Het lijkt erop dat de wereld het beloofde kooigevecht tussen Elon Musk en Mark Zuckerberg misschien nooit te zien zal krijgen, maar we kunnen er nog steeds voor zorgen dat beide miljardairs grote verliezers zijn door Sectie 230 te herstructureren. Om de herinneringen van mensen op te frissen, verwijst Sectie 230 naar een bepaling van de Communications Decency Act uit 1996, die internethosts beschermt tegen aansprakelijkheid voor inhoud van derden. Dit betekent dat Facebook en Twitter/X niet kunnen worden aangeklaagd wegens het verspreiden van lasterlijk materiaal dat door hun gebruikers is geplaatst.
Dit staat in contrast met de behandeling van gedrukte of uitgezonden media. Als de New York Times een lasterlijke brief afdrukt of een lasterlijke advertentie plaatst, kan niet alleen de persoon die het materiaal heeft geproduceerd, worden aangeklaagd; de krant is mogelijk aansprakelijk. Op dezelfde manier kan CNN worden aangeklaagd wegens smaad als het een lasterlijke advertentie plaatst of mensen laat zien die bizarre en lasterlijke uitspraken doen. In feite was een groot deel van de succesvolle smaadzaak van Dominion Voting System tegen Fox News gebaseerd op verklaringen van gasten op de shows, en niet van de betaalde verslaggevers van het bedrijf.
De logica achter het aansprakelijk stellen van een print- of televisiekanaal voor inhoud van derden is dat zij, door een lasterlijke claim aan een groot publiek te verspreiden, het probleem voor de persoon of entiteit die wordt belasterd, vergroten. Een persoon die op een straathoek schreeuwt dat een bepaald restaurant rot vlees verkoopt en hen voedselvergiftiging heeft bezorgd, is waarschijnlijk geen groot probleem voor het restaurant. Maar als die bewering wordt afgedrukt in de New York Times of overgedragen via CNN, het kan een serieus probleem zijn.
Deze verkooppunten kunnen ook profiteren van het verspreiden van lasterlijk materiaal van derden. Dit is uiteraard waar in het geval van betaalde advertenties, maar ze kunnen er ook winst mee maken als ze niet rechtstreeks worden betaald. Vermoedelijk dragen ze het materiaal bij zich omdat ze denken dat het interessant zal zijn voor hun publiek. Een groter publiek krijgen betekent meer geld voor betaalde advertenties.
Aangezien de acties van de gedrukte media en de omroepmedia een triviale kwestie tot een reëel probleem maken voor iemand die wordt belasterd, en zij profiteren van het verspreiden van lasterlijk materiaal, is het redelijk om hen verantwoordelijk te houden voor de veroorzaakte schade. Dit geