Biden ondermijnt de VN om de oorlog van Israël te beschermen

De meeste experts op het gebied van internationaal recht zijn dat Jacobijn spraken waren het erover eens dat de Amerikaanse beweringen dat de resolutie niet-bindend is – en dat Israël als gevolg daarvan vrijelijk oorlog kan blijven voeren tegen Gaza en humanitaire hulp in het door hongersnood geteisterde gebied kan blokkeren – zeer twijfelachtig zijn.

“Op dit moment lijkt het erop dat de Verenigde Staten geen samenhangend juridisch argument hebben voor hun standpunt”, zegt Adil Haque, hoogleraar rechten en rechter Jon O. Newman Scholar aan de Rutgers Law School. “Een resolutie hoeft geen specifieke ‘magische woorden’ te gebruiken om verplichtingen te creëren. Elke resolutie die ‘verplichte taal’ gebruikt, schept verplichtingen, en dit geldt ook voor de term ‘eisen’ die in de Gaza-resolutie wordt gebruikt.”

“Artikel 25 van het VN-Handvest bepaalt dat VN-lidstaten verplicht zijn om te voldoen aan de ‘besluiten’ van de Veiligheidsraad – en de resolutie van maandag gebruikt bewoordingen die aangeven dat het een besluit van de Raad was”, zegt Louis Charbonneau, directeur van de Verenigde Naties bij Human Rights Watch.

Volgens hoogleraar rechten aan de Universiteit van Tel Aviv, Eliav Lieblich, is het standpunt van de regering-Biden “gebaseerd op een al lang bestaande dubbelzinnigheid” waarrond de resoluties van de VN-Veiligheidsraad juridisch bindend zijn, waarbij sommige staten beweren dat alleen de staten die zich expliciet beroepen op Hoofdstuk VII van het VN-Handvest – dat is, het hoofdstuk dat betrekking heeft op de handhavingsautoriteit van de VN – kwalificeer.

“Dit is vandaag de dag echter duidelijk het minderheidsstandpunt”, zegt hij. Het was in 1971 dat het Internationale Gerechtshof, het hoogste gerechtshof van de VN, oordeelde dat resoluties bindend zijn op basis van de uitvoering van ‘besluiten’ van de Veiligheidsraad, in een zaak rond de Zuid-Afrikaanse bezetting en oplegging van apartheid in Namibië. Die uitspraak stelde vast, zegt Lieblich, dat wanneer hoofdstuk VII niet wordt ingeroepen, het taalgebruik in een resolutie de doorslaggevende factor is.

“Aangezien de raad in de resolutie van deze week actie ‘eist’, zou het moeilijk zijn om te zeggen dat deze niet bindend is”, zegt Lieblich.

Op dezelfde manier zegt Heidi Matthews, universitair hoofddocent aan de Osgoode Hall Law School van York University, dat hoewel in de resolutie van maandag niet expliciet wordt vermeld dat deze is aangenomen onder Hoofdstuk VII of het werkwoord ‘beslist’ wordt gebruikt, zoals resoluties vaak doen, er andere aanwijzingen zijn dat het is bindend. Resoluties worden automatisch beschouwd als Hoofdstuk VII-maatregelen, zegt ze, als de VN-Veiligheidsraad vaststelt dat er sprake is van een “bedreiging voor de vrede, schending van de vrede of een daad van agressie” en actie onderneemt om de vrede te herstellen.

“De eisen van de Veiligheidsraad voor een staakt-het-vuren impliceren een bedreiging voor de vrede en worden algemeen beschouwd als voorlopige maatregelen die zijn aangenomen op grond van artikel 40 van het VN-Handvest (dat deel uitmaakt van hoofdstuk VII)”, zegt Matthews. Ze wijst op de unaniem aangenomen resolutie die leidde tot het einde van de Zesdaagse Oorlog van 1967 tussen Israël en een coalitie van Arabische staten.

