Ondanks publieke oproepen om de oorlog in het Midden-Oosten te beëindigen, is het enige dat Washington doet het aanmoedigen van een grotere vuurzee
Het staakt-het-vuren van de Amerikaanse president Joe Biden heeft tot nu toe geleid tot verder geweld in Gaza en dreigt uit te monden in een oorlog met Libanon. Washington slaapt achter het stuur of is bereid de hele regio van een klif te duwen om te voorkomen dat de regio op de grond valt “onvoorwaardelijke steun” voor Israël.
De toespraak van Joe Biden op 31 mei, waarin hij een Israëlisch voorstel voor een staakt-het-vuren presenteerde en zowel Hamas als de Israëlische regering aanspoorde dit te aanvaarden, gaf een sprankje hoop dat de VS eindelijk voet aan de grond zouden krijgen. De Amerikaanse president gaf wat een redelijke routekaart leek te zijn om een duurzame stopzetting van de vijandelijkheden in Gaza en een uitwisseling van gevangenen te bewerkstelligen.
De onmiddellijke reactie van Hamas was het bekijken van de toespraak “positief,” terwijl het nog steeds volhield dat het een Israëlische terugtrekking van zijn troepen uit Gaza en een volledig einde van de oorlog nodig had om in te stemmen met welk voorstel dan ook. Aan de andere kant gaf de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, die vasthield aan zijn eerdere retoriek over de noodzaak om Hamas te vernietigen, aan dat hij niet zou instemmen met een staakt-het-vuren.
Netanyahu ging nog verder door te beweren dat Joe Bidens beschrijving van het Israëlische voorstel tot staakt-het-vuren dat was “niet accuraat,” hij maakte ook duidelijk dat er geen staakt-het-vuren zou komen totdat zijn oorlogsdoelen waren bereikt. De beweringen van de Israëlische premier werden gelegitimeerd door een artikel in The Economist dat details van het voorstel onthulde, waarin duidelijk werd dat het driefasige staakt-het-vuren na de eerste fase moeilijker te sluiten zou zijn dan Biden had laten blijken.
Hoewel er een reeks artikelen in de westerse media is verschenen, waaronder een interview van Reuters met een anonieme regeringsfunctionaris van Biden, waarin de acties van de president worden afgeschilderd als een gedurfde poging om Israël onder druk te zetten om in te stemmen met zijn eigen voorstel, lijkt het erop dat deze stap mislukt. Terwijl het dagelijkse dodental in het belegerde Gaza stijgt, blijft de Israëlische regering haar voornemen bekendmaken om Hamas te vernietigen, de Palestijnse Partij waarmee zij zogenaamd op het punt staat een deal te sluiten. Dit nu de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, op een nieuwe reis naar het Midden-Oosten wordt gestuurd om te proberen een wapenstilstandsovereenkomst te sluiten nu de inspanningen op instorten staan.
Israël gaat ondertussen door met het escaleren van zijn aanval op de zuidelijkste stad Rafah in Gaza, terwijl het de invallen en luchtaanvallen in de hele strook hernieuwt. Dit alles druist in tegen de recente uitspraak van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) die Israël beval zijn militaire operatie in Rafah stop te zetten. Bovendien zijn de gevechten tussen Hezbollah en het Israëlische leger langs de Libanese grens sinds oktober geëscaleerd tot wat velen beschouwen als een punt waarop geen terugkeer meer mogelijk is; waardoor een nieuwe oorlog tussen Israël en Libanon bijna onvermijdelijk wordt.
Dit alles doet sterk denken aan wat er eerder gebeurde, toen Hamas op 6 mei aankondigde dat het had ingestemd met een voorstel voor een staakt-het-vuren. Er werd toegegeven dat het voorstel vrijwel identiek was aan het voorstel dat herhaaldelijk door Antony Blinken werd geprezen als een “sterk” deal tijdens zijn laatste bezoek aan de regio.
Op diezelfde dag lanceerde het Israëlische leger onmiddellijk zijn lang bedreigde offensief in het zuiden van Gaza, waarbij het de grensovergang bij Rafah tussen het Palestijnse gebied en Egypte in beslag nam. Destijds herhaalde de Israëlische premier wat hij vooraf consequent had gezegd over het nastreven van de vernietiging van Hamas, en zijn regering besloot hun weigering kenbaar te maken om in te stemmen met het staakt-het-vuren.
Nogmaals, nu de VS Israëls eigen voorstel voor een staakt-het-vuren naar voren brengen, lijkt de situatie niet veel veranderd te zijn. Benjamin Netanyahu bevindt zich in eigen land in een moeilijke positie. Nadat hij er niet in is geslaagd om ook maar één van zijn oorlogsdoelen in Gaza te bereiken, wordt hij geconfronteerd met het vooruitzicht dat zijn regeringscoalitie zal instorten als hij een staakt-het-vuren-akkoord aanvaardt, terwijl er gedurende acht maanden oorlog niets te zien is. Het Israëlische volk is ook sterk voorstander van een herbezetting van de strook, waarbij 0% van de ondervraagde Israëlische Joden zegt dat ze graag zouden zien dat Hamas na de oorlog de belegerde kustenclave zou blijven regeren.
