Lisa Duggan
Weet je, wat bijzonder interessant aan haar is en wat haar, naar mijn mening, het doorbraakicoon maakt dat ze is geworden, is dat ze niet alleen stopt met het promoten van de zelfgenoegzame kijk op de superioriteit van de Europese beschaving, de blanke suprematie en het kapitalisme. . Hoewel ze dat wel deed, zorgden haar persoonlijke ervaringen als Joods persoon in Rusland en als vrouw ervoor dat ze zelf te maken kreeg met uitsluiting en niet in staat was veel van de dingen te bereiken die ze dacht te verdienen. Ze was bitter boos over haar eigen situatie, ondanks dat ze zelf antisemitische opvattingen had en van mening was dat vrouwelijkheid uiteindelijk onderwerping vereiste. Mensen betuttelden en ontsloegen haar vanwege haar joodse afkomst, Russische immigrantenachtergrond en geslacht. Ze vond het vervelend dat ze niet werd opgenomen in de bevoorrechte, zelfgenoegzame elite van kapitalisten en intellectuelen waar ze graag deel van uit wilde maken.
Haar fictie en haar denken zijn dus een combinatie van het bepleiten van de diepe hiërarchieën van de westerse beschaving en het uiten van haar woede over het gevoel een buitenstaander te zijn. Haar plots en karakters worden beïnvloed door deze ervaringen en bieden identificatiepunten voor degenen die zich ook gemarginaliseerd voelen. Het is vermeldenswaard dat ze een aanzienlijke aanhang heeft die verder gaat dan alleen de rechtervleugel. Ze heeft een grote schare homoseksuele fans, waaronder degenen die fanfictie schrijven. Een artikel in een recent nummer van Homo- en lesbische recensie onderzocht de homo-erotische thema’s in De Fonteinkop – zonder in de bredere context van het boek te duiken, wat vrij gebruikelijk is.
Haar weergave van het huwelijk in haar werken benadrukt het als iets dat individuen tegenhoudt, ondanks haar eigen huwelijk, dat voor staatsburgerschapsdoeleinden was en geen kinderen voortbracht. Ze portretteert de beperkingen die worden opgelegd door familie, staat en kerk, en het verlangen om daarvan los te komen. Veel tieners identificeren zich met dit idee en hebben het gevoel dat het gezin, de kerk en de staat hun ware zelf belemmeren, en haar werk gaat over hoe een creatief individu tegen deze beperkingen in opstand kan komen. Als gevolg hiervan heeft ze een aanzienlijke aanhang gekregen, zelfs onder progressieven die de bredere context van haar boek misschien over het hoofd zien.
Een gerespecteerde Belgische sociaal-democratische homo-toneelschrijver genaamd Ivo van Hove heeft bijvoorbeeld onlangs een productie opgevoerd van De Fonteinkop aan de Brooklyn Academy of Music. Het werd zeer goed beoordeeld. Het zat vol met de culturele elite van Manhattan. En het was onkritisch. Het was heel goed gedaan, weet je, een getrouwe dramatisering van De Fonteinkop. Hij werd erover geïnterviewd en hij zei dat iemand hem een kopie ervan had gegeven De Fonteinkop, en hij vond het geweldig. Hij vond het zo leuk dat hij wist dat hij het moest ensceneren. En het kwam door deze strijd van het creatieve individu.
Om te creëren wat jij voor ogen hebt, ondanks alle inmenging van mensen die je willen neerhalen – daar resoneerde hij mee. Het feit dat iedereen daar in dit theater en op het podium zit, ik bedoel, wat er uiteindelijk gebeurt is dat Howard Roark een volkshuisvestingsproject opblaast omdat het niet volgens zijn specificaties is gebouwd, en iedereen wordt geacht te juichen.
En dit zijn progressieven! Dit zijn anti-Trump-liberalen uit New York, en de auteur van dit document is een Europese sociaal-democraat. Ze negeren de context. Ik ging rond en sprak met mensen buiten de productie. Ik ben er meerdere keren geweest, en wat mij opviel is dat ze simpelweg de context over het hoofd zien omdat deze zo vertrouwd voor hen is. Het is cultureel ingebakken. Ze herkennen niet eens de brutaliteit, wreedheid, ongelijkheid en racisme die in het verhaal aanwezig zijn. In plaats daarvan concentreren ze zich op het romantische plot en individuele creatieve prestaties, en registreren ze niet eens de grotere context.
Ik denk dus dat dit in zekere zin het probleem van het liberalisme is. Zelfs als het wordt bepleit door mensen die niet tot de elite behoren, wordt de politiek-economische context weggelaten om zich op één bepaald soort strijd te concentreren zonder rekening te houden met de bredere context. Ayn Rand faciliteert deze identificaties van buitenstaanders omdat zij in zekere zin zelf een buitenstaander was. Haar woede hierover komt niet expliciet aan bod in haar werk, maar vindt zijn weg naar haar plots en personages, waardoor het voor buitenstaanders gemakkelijker wordt om met haar ideeën te resoneren zonder de brutaliteit van de grotere context volledig te erkennen. Een van de redenen dat ik dit boek heb geschreven, was om het voor iedereen onmogelijk, of minder mogelijk, te maken om de bredere context achter de populariteit van haar fictie te negeren.
Bron: jacobin.com
