De ondermijnende impact van onvoorwaardelijke Amerikaanse steun voor Israël – Mother Jones

Vorige week, een BBC-presentator vroeg de voormalige Israëlische vredesonderhandelaar Daniel Levy naar de grondgedachte van Israël voor zijn verwoestende belegering van Gaza, en zei dat de “Israëliërs zouden zeggen: kijk, we verdedigen onszelf.” Levy’s reactie ging snel viraal.

“Houd je echt je gezicht in de plooi als je dat zegt?” hij vroeg. “Denk je dat terroristische organisaties die ingebed zijn in bevolkingsgroepen aan wie hun meest fundamentele rechten worden ontzegd, voor eens en voor altijd worden beëindigd in een militaire campagne? Gebeurt dat in de geschiedenis?”

BBC-presentator: “De Israëli’s zouden zeggen: kijk, we verdedigen onszelf, we richten ons op Hamas-doelen in Gaza…”

Daniel Levy: “Houd je je gezicht echt in de plooi als je dat zegt? … dit soort leugens mogen de deur uit” pic.twitter.com/G7jKmLzlhR

— Saul Staniforth (@SaulStaniforth) 11 oktober 2023

Levy, gevestigd in Londen, is momenteel president van het US/Middle East Project. Hij was eerder werkzaam als Israëlische vredesonderhandelaar tijdens de Oslo B-gesprekken onder de Israëlische premier Yitzhak Rabin en de Taba-vredesbesprekingen onder premier Ehud Barak. Sinds de aanval van Hamas op 7 oktober, die het leven kostte aan meer dan 1.300 mensen in Israël, heeft Levy zich uitgesproken over de reactie van de Israëlische staat en de dood die deze in Gaza veroorzaakt.

In een opiniestuk gepubliceerd door de Ierse tijden afgelopen weekend benadrukten Levy en mensenrechtenadvocaat Zaha Hassan drie punten: de aanval van Hamas op Israëlische burgers was gewetenloos; Israëls collectieve bestraffing van mensen in Gaza – met name het afsluiten van water, voedsel en elektriciteit – was dat ook; en dat “men de context van bezetting en apartheid waarin dit zich ontvouwt moet aanpakken.” Zonder die bredere visie schreven ze dat het niet mogelijk is “de integriteit te behouden en in staat te zijn een toekomstige strategie uit te stippelen waarin zowel Palestijnen als Israëli’s in vrijheid en veiligheid kunnen leven.”

Levy en ik spraken elkaar maandagavond, vlak voordat werd bevestigd dat president Joe Biden woensdag een bezoek aan Israël zou brengen. Het interview is aangepast voor lengte en duidelijkheid.

U zei vorige week dat het erop leek dat Israël oorlogsmisdaden met voorbedachten rade pleegde. Waar staat u daar nu in?

Ik heb eenvoudigweg geprobeerd iets duidelijk te maken dat heel eenvoudig zou moeten zijn: de ene oorlogsmisdaad wordt niet beantwoord door de andere. Dat is het pad naar de hel, en dat is precies het pad dat we nu volgen.

Vooral op een moment als dit, waar emoties zo rauw zijn, en dat is begrijpelijk, waar de verleiding bestaat om in alle richtingen uit te halen en alle regels en beperkingen overboord te gooien, zal dit niet alleen een verwoestende impact hebben. op het leven van burgers aan de Palestijnse kant – na de toch al verwoestende impact op het leven van Israëlische burgers – maar het kan je ook op zo’n gevaarlijk, onvoorspelbaar en escalerend pad brengen. Oorlog is verschrikkelijk. Daarom zijn er regels die het voeren van oorlog bepalen. Maar zelfs als je binnen die regels speelt, is het nog steeds gruwelijk.

Als u het idee serieus wilt nemen dat niemand die een burger is, zonder onderscheid het doelwit mag zijn, dan kunt u niet onverschillig staan ​​tegenover iets dat met voorbedachten rade is gericht op het aanvallen van burgers in Gaza. Er is een argument dat luidt: Hamas is hiermee begonnen, Hamas nestelt zich onder de bevolking, dus alles wat er met de Palestijnen in Gaza gebeurt, zal aan Hamas’ deur worden voorgelegd. Je kunt water, voedsel, brandstof, elektriciteit, medische voorzieningen en humanitaire systemen niet afsluiten, vrijwel zonder onderscheid bombarderen, de verplaatsing van de helft van de burgers in Gaza forceren en zeggen dat dat oké is. Dat is het duidelijk niet.

