Werknemers voor milieu-non-profitorganisatie The Ocean Cleanup. Omslagafbeeldingen/ZUMA
Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd door Leisteen en wordt hier weergegeven als onderdeel van de Klimaatbureau samenwerking.
Rebecca Helm veracht de uitdrukking ‘Great Pacific Garbage Patch’.
Deze naam wordt gebruikt om het uitgestrekte stuk oceaan van de westkust van Noord-Amerika tot Japan te beschrijven, dat vol zit met naar schatting 1,8 biljoen stukken afval, waarvan de meeste uit plastic bestaan.
“Ik denk dat het een heel afschuwelijke praktijk is om een deel van de wereld te vernoemen naar iets ergs dat ermee is gebeurd”, zegt Helm, een zeebioloog aan het Earth Commons Institute van Georgetown University.
Bovendien is ze van mening dat deze term op misleidende wijze impliceert dat dit gebied een dorre woestenij is, terwijl er in feite een schat aan zeeleven leeft naast de drijvende plastic flessen, vuile visnetten en afgedankte piepschuimbekers. Samen met zo nu en dan een voorbijganger van een haai of zeeschildpad, is deze regio dat wel Eigenlijk genaamd “the North Pacific High” – herbergt een unieke reeks kleine soorten die aan het zeeoppervlak leven, van elektrisch blauwe zeedraken tot minuscule slakken die als vlotten met bellen over de open oceaan rijden.
Het leven in dit gebied vormt echter een complex raadsel voor groepen die dit proberen op te ruimen.
Momenteel zijn er verschillende bedrijven en organisaties die apparaten gebruiken om vervuiling uit de open oceaan te halen, waaronder de Ocean Cleanup, een non-profitorganisatie die een netachtig scherm van 2,2 kilometer gebruikt dat is verbonden met twee schepen om langzaam over het wateroppervlak te scheren en plastic te verzamelen. in de Noordelijke Stille Oceaan.
Hoewel het verwijderen van plastic uit de oceaan belangrijk is, zegt Helm, maakt ze zich zorgen over de manier waarop deze technologie de verzameling zeeleven aan het oceaanoppervlak beïnvloedt, dat gezamenlijk bekend staat als de neuston. Ze uitte haar zorgen over de Ocean Cleanup in een opiniestuk uit 2019, gepubliceerd door De Atlantische Oceaanwaarin hij schrijft dat “we dit ecosysteem niet kunnen monitoren met onze huidige technologie, en dat miljoenen dieren kunnen sterven en verdwijnen voordat de omvang van de vernietiging volledig wordt begrepen.”
The Ocean Cleanup publiceerde een reactie op haar stuk op hun website, waarin verschillende van haar beweringen werden weerlegd. Enkele jaren later is Helm echter nog steeds van mening dat we niet genoeg begrijpen over de milieueffecten van de Ocean Cleanup en andere technologieën voor de verwijdering van plastic uit de oceaan die op de markt zijn – en zij is niet de enige.
Afgelopen november publiceerden Helm en een groep internationale mariene experts een commentaar waarin de misvatting van deze apparaten voor het opruimen van de oceaan werd geschetst. Het verscheen een week vóór de laatste ronde van de plasticonderhandelingen van de Verenigde Naties in Nairobi, waar meer dan 175 landen bijeenkwamen om een mondiaal verdrag te bespreken om het plasticprobleem aan te pakken.
Het commentaar benadrukte verder de potentiële risico’s voor de biodiversiteit, voornamelijk als gevolg van bijvangst – de accidentele vangst van zeeleven. Maar de auteurs twijfelden ook aan de effectiviteit van verwijderingstechnologieën bij het opruimen van plastic op een zinvolle schaal. Eén onderzoek suggereert bijvoorbeeld dat er 200 apparaten van de Ocean Cleanup, die 130 jaar lang draaien, nodig zijn om slechts 5 procent van al het drijvende plastic in de wereld op te vangen, wat een aanzienlijke hoeveelheid koolstofemissies zou veroorzaken.
“Als de badkuip overstroomt, draai je eerst de kraan dicht voordat je de vloer gaat dweilen”, zegt Melanie Bergmann, bioloog aan het Alfred Wegener Instituut in Duitsland en hoofdauteur van het commentaar. “Als je steeds meer plastic in het systeem stopt, is het een Sisyphean-taak; je zult het nooit allemaal kunnen opruimen.”
Maar de Ocean Cleanup heeft een andere filosofie: “Het is geen of-of”, zegt Matthias Egger, hoofd milieu- en sociale zaken bij de Ocean Cleanup. “Wij zien onszelf als een tijdelijk project. Je kunt niet voor onbepaalde tijd opruimen als je niet ook de oorzaak van het probleem aanpakt, maar we moeten beide doen.”