De tekst van die resolutie maakte eveneens geen melding van Hoofdstuk VII, maar stelde wel dat de VN-Veiligheidsraad ‘eist’ dat degenen die bij de oorlog betrokken zijn ‘als eerste stap het vuren moeten staken en alle militaire activiteiten moeten staken’. Die taal was genoeg voor de toenmalige Amerikaanse ambassadeur Arthur J. Goldberg om te verklaren dat het de “plicht” was van de strijdende partijen om “volledig en onmiddellijk” te voldoen aan de resolutie en van de VN-leden om “het volle gewicht van hun invloed” te gebruiken om er zeker van te zijn dat het werd uitgevoerd – en om op te roepen tot “adequate machines” om ervoor te zorgen dat het werd gehandhaafd, toen Israël en Syrië het bevel negeerden.

Andere deskundigen hadden zich kort na de uitbarsting al op het debat uitgesproken. Het “ondubbelzinnige en krachtige” gebruik van het woord “eisen” in de resolutie maakt het kwalificeren als een besluit van de VN-Veiligheidsraad, schreef rechtenprofessor Hannah Birkenkötter van het Instituto Tecnológico Autónomo de México. De resolutie die in 1971 door het Internationaal Gerechtshof juridisch bindend werd verklaard, daarentegen, ‘roept’ de Zuid-Afrikaanse regering slechts op zich terug te trekken uit Namibië.

“Het is niet duidelijk op welke basis er een verschil zou moeten zijn tussen de woorden ‘roept op’ en ‘eisen’ – dit laatste heeft in ieder geval een sterkere connotatie”, schreef ze.

Met andere woorden: de regering-Biden negeert juist het systeem van internationaal recht waarvan zij heeft geëist dat staten als Rusland en China zich daaraan houden. En als het land niet de behoefte voelt om zich te houden aan het systeem dat het tientallen jaren heeft gecreëerd en verdedigd, is het een open vraag waarom welke andere staat dan ook de behoefte zal voelen om dat wel te doen.

Niet iedereen is het erover eens dat de resolutie bindend is. Robert Kolb van de Universiteit van Genève, die heeft gediend als juridisch adviseur voor het Zwitserse ministerie van Buitenlandse Zaken en het Internationale Comité van het Rode Kruis, zegt dat het “in dubbelzinnige bewoordingen is geformuleerd”, wat betekent dat “beide argumentatielijnen mogelijk zijn. ” Chimène Keitner, Martin Luther King Jr. hoogleraar rechten aan de Universiteit van Californië-Davis en voormalig adviseur van het ministerie van Buitenlandse Zaken, vindt het “betwistbaar” of de resolutie bindend is.

“Er is sprake van een kip-en-ei-probleem bij het oproepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en de onvoorwaardelijke vrijlating van alle gijzelaars, aangezien het onwaarschijnlijk is dat Israël of Hamas eenzijdig zou handelen zonder een garantie op naleving door de andere partij”, zegt ze. zegt.

Anderen staan ​​op het hek. Dr. Stefan Talmon, directeur van het Instituut voor Internationaal Publiekrecht aan de Universiteit van Bonn, vertelde dit Jacobijn dat er “een goed argument” is voor het juridisch bindende karakter van de resolutie gezien de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof uit 1971, maar wijst op bepaalde, ogenschijnlijk tegenstrijdige bepalingen in de resolutie die “ook ruimte laten voor enige twijfel”, zoals de oproep tot “voortdurende diplomatieke inspanningen”. . . . gericht op het beëindigen van de vijandelijkheden” en de vrijlating van gijzelaars. “Dergelijke inspanningen zouden niet nodig zijn als de eisen voor een onmiddellijk staakt-het-vuren en onmiddellijke vrijlating van de gijzelaars juridisch bindend waren”, zegt hij.

Bijna iedereen was het erover eens dat, bindend of niet, het besluit van de VS om de resolutie op de huidige manier te verwerpen, en om de wapens naar Israël te blijven stromen ondanks de eis tot een staakt-het-vuren, risico’s met zich meebrengt, zowel voor zichzelf als voor het systeem. van het internationaal recht dat ten grondslag ligt aan de naoorlogse wereldorde die de Verenigde Staten grotendeels zelf hebben ontworpen.