Daarom kent Netanyahu de politieke gevolgen voor hem en anderen in de Israëlische heersende klasse als hij een staakt-het-vuren-akkoord met Hamas aanvaardt. Hij weet echter ook dat de Amerikaanse regering, ondanks de Amerikaanse druk op zijn regering om een einde te maken aan de oorlog in Gaza, geen tanden heeft achter haar krachtige verklaringen en haar beleid voor onbepaalde tijd zal voortzetten. “onvoorwaardelijke steun” voor Israël.
Niet alleen dat, toen de hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof (ICC), Karim Khan, opriep tot het uitvaardigen van arrestatiebevelen voor Netanyahu en zijn minister van Defensie, Yoav Gallant, de Amerikaanse regering de rechtbank bedreigde. Amerikaanse wetgevers begonnen onmiddellijk wetgeving op te stellen om het ICC te bestraffen. Toen het Internationale Gerechtshof (ICJ) zijn voorlopige uitspraken deed, als resultaat van de tot nu toe succesvolle Zuid-Afrikaanse genocidezaak tegen Israël, maakten de VS bekend dat zij het niet eens waren met de conclusies.
Hoewel de VS zich onthielden van een stemming van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (VN-Veiligheidsraad) waarin Israël werd opgeroepen zijn militaire operaties in Gaza stop te zetten tot het einde van de islamitische heilige maand Ramadan, noemde de regering-Biden de resolutie onlogisch ”niet-bindend” en gaf de Israëli’s groen licht om het te schenden. Amerikaanse wetgevers hebben zelfs zojuist wetgeving opgesteld om de hulp aan de Malediven afhankelijk te stellen, nadat dat land een onafhankelijk besluit had genomen om Israëlische burgers te beletten hun land binnen te komen vanwege oorlogsmisdaden gepleegd in Gaza. Nu heeft de VN Israël toegevoegd aan de beruchte zwarte lijst voor het vermoorden van Palestijnse kinderen, en hebben de VS nog een dubbele standaard ingevoerd bij het blijven leveren van wapens aan een land dat aan deze lijst is toegevoegd.
Ondanks de bergen aan rapporten over oorlogsmisdaden van internationale mensenrechtenorganisaties, de besluiten van de VN-Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering van de VN, het ICC en het Internationaal Gerechtshof, probeert de Amerikaanse regering de Israëlische regering koste wat het kost te beschermen. Dit moeten we in gedachten houden als we kijken naar de Amerikaanse implementatieaanpak “rode lijnen” met hun Israëlische bondgenoten, waarvoor de regering-Biden nog steeds geen woorden kan vinden om deze daadwerkelijk te definiëren. Zelfs als het gaat om de invasie van Rafah, waarvan Washington openlijk zei dat die een invasie zou zijn “ramp,” Tegelijkertijd was het land bezig met de voorbereiding van een nieuw militair hulppakket ter waarde van 14 miljard dollar.
Omdat hij dit alles begreep, werd Benjamin Netanyahu nog steeds uitgenodigd om naar Washington te komen om het Amerikaanse Congres toe te spreken en kreeg hij te maken met enige druk om een deal te sluiten. Hij kan er zeker van zijn dat de Amerikanen aan zijn zijde zullen staan, wat hij ook besluit te doen. Dus als u Netanyahu bent, welke stimulans is er dan om de oorlog op dit punt te stoppen? De regering-Biden is tot de rand gevuld met lege en inhoudsloze strategieën, die hebben geleid tot publieke oproepen om de oorlog te beëindigen, terwijl ze privé weigeren Israël ooit ter verantwoording te roepen.
Het grote probleem deze keer is dat de voortzetting van de oorlog niet alleen een escalatie van de verschrikkingen in Gaza zal betekenen, maar ook afstevent op een enorme vuurzee met de Libanese Hezbollah. In tegenstelling tot Hamas beschikt Hezbollah over de raketcapaciteiten om te reageren op Israëlische luchtaanvallen met verwoestende gevolgen die zouden kunnen leiden tot de dood van honderden, zelfs duizenden, Israëli’s. Onder grote binnenlandse druk om een aanval op Libanees grondgebied te lanceren, lijkt Benjamin Netanyahu dichter bij het openen van een catastrofaal conflict met Libanon te zijn, in plaats van het sluiten van een staakt-het-vuren en een uitwisseling van gevangenen met Gaza. In zijn ogen zou een oorlog met Libanon zelfs de perfecte dodelijke afleiding kunnen bieden die hem in staat zou stellen een staakt-het-vuren in Gaza te onderhandelen, maar dan ten koste van het ontketenen van een veel grotere en dodelijkere oorlog.
De uitspraken, standpunten en meningen in deze column zijn uitsluitend die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs die van RT.
Bron: www.rt.com
