Eli Gozansky
De Hamas-aanval op 7 oktober verraste de Israëliërs, zowel vanuit militair oogpunt als vanuit het oogpunt van het aantal doden, gewonden en ontvoerden. Het gevoel was er een van totale verwaarlozing en dat de bewoners door de regering en het leger in de steek waren gelaten.
Gevoelens van angst en shock veranderden in haat tegen Hamas, tegen de Palestijnen in het algemeen, en ook tegen de Israëlische regering, in het bijzonder premier Benjamin Netanyahu. De regering riep onmiddellijk de staat van oorlog uit die, samen met de crisis en de hersenspoeling van de media, een soort enorme psychose veroorzaakte die zich uitte in vreselijke racistische oproepen tot wraak – en aan de ene kant ook in oproepen tot ‘nationale eenheid’ en harde aan de andere kant kritiek op de regering.
Het is de moeite waard eraan te denken dat de huidige Israëlische regering, onder leiding van Netanyahu, de meest rechtse, fascistische en racistische regering in de geschiedenis van Israël is, naast de vele beschuldigingen van corruptie die er tegen haar zijn geuit. Het is een regering die probeerde te veranderen [the political system] via een constitutionele staatsgreep.
De grootste en krachtigste protesten die we ooit in het land hebben gezien, kwamen hiertegen in opstand, gedurende veertig opeenvolgende weken, en concentreerden zich op het democratische thema – en alleen wij [the Israeli Communists], die ook deel uitmaken van het ‘blok tegen de bezetting’, zeiden dat ‘er geen democratie is met bezetting, er is geen democratie zonder gelijkheid.’ Dit was een belangrijke boodschap die weerklank vond bij de mensen en die de Palestijnse kwestie op de agenda zette.
In die context was Netanyahu, vanuit het oogpunt van de buitenlandse betrekkingen, geïsoleerd. Om deze reden probeerde hij, met steun van de Verenigde Staten, de Palestijnse kwestie te omzeilen en een akkoord te bereiken met Saoedi-Arabië, ten koste van de Palestijnen.
Dit veranderde allemaal na oktober. Netanyahu kwam uit dat internationale isolement tevoorschijn toen de Verenigde Staten en Europa Israël steunden in zijn meedogenloze oorlog tegen Gaza. Intern nam Netanyahu zijn tegenstander Benny Gantz op in de regering. Bovendien profiteerde hij, net als veel rechtse regeringen, van de crisis om de onderdrukking van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever te verdiepen, inclusief etnische zuiveringen in het zuidelijke deel van het gebied, uitgevoerd door bezettende kolonisten met de steun van de Westelijke Jordaanoever. leger.
[Netanyahu has also ramped up the repression of] Palestijnse burgers van Israël, die twintig procent van de bevolking uitmaken, en iedereen die heeft geprobeerd de oorlog en de moord op onschuldige mensen in Gaza in twijfel te trekken. Er zijn honderden arrestaties, ontslagen en uitzettingen van Israëlische universiteiten geweest alleen maar omdat ze dingen op Facebook hadden geschreven, waarbij de regering een vaag argument gebruikte dat deze demonstranten identificeert als aanhangers van Hamas.
Vandaag heeft het Hooggerechtshof onze petitie afgewezen waarin we het recht vroegen om vrijelijk te demonstreren in twee Israëlische steden met een Arabische bevolking (Umm al-Fahm en Sakhnin). Als reden werd opgegeven dat de situatie bijzonder explosief was en dat de politie niet over voldoende troepen beschikte om de ‘gevaarlijke’ demonstranten aan te pakken. De schorsing van de communistische afgevaardigde Ofer Cassif uit de Knesset voor vijfenveertig dagen wegens het veroordelen van de oorlog is nog meer bewijs van het niveau van vervolging en beperking van de toch al beperkte democratische ruimte in Israël.
We zagen ook bedreigingen van de politie tegen de organisatoren van een potentiële Joodse en Arabische conferentie in Haifa. Ook gearresteerd – hoewel hij inmiddels is vrijgelaten – was Mohammad Barakeh, voormalig plaatsvervanger van Hadash en hoofd van het High Follow-Up Committee, een overkoepelende organisatie voor alle bewegingen en gekozen vertegenwoordigers van de Arabische bevolking in Israël. Er zijn nog veel meer voorbeelden.
Op ons initiatief werd een Joods-Arabische groep opgericht die tot doel had racistische aanvallen te voorkomen. Vanaf het begin van de demonstraties hebben wij opgeroepen tot de terugkeer van alle ontvoerden [by Hamas] in ruil voor Palestijnse gevangenen. Daarnaast voerden we directe demonstraties uit tegen de regering en vooral tegen Netanyahu, en riepen we ook op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren.
We zijn onlangs ook een coalitie gestart van tientallen Israëlische organisaties, waaronder joden en Arabieren, die een belangrijke verklaring hebben afgegeven voor een staakt-het-vuren, de uitwisseling van allen die zijn gearresteerd of ontvoerd, en een oproep hebben gedaan voor een politieke in plaats van een militaire oplossing. Nu, na een maand, beginnen we langzaamaan een licht ontwaken te voelen bij centrumlinks, vooral in de context van de betrekkingen tussen Joden en Arabieren binnen Israël, hoewel dit nog steeds onvoldoende is.
Wat wel duidelijk is, is dat de huidige regering, en ook de belangrijkste oppositiekern, geen echte antwoorden heeft voor de uiteindelijke dag na de oorlog. [The main opposition’s demand] is alleen dat Netanyahu na de oorlog aftreedt.
Bron: jacobin.com