“Het Amerikaanse standpunt kan ook andere belangrijke resoluties ondermijnen waar de VS zelf voor pleitten, waaronder de recente resolutie waarin wordt opgeroepen tot een staakt-het-vuren in Soedan”, zegt Haque. In tegenstelling tot de resolutie van maandag “roept deze resolutie slechts op tot” een staakt-het-vuren en worden de strijdende partijen opgeroepen humanitaire hulp binnen te laten. Toch suggereerde de Amerikaanse verklaring over de succesvolle adoptie niet dat het naleven ervan optioneel was, en de Amerikaanse ambassadeur Linda Thomas-Greenfield heeft geklaagd dat de oorlogvoerende partijen het hebben genegeerd.

Dat komt bovenop de politieke kosten die de Verenigde Staten zullen lijden onder wat bedoeld was als een gezichtsbesparende maatregel. “Ze zijn er feitelijk in geslaagd de spanningen met de andere raadsleden te verminderen door deze resolutie door te laten gaan, ook al hadden ze drie dagen eerder gedreigd er een veto over uit te spreken”, zegt Trita Parsi, uitvoerend vice-president van het Quincy Institute for Responsible Statecraft. “Maar in plaats van dat het een beetje een kumbaya-moment was waarop ze samen konden komen, introduceert Biden een nieuw gebied van aanzienlijke spanningen en aanzienlijk Amerikaans isolement.” (Volledige openbaarmaking: ik lever regelmatig bijdragen aan de blog van het Quincy Institute.)

Een groter probleem voor de regering-Biden dan de mening van juridische experts zou wel eens de mening van haar collega-leden van de Veiligheidsraad kunnen zijn, van wie velen drong erop aan dat zij de resolutie juridisch bindend achten – of in ieder geval, in de woorden van Duitsland, ‘politiek bindend’. Dat omvat niet alleen staten die een prikkel hebben om Washington in verlegenheid te brengen, zoals Rusland en China, maar ook de plaatsvervangend VN-woordvoerder en de vertegenwoordigers van landen als Mozambique (dat voorheen lid en voorzitter was van de Internationale Rechtscommissie van de VN), Sierra Leone, Algerije en zelfs bondgenoten als Frankrijk.

“Een resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is internationaal bindend en vereist dat alle betrokken partijen deze toepassen, en in het bijzonder Israël, dat verantwoordelijk is voor de implementatie van deze resolutie”, aldus het Franse ministerie van Europa en Buitenlandse Zaken. verklaard in de nasleep van de stemming.

“Ook al is de resolutie in formele zin niet bindend, ze verwoordt duidelijk de verwachtingen van de internationale gemeenschap in dit stadium, dus als je er in strijd mee handelt, zal dit resulteren in een groter isolement”, zegt Lieblich.

Misschien nog onheilspellender is dat de Amerikaanse afwijzing van de resolutie deel uitmaakt van een breder patroon, waarbij de regering-Biden niet alleen toekijkt terwijl Israëlische functionarissen de VN aanvallen, maar schijnbaar meedoet. Gisteren, nadat de speciale VN-rapporteur Francesca Albanese een rapport had uitgebracht waarin de Israëlische acties werden afgerond genocide vormde, suggereerde Matthew Miller, woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken, dat ze een antisemiet was. Afgelopen zaterdag ondertekende president Joe Biden een wetsontwerp waarbij de financiering van de UNRWA tot maart 2025 werd stopgezet en de Amerikaanse financiering voor verschillende andere VN-agentschappen werd stopgezet. Deze acties weerspiegelden het gedrag van Israëlische functionarissen, die gedurende de oorlog eveneens op de kritiek van de VN hebben gereageerd met beschuldigingen van antisemitisme, en die expliciet plannen hebben gemaakt om de UNRWA te verzwakken en uit Gaza te verdrijven.

“Er is een systematische poging van de Verenigde Staten om de VN en het internationale rechtssysteem te ondermijnen en te vervangen door een meer dubbelzinnige en zelfbepaalde ‘op regels gebaseerde orde’”, zegt Parsi. “Terwijl de regering Israël en de Netanyahu-regering verdedigt, gaat zij steeds meer op de Netanyahu-regering lijken.”

Als de economie op deze weg doorgaat, kan dat gevolgen hebben die verder gaan dan het verlies van de mondiale positie van de VS. “In ieder geval met sommige elementen van de Democratische basis zal het het voor de regering-Biden moeilijker maken om te beweren dat zij fundamenteel anders is dan de regering-Trump”, zegt Parsi.