Moet Claudine Gay zijn afgetreden als president van Harvard? Hebben de conservatieven gelijk als zij zeggen dat fanatiek pro-Hamas-links Harvard heeft veroverd? Hebben de liberalen gelijk dat fascistisch rechts een grootschalige aanval op de academische vrijheid heeft gelanceerd, op Harvard? De New York Times heeft deze vragen (over Harvard) onderzocht in de loop van bijna 17.000 artikelen.
Dit zijn inderdaad fascinerende onderwerpen. Ze negeren echter een belangrijke kwestie: dat Harvard voor iedereen met een progressief perspectief niet hervormd mag worden (om de wakkerheid ervan te elimineren) of beschermd (tegen de krachten van de reactie). Integendeel, het zou met de grond gelijk moeten worden gemaakt.
Vervolgens, nadat Harvard met de grond gelijk is gemaakt, moeten we de aarde zouten, zoals in Carthago, zodat er geen nieuw Harvard voor in de plaats kan groeien. Vervolgens moeten we de rest van de Ivy League vernietigen. Ten slotte zou iedereen die nog genoeg energie over heeft, met een emissievrij schip door het Panamakanaal naar Californië moeten varen en Stanford moeten vernietigen.
Laten we beginnen met een verhaal dat uitlegt waarom ik mij zo persoonlijk inzet voor deze zaak. Dan kunnen we verdergaan met een meer rationele verklaring waarom jij dat ook zou moeten zijn.
Op 16 januari, 1991, Ik was een senior bij Yale. Die avond om 21.00 uur kondigde George HW Bush, president van de Verenigde Staten en Yale-alumnus, het begin van de eerste Golfoorlog aan.
Dit was een tijd van zo’n barbarij dat er geen internet was. Bijna geen enkele student had een televisie op zijn kamer. Dus de enige manier waarop ik erachter kon komen wat er aan de hand was, was door naar de gemeenschappelijke ruimte van mijn studentenhuis te gaan, waar wel een grote tv stond.
Toen ik daar die avond aankwam, was daar één persoon. Ze was geen Yale-student, en ze was geen Yale-professor. Ze was een vrouw die in de eetzaal werkte. Iedereen die bekend is met Yale en New Haven, Connecticut, zal weten dat dit betekent dat ze waarschijnlijk Italiaans-Amerikaans of Afro-Amerikaans was; ze was Afro-Amerikaans.
Ze keek met vurige concentratie naar CNN. Ik kwam er al snel achter dat dit kwam doordat haar zoon bij de mariniers zat en gestationeerd was in Saoedi-Arabië aan de grens met Koeweit, en ze was (ze zei dit niet) doodsbang dat hij op het punt stond te sterven. Ik had nog nooit eerder een mens gezien wiens elk atoom trilde van angst.
Het was voor mij onmogelijk om niet na te denken over het debat over de komende oorlog dat ik al met Yale-vrienden had gevoerd. Sommigen steunden het; sommigen niet. Maar we wilden er allemaal over praten of we bereid zouden zijn erin te vechten als het ontwerp opnieuw zou worden ingevoerd. Uiteindelijk zei ik: dit is allemaal betwistbaar. Als de zaken zo slecht gaan dat ze mensen uit Yale moeten halen, zal de Amerikaanse regering er een einde aan maken. De mensen die Amerika besturen, geven hier niet zoveel om dat ze hun eigen kinderen op het spel zetten.
Dit klinkt als een mooi verhaal over hoe gevoelig en wijs ik was als jongeman. Er is echter meer aan de hand. Terwijl ik zag hoe Bagdad werd gebombardeerd en hoe talloze mensen in natte, rode stukjes vlees veranderden, werd ik ongevraagd overspoeld door een golf van emoties. Het was opgetogenheid.
Ik had vóór dat moment geen idee dat dit potentieel in mij bestond. Ik wist helemaal niets van de geschiedenis van het Midden-Oosten of de bijzonderheden van die oorlog. Dit kwam dus niet uit mijn grote hersenen, het deel van onze hersenen dat denkt. Het kwam van mijn amygdala, het deel van onze hersenen dat waarschijnlijk niet veel veranderd is sinds we Homo erectus een miljoen jaar geleden waren. Ik had onbewust het vage gevoel geabsorbeerd dat er duistere buitenlanders waren, geleid door een dictator die te groot was geworden voor zijn broek, die dacht dat ze tart onsen kregen te horen dat ze dat niet konden.
Het ‘wij’-gedeelte was cruciaal. Met ons doelden we niet op Amerika, maar eerder op de kleine groep mensen die de leiding hadden over Amerika. En ik was onbewust gaan geloven dat ik als Yale-student lid was van de junior varsity van deze groep.
Ik vind het verschrikkelijk om hier vandaag over na te denken. Maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt, omdat het me een diepgeworteld gevoel gaf van hoe de wereld aanvoelt voor de mensen die uiteindelijk leiding geven aan plaatsen als Harvard en Yale.
Dus dat is mijn persoonlijke vijandigheid. Maar het zou gedeeld moeten worden door iedereen die wil dat de VS een echte democratie wordt.
