Toen Jennifers vijftienjarige dochter na een nieuwe psychiatrische noodsituatie weer in het ziekenhuis lag, wist Jennifer dat er iets moest veranderen.
Ze probeerde een instelling voor geestelijke gezondheidszorg voor de lange termijn te vinden in de thuisstaat Michigan van het gezin, maar de faciliteiten die ze vonden boden alleen kortdurende zorg. Uiteindelijk vond ze elf uur verderop in Missouri een woonbehandelcentrum waar adolescenten worden behandeld die kampen met geestelijke gezondheidsproblemen.
Met $ 10.000 per maand kostte het verblijf van haar dochter het gezin $ 80.000. Hoewel de behandeling door een psycholoog en huisarts medisch noodzakelijk werd geacht en er geen beschikbare klinieken in het netwerk waren die de juiste zorg konden bieden, weigerde Blue Cross Blue Shield uit Michigan (BCBSM), de grootste zorgverzekeraar van de staat, de kosten te dekken. behandeling.
“Ik heb geleend tegen mijn 401(k), ik heb het geld dat ik had eruit gehaald, en de rest is via leningen gegaan, en veel daarvan zijn leningen met een behoorlijk hoge rente”, zei Jennifer, die verzocht om alleen gebruik te maken van haar voornaam. “Zeggen dat het financieel verwoestend is, zou een understatement zijn. Blauwe Kruis doet er alles aan om ervoor te zorgen dat we niet de zorg krijgen die we nodig hebben.”
Maandenlang hebben pleitbezorgers van de geestelijke gezondheidszorg gevochten voor wetswijzigingen om gezinnen in nood te helpen. House Bill 4707 heeft tot doel een deel van de geestelijke gezondheidscrisis van de staat aan te pakken door van zorgverzekeraars te eisen dat zij alle medisch noodzakelijke behandelingen op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg en middelengebruik dekken. Michigan is niet de eerste staat die probeert de dekking voor deze behandelingen uit te breiden; andere staten, waaronder Californië en Illinois, hebben soortgelijke wetgeving aangenomen.
De wetgevende druk in Michigan was niet zo succesvol: na uitgebreid lobbyen door BCBSM werd de wetgevende macht vorige week geschorst en niet over het wetsvoorstel gestemd, waardoor gezinnen tot volgend jaar in het ongewisse bleven. De verzekeraar voerde aan dat het echte probleem het tekort aan aanbieders is, en niet de verzekeringsdekking. Ze beweerden ook dat het dekken van aanbieders buiten het netwerk mensen in staat zou stellen zorg te zoeken waar ze maar willen, ongeacht de kosten.
De afgelopen tweeëntwintig jaar heeft BCBSM bijna 7,4 miljoen dollar uitgegeven aan lobbyen in Michigan.
In antwoord op een interviewverzoek legde BCBSM een verklaring af waarin stond dat “het vergroten van de toegang tot gedragsmatige gezondheidszorg een topprioriteit is, wat wordt weerspiegeld in onze marktleidende langetermijnstrategie om innovatieve zorg voor de hele persoon te leveren die zowel gedragsmatige als fysieke zorg integreert. gezondheidszorg.”
‘Kan Michigan dit niet doen voor gezinnen die pijn hebben?’ zei Angela Kimball, senior vice-president van belangenbehartiging en openbaar beleid bij Inseparable, een belangenbehartigingsorganisatie voor de geestelijke gezondheidszorg die voor de wetgeving pleitte. “Het is pijnlijk.”
Ruim 1,4 miljoen inwoners van Michigan hebben een psychische aandoening, maar bijna 40 procent heeft geen zorg. Een deel van de reden hiervoor zijn de kosten. Miljoenen Michiganders wonen ook in gebieden waar er maar weinig professionals in de geestelijke gezondheidszorg zijn, wat mensen als Jennifer dwingt om zorg buiten het netwerk te zoeken.
