Autowerkers hebben verschillende organisatiecampagnes gehad in de Mercedes-Benz-fabriek in Alabama. Ze volgen allemaal een soortgelijk patroon: gefrustreerde werknemers besluiten dat er genoeg energie is voor verandering in de fabriek en beginnen over organiseren te praten.
We nemen contact op met een vakbond, de United Auto Workers (UAW), en ontmoeten een personeelsorganisator. Ze leiden ons door de stappen die hen al tientallen jaren zijn geleerd – een draaiboek dat voor ons bij Mercedes niet heeft gewerkt.
Door de jaren heen raakten we gefrustreerd – niet alleen met het bedrijf, maar ook met de manieren waarop organisatoren uit het verleden ons vertelden dat vakbondscampagnes moesten werken. We zeiden vaak tegen vertegenwoordigers van de UAW: “We weten niet hoe we moeten winnen, maar we weten wel hoe we moeten verliezen, en jij ook.”
In onze nieuwste campagne moeten we, rekening houdend met hoe sociale media en de snelheid van technologische veranderingen de samenleving hebben getransformeerd, accepteren dat oude praktijken niet zullen werken. Dus zeiden we tegen de UAW dat de traditionele aanpak ons niet beviel.
We hebben ook de nadruk gelegd op ‘door de arbeiders geleid’. We waren niet op zoek naar een kruk om op te leunen. Verrassend genoeg vonden we ontvankelijke oren.
En toen we zagen dat deze UAW-administratie anders was, zeiden we: “Laten we gaan.” We hadden de wens om het tot een goed einde te brengen en waren ervan overtuigd dat, na de Grote Drie-contracten, het nu tijd was.
De nieuwe aanpak werkt. Met het momentum achter ons kregen we in zeven weken tijd 1.500 vakbondsautorisatiekaarten ondertekend in een fabriek met vijfduizend medewerkers. (Vergelijk dat met 2013, toen het ons zes maanden kostte om 30 procent te halen in een fabriek van 2.200.)
Hier leest u hoe we het deze keer anders organiseren, en enkele lessen die we gaandeweg leren:
We hebben een kerngroep opgebouwd die uiterst toegewijd was; het soort mensen dat bereid was bepaalde zaken opzij te zetten om de campagne op gang te krijgen. Om te beginnen waren we klein, misschien rond de twintig in een fabriek van vijfduizend mensen.
Dat is schokkend weinig voor degenen die campagne voeren. In eerdere campagnes benadrukten vertegenwoordigers van de UAW dat we één op de tien werknemers in de fabriek – dus in ons geval vijfhonderd – nodig zouden hebben om lid te worden van een Vrijwillig Organisatiecomité voordat we vakbondskaarten konden vrijgeven.
Maar twintig mensen is niet het werkelijke aantal, omdat we een bereik hadden dat verder reikte dan de kerngroep. We wisten dat we honderden mensen in de fabriek hadden die dagelijks met hun collega’s over de vakbond praatten, maar die er geen belang bij hadden zich in te zetten voor een lidmaatschap van het Vrijwillige Organisatiecomité.
We hadden geleerd dat dat een enge term was. Werknemers willen geen tweede baan. In eerdere campagnes hield de commissie persoonlijke bijeenkomsten, soms meerdere keren per week. De organisatoren stonden erop dat commissieleden huisbezoeken zouden afleggen, wat buitengewoon tijdrovend was en weinig rendement op de investering had. Mensen willen echt niet dat je naar hun huis komt. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een draaideurcommissie.
We hadden in 2022 geweldige steun in de fabriek, maar de organisator liet ons geen handtekeningen binnen de fabriek krijgen. We wisten dat we energie zouden hebben om te tekenen. We hebben in die campagne ook geleerd dat mensen kunnen worden betrokken om “het woord te verspreiden” nadat ze hebben getekend. Het zijn de toewijding aan meerdere bijeenkomsten en het voor of na de dienst buiten de fabriek staan om strooibiljetten uit te delen, waardoor de meeste mensen zich afkeren.
Dus deze keer hebben we, in plaats van ontmoetingen en toewijding te eisen, het over het opbouwen van relaties met elkaar gemaakt. Het meest fundamentele en belangrijkste in een campagne is praten. Face-to-face gesprekken zijn van cruciaal belang. We moedigen aan om gewoon te praten en er deel van uit te maken.
