praten over enkele continuïteiten in de militaire technieken van Hamas. Het aanvallen van burgers was altijd iets wat Hamas deed. Dat geldt ook voor zelfmoordaanslagen en de Qassam-raketten, die erg primitief zijn. Ze hebben zich ook op Israëlische soldaten gericht, en er zijn aspecten van het internationaal recht die gewelddadig verzet tegen de bezetters mogelijk maken. Maar het aanvallen op burgers is altijd onderdeel geweest van hun gereedschapskist als beweging.
Wat vorige week anders was, is de schaal, die vergelijkbaar is met niets dat Israël ooit heeft gezien. De operatie, waarbij duizenden mensen betrokken waren, werd lange tijd geheim gehouden. Het is verbazingwekkend dat dit mogelijk was onder omstandigheden van voortdurend toezicht in Gaza, waar drones vierentwintig uur per dag boven het grondgebied zweven, waar elk woord wordt opgenomen en waar toezicht wordt gehouden over de grens.
Dat Hamas in staat is geweest het niveau van geheimhouding, organisatie en discipline te bereiken om een operatie als deze uit te voeren, heeft Israël verbijsterd en in een diepe politieke crisis doen belanden, die lange tijd niet zal worden opgelost. Israëlische politieke leiders en staatsmanagers zullen nog heel lang de kosten voor deze operatie betalen. Ik geloof dat het de aard van de Israëlische politiek zal veranderen en extremer zal maken.
Uiteindelijk moet je naar de cijfers kijken. De details zijn belangrijk. Bij deze operaties waren de meeste doden burgers. De omvang van de moorden was zeer hoog. Of dat nu de bedoeling van Hamas was of niet – of dat nu was wat de commandanten hun strijders opdroegen te doen of niet – is in dit stadium erg moeilijk te weten. Maar het netto resultaat is dat er in Israël vele honderden mensen om het leven komen, waarbij nog meer gewonden vallen en sommigen zich nog steeds in kritieke toestand bevinden.
Je moet nadenken over twee elementen die in bevrijdingsbewegingen moeilijk bespreekbaar zijn, maar toch altijd ter sprake zijn gekomen. Eén daarvan is de rationaliteit van de operatie. Hoe rationeel is het? Is het een operatie die tot doel heeft de Israëlische bezetting te beëindigen of niet? Zal het de bezetting alleen maar versterken? Zal Israël als reactie enorme menselijke kosten eisen, en zal Hamas dit kunnen stoppen? Al deze vragen zijn belangrijk.
Wat is de politieke rationaliteit van deze operatie? Is het alleen aan Hamas om zichzelf te positioneren als de ultieme verzetsstrijder in de Palestijnse geschiedenis, in relatie tot de PA? Is het omdat alle andere oplossingen hebben gefaald? Is het omdat het beleg nog niet is opgeheven? Er moet een politieke reden zijn voor de operatie, maar het is op dit moment niet duidelijk wat die reden was.
Als je luistert naar Mohammed Deif, de militaire commandant van Hamas, zei hij dat hij verwachtte dat dit een aanzet zou zijn voor de hele regio en voor alle Palestijnen, inclusief de Palestijnen die binnen de Israëlische grens van 1948 woonden, om meer operaties uit te voeren. Het taalgebruik was heel duidelijk. Het was niet alleen gericht tegen het leger, het was gericht tegen burgers: hij zei: “pak je messen, neem je auto’s, verzet je.”
Als dat de bedoeling was, was het dan realistisch? Als het realistisch was om op die uitkomst te hopen, zou deze dan militair succesvol zijn geweest? Ik kan niet begrijpen wat Hamas als antwoord op deze vragen geeft. Afgezien van de morele dimensies, waar ik in politieke termen op zal terugkomen, is er iets volkomen contraproductiefs aan de operatie. Je had de Israëlische reactie kunnen berekenen, en dat zou precies zijn wat ze nu doen, met de wil om enorme menselijke kosten in Gaza te eisen, terwijl Hamas niet in staat zou zijn de burgerbevolking te beschermen.
Hamas heeft altijd al onveiligheid aan de Israëlische kant willen zaaien vanwege de onzekerheden die aan de Palestijnse kant worden veroorzaakt. Dat is de logica: “Als wij niet in veiligheid leven, geldt dat ook voor uw bevolking.” Zelfmoordaanslagen en Qassam-raketten kunnen dat bewerkstelligen, maar brengt deze aanpak u dichter bij het einde van de bezetting, of heeft het Israëlisch geweld en staatsterrorisme diepgeworteld? Het is mij niet duidelijk wat Hamas hierover zou zeggen en of Hamas heeft nagedacht of hier een andere uitkomst mogelijk is.