Het tweede is dat je op een moment dat zo rauw en zo escalerend is, verantwoordelijke volwassenen nodig hebt, omdat het pad naar het niveau van ontmenselijking, dat wil zeggen de afdaling naar de absolute hel, zoveel korter is. Wat je van buitenaf wilt, is een reactie die de armen om iedereen heen slaat en ons eraan herinnert waar dit niet heen kan.

Alles wat op dit moment heeft bijgedragen en blijft bijdragen aan de ontmenselijking van de Palestijnen is op zijn minst een zonde van nalatigheid. Het is niet zo dat Biden of andere Amerikaanse leiders opstonden en zeiden: ik herhaal de oproep van de Israëlische president en er is geen onderscheid tussen burgers en strijders, of ik herhaal de minister van Defensie die de mensen in Gaza beesten noemde. Het is niet zo dat de Amerikaanse leiders zulke dingen hebben gezegd, maar door zich niet in te leven in de situatie van de burgers in Gaza, die zeer snel verschrikkelijk en verwoestend werd, voedden de Amerikaanse politieke leiders een discours. Ik heb met mensen in Israël gesproken en ik hoopte dat ze mijn indruk zouden corrigeren, maar helaas werd dit bevestigd – en we horen het soort discours van Rwanda en de Westelijke Balkan in de jaren negentig.

Hoeveel macht denkt u dat de VS hebben om te voorkomen dat Israël meer doden en lijden in Gaza veroorzaakt dan het al heeft?

Ik heb nog steeds een aanzienlijke macht, die zeer moeilijk toe te passen is als je jezelf politiek aan banden legt. Het is duidelijk dat Israël van plan is iets ongekends te doen. Ik weet niet zeker of er een gedetailleerd draaiboek bij zit. Ik denk dat er meerdere draaiboeken bestaan.

Maar als je kijkt naar de factoren die de bouwstenen zijn van dit moment. Je hebt de behoefte om te reageren, om afschrikking te bewerkstelligen, dat soort dingen. Er zijn nog een aantal aanvullende factoren die, gezien de omvang van wat er is gebeurd, ons naar een potentieel totaal nieuwe plek brengen.

Eén factor is de ongekende eenheid in Israël daaromheen, tegen de achtergrond van wat vóór 7 oktober het meest gepolitiseerde politieke klimaat in Israël ooit was. Het is moeilijk voor te stellen dat er ooit een publieke sfeer zal zijn die bereid is offers te brengen – je reservedienst voor onbepaalde tijd vervullen, geen kinderen op school hebben, in opvangcentra verblijven, enzovoort. Dat is één factor.

Een tweede factor is dat ik denk dat de premier absoluut doodsbang is voor de ochtend erna. Op dit moment heeft Netanyahu niet te maken met onderzoekscommissies. Iedereen heeft de vraag ‘Wat ging er mis op 7 oktober’ geparkeerd. Het is dwaasheid om Netanyahu politiek te loven, maar ik zie niet hoe hij zich hieruit kan redden.

Ik denk dat het niet onredelijk is om te speculeren dat Netayanhu dit interregnum beschouwt als een laatste worp met de dobbelstenen. Als hij niets uit de hoge hoed tovert, gaat hij de geschiedenis in als de premier die voor de rechtbank stond en strafrechtelijk werd vervolgd, maar in het kantoor van de premier bleef, sliep terwijl hij de wacht hield en leiding gaf aan de grootste ramp. in de Israëlische geschiedenis. Dat is nu zijn politieke overlijdensbericht. Netanyahu was militair gezien in verrassende opzichten een tamelijk risicomijdende politieke leider – wat niet betekende dat hij geen vreselijke dingen deed om enige vrede of enige vooruitgang te voorkomen of om omstandigheden te creëren waarin een explosie onwaarschijnlijk was. Ik denk dat Netanyahu verdwenen is. Niets is nog uitgesloten, inclusief een uitbreiding van deze oorlog naar Hezbollah.

De derde factor is de ongekende externe steun. Ik denk wel dat als Amerika nee zegt, het voor Israël moeilijk zal zijn om dit na te streven.

Wat vindt u van wat Biden tot nu toe heeft gedaan en gezegd, gezien de invloed die de Verenigde Staten hebben?

In mei 2021 was er een escalatie met Gaza. De Palestijnen noemen het de Eenheids-Intifada. Er waren grote mobilisaties op de Westelijke Jordaanoever, maar ook gebeurtenissen die plaatsvonden binnen Israël zelf. Wederzijdse gewelddaden. Ik denk dat de regering daarop terugkijkt en denkt dat ze de armen om Netanyahu hebben geslagen en dat ze het relatief snel hebben teruggedraaid en dat ze vinden dat ze daarvoor meer verdienen dan een voldoende.

