Het behoud van de democratie vereist dat deze wordt ingeperkt. Dat is de logica van degenen die proberen Donald Trump van de stemming te schrappen bij de Republikeinse presidentsverkiezingen en algemene verkiezingen dit jaar. In paniek omdat ze misschien niet in staat zullen zijn een politieke coalitie op te bouwen om de extreemrechtse hansworst in november te verslaan, heeft een deel van de Amerikaanse liberalen en conservatieven van het oude establishment zich gebaseerd op de macht van staatsinstellingen om hun eigen impopulariteit te compenseren.
De Colorado Hooggerechtshof en De Democratische minister van Buitenlandse Zaken van Maine oordeelde vorige maand dat Trump niet in aanmerking komt voor deelname aan de Republikeinse presidentiële voorverkiezingen in die gebieden. In ten minste 35 staten zijn pogingen ondernomen om de voormalige president uit de Republikeinse stemming te halen. De meeste indieners en procederende partijen hebben een beroep gedaan op sectie drie van de VS Grondwet veertiende amendement, dat voormalige staatsfunctionarissen diskwalificeert die deelnemen aan “opstand of rebellie” tegen de regering, of die “hulp of troost hebben gegeven aan de vijanden daarvan”.
Hoewel veel van de zaken zijn afgewezen, verklaarde een meerderheid van de Colorado-bank dat Trump betrokken was bij een opstand vanwege zijn aanmoediging van het protest van 6 januari 2021 waarbij het Amerikaanse Capitool in Washington DC werd bestormd. montage van de Trump-aanhangers verstoorde de telling van de bevestigingen van de presidentsverkiezingen. Meer dan achttien van de diskwalificatiepogingen zijn onopgelost, waaronder Colorado en Maine, waarvan het juridische team bij het Hooggerechtshof beroep heeft ingesteld bij het Hooggerechtshof.
Veel mensen zijn om goede redenen bang voor een tweede termijn van Trump. Maar de basis van de pogingen om hem te diskwalificeren is niet bestand tegen kritisch onderzoek.
Ten eerste is er een juridisch probleem. De Het Amerikaanse Openbaar Ministerie voor het District of Columbia en het Washington Field Office van de FBI hebben de demonstranten van 6 januari hard aangepakt—het vervolgen van meer dan 1.000 mensen met een reeks misdaden, waaronder mishandeling en opruiing. Maar ze hebben geen enkele persoon aangeklaagd met opstand. In augustus stemde een federale grand jury ook om Trump aan te klagen voor zijn rol in het evenement. Geen van die aanklachten hebben betrekking op opstand of.
Sommige mensen zouden kunnen beweren dat de federale autoriteiten een fout hebben gemaakt door op 6 januari geen aanklacht in te dienen tegen de betrokken fascistische militieleden. Een nuchterder oordeel is dat de gebeurtenis geen gewapende poging was om de regering omver te werpen; dat, hoewel het een extreemrechtse rel was, ‘opstand’ een sensationele overdrijving is.
Hoe dan ook, Trump is het recht daartoe ontzegd verschijnen op het stembiljet in Colorado en Maine, ondanks dat hij niet is beschuldigd van de misdaad die als voorwendsel voor zijn diskwalificatie werd gebruikt. Die staten beschikken op zijn minst over een beperkt eerlijk proces om conclusies te trekken die federale aanklagers zelf hebben vermeden. Iedereen die geïnteresseerd is in democratie zou de ernst van dit precedent serieus moeten overwegen als de diskwalificaties zouden worden gehandhaafd.
Ten tweede zijn er verschillende politieke kwesties. De grondwettelijke bepaling die tegen Trump wordt gebruikt, werd oorspronkelijk opgesteld in het tijdperk van de wederopbouw na de Amerikaanse Burgeroorlog. Het doel was om de zuidelijke staten opnieuw in de unie te integreren en tegelijkertijd de ‘slavenmacht’ te zuiveren – de geconfedereerde heersende klassen die oorlog hadden gevoerd tegen het noorden. Destijds was het legitiem om formele democratische procedures te beperken om te voorkomen dat contrarevolutionairen een gekozen ambt zouden verwerven terwijl de slavocratie werd ontmanteld.
