Na zes maanden, een zich uitbreidende hongersnood, het mogelijke uitbreken van een regionale oorlog en meer dan 33.000 vermoorde Palestijnen, gedroeg president Joe Biden zich eindelijk als de leider van de enige supermacht ter wereld, en één waarvan de Israëlische oorlog tegen Gaza volledig afhankelijk is. Na wat de president vorige week omschreef als een “zeer bot en ongecompliceerd” telefoongesprek met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, waarin hij eindelijk enkele – welke – gevolgen dan ook bedreigde voor Israëls herhaalde, vernederende negeren van Amerikaanse verzoeken, leek de Israëlische regering om eindelijk toe te geven. Binnen enkele uren kondigde de Israëlische regering, op verzoek van Biden, aan dat zij onmiddellijk de grensovergang bij Erez en de haven van Ashdod zou openen, zodat de humanitaire hulp die zij had geblokkeerd eindelijk naar het door hongersnood geteisterde gebied kon stromen.
Deze stap was een bittere rechtvaardiging voor de vele stemmen die maandenlang Biden hadden opgeroepen om de enorme invloed van de Verenigde Staten op Israël te gebruiken om, zo niet een einde te maken aan de genocidale oorlog die het land tegen Gaza heeft gevoerd, op zijn minst de barbaarsheid ervan te minimaliseren. Anderen maakten van de gelegenheid gebruik om het leiderschap en de standvastigheid van de president te prijzen, hoe laat het ook was gekomen.
“Dit komt zo dicht mogelijk bij een ‘kom tot Jezus’-moment”, zei Steven Cook van de Council on Foreign Relations tegen Reuters. De krantenkoppen schalden dat terwijl Netanyahu snel en gehoorzaam de hulpcorridors opende, de Israëlische leider “buigde voor de druk van de VS”, terwijl de president “Netanyahu gadesloeg na hun ‘botte’ praatjes.” Een CNN-rapport over het “gerichte telefoontje” genoot van de details die aan het netwerk werden doorgegeven door iemand die dicht bij de president stond, waarbij Netanyahu hem naar verluidt zou hebben gezegd: “Joe, we gaan het doen.”
“Maar Biden was nog niet klaar”, aldus het CNN-rapport. “De premier moet de maatregelen die avond bekendmaken, benadrukte de president.” En zoals we nu weten, foldde Netanyahu snel.
Alleen is dat niet wat er uiteindelijk gebeurde.
Volgens het Israëlische N12-kanaal hadden bijna een week later noch de Israëlische strijdkrachten (IDF), de autoriteit die verantwoordelijk is voor de coördinatie van de humanitaire hulp, noch functionarissen in de haven van Ashdod orders gekregen van Netanyahu’s kantoor om zoiets te doen. In feite, aldus het rapport, deed Netanyahu blijkbaar zijn uiterste best om opnieuw zijn neus op Biden te drukken, door drie functionarissen aan te stellen die tegen het openstellen van de haven waren voor het team dat verantwoordelijk was voor de humanitaire besluitvorming.
En ondanks de harde woorden van Amerikaanse functionarissen – “als we geen veranderingen aan hun kant zien, zullen er veranderingen aan onze kant moeten plaatsvinden” – herinnerden Amerikaanse functionarissen in werkelijkheid, volgens het N12-rapport, de Israëlische functionarissen eenvoudigweg gedwee aan Biden’s voordat hij de Amerikaanse ambassadeur naar het kantoor van Netanyahu stuurde, waar hij “door de kamers rende” om erachter te komen hoe de Israëlische regering zijn belofte aan Biden werkelijkheid maakte.
Met andere woorden, voor de zoveelste keer in de loop van deze oorlog werden de Verenigde Staten opnieuw gereduceerd tot handelen als een tweederangsmacht, waarbij ze hun eigen cliëntstaat vroegen om door te gaan met hun eisen, om vervolgens te worden genegeerd – en eenvoudigweg het gebrek aan respect slikken.
En voor het geval u op uw hoede bent om te vertrouwen op het woord van een enkel rapport, bevestigden hulpverleners aan de Voogd nog maar enkele dagen geleden dat “er tot nu toe veel minder is dan op het eerste gezicht lijkt” en dat “er heel weinig is veranderd” in termen van binnenkomende hulp. Een ander vertelde de krant dat de IDF had geschoten op een door de Verenigde Naties gemarkeerde vrachtwagen die hulp vervoerde. het grondgebied in.