De organisatie werd in 2013 opgericht door de 16-jarige Boyan Slat, een Nederlandse uitvinder en ondernemer, met als doel om in 2040 90 procent van de drijvende plasticvervuiling in de oceaan op te ruimen. Momenteel exploiteert de Ocean Cleanup slechts één systeem voor het ophalen van plastic, die periodieke reizen van zes weken maakt naar de Noordelijke Stille Oceaan. Maar hun doel is om uiteindelijk op te schalen naar tien apparaten, aangedreven door twintig schepen. Egger zegt dat ze computermodellen gebruiken om te helpen voorspellen waar de hoogste concentraties plastic zich in dit gebied bevinden, zoals een ‘weersvoorspellingsknop voor plastic’.
Hoewel dit waarschijnlijk het meest bekende apparaat is, is de Ocean Cleanup niet het enige plasticverwijderingsspel in de stad. Een hele reeks apparaten heeft de markt de afgelopen jaren overspoeld – van drijvende vuilnisbakken die afval filteren, ontwikkeld door het Australische bedrijf Seabin, tot een waterdrone van het Nederlandse bedrijf RanMarine die autonoom het zeeoppervlak afschuimt en plastic stukjes opeet. In veel opzichten kan het elimineren van plastic uit de oceaan de kwaliteit van de leefomgeving verbeteren en de soorten in de oceaan ten goede komen door het risico op verstrikking of inname van plastic te verminderen, wat volgens een rapport van Earth.Org jaarlijks 100.000 zeedieren doodt.
Maar deze apparaten kunnen ook de ecosystemen beschadigen die ze proberen te beschermen. In 2023 hebben de activiteiten van de Ocean Cleanup ruim 335.000 kilo plastic gevangen. Volgens een rapport ving het systeem echter van juli 2021 tot december 2023 ook 2.866 pond incidentele bijvangst op, waaronder vis, weekdieren, schaaldieren en zeepokken. vanuit de organisatie. Uit een onderzoek uit 2022, uitgevoerd door de Universiteit van Plymouth op een Seabin in een getijdenjachthaven in het Verenigd Koninkrijk, bleek dat voor elke vier stukjes plastic die het apparaat weggerukte, er ook één organisme werd gevangen; Van de gevangen organismen was 73 procent na twee dagen dood.
Hoewel dit verbleekt in vergelijking met het niveau van de bijvangst uit netten die door de visserijsector worden gebruikt, stellen de auteurs van het commentaar dat de hoeveelheid zeeleven die onbedoeld wordt gevangen door technologie voor het verwijderen van plastic nog steeds schadelijk is voor ecosystemen, en dat de langetermijneffecten van deze apparaten groot zijn. nog steeds niet helemaal begrepen.
“Voordat we dingen beginnen uit te rollen die pretenderen oplossingen te zijn, is het absoluut essentieel dat we helder, onafhankelijk wetenschappelijk bewijs hebben om ons te begeleiden, zodat we weten dat die oplossingen actief effectief zijn en dat ze niet alleen maar het probleem veroorzaken. erger”, zegt Richard Thompson, marien onderzoeker aan de Universiteit van Plymouth en co-auteur van de Seabin-studie, evenals van het recente commentaar.
Als reactie op de risico’s voor de biodiversiteit, waaronder de risico’s die in het rapport van Thompson worden geschetst, heeft het Seabin-team onlangs zijn bedrijfsmodel gewijzigd van de verkoop van de apparaten aan gebruikers over de hele wereld naar het concentreren van de activiteiten op dichtbevolkte steden, waarbij de haven van Sydney in Australië als pilot werd gebruikt.
Hier voert het bedrijf het dagelijkse onderhoud en de afvalinzameling uit in eigen units.
“Het werd een enorme verplichting omdat we niet wisten waar de Seabins verkocht werden”, zegt Pete Ceglinski, de CEO en mede-oprichter van Seabin. Ze zijn in 2020 begonnen met het terugkopen van Seabins, hoewel er nog steeds veel eenheden zijn die ze niet konden terughalen, zegt Ceglinski. Nu komen de inkomsten van het bedrijf van klanten uit het bedrijfsleven en de overheid, die betalen om de machines te helpen bedienen en hun klanten kunnen vertellen dat ze de inspanningen voor het verwijderen van plastic ondersteunen, voegt hij eraan toe.
Seabin heeft geen milieueffectrapportage voor zijn apparaten uitgevoerd of laten uitvoeren, een veel voorkomende en problematische trend voor technologiebedrijven op het gebied van plasticverwijdering, aldus Bergmann. The Ocean Cleanup daarentegen laat elke keer dat het een nieuw model ontwikkelt, eigen milieueffectbeoordelingen uitvoeren, uitgevoerd door marien adviesbureau CSA Ocean Sciences. Terwijl de non-profitorganisatie nieuwe versies van haar systeem heeft ontwikkeld, heeft zij maatregelen toegevoegd om de bijvangst te minimaliseren, zoals onderwatercamera’s en groene LED-verlichting om de zichtbaarheid van de apparatuur te vergroten.
Bron: www.motherjones.com
