Bernie’s snotaap zomer | Rode vlag

Is de Democratische regering van Joe Biden pro-arbeider of anti-arbeider? De meningen verschillen. Neem Bernie Sanders. De dag na de verkiezingen van 2024 legde de senator van Vermont een verklaring af waarin hij Biden, vice-president Harris en de Democratische Partij aan de kaak stelde omdat ze “de arbeidersklasse in de steek hadden gelaten”. Het taalgebruik was pittig, direct, vernietigend en accuraat. De Democratische leiding, zo schreef Sanders, heeft de arbeiders niets te bieden. De partij, gecontroleerd door “grote geldbelangen”, begrijpt de “pijn en politieke vervreemding” van de arbeiders niet. Als onvermijdelijk gevolg hiervan verlaten arbeiders van alle rassen dit systeem.

Maar er zijn andere stromingen in de opinie over de Harris-Biden-democraten. Bijvoorbeeld dat Joe Biden “de meest pro-arbeidersklasse-president in de moderne Amerikaanse geschiedenis” is, met een agenda die “aanspreekt op de behoeften van de arbeidersklasse”. Hij is “de meest effectieve president in de moderne geschiedenis”, “een goede en fatsoenlijke Democratische president met een staat van dienst op het gebied van echte prestaties”, die “de rijken wil belasten zodat we de behoeften van werkende gezinnen kunnen financieren”. Dit waren de woorden van Bernie Sanders, een paar maanden geleden.

Het was gemakkelijk om Sanders de afgelopen jaren uit het oog te verliezen. Hij was het niet waard om veel aandacht aan te besteden. Maar de afgelopen tien jaar is Sanders uitgegroeid van de plaag van het Democratische establishment tot een van de meest betrouwbare surrogaten.

In 2016 en 2020 verzette hij zich tegen de gevestigde Democratische kandidaten, kreeg brede steun, werd begraven door het Democratische apparaat en ging vervolgens campagne voeren voor de mensen die hem verpletterden. Elke keer dat hij vluchtte, werd hij dieper in de partijmachine ingebed. In 2024 daagde hij Biden of Harris niet eens uit. Zijn e-maillijst is een instrument geworden voor de fondsenwerving van de Democratische Partij – afhankelijk van versleten slogans en grappen uit zijn eerdere presidentiële campagnes die slechts marginaal minder kreunwaardig zijn dan het met kokosnoot gepilde geklets van de officiële Harris-campagne.

Sanders gebruikte ooit keiharde, pro-arbeiderstaal om de reputatie van de reguliere Democraten aan te vallen. Maar het hele jaar 2024 gebruikte hij dezelfde retoriek om loyaliteit en gehoorzaamheid aan de leider te eisen – wie die leider ook mocht zijn.

Toen zelfs de liberale bedrijfspers kon zien dat Joe Biden een stap opzij moest zetten, werden Sanders en zijn beschermelingen in het Congres de meest agressieve en betrouwbare lijfwachten van de president. Het was een duizelingwekkende rolomkering. Mondstukken van de gevestigde orde, zoals de Washingtonpost en de New York Times zeiden een voor de hand liggende waarheid: Biden was er voorbij en zou zijn plannen om zich kandidaat te stellen voor een tweede termijn moeten laten vallen.

Sanders wijdde zich aan een transparant oneerlijke campagne om Biden te verdedigen en te promoten als kampioen van de arbeiders. In een majoor Tijden In zijn opiniestuk prees hij Bidens vermeende pro-arbeidersrecord en eiste dat de Democraten “stopten met het gekibbel en muggenziften”. Een paar weken later gooide Biden de handdoek in de ring. Sanders, de loyale spreekbuis van het Biden-leiderschap, bleef met de tas achter.

Het maakt mij niet uit wie de Democraten leidt. Maar het incident bewees dat Sanders nu officieel deel uitmaakte van de oneerlijke, dealmakende Democratische machine. Zelfs de meeste rechtse Democraten waren niet zo bereid als Sanders om hun reputatie te verbranden ter verdediging van een instortende Biden-kandidatuur.