Hier is een maatstaf voor de wurggreep die de Ivy League heeft op de hoogste toppen van het Amerikaanse politieke systeem: van 1989 tot 2021, een periode van 32 jaar, vijf presidenten en acht presidentiële ambtstermijnen. elke Amerikaanse president ging naar een Ivy League-school als bachelor of master. Nog ongelooflijker: gedurende 28 opeenvolgende jaren, van 1989 tot 2017, ging de president naar Harvard of Yale – of, in het geval van George W. Bush, beide. Vervolgens werd de streak van Harvard/Yale doorbroken door Donald Trump, afgestudeerd aan de Universiteit van Pennsylvania. Joe Biden ging naar de niet-Ivy Universiteit van Delaware.
Gedurende deze tijd hadden Amerikanen zelden de mogelijkheid om tegen de Ivy League te stemmen. Het is niet alleen zo dat alle kandidaten die de verkiezingen tussen 1988 en 2016 wonnen naar Ivy League-scholen gingen: zes van de acht kandidaten die kwijt ging naar Harvard of Yale. De twee uitzonderingen waren Bob Dole in 1996 (Washburn University) en John McCain in 2008 (US Naval Academy).
Kijk dan naar de Hoge Raad. Acht van de huidige negen rechters studeerden rechten aan Harvard of Yale. De enige uitzondering, Amy Coney Barrett, verving Ruth Bader Ginsburg, die naar Harvard Law ging.
Op het eerste gezicht is ons tijdperk van klimopdominantie het teken van een samenleving die verkalkt is. Je hebt toegang nodig tot de Amerikaanse netwerken van geld en macht om de tippy top te bereiken, en naar een Ivy League-school gaan is nu een vereiste voor die toegang.
Deze poortwachter zou al erg genoeg zijn als deze scholen – of wie dan ook – op betrouwbare wijze een soort ‘verdienste’ zouden kunnen meten. Mensen veranderen hun hele leven, en we zouden niet afhankelijk moeten zijn van een cohort van 50-jarigen die op hun 18e of 22e door een ongelooflijk smal gaatje pasten.
Maar natuurlijk laten Ivy League-hogescholen geen studenten toe op basis van iets dat herkenbaar is als verdienste. Iedereen die er een heeft bijgewoond, weet dat ze op zoek zijn naar jonge mensen die 1) extreem goed zijn in het uitzoeken wat de regels zijn en deze vervolgens trouw volgen, en 2) clubvriendelijk en naïef zijn tegenover hun ouderen.
Ik ben het in veel opzichten niet eens met Reihan Salam, het hoofd van het conservatieve Manhattan Institute. (Christopher Rufo, de rechtse activist die een belangrijke rol speelt in het neerhalen van Claudine Gay, is daar ‘senior fellow en directeur van het initiatief inzake kritische rassen’.) Maar Salam – Harvard ’01 – heeft ooit betoogd: ‘Kinderen die naar elitescholen gaan, zijn een allegaartje, en de overgrote meerderheid zijn verpletterende boringen. Het toelatingsproces neigt ernaar selecteren voor crashende boringen. Hij was juist.
Dit betekent niet Progressieven zouden zich moeten aansluiten bij de huidige conservatieve kruistocht tegen Harvard. Rechts is tegen onderwijs in het algemeen, omdat ze beseffen dat mensen die voor zichzelf denken het enige zijn dat hun grootste angst – een democratisering van de VS – kan laten uitkomen. En ze erkennen dat zelfs op Ivy League-scholen het gevaar bestaat dat dit soort denken af en toe kan voorkomen.
Progressieven mogen Harvard niet verdedigen. We zouden het concept van academische isolatie tegen donordruk kunnen verdedigen, maar dit is veel meer dan een realiteit. Harvard’s kapitaal van meer dan $50 miljard maakt het tot een van de tien grootste hedgefondsen in de VS. Bovenal moeten we begrijpen dat Harvard ons nooit zal verdedigen; het zal altijd aan de kant van het geld zijn.
Ons programma om Harvard en zijn broeders te vernietigen zou echter in dienst moeten staan van een grotere, positieve agenda. Wat we willen is een land van onderwijs voor iedereen: openbare universiteiten van hoge kwaliteit die openstaan voor mensen van alle leeftijden en inkomens, prachtige openbare scholen voor iedereen daarvoor, en enorme bibliotheken in elke Amerikaanse buurt.
Als je naar een Ivy League-school hebt gezeten, weet je genoeg om bewust te knikken als iemand dit beroemde citaat van James Madison noemt: ‘Kennis zal voor altijd de onwetendheid regeren: en een volk dat zijn eigen gouverneurs wil zijn, moet zichzelf bewapenen met de macht die kennis geeft.”
Maar wat niet in de klas wordt onderwezen, is dat dit uit een brief kwam die Madison aan een vriend schreef over het belang van openbaar onderwijs in alle vormen overal, inclusief specifiek in Kentucky. “Geleerde instellingen zouden favoriete objecten moeten zijn van elk vrij volk. Ze werpen dat licht over de publieke geest dat de beste bescherming biedt tegen sluwe en gevaarlijke inbreuken op de publieke vrijheid”, schreef hij. “Ze vermenigvuldigen het aantal ontwikkelde individuen waaruit het volk een passend deel van hun publieke agenten van welke aard dan ook kan kiezen.”
Wat Madison niet zei was: “Laten we gewoon een paar colleges hebben, zoals waar ik naartoe ging, Princeton, en daar elke president uit kiezen.” We kunnen de visie van Madison terugkrijgen, maar eerst moeten we de instellingen op hun manier platwalsen.
Bron: theintercept.com