Onze kerncommissie heeft vastgesteld wie de ‘praters’ zijn: mensen die bereid zijn om over de vakbond te praten met collega’s in hun groep of in de fabriek, en die we uit ervaring kennen, worden gerespecteerd door de collega’s om hen heen. (We willen niet dat iemand ons helpt die ontslagen kan worden of andere werknemers van zich kan vervreemden.)
Laat ze niet meteen iets beloven. Je observeert ze gewoon in actie en kijkt of hun collega’s op hen reageren.
We wisten dat we in de hele fabriek ‘praters’ nodig hadden, maar vooral belangrijk was het identificeren van degenen met de meeste mobiliteit binnen hun winkels, waaronder:
- Vloerlopers, wier werk hen langs de lijnen heen en weer brengt
- Vloerrijders, wier taak kan bestaan uit het aanleveren van onderdelen aan de lijn
- Teamleiders, die zich kunnen verplaatsen omdat ze niet aan de lijn staan, en die meer invloed hebben omdat ze leiding geven
Door ‘praters’ te identificeren met bewegingsvrijheid konden we een andere belangrijke strategie toepassen: snelheid. In het verleden hadden organisatoren ons altijd verteld dat de enige manier om te winnen was door langzaam te gaan en aan hun normen te voldoen; ze benadrukten de mentaliteit dat “het een marathon is, geen sprint.”
We hebben links naar online autorisatiekaarten vrijgegeven via tekst en QR-codes op strooibiljetten. De sprekers moedigden vervolgens de mensen in hun groep aan om te tekenen. Je moet het momentum pakken voordat de anti-vakbondscampagne begint.
Na meerdere eerdere campagnes weten we wat we van het Mercedes-management kunnen verwachten. Er wordt altijd een standaardbrief gepubliceerd waarin een lijst met verschrikkingen staat over wat er zou kunnen gebeuren als je vakbondskaarten tekent.
Het bedrijf heeft bijeenkomsten met onze supervisors over hoe we werknemers kunnen ontmoedigen om deel te nemen, maar ga niet te ver. Een voordeel van een bedrijf in Duitse handen is dat het zich moet onderwerpen aan de wetten en entiteiten in het thuisland, waardoor de anti-vakbondscampagne hier relatief mild is geweest.
Sinds 2013 is er in onze fabriek geen anti-vakbondscampagne meer geweest waarbij de arbeiders betrokken waren. Het zijn de campagnes van buitenaf die mij zorgen baren – net als de gouverneur, die alles mag zeggen. Maar veel werknemers hier hebben de standaardbrief van het management al gezien tijdens de laatste vakbondsactie, in 2022. Sindsdien zijn de zaken er niet beter op geworden – en de verontwaardiging van mensen over de dubbele beloning is het sterkste instrument dat we ooit hebben gehad.
Gebruik alle beschikbare middelen om een compilatie te maken van wie er in uw fabriek werkt. Maak foto’s van presentieborden. Zodra de werknemers zijn geïdentificeerd, moet u lijsten samenstellen om te zien wie kaarten heeft ondertekend.
Verdeel de lijst in subgroepen, zodat uw sprekers weten met wie ze moeten praten, en zodat u uw zwakke punten kunt identificeren. Gebieden zonder praters zullen zwak zijn. Houd deze lijsten actueel.
We hadden nog steeds de relaties van de campagne van 2022 en een relatief nauwkeurige lijst van wie er in de fabriek werkten. We hoefden alleen maar de sprekers te identificeren, één per werkgroep om te beginnen, of een ‘rijder’ of ‘wandelaar’ om dat gebied te bestrijken totdat we er een vonden.
Met ons lijstwerk weten we wie er aan het woord is. Het blijkt uit de cijfers. We sturen vloerlopers en ruiters om sprekers in onze zwakke gebieden te werven.
U hebt een middel nodig om snel informatie naar uw commissie en naar de werknemers op de werkvloer te verspreiden. Sms’en is het handigst. Vind manieren om teksten te verwoorden die eenheid, enthousiasme en een gevoel van onvermijdelijke overwinning bevorderen.
Plannen moeten onder de commissie worden gedeeld. Zoomvergaderingen zijn het handigst, maar sluit degenen die Zoom niet willen doen niet uit. Haal ze gewoon op.
Wat is het volgende? We bevinden ons nu op onbekend terrein. Het traject van de binnenkomende kaarten is nog steeds indrukwekkend, en we hebben nog steeds gebieden waar we sprekers moeten rekruteren. Maar we weten dat er een meerderheid nodig is om te winnen. Dus naar 50 procent gaan is de volgende stap.
Bron: jacobin.com