Dit weerspiegelt een grotere trend in de Verenigde Staten, waar één op de vijf volwassenen een psychische aandoening ervaart. Verzekeraars vragen echter vaak hogere eigen bijdragen voor de geestelijke gezondheidszorg en handhaven strengere regels voor voorafgaande toestemming, ondanks de federale Mental Health Parity and Addiction Equity Act – die vereist dat de verzekeringsdekking voor geestelijke gezondheidszorg en middelenmisbruik niet restrictiever is dan de dekking voor andere zorg. medische omstandigheden.
In Michigan is het verhaal van Jennifer verre van uniek. Nadat ze ontslagen was omdat ze haar dagen moest besteden aan het helpen van haar zoon bij het omgaan met een geestelijke gezondheidscrisis en het omgaan met verzekeringen, ontving een andere moeder op 9 oktober een brief van BCBSM waarin stond dat haar claims ter waarde van $ 382.000 waren afgewezen. De reden? De behandelfaciliteit waar haar zoon naartoe ging, valt buiten het netwerk, ook al beschikte BCBSM niet over geschikte aanbieders binnen het netwerk voor de toestand van haar zoon.
Deze verhalen zijn zelfs zo gewoon dat een groep ouders een Facebook-groep heeft opgericht met de naam Advocates for Mental Health of MI Youth, die ongeveer dertienhonderd volgers heeft.
“Het is algemeen bekend dat als je eenmaal op dit punt bent aangekomen met een ernstig geestelijk gezondheidsprobleem, iedereen die het heeft meegemaakt, begrijpt dat er gewoon geen manier is om hulp te krijgen”, zei een moeder die voor een niet bekendgemaakte overeenkomst met Blue Cross Blue Shield genoegen had genomen. geldbedrag en verzocht om anonimiteit.
Volgens de hervormingswetgeving op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg, zoals deze oorspronkelijk was voorgesteld, zouden zorgverzekeraars in Michigan zonder extra kosten dekking moeten bieden voor diensten buiten het netwerk als er binnen redelijke afstand geen aanbieder binnen het netwerk beschikbaar is. Het wetsvoorstel zou verzekeraars ook verbieden om alleen de symptoomvermindering van chronische aandoeningen op de korte termijn te dekken, waardoor het herstel op de lange termijn wordt bevorderd.
Dit alles zou “de financiële prikkels verschuiven naar de plannen om hun netwerken daadwerkelijk uit te breiden, en, eerlijk gezegd, om meer passende zorg te bieden die ervoor zorgt dat mensen geen hogere niveaus van intensievere zorg nodig hebben”, aldus Kimball.
Toen het wetsvoorstel deze zomer werd geïntroduceerd, begon BCBSM echter onmiddellijk terug te dringen.
Tijdens de zitting van het Comité voor Verzekeringen en Financiële Diensten van het Huis van Afgevaardigden in Michigan in juni betoogde Gabriel Basso, manager relatiebeheer van de staat BCBSM, dat het eisen van verzekeraars om diensten buiten het netwerk te dekken, zou betekenen dat iemand zou kunnen beslissen dat ze “mijn behandeling liever op het strand zouden ontvangen”. in Malibu”, zei hij. “Daarvoor zouden we de volledige vracht moeten betalen.”
Toen Jennifer, die de commissievergadering bijwoonde, dit hoorde, was ze woedend. “Het is geen vakantie voor een gezin. Het is geen vakantie voor een kind. Het is hard werken. Het is een medische noodzaak die ze hebben”, zei ze. “Het is het moeilijkste wat we als ouders ooit hebben moeten doen: ons kind uit de staat halen en haar wettelijke rechten overdragen aan een feitelijk bewaarder.”
De commissie heeft de wetgeving aangenomen voor een tweede lezing in de Tweede Kamer. Vier vertegenwoordigers, waaronder vertegenwoordiger Mike Harris (R-MI) en vertegenwoordiger Joseph Aragona (R-MI), waren tegen het wetsvoorstel. Beide vertegenwoordigers hadden deze zomer een ontmoeting met BCBSM-lobbyisten en het bedrijf meldde dat het voor eten en drinken had betaald. Volgens het financiële rapport van het bedrijf heeft de verzekeraar dit jaar in totaal iets meer dan $180.000 uitgegeven aan lobbywerk.
