Vrijdag heeft de Het Internationale Gerechtshof – onderdeel van de Verenigde Naties – heeft een tussentijdse uitspraak gedaan in de zaak die door Zuid-Afrika was aangespannen en beweerde dat Israël “genocide pleegt in een duidelijke schending van de Genocideconventie.” Wat gebeurt er nu?
De rechtbank heeft geen uitspraak gedaan over het eerste verzoek van Zuid-Afrika, namelijk Israël de opdracht geven “onmiddellijk zijn militaire operatie in en tegen Gaza op te schorten” – dat wil zeggen een staakt-het-vuren af te dwingen.
Het ICJ eiste echter wel dat Israël maatregelen zou nemen die het land in alle opzichten verplichten zijn aanval op Gaza te stoppen. “Israël moet”, aldus het Internationaal Gerechtshof, “alle maatregelen nemen die binnen zijn macht liggen om het plegen van alle daden binnen de reikwijdte van artikel II van dit Verdrag te voorkomen. [Genocide] Conventie, in het bijzonder: (a) het doden van leden van de groep [i.e., Palestinians in Gaza].”
Als we de geschiedenis kunnen volgen, zullen de Verenigde Staten nu tussenbeide komen om elke tenuitvoerlegging van de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof te voorkomen. Hoewel dit tegenwoordig door de Amerikanen totaal is vergeten – en destijds nauwelijks werd opgemerkt – reageerde het Internationaal Gerechtshof op een klacht uit Nicaragua in de jaren tachtig door te oordelen dat de VS op tal van manieren het internationale recht hadden geschonden door de havens van Nicaragua te mijnen en de Contra’s te steunen in hun strijd tegen het internationale recht. poging om de Sandinistische regering van het land omver te werpen.
Dit achtergrondverhaal vertelt ons veel over hoe de VS tegen het internationaal recht aankijken: wat betekent dat de VS er een volledige minachting voor hebben en het puur zien als een instrument dat soms tegen onze vijanden kan worden gebruikt, maar nooit op ons mag worden toegepast. of onze bondgenoten zoals Israël.
Het Internationale Gerechtshof werd in 1945 opgericht met de oprichting van de Verenigde Naties. Het is een van de zes organen van de VN, waaronder de bekendste (de VN-Veiligheidsraad), de iets minder bekende (de Algemene Vergadering) en de delen waar niemand ooit van heeft gehoord (de Trustschapsraad).
Artikel 94 van het VN-Handvest legt duidelijk uit dat als je deel uitmaakt van de VN, je de uitspraken van het Internationaal Gerechtshof moet gehoorzamen: “Elk lid van de Verenigde Naties verbindt zich ertoe om in ieder geval te voldoen aan de beslissing van het Internationale Gerechtshof om dat het een feest is.”
Artikel 94 vervolgt dat als een land niet voldoet aan de verplichtingen die voortvloeien uit een uitspraak van het Internationaal Gerechtshof, “de andere partij een beroep kan doen op de Veiligheidsraad, die, als deze dit nodig acht, aanbevelingen kan doen of kan beslissen over maatregelen die moeten worden genomen om uitvoering te geven aan tot het oordeel.”
Nicaragua heeft een aanvraag ingediend klacht tegen de VS bij het ICJ – in de nomenclatuur van het Hof een ‘applicatie’ genoemd – in april 1984.
In de twintigste eeuw hadden de VS herhaaldelijk ingegrepen in de Nicaraguaanse politiek om ervoor te zorgen dat de regering van het land de winsten van Amerikaanse investeerders niet zou schaden. Smedley Butler, een beroemde generaal van de Marine die anti-imperialist werd, schreef ooit: ‘Ik heb in 1902-1912 meegeholpen aan de zuivering van Nicaragua voor het International Banking House of Brown Brothers.’
De VS hielpen Anastasio Somoza, de zoon van een rijke plantage-eigenaar, in 1937 de macht in Nicaragua te grijpen. Toen hij in 1956 werd vermoord, nam zijn oudste zoon Luis de leiding over. Een paar jaar nadat Luis in 1963 aan een hartaanval stierf, werd zijn jongere broer dictator.