Maar het is twijfelachtig om in de huidige omstandigheden een beroep te doen op deze bepaling. Als Trump inderdaad een fascistische opstand had geleid en nu de bestaande democratische kanalen alleen zou gebruiken als middel om een dictatuur op te zetten, zou er een betwistbaar argument zijn om hem juridisch van zijn ambt uit te sluiten. Maar de stelling dat dit is wat er aan de hand is, lijkt meer liberale sjibbolet dan een nauwkeurige inschatting van de werkelijkheid.
Het is waar dat een tweede Trump-termijn anders zou zijn dan de eerste, die meer werd gekenmerkt door verlamming dan door fascistische machtsovername. Een reeks pro-Trump denktanks en organisaties hebben een transitieblauwdruk gecreëerd om te voorkomen dat de agenda van Trump door de bureaucratie wordt belemmerd. Nagesynchroniseerd Project 2025het is geweest beschreven in de New York Times als “een plan om de macht in de uitvoerende macht te consolideren, federale agentschappen te ontmantelen en overheidspersoneel te rekruteren en te onderzoeken om de volgende Republikeinse president uit een systeem te bevrijden… [considered] gestapeld tegen conservatieve macht”.
In een recent televisie-interview, politiek commentator Rachel Maddow verklaarde dat deze poging gecombineerd met de autoritaire neigingen van Trump zou resulteren in “het einde van de politiek, het einde van de verkiezingen, het einde – of het buitenspel zetten of het domesticeren … van de rechterlijke macht en het Congres”. Ruth Ben-Ghiat, hoogleraar geschiedenis aan de Universiteit van New York, was niet zo apocalyptisch, maar putte uit soortgelijke thema’s: PBS vertellen Nieuws Uur afgelopen juli:
‘Het is autocratische verovering… Als je de regering hervormt, hervorm je het ambtenarenapparaat. Dus zuiver je mensen die niet loyaal aan je zijn. Loyaliteit wordt dus een vereiste, geen expertise, en je voorziet de regering van mensen die jouw wensen zullen uitvoeren en op deze manier de presidentiële macht enorm centraliseren en vergroten.’
Het klinkt ontzettend dreigend. Toch is het idee van een ‘apolitieke’ Amerikaanse federale bureaucratie een liberale mystificatie die een Aaron Sorkin-script waardig is, overgoten met een opbeurende Snuffy Walden-compositie. Het zet bijvoorbeeld de lichtgelovigheid op de proef door te suggereren dat de Democratische president John F. Kennedy benoemde zijn jongere broer tot procureur-generaal omdat hij geloofde dat hij onpartijdig en onafhankelijk was. Robert H. Jackson, procureur-generaal onder Franklin Roosevelt, een andere Democraat, beschreef een deel van zijn juridische adviezen als ‘partijdige belangenbehartiging’. Dat is politiek, niet de ontkenning ervan.
De realiteit is dat aankomende presidenten verantwoordelijk zijn voor ongeveer 4.000 politieke benoemingen, waarvan er vele hun eigen macht hebben om mensen aan te werven en te ontslaan binnen de federale bureaucratie. Het is een kenmerk van alle Amerikaanse regeringen om voor zichzelf op te komen in de publieke sector. Zoals William P. Marshall, hoogleraar rechten aan de Universiteit van North Carolina, schreef ruim tien jaar geleden:
“President George W. Bush is erin geslaagd de inspanningen van het Congres te omzeilen om de besluitvorming aan ambtsdragers te delegeren en deze autoriteit voor zichzelf te behouden… President Clinton was in staat richtlijnen en andere maatregelen te gebruiken om de actie van agentschappen effectiever te controleren en op te eisen. . De presidentschappen van Clinton en Bush zullen waarschijnlijk dienen als lessen voor toekomstige regeringen, wat erop wijst dat een grotere controle over de federale bureaucratie nog een andere manier is waarop de presidentiële macht zich zal blijven uitbreiden.”