Nu weet de Amerikaanse regering dat dit geen herhaling van 2021 is. Maar ik denk dat de brede parameters worden gevolgd, net zoals je je armen om de Israëli’s slaat, en dat levert je meer op. Deze zonde van nalatigheid zorgde aanvankelijk echter voor een uiterst gevaarlijk discours. Als de koers niet naar beneden gaat, kunnen de VS er al vroeg verantwoordelijk voor zijn om de koers een duwtje in de rug te geven in een richting waarin we een point of no return bereiken.

Het andere is de verplaatsing van Amerikaanse militaire middelen naar de regio. Ik denk dat het voor de VS de bedoeling is om een ​​afschrikwekkend signaal te sturen naar andere externe actoren – vooral Hezbollah en Iran – en een signaal naar Israël te sturen en te zeggen: we hoeven de arena niet uit te breiden.

Dat kan op een andere manier worden geïnterpreteerd als Israël bedenkt dat dit het moment is om niet alleen te proberen de vergelijking aan het Palestijnse front te veranderen, maar ook ten opzichte van Hezbollah. De aanwezigheid van Amerika geeft Israël de mogelijkheid om te interpreteren dat we nu meer dekking hebben om op dat front in actie te komen, want als we dat doen, en Hezbollah raketten naar Israël stuurt, zal Amerika direct moeten reageren.

De politieke realiteit die in Amerika is gecreëerd, waarbij dit 11 september en de Holocaust samen zijn – dat is de terminologie die wordt gebruikt – betekent dat als de VS dat oorlogsschip daar hebben, ze het verdomd goed zullen gebruiken. En dat zou Israël wellicht een impuls kunnen geven op de ladder.

Het andere waar we rekening mee moeten houden is dat Netanyahu in het verleden zelfs heeft gezegd: ik weet hoe ik de Amerikanen moet bespelen. Er bestaat een directe correlatie tussen hoe erg dit in Gaza wordt en hoe waarschijnlijk het is dat het zich elders zal uitbreiden en escaleren.

Ik denk dat Amerika nu zachtjes tegen Israël zegt: Dit wordt verschrikkelijk voor jullie, verschrikkelijk voor iedereen. We verliezen steun, de regio is niet blij, we moeten dit binnen de perken houden.

En Bibi reageert door te zeggen: Je zei dat we het recht hadden; we moeten nu X, Y, Z doen.

De enige manier waarop de VS die invloed daadwerkelijk op Israël kunnen doen gelden, is door deze publiekelijk rechtstreeks tegen Bibi uit te oefenen. En ik denk niet dat de regering daarheen wil. En het kan zijn dat als de Israëli’s niet willen doen wat je zegt en je niet bereid bent het in het openbaar te zeggen, je een echt probleem hebt. En dat is waar we misschien naartoe gaan.

De Verenigde Staten hebben een stap terug gedaan ten opzichte van het heden en hebben Israël tientallen jaren gesteund, omdat het ter plekke feiten heeft gecreëerd die een einde maken aan de bezetting en aan de kansen op een Palestijnse staat die steeds kleiner wordt. Hoe heeft die grotendeels onvoorwaardelijke steun nu bijgedragen aan de diepere oorzaken van het geweld?

Ik denk dat de Amerikaanse toegeeflijkheid een verschrikkelijke slechte dienst heeft bewezen aan de Israëlische publieke keuzes en de Israëlische politieke besluitvorming. Ik zou van daaruit zeker een causale lijn trekken naar de hoogmoed en de afwijzende manier waarop Israël met de Palestijnse kwestie is omgegaan.

Door Israël te laten geloven dat dit zo gemakkelijk en tegen zo weinig kosten kon worden beheerd, omdat Amerika, wat je ook zou doen, achter je zou staan ​​– dat Amerika zou garanderen dat er geen gevolgen zouden zijn – was dit ongeveer het ergste wat Amerika had kunnen doen. En ik denk niet dat we in een wereld zouden kunnen leven waarin Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich en hun extremisme zo mainstream zijn geworden zonder dat Amerika de Israëlische straffeloosheid garandeert.

Het soort nonchalance dat heeft bijgedragen aan het falen van het systeem en de diepe corrosie in delen van het Israëlische systeem is daar ook het gevolg van. Ik suggereer niet dat Israël gemakkelijk kan worden neergeslagen en gesanctioneerd om de gebieden te verlaten. Maar in de kwart eeuw sinds het vredesproces echt van de grond af begon te lopen, zou je een ander Israëlisch publiek gesprek hebben gevoerd als de VS deze toegeeflijke lijn niet hadden gevolgd.