In termen van de morele vraag: als je je verzet, betekent dat dan dat alles mag? Het antwoord vanuit het internationaal recht is ‘nee’. Mag je burgers aanvallen? Het antwoord is nee.” De Palestijnse zaak moet zich inzetten voor rechtvaardigheid en gelijkheid.
De Palestijnen hebben ook internationale steun nodig. Ze krijgen geen steun van de Arabische regeringen. Ze hebben steun van de Arabische bevolking, maar dat heeft niet veel opgeleverd in termen van politieke resultaten. Ze zijn erg afhankelijk van wat er in het Westen gebeurt en van het internationaal recht. Ze hebben geprobeerd Israël verantwoordelijk te houden voor zijn eindeloze schendingen van het internationaal recht en zijn illegale bezetting.
Dit is het enige discours dat de Palestijnen in het Westen kunnen gebruiken en dat Israël volledig in het defensief plaatst. Als je dat discours verliest in de morele strijd in het Westen, verlies je heel wat, vooral omdat de machtsverhoudingen overweldigend tegen je zijn. Uiteindelijk vecht je tegen een kernmacht die over F-16’s beschikt en die naar believen kan bombarderen met dekking van westerse regeringen.
We zullen doorgaan met het horen en lezen van interpretaties die proberen te achterhalen wat Hamas dacht. Maar Hamas leeft nu in een wereld waar deze operatie het bestempelt als iets vergelijkbaars met ISIS. Dat is een totaal verlies voor de Palestijnse zaak in het Westen en in het algemeen. Nu moet je de wereld opnieuw uitleggen dat de Palestijnse zaak juist is, terwijl die zaak gecriminaliseerd wordt.
Wat was de Israëlische reactie? Ik denk dat de omvang van de operatie volkomen voorspelbaar was. Israël verkeert het afgelopen jaar in een diepe politieke crisis vanwege de herziening van het rechtssysteem door Netanyahu om politieke inmenging mogelijk te maken. Nu is dat voorbij en staat de Israëlische bevolking volledig verenigd achter het Israëlische leger, dat elke vorm van burgerleven in Gaza decimeert.
Ze willen wraak, ze willen dat soort vergelding zien. Nu bestaat de angst dat de Israëlische reactie omstandigheden heeft geschapen waarin Israël de bevolking van Gaza kan verdrijven. Dat lijkt de bedoeling te zijn om meer dan een miljoen Palestijnen uit Noord-Gaza te verplaatsen. Ze hebben de Palestijnen onderworpen aan een totale belegering, wat in strijd is met het internationaal recht.
De Israëliërs hebben ook gezegd dat ze een einde willen maken aan Hamas. Ik zie niet hoe dat mogelijk is zonder een grondinvasie. Ik weet niet of een grondinvasie realistisch is voor Israël, maar ze willen zeker niet dat Hamas na deze enorme operatie uit het puin oprijst en organisatorisch en militair intact blijft. In politieke termen is het een heel moeilijk terrein, en het is heel moeilijk om te weten hoe het zal aflopen.
Om u een idee te geven van de acties die Israël tot nu toe heeft ondernomen, hoeft u alleen maar enkele van de woorden te lezen die Israëlische politici op de westerse media mogen uiten, en die zijn gruwelijk. We hebben regeringsministers gehad die zeiden dat Israël “dicht bij monsters leeft” en dat ze tegen “menselijke dieren” vechten. De Israëlische president Isaac Herzog heeft gezegd dat de hele Palestijnse natie verantwoordelijk is voor wat Hamas heeft gedaan.
Dat zijn genocidale gedachten. Het is buitengewoon zorgwekkend dat we ons nu in een situatie bevinden waarin deze dingen mogen worden gezegd zonder dat ze worden betwist, en dat wordt de manier waarop we ons bezighouden met de Palestijnse kwestie. Israël wordt nooit verantwoordelijk gehouden voor wat het doet. Het ‘recht op verdediging’ lijkt te betekenen dat Israël kan doen wat het wil en naar eigen goeddunken oorlogsmisdaden kan begaan, met volledige steun van de Verenigde Staten en de EU en zonder te worden uitgedaagd door de media.
Bron: jacobin.com