Als Trump wordt gekozen, zou hij de uitvoerende macht effectiever kunnen gebruiken voor grondig reactionaire doeleinden. Als dat echter het geval is, zullen de mensen in de VS gewoon tegen hem moeten vechten. Nogmaals, dat is politiek – niet het einde ervan.
Er ligt nog een probleem verborgen onder het verhaal van de ‘Trump-dictatuur’: de meeste van de aanvallen op de democratie in de Verenigde Staten worden niet uitgevoerd door opstandelingen, maar door constitutionalisten die gebruik maken van de bevoegdheden die zijn verleend door het archaïsche oprichtingsdocument van het land. Zoals politiek theoreticus Corey Robin opmerkt in een van zijn karakteristieke tot nadenken stemmende essays: ‘Trump en het gevangen land”:
“In een poging hun tanende positie tegen te gaan, zijn de Republikeinse Partij en de conservatieve beweging afhankelijk geworden van drie pijlers van het contra-majoritaire bewind: de Senaat, het Kiescollege en het Hooggerechtshof. Deze instellingen zijn niet autoritair of fascistisch – sterker nog, ze zijn bij uitstek constitutioneel – maar ze zijn antidemocratisch. Ze zijn ook steunpilaren van rechts…
“Het meest resonerende beeld van het fascisme – van een triomfantelijke wil die de natie naar zijn visie buigt – werd geboren in de lange schaduw van de Franse Revolutie. Tegen de massabewegingen van links en de constitutionele staat van het centrum in riep het fascisme de jongeren op voor de zaak van nieuwigheid en creatie. Het huidige recht is zoiets niet. Het is een artefact van de oudste en meest bestaande rechtsorde ter wereld, die voor altijd vasthoudt aan de Grondwet en de instellingen die deze machtigt.”
Er is nog een ander probleem: sectie drie van het veertiende amendement stelt dat degenen die “hulp of troost aan de vijanden hebben gegeven” de mogelijkheid zullen worden ontzegd om een federaal of staatsambt op zich te nemen. “Comfort” werpt hier een breed net uit. Vóór 2021 werd sectie drie slechts één keer gebruikt buiten het tijdperk van de wederopbouw, toen er een beroep op werd gedaan om te voorkomen dat Victor Berger van de Socialistische Partij zijn zetel in het Congres zou innemen na de Eerste Wereldoorlog.
Berger was redacteur van de Socialistische Partij-publicatie The Leider van Milwaukee toen de VS zich in de oorlog begaven. Hij werd in 1919 veroordeeld op grond van de Spionagewet en veroordeeld tot twintig jaar gevangenisstraf vanwege zijn verzet tegen de oorlog – een vonnis dat in hoger beroep werd vernietigd. Terwijl ze werden aangeklaagd, verkozen de kiezers in Wisconsin Berger in het Huis van Afgevaardigden, maar een congrescommissie diskwalificeerde hem vervolgens uit zijn ambt., bevestigend:
“[H]nadat ik eerder als lid van het Congres een eed had afgelegd om de grondwet van de Verenigde Staten te steunen, en vervolgens hulp en troost had gegeven aan de vijanden van de Verenigde Staten tijdens de Wereldoorlog … [Berger] komt absoluut niet in aanmerking voor lidmaatschap van het Huis van Afgevaardigden op grond van sectie 3 van het veertiende amendement op de grondwet van de Verenigde Staten.