BCBSM beweerde ook dat House Bill 4707 in strijd is met de federale pariteitswetten op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg.
In hun verklaring aan de HefboomBCBSM schreef dat zij “voldoen aan de federale pariteitseisen op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg” en zij “geloven dat House Bill 4707 aan de andere kant patiënten zou belemmeren de juiste zorg te krijgen, op het juiste moment, op de juiste plaats, van een passende erkende aanbieder.”
Het Michigan Department of Insurance and Financial Services (DIFS) – dat volgens voorstanders eerder hun steun voor het wetsvoorstel uitsprak – bracht eind oktober een verklaring uit waarin de zorgen van BCBSM werden herhaald. Ze schreven dat het wetsvoorstel “DIFS, als toezichthouder op de ziektekostenverzekeringen van de staat, zou verplichten om twee verschillende reeksen normen af te dwingen: federaal en wat wordt voorgesteld in dit wetsvoorstel over door de staat gereguleerde plannen.”
Kimball en andere voorstanders verwerpen dit argument. “De federale pariteitswet is van kracht sinds 2008, en sinds mensenheugenis zijn er staatsregels voor commerciële verzekeringen van kracht. Ze bestaan naast elkaar”, zei Kimball. “In mijn ogen is dit een afleidingsmanoeuvre dat de kwestie verwart.”
Naar aanleiding van een interviewverzoek stuurde de regelgevende instantie DIFS een e-mail naar de Hefboom verklaren dat ze “geen standpunt hebben ingenomen over HB 4707. De afdeling beoordeelt het voorstel en geeft feedback terwijl het wetsvoorstel het wetgevingsproces doorloopt. De rol van DIFS is het implementeren van de wet zoals uiteengezet door de wetgevende macht, en we zijn hier om als hulpmiddel te dienen voor beleidsmakers, consumenten en anderen met betrekking tot ziekteverzekeringskwesties in Michigan.”
Dit is niet de eerste keer dat BCBSM de inspanningen om de toegankelijkheid van de gezondheidszorg in dit belangrijke strijdtoneel te vergroten, belemmert.
Tijdens de gouverneursrace van 2018 was de huidige gouverneur Gretchen Whitmer (D) de enige kandidaat die geen voorstander was van een gezondheidszorgsysteem voor één betaler. Whitmer heeft nauwe banden met BCBSM: haar vader was van 1988 tot 2006 president en CEO van het bedrijf en ze is bevriend met de huidige CEO en president van BCBSM, Daniel Loepp. Het bedrijf heeft ook bijna $ 145.000 aan donaties ingezameld voor de campagne van Whitmer in 2018.
Het is moeilijk te zeggen welke rol deze connecties speelden met betrekking tot House Bill 4707, maar op 10 november werd de wetgevende macht geschorst zonder over het wetsvoorstel te stemmen. Het wetsvoorstel blijft echter actief, dus de wetgevende macht zou erover kunnen praten wanneer ze volgend jaar weer bijeenkomen.
In de tussentijd moeten gezinnen zoals die van Jennifer de rekening betalen voor essentiële zorg.
Nu zeventien jaar oud, blinkt Jennifers dochter uit. Ze heeft een parttime baan waar ze dol op is en heeft onlangs twee toelatingsbrieven voor de universiteit ontvangen. Het residentiële behandelcentrum heeft haar leven gered, zei Jennifer. Maar de claims die BCBSM weigert te betalen, hebben Jennifers familie op meer dan één manier geschaad.
‘Mijn dochter, ze gaat binnenkort naar de universiteit en ik weet niet hoe ik haar kan helpen,’ zei Jennifer. “Ik heb een tweede baan aangenomen. Ik heb zoveel mogelijk gewerkt om het verschil goed te maken, maar de stress daarvan weegt op mij. Het begint echt invloed te hebben op je hele leven.”
Bron: jacobin.com
