Amerikanen over de politieke kloof willen een federale banengarantie

Sinds 2018 hebben negen openbare opiniepeilingen, samengevat in onderstaande tabel, de populariteit van een federale banengarantie getest, waaronder twee die wij bij het Center for Working-Class Politics (CWCP) hebben uitgevoerd. Kortom, het antwoord is ja: Amerikanen zijn duidelijk voorstander van een banengarantie. Gemiddeld hebben opiniepeilingen 59 procent steun gevonden voor een dergelijke maatregel, hoewel, zoals bij alle opiniepeilingen, het bereik van de steun sterk varieert, afhankelijk van hoe de vraag wordt geformuleerd.

De steun voor een banengarantie is opmerkelijk consistent in alle belangrijke demografische groepen, inclusief partijdigheid. Uit een onderzoek van Data for Progress uit 2023 bleek bijvoorbeeld dat de Democraten weliswaar vaker het beleid steunden dan andere kiezers (88 procent van de Democraten reageerden positief), maar dat ook de onafhankelijken het beleid overwegend steunden (74 procent), net als een stevige meerderheid van de kiezers. Republikeinen, vooral degenen onder de vijfenveertig.

Op dezelfde manier bleek uit een onderzoek uit 2022 dat we samen met YouGov en Jacobin uitvoerden dat 56 procent van de onafhankelijken en een respectabele 46 procent van de Republikeinen voorstander was van een banengarantie (81 procent van de Democraten was vóór). Uit het onderzoek bleek ook dat 65 procent van de respondenten die niet gingen stemmen bij de presidentsverkiezingen van 2020 positief stond tegenover een banengarantie, wat wijst op de potentiële waarde van het voorstel bij het motiveren van kiezers met een lage betrokkenheid. Een peiling uit 2018, uitgevoerd door Civis Analytics, wees op dezelfde manier op de brede ideologische aantrekkingskracht van een banengarantie, waarbij werd vastgesteld dat kiezers die in 2016 van Obama naar Trump overstapten, een netto goedkeuring van 29 procent voor het beleid toonden.

Toch blijkt uit de enquêtes ook dat de manier waarop je kiezers een baangarantie presenteert, van belang is. Het is niet verrassend dat, gezien de zorgen van veel Amerikanen over de overheidsuitgaven, de twee peilingen die een banenprogramma koppelden aan potentieel kostbare garanties op een “goede levensstandaard” (American National Election Studies) of een hoog gegarandeerd minimumloon en door de overheid gegarandeerde gezondheidszorg (Rasmussen) vond minder steun.

De voorstellen die de meeste steun kregen, bevatten geen dure extraatjes, of benadrukten, zoals het Data for Progress-onderzoek, de bredere waarde die een banengarantie zou bijdragen aan de samenleving. Dat gezegd hebbende, kregen zelfs de meest ambitieuze versies van een banengarantie bijna de steun van de meerderheid, en het Civis-onderzoek benadrukte de noodzaak om de belastingen te verhogen voor degenen die meer dan $ 200.000 per jaar verdienen. deed meerderheidssteun krijgen.

De peilingen die we hierboven beschreven geven aan of kiezers over het algemeen voorstander zijn van een banengarantie, en niet of het beleid een politieke troef voor kandidaten zou kunnen zijn. Om deze vraag te beoordelen heeft de CWCP een experimenteel onderzoek uitgevoerd waarin respondenten werd gevraagd te kiezen tussen paren hypothetische congreskandidaten die varieerden binnen een reeks demografische, beleids- en berichtgevingsdimensies.

Een van de dimensies die we testten waren de economische beleidsvoorkeuren van de kandidaten. We presenteerden de respondenten gematigde en progressieve versies van beleid rond banen, het minimumloon en belastingverhogingen voor de rijken. Onze resultaten laten zien dat, zelfs als we rekening houden met de impact van andere sleutelfactoren die de voorkeuren van kiezers ten opzichte van politieke kandidaten beïnvloeden (geslacht, ras/etniciteit, klasseachtergrond, voorkeuren voor sociaal beleid, enz.), een banengarantie nog steeds de meerderheid krijgt (52,4 procent). ) steun. Niet alleen dat, maar als kandidaten zich kandidaat stelden voor een baangarantie, nam hun steun onder de respondenten aanzienlijk toe in vergelijking met kandidaten voor ander populair progressief economisch beleid, zoals het verhogen van het minimumloon of het belasten van de rijken.

De enige kandidaten die iets beter presteerden dan degenen die een baangarantie hadden, waren degenen die voorstander waren van een gematigde ‘baantraining door middel van belastingvoordelen voor kleine bedrijven’, hoewel dit verschil – 53,8 tot 52,4 procent – ​​niet statistisch significant was. Wat nog belangrijker is, zoals blijkt uit onderstaande figuren, was dat alleen de banengarantie de steun van de meerderheid onder de Democraten, onafhankelijken en Republikeinen genoot. Bovendien gaven respondenten uit vrijwel alle kiezersgroepen de voorkeur aan kandidaten die een federale baangarantie promootten, waaronder zwarte respondenten, swingende kiezers, kiezers met een lage neiging, respondenten zonder universitair diploma en respondenten op het platteland.

Uit ons onderzoek uit 2022 bleek niet alleen de consistente aantrekkingskracht van een banengarantie onder alle partijen, maar ook dat het aanhouden van een baangarantie geen politieke verantwoordelijkheid is, zelfs niet als de oppositie wordt aangevallen.. Respondenten die werden blootgesteld aan berichten van de oppositie tegen banen garanderen zelfs dat kandidaten deze kandidaten hebben bekeken meer gunstiger dan respondenten die niet zijn blootgesteld aan berichten van de oppositie. De steun voor kandidaten met een baangarantie was het sterkst toen de oppositie in berichten van de oppositie de Democraten afschilderde als culturele elitairen die het contact met de arbeidersklasse verloren hebben, wat een veel voorkomende – en vaak effectieve – rechtse reactie is op democratische beleidsideeën. Respondenten die zijn blootgesteld aan berichten in de media waarin de Democraten worden omschreven als favoriete banen van de culturele elites, garanderen 58 procent van de tijd kandidaten, vergeleken met slechts 50 procent onder de respondenten die geen berichten van de oppositie hebben ontvangen.

Het bewijs is duidelijk: Amerikanen houden van het idee van een banengarantie. Omdat het economische beleid van de Democraten op niets uitloopt, zouden ze de opmerkelijke politieke kracht van de banengarantie als beleid moeten overwegen. De cijfers geven consequent aan dat een baangarantie een kans is die de moeite waard is om te grijpen voor kandidaten, vooral voor degenen die het moeilijk hebben onder de kiezers uit de arbeidersklasse. Een van de grootste uitdagingen waarmee deze kiezers worden geconfronteerd, zoals Les Leopold laat zien in zijn recente boek De oorlog van Wall Street tegen de arbeiders, is de plaag van massaontslagen. Om de economische en sociale instabiliteit te bestrijden die wordt veroorzaakt door voortdurende werkloosheidscycli, en om de lonen over de hele linie te helpen verhogen, zou een federale banengarantie een antwoord kunnen zijn.