Het zou moeten gaan zonder te zeggen dat iedereen die denkt dat hij president van de Verenigde Staten kan worden, een enorm ego heeft.
Bij Trump is het duidelijk. Alleen een ego ter grootte van een Goodyear-luchtballon zou dat kunnen zijn opgeblazen door het verlies van presidentsverkiezingen. Bidens ego is ook enorm, maar het kan in het niet vallen door zijn onwetendheid. Hij denkt dat hij de enige is die Trump kan verslaan. Hij vertelde de donoren begin december zelfs dat als Trump zich niet kandidaat zou stellen – en dreigde de Amerikaanse democratie ten val te brengen – hij “niet zeker” was dat hij dat ook zou doen. Biden’s implicatie is dat alleen Biden de Amerikaanse democratie kan redden.
Tijdens de zomer maakten zowel kiezers als politici zich al publiekelijk zorgen dat Bidens leeftijd en dalende goedkeuringscijfers hem in 2024 zouden doen zinken. Toen hij in september zijn kandidaatstelling aankondigde, drongen democratische stemmen er bij hem op aan een stap opzij te zetten. James Carville adviseerde zijn partij om “wakker te worden” en een andere kandidaat te zoeken.
Maar vrijwel onmiddellijk vormde zich een consensus: het was te laat om van paard te wisselen. Begin november, toen uit peilingen bleek dat Biden in vijf van de zes swing states achter Trump aanliep, herhaalde NBC News de conventionele wijsheid dat er te veel deadlines voor primaire indiening waren verstreken. “Hoe onrustig ze ook zijn, de Democraten kunnen in dit stadium niet veel doen om de Amerikaanse kiezers een andere optie te geven.” Dat advies werd tot en met december herhaald.
Weinigen zeiden dat dit ook een probleem is dat wordt veroorzaakt door Bidens overdreven zelfvertrouwen. Als hij een stap opzij zou zetten, zou de partij iemand anders kunnen zalven of zouden anderen hun hoed kunnen inwerpen, en zouden de primaire deadlines ter discussie staan. Sommige Democraten koesteren nog steeds hoop. In januari smeekte een opinieschrijver in de Boston Globe Biden om ‘de toespraak te houden’, zoals Lyndon Johnson deed toen hij zijn dreigende nederlaag inzag.
Op 4 januari concludeerde een analyse van Newsweek: “Er is maar één presidentskandidaat die een weg naar het Witte Huis zou kunnen vinden als vandaag de verkiezingen van 2024 zouden plaatsvinden”, en die kandidaat is Donald J. Trump.
Biden zat in een geluiddichte cabine. Of hij luisterde niet.
Hoe sterk deze ego’s zijn dat echt, dat is een raadsel. Voor een psychopaat, zogenaamd onbewogen door de gedachten en gevoelens van anderen, is Trump opmerkelijk gevoelig voor minachting. En waar zou hij zijn zonder zijn bruinhemden? Vox meldt dat de dreigementen van MAGA-fanaten met geweld tegen gekozen functionarissen en hun families alle meningsverschillen binnen de partijen tot zwijgen hebben gebracht en Trump waarschijnlijk van afzetting hebben gered. Gevraagd door een onderzoeker wat er zou gebeuren als ze zich uitsprak tegen de ex-president, de Republikeinse senator Kim Ward uit Pennsylvania, zei: “Ik zou vanavond mijn huis laten bombarderen.” Ward is een Trump-aanhanger.
Biden probeert ook angst aan te wakkeren, niet vanuit zichzelf – hij is een geduchtere politieke speler dan hij verdient, maar hij is niet van plan zijn rivalen ter dood te veroordelen, zoals Trump openlijk heeft gefantaseerd. Integendeel, Biden loopt tegen twee gevaren aan (en hoopt dat de kiezers ervoor zullen vluchten): het ene reëel, het andere twijfelachtig. De echte is het verkondigde plan van Trump om dictator te worden (al was het maar voor één dag). Het andere lijkt erop te wijzen dat er een jongere, meer dynamische kandidaat zou voortkomen uit de linkervleugel van de partij, die te ver links is voor het electoraat. Als Biden gelooft dat hij de democratie kan redden, moet eerst zijn partij gered worden. Hij gelooft dat hij, en alleen hij, dat ook kan. “Biden vertegenwoordigt, ondanks al zijn tekortkomingen, een compromis tussen activistisch links van de partij en het gematigde centrum”, schrijft Washington Post-columnist Ruy Teixeira.
Deze race gaat niet over beleid.
Teixeira vindt ook dat het “activistische contingent” van de Democraten te radicaal is. Tot de voorstellen met wilde ogen die geen enkele werkende, of zelfs maar een hoogopgeleide snob, kan verdragen, behoren Medicare for All en de Green New Deal, beweert hij. Sterker nog, de meerderheid steunt consequent de door de overheid gefinancierde ziektekostenverzekering. Volgens een onderzoek geniet de Green New Deal een steunmarge van 31 procent, inclusief een derde van de Republikeinen.
Deze race gaat niet over beleid. Er is geen rationele politieke verklaring voor de naam van Joe Biden aan de top van de Democratische lijst en Donald Trump aan de top van de Republikeinen.
Natuurlijk niet iedere man of persoon die zich mannelijk identificeert, is een egoïst. En vrouwen kunnen ook egoïsten zijn. Een handjevol vrouwen heeft gestreden om het presidentschap, te beginnen met de suffragiste Victoria Woodhull, die zich kandidaat stelde in 1862, voordat vrouwen konden stemmen – en, zoals ik al zei, je kunt je niet kandidaat stellen voor het presidentschap als je niet abnormaal veel zelfvertrouwen hebt. Toch hebben degenen die ik heb geobserveerd – Shirley Chisholm, Liddy Dole, Hillary Clinton en de onbeschaamd linkse New Ager Marianne Williamson – kwalificatie blijkbaar niet verward met onvervangbaarheid. Clinton won de volksstemming en gaf toe, zoals de grondwet vereist.
Maar nu, grotendeels dankzij het mannelijke ego, hebben we negen maanden na de verkiezingsdag twee even verachte jongens om uit te kiezen. Met derdepartijkandidaten Cornel West, Robert F. Kennedy Jr. en mogelijk Joe Manchin in de mix hebben we een nieuwe Environmental Protection Act nodig om de verkiezing te ontdoen van deze golvende uitstoot van giftige mannelijkheid.
‘Alleen ik kan het oplossen’, verklaarde Trump in een vooruitblik op zijn megalomane presidentschap op de Republikeinse Nationale Conventie van 2016. Minder theatraal gezien voelt Biden hetzelfde. Geen van beide mannen zal het repareren. We weten hoe Trump het zal verwoesten. Maar Biden kan het ook kapotmaken door niet uit de weg te gaan van iemand die Trump zou kunnen verslaan. De toekomst van de Amerikaanse democratie balanceert op twee onoverwinnelijke mannelijke ego’s.
Wat gedaan kan worden? Mannen verbieden zich kandidaat te stellen, zelfs voor een beperkte tijd, is onpraktisch en waarschijnlijk illegaal.
Dan blijft er één oplossing over: Biden moet mans genoeg zijn om zich terug te trekken.
Bron: theintercept.com
