Daniëlle Carr
Ik wil eerst één ding zeggen. De slechtst mogelijke interpretatie van mijn werk zou zijn als ik zou denken dat ik zeg dat psychologische problemen en psychiatrische ziekten niet ‘echt’ zijn, of dat we het deïnstitutionaliseringsexperiment gewoon opnieuw moeten uitvoeren, in eenzelfde soort debacle. Links zou zich moeten bezighouden met de kwestie van het menselijk lijden, waartoe ook het psychiatrische lijden behoort. Als we het echter hebben over wat voor soort ding gaat werken om de stijging van het lijden op bevolkingsniveau aan te pakken (wat wordt opgevat als psychiatrisch lijden), moeten we behoorlijk serieus nadenken over wat voor soort ding het is dat we doen. waar u mee te maken heeft, en dus wat de oorzaak ervan is en wat het probleem zou kunnen verhelpen.
Laten we bijvoorbeeld Los Angeles County nemen. Er is hier wat ophef geweest over het opnieuw instellen van verschillende soorten juridische mechanismen waarmee je mensen onvrijwillig voor langere tijd kunt institutionaliseren. Dit soort vragen over de staat, opsluiting en zorg liggen weer op tafel, en we moeten erop voorbereid zijn. Ik las in 1984 een rapport van een staatscommissie van Massachusetts, die was opgericht om de gevolgen van de deïnstitutionalisering in kaart te brengen, en wat het rapport feitelijk zegt is: “Dit is een debacle geweest.” Ten eerste was een verrassend hoog percentage van de patiënten direct omgekomen bij ongelukken zoals woningbranden, omdat ze niet voor zichzelf konden zorgen. Maar wat interessant is, is dat veel van de voormalige patiënten die ze konden vinden, in en uit de gevangenis zaten of uit het gevangenissysteem, dat niet is uitgerust om psychiatrische hulp te bieden, of rondstuiterden van opvangcentrum naar flophouse, naar groepshuis naar de straat. . En veel van de voormalige langdurige patiënten dachten dat hun situatie beter was in langdurige instellingen. Wat ik hier zeg, als eerste deel van een antwoord op je vraag, is dat we het feit niet kunnen negeren dat er in een kapitalistische, vervreemde samenleving veel mensen zijn die eenvoudigweg zullen langdurige institutionele zorg nodig hebben. Ik denk dat we moeten nadenken over hoe dat eruit zou kunnen zien, en welke historische lessen we kunnen trekken om ervoor te zorgen dat die zorg niet, eh, verpest is.
Als het echter om uw vraag gaat of geestelijke gezondheidszorg in de kliniek thuishoort, laten we dan eens kijken naar de manier waarop de kliniek de zaken kadert. De kliniek functioneert omdat u met een symptoom verschijnt, en de kliniek beschouwt u vervolgens als iemand met een medisch probleem. Daar is het voor gebouwd, als instituut. En dus kijkt de kliniek naar de symptomen, en voor zover het artsen betreft is de geschiedenis van dat symptoom min of meer de geschiedenis van het lichaam van één persoon. Wat de kliniek bedoelt met ‘geschiedenis’ is ‘er is iets mis met uw lichaam, laten we even een korte anamnese nemen en dan deze ziektetoestand in uw lichaam aanpakken.’ Dat is duidelijk een onvoldoende voorstelling van zaken om de bevolkingsgroei in zaken als zelfmoord, depressie en wanhoop te begrijpen.
Het punt is dat je de kwestie van de geestelijke gezondheid niet kunt opsplitsen in iets dat alleen in een kliniek wordt behandeld en überhaupt werkt. Maar ik denk eigenlijk niet dat de antwoorden zo mysterieus zijn: veranderingen in de infrastructuur op het niveau van transport, op het niveau van voedselzekerheid, op het niveau van de soorten voedsel die beschikbaar zijn, op het niveau van onderwijs en huisvesting, fundamentele zaken op het gebied van sociaal beleid.
Bron: jacobin.com