Wat we hier zien is de ongelooflijke en maagkrampende realiteit van het Israël-Gaza-beleid van de regering-Biden, volledig tentoongesteld. Aan de ene kant lekten zowel het telefoontje van Biden als de weetjes snel en plichtsgetrouw naar de pers over het feit dat het riekt naar het soort PR-georiënteerde kabuki-theater dat we hebben gezien van een regering die de oorlog van Israël zowel in daden als in geest steunt.
Gedurende de oorlog hebben Biden-functionarissen van tijd tot tijd openlijk aan de pers verteld dat het hun doel was om Israël zoveel mogelijk tijd te kopen om zijn verschrikkelijke militaire operatie tot een goed einde te brengen en Hamas te elimineren, waarbij hun enige meningsverschil ging over hoe de brutale De manier waarop het land de oorlog vervolgt, heeft het politiek moeilijker gemaakt om hun steun op peil te houden. Zoals communicatieadviseur Just Foreign Policy, Aída Chávez, onlangs opmerkte, is het Witte Huis van Biden hier en daar verrassend openhartig geweest over zijn plan, hoe misleidend het ook mag zijn: dat nadat het Israël had toegestaan Hamas te vernietigen, ongeacht de civiele kosten en Als dat überhaupt mogelijk is, zal het land binnenstormen en een gedemilitariseerde Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever en wat er nog over is van Gaza opzetten in ruil voor een (rampzalige) Saoedisch-Israëlische normalisatieovereenkomst.
Kortom, het komt de regering-Biden ten goede als het Amerikaanse publiek gelooft dat de president ongelukkig is en dat Netanyahu hier eenvoudigweg de president heeft ‘bespeeld’, zoals de Democratische senator Tim Kaine (D-VA) onlangs zei. Het is immers beter voor de verkiezingsvooruitzichten van Biden als een toch al gedesillusioneerde Democratische basis gelooft dat hun vaandeldrager eenvoudigweg zwak en ineffectief is, dan te geloven dat hij en de mensen om hem heen zo’n monsterlijke berekening zouden maken. En ja hoor, zelfs na zijn telefoongesprek met Netanyahu stuurt Biden hoe dan ook meer wapens naar Israël, waardoor zijn invloed wordt ondermijnd en de dreiging die hij heeft geuit zinloos wordt.
Maar tegelijkertijd, ook al steunt hij oprecht de oorlog van Israël, doet Biden dat ook echt heeft Hij is een zwakke leider geweest wiens eisen door Netanyahu serieel zijn genegeerd – alleen niet op de manier waarop veel van zijn critici zouden aannemen. Bidens meningsverschil met Netanyahu gaat niet over de fundamentele inhoud van de oorlog, die hij steunt, maar over het ‘over the top’-gedrag ervan – of meer specifiek, de enorme politieke problemen die het veroorzaakt voor zowel Biden zelf als de Verenigde Staten als geheel.
Biden en zijn functionarissen zijn er heel duidelijk over, zelfs in het openbaar, dat ze niet gefrustreerd zijn door Netanyahu over het voortduren van de oorlog. Ze zijn gefrustreerd dat hij niet het absolute minimum zal doen om hen te helpen de oorlog te verkopen aan een verontwaardigd Amerikaans publiek en de wereld door humanitaire hulp binnen te laten, in te stemmen met tijdelijke pauzes in de gevechten, af te zien van het bezetten van delen van Gaza, en het verminderen van de omvang en het willekeurige karakter van Israëls campagne om het aantal burgerslachtoffers tot een minimum te beperken.
Ze zijn ook gefrustreerd door acties zoals Israëls volstrekt zinloze en provocerende bombardementen op het Iraanse consulaat in Syrië vorige week, die nu dreigen een enorme, door de VS betrokken regionale oorlog te ontketenen die het Witte Huis van Biden beslist niet wil. Maar Biden is te zwak, besluiteloos en toegeeflijk tegenover Israël gebleken om Netanyahu er zelfs maar toe te bewegen deze kleine aanpassingen aan zijn gedrag aan te brengen.
Dit is in een notendop de Biden-benadering van Israël-Gaza: een surrealistische mix van monsterlijk cynisme en beschamende ruggengraatloosheid. Het is het slechtste van beide werelden, en het zou de wereld waarin we leven misschien wel veel gevaarlijker kunnen maken.
Bron: jacobin.com