Daar bleef het niet bij – en het bleef niet alleen bij Sanders. Toen Kamala Harris de teugels overnam, zette Sanders zijn rol voort als een belangrijke publieke pleitbezorger voor een neoliberaal (en voormalig aanklager) die genocide mogelijk maakt. Zijn extra speciale videomanifest met Palestina-thema, waarin hij eiste dat Palestijnse aanhangers hun trots zouden inslikken en achter de vice-president zouden gaan staan, was een dieptepunt. “Ik juich de Cheneys toe voor hun moed bij het verdedigen van de democratie”: dat was iets anders.

Zijn surrogaten en bondgenoten, nu een diepgewortelde Democratische factie, sloten zich aan – en gingen verder. Congresvertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez sprak op de Democratische Nationale Conventie om ‘leiders als Kamala en Tim te prijzen’. [Walz]”. Haar toespraak had uit de mond van elke carrièregerichte democraat van de Bill Clinton-generatie kunnen komen.

Sanders erkende in ieder geval dat hij het niet eens was met Harris over Gaza. Niets van dat alles van AOC. Ze verzekerde het publiek van partijfunctionarissen en donoren: “[Harris] werkt onvermoeibaar aan het bewerkstelligen van een staakt-het-vuren in Gaza en het naar huis brengen van gijzelaars”. (Er mochten geen Palestijnen spreken tijdens het evenement.) De rest van de campagne bracht nog meer schaamte met zich mee. De Amerikaanse politiek beweegt zich snel. AOC krimpt nu onherroepelijk ineen. Om George Orwell te parafraseren: als je een beeld wilt van de toekomst van de Democratische Partij, stel je dan voor dat AOC Madden livestreamt met Tim Walz – voor altijd.

Zoals de verkiezing van Donald Trump bewijst, is oneerlijkheid geen doorslaggevend nadeel in de kapitalistische politiek. Linksen met functionerende herinneringen zouden met hun ogen kunnen rollen als ze zien dat Sanders zich plotseling herinnert dat de Democraten eigenlijk best slecht zijn. Maar velen zullen dankbaar zijn als iemand duidelijke waarheden verkondigt en oproept tot pro-arbeiderspolitiek. Toch zijn er enkele lessen te trekken uit de snotapenzomer van Sanders.

Ten eerste: hoe snel en alomvattend politieke ‘schademinimalisatie’ verandert in loyale belangenbehartiging. Misschien dacht Sanders dat hij enkele concessies had gedaan aan Harris en Biden. Misschien gelooft hij echt dat Trump een fascistisch gevaar is dat koste wat het kost moet worden tegengehouden – eerlijk genoeg. Hoe het ook zij, Sanders lijkt te denken dat een Democraat aan de macht een noodzakelijke voorwaarde is voor sociale vooruitgang. Elke twijfelaar moet dus overtuigd worden, zelfs als hij om goede redenen twijfelt. Door dit mechanisme worden ‘pragmatische’ linksen waanvoorstellingen van Biden-loyalisten. Mensen als Sanders, met gezag aan de linkerkant, wijden zich aan het rechtvaardigen – en liegen over – de zogenaamd pro-arbeiders- en anti-genocide-standpunten van mensen als Biden en Harris.

Maar een Democraat aan de macht is niet nodig voor sociale vooruitgang. Ja, Amerika heeft een vorm van politiek nodig die pro-arbeiders en anti-racistisch is en niet gebonden is aan de oligarchie. Maar net zo goed heeft het een vorm van politiek nodig die werkt buiten verkiezingen – en dat kan functioneren, ongeacht wie er in het Witte Huis, het Hooggerechtshof en het Congres zit. Het heeft een pro-arbeiderspolitiek nodig die zijn macht ontleent aan stakingen en sociale bewegingen, en niet aan fondsenwerving en tv-reclame. Die vorm van politiek zal niet van de Democraten komen.

Als er geen alternatief wordt geconstrueerd, zullen de meeste mensen die deze breedlinkse aanklachten tegen de Democraten uiten – hoe schril en accuraat ook – uiteindelijk weer gevangenen worden van een toekomstig Harris- of Biden-equivalent.