Een dag uit het leven van een moeder en kind in Gaza

Ondanks de voortdurende Israëlische bombardementen, beschietingen en terreur in de lucht van dichtbij en ver weg, die op de een of andere manier een gewoontedier zijn, word ik elke vroege ochtend wakker met de oproep tot gebed. En nadat ik mezelf ter aarde heb geworpen in de richting van Mekka, in de richting van mijn geloof in de Almachtige, is de volgende directe vraag bij elke Fajr-gebedstijd: hoe en waar vandaan zal ik, een jonge Palestijnse vrouw, een jonge Palestijnse moeder, zorg vandaag voor essentieel voedsel en kostbaar water voor mezelf en voor mijn zesjarige dochter. Dat wil zeggen, als we het levend maken tot zonsondergang en daarna, met de genade van de Almachtige, aan wie ik zo diep trouw ben en een oplettende moslim.

Dan is het een waanzinnige haast om onze plastic jerrycans ter grootte van een gallon met water te vullen. Het toegewezen deel van mijn gezin bestaat uit een paar liter smerig water voor de komende dag. Wij zijn met zes volwassenen, naast de kleintjes, de kinderen, ineengedoken in dit ene kleine, vervallen appartement. Dit is onze huidige toevluchtsoord tegen alle omringende dood, vernietiging en onvoorstelbaar, eenvoudigweg onuitsprekelijk menselijk lijden. We gebruiken dit waardevolle water voor een snel sponsbad en wat essentiële was, wat aanvoelt als een grote extravagante luxe. Het is een ogenschijnlijk extravagante aangelegenheid, die mij dagelijks een slopende klim van de begane grond naar de vijfde verdieping van het gebouw kost, zonder elektriciteit en zonder functionerende lift. Ik sleep al dit zware maar kostbare water mee als een lastdier en houd voortdurend waakzaam in de gaten hoe mijn kind een deel van mijn kleding vastgrijpt en meesleept. Deze constante zeurende angst dat er heel mogelijk en zeer waarschijnlijk een raketaanval vanuit de lucht zou kunnen plaatsvinden, en dat dit binnen de kortste keren voorbij zou zijn. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen, van de begane grond tot de vijfde verdieping.

Een normaal bezoek aan het toilet moet gepland, vooraf gepland en nauwkeurig doordacht zijn, zodat je niet meer water uitgeeft – het is een constant evenwicht tussen de normale menselijke drang, het behouden van je gezond verstand en het in een mum van tijd kwijtraken van alles (water). , het leven en dierbaren).

De zes volwassenen in dit tweekamerappartement gaan om beurten naar het bad, nemen een soort sponsbad, zorgen voor hun respectievelijke kinderen, behouden een zekere menselijke waardigheid en een zekere minimale hygiëne. Er is sprake van een niet-aangegeven concurrentie om het badwater. Er is concurrentie om welk brood dan ook dat op ons pad komt, een zeer onsmakelijke concurrentie, een zeer onmenselijke manier van leven – waar zoveel volwassenen elkaars schamele sneetjes brood en linzen in de gaten moeten houden, als ze die dag überhaupt verkrijgbaar zijn. De prijs van tarwemeel is torenhoog als het al beschikbaar is. Je kunt je tegenwoordig in Gaza geen tarwemeel veroorloven als je een doorsnee, gewone Jack of Jill bent. Meel om brood te bakken, om je hongerige maag te voeden, is niets voor jou.

Gisteren nog had mijn kind zo’n honger, zo uitgehongerd, en ik kon niets krijgen van de hulpverleners, die steeds minder vaak in dit gebied opduiken. En beschaamd vroeg ik haar om naar het aangrenzende appartement op dezelfde verdieping te rennen en om wat brood te vragen. De zesjarige liep, op aandringen van haar moeder, wel naar de buren toe, maar kwam net zo snel terug. Ik kwam huilend terug en zei: ‘Mama, de buren hebben mij ten strengste verboden om bij hen aan de deur te verschijnen en te vragen om zoiets kostbaars als brood om te eten.’

Het lijkt des te waarschijnlijker, bijna zeker, dat we het vanaf hier niet levend zullen redden, gezien het spervuur ​​van wapens en bombardementen die vanuit alle denkbare richtingen op ons gericht zijn. Voor het geval we dat niet doen, hoop ik dat als we fysiek weg zijn, iemand de hel die mijn kind en ik in onze laatste dagen hebben meegemaakt, zal waarderen en begrijpen, gewoon hopend op wat stukjes vers brood, wat hete soep, wat heerlijks. fruit, en het meest verlangend naar schoon water om te drinken en onszelf schoon te maken, onszelf te wassen – onze zo fundamentele en zo aardse menselijke verlangens.

En wat mij tot het laatst op de been hield zijn drie dingen: mijn geloof in Allah, mijn liefde voor mijn jonge dochter, en het Palestijnse bloed in mijn aderen.

Meer verhalen…