Nogmaals, de ernst van het precedent zou duidelijk moeten zijn: waren de beslissingen in Maine en Colorado zijn Als dit wordt bevestigd, zouden uitdagingen op het gebied van de geschiktheid waarbij een beroep wordt gedaan op deze grondwettelijke bepaling, vrijwel zeker steeds vaker tegen links worden gebruikt.
Ten derde is er een strategische overweging, tenminste voor degenen die niet alleen geïnteresseerd zijn in het verslaan van Trump, maar ook in de aanpak van extreemrechts: de diskwalificatiepogingen zijn contraproductief. Een centraal gespreksonderwerp van de voormalige president is dat de Democraten en ‘de diepe staat’ achter een reeks samenzweringen zitten om zijn aanhangers het kiesrecht te ontnemen. Van claims over een ‘gestolen’ verkiezing in 2020 tot de reeks andere aanklachten, alles wordt geframed als een vorm van verkiezingsinmenging. In feite wordt vrijwel elke kritiek op de man beschouwd als onderdeel van een complot om de democratie te bedriegen.
Met deze stemuitdagingen voorziet het politieke establishment de Trump-beweging van een legitieme klacht die, in de ogen van zijn achterban, elke andere claim van vervolging valideert. “Ze proberen ons te vertellen op wie we wel en niet kunnen stemmen”, is een veelgehoord, en niet geheel ongegrond, refrein van zijn aanhangers. Het martelaarscomplex groeit mee met het gevoel, onder een groeiend deel van de bevolking, dat er werkelijk een samenzwering gaande is tegen Troef– en tegen hen.
Ondertussen verschuiven de zogenaamde verdedigers van de democratie het terrein van de politieke sfeer naar de rechterlijke sfeer, waar het door de ‘experts’ moet worden beslecht. (De waarschuwing van Rachel Maddow over “het einde van de politiek” zou dus eigenlijk moeten worden gericht tegen de mensen die proberen de strijd via de staat te beslechten.) Door dit te doen, geven ze eenvoudigweg blijk van hun eigen pro-establishment vooroordelen: dat ze “ het redden van de democratie” tegen de ongewassen massa die de grootsheid van de instituties van het Amerikaanse kapitalisme niet begrijpt. Hoe dit de groei van een fascistische beweging zou moeten voorkomen, is voor iedereen een raadsel.
Het is wellicht voorspelbaar dat Trumps peilingen in de Republikeinse voorverkiezingen met bijna de helft zijn toegenomen sinds de verkiezingen begin vorig jaar begonnen – van 45 procent naar ruim 60 procent op nationaal niveau, volgens het gemiddelde. gepubliceerd door het Amerikaanse ABC News. De De voormalige president heeft op één na al zijn uitdagers gedwongen zich terug te trekken uit de race.
Trump heeft niet alleen een ondeugd verworven-leuk vinden grip op de Republikeinse basis; zijn algemene verkiezingspeilingen hebben ook het script omgedraaid. De New York Times eind vorig jaar gerapporteerd dat zijn steun onder Iberiërs was gestegen tot 43 procent, tegen 29 procent in 2016. En de steun onder niet-blanke kiezers jonger dan 45 jaar was gestegen van 29 procent in 2020 naar 42 procent. De steun van president Joe Biden onder dezelfde cohort daalde van 68 procent naar 49 procent.
Van de dertien nationale peilingen die dit jaar zijn gehouden, heeft Trump Biden op zes punten aangevoerd, op vijf punten evenveel en Biden op slechts twee punten. De diskwalificatiestrategie is in ieder geval overgekomen als een cynische poging van het establishment om betwiste verkiezingen te voorkomen, terwijl Trump een grote kans heeft om op legitieme wijze te winnen (althans volgens Amerikaanse verkiezingsnormen).
Dit roept natuurlijk de vraag op hoe socialisten dat doen zou moeten naderen de strijd tussen Democraten en Republikeinen in november. Maar dat is voor een ander artikel.
Bron: redflag.org.au