Dit alles was super vanuit het perspectief van de VS. Maar toen, in 1979, gebeurde er iets verschrikkelijks: de laatste Somoza werd omvergeworpen in een revolutie onder leiding van de socialistische Sandinistische beweging.
In 1981 zag de aantredende regering-Reagan het vernietigen van de Sandinisten als een topprioriteit. Met dat doel voor ogen financierde en organiseerde het de Contra’s, die grotendeels lid waren van de Nationale Garde van het voormalige regime. De Contra’s vochten tegen het Sandinistische leger en slachtten ook grote aantallen Nicaraguaanse burgers af.
Nicaragua’s verzoekschrift bij het Internationaal Gerechtshof betoogde dat de VS het VN-Handvest, het Handvest van de Organisatie van Amerikaanse Staten en, al in 1933, het Verdrag van Montevideo over de rechten en plichten van staten schonden.
Binnen een maand had het Internationaal Gerechtshof voorlopige maatregelen uitgevaardigd waarin de VS werd bevolen de mijnbouw in Nicaraguaanse havens stop te zetten en de soevereiniteit van het land te respecteren.
De VS reageerden door dit volledig te negeren. Al snel maakte het bekend dat het niet eens voor de rechtbank zou verschijnen, en verklaarde dat het “niet van plan is deel te nemen aan verdere procedures in verband met deze zaak.”
Het Internationaal Gerechtshof deed in 1986 een definitieve uitspraak en oordeelde dat de VS op vier verschillende manieren “hun verplichtingen onder het internationaal gewoonterecht hadden geschonden”. De VS hadden daarom “de plicht om onmiddellijk te stoppen en zich te onthouden van al dergelijke daden” en ook “de plicht om schadeloosstelling te verlenen aan de Republiek Nicaragua voor alle schade die Nicaragua werd toegebracht.”
De VS grinnikten opnieuw en negeerden dit.
Omdat het Internationaal Gerechtshof zelf niet over een handhavingsmechanisme beschikt, had Nicaragua slechts één mogelijkheid: artikel 94 van het VN-Handvest volgen en de Veiligheidsraad vragen actie te ondernemen.
Maar uiteraard zijn de VS een van de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad, en kunnen als zodanig over alles een veto uitspreken. Dat is precies wat het deed met twee in 1986 geïntroduceerde resoluties die iedereen er op optimistische wijze aan herinnerden dat “volgens het Handvest van de Verenigde Naties het Internationale Gerechtshof het belangrijkste rechterlijke orgaan van de Verenigde Naties is en dat elk lid zich ertoe verbindt zich aan het besluit te houden. van het Hof.”
In beide gevallen waren er verschillende onthoudingen, maar de VS waren de enige van de vijftien leden van de Veiligheidsraad die nee stemden. Vervolgens nam de Algemene Vergadering een niet-bindende resolutie aan waarin de VS werd opgeroepen de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof na te leven. Het werd met 94 stemmen tegen 3 aangenomen, waarbij de enige landen die tegen stemden de VS, El Salvador en Israël waren. De VS negeerden het.
Een uitspraak van het Internationaal Gerechtshof over de vraag of Israël genocide pleegt zal waarschijnlijk jaren duren. Maar volgens het VN-Handvest moet Israël zijn voorlopige eisen onmiddellijk gehoorzamen – net zoals de VS in 1984 de voorlopige eisen van de rechtbank moesten gehoorzamen.
Of dit zal gebeuren, kan worden beoordeeld aan de hand van de woorden van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu eerder deze maand: “Niemand zal ons tegenhouden – Den Haag niet, niet de As van het Kwaad en niemand anders.”
Daarom zal Zuid-Afrika, net als Nicaragua decennia geleden, geen andere mogelijkheid hebben dan te verzoeken dat de VN-Veiligheidsraad actie onderneemt. En de VS zullen moeten beslissen of zij er opnieuw voor zullen zorgen dat zij en hun bondgenoten het internationaal recht veilig kunnen negeren en verwerpen.
Bron: theintercept.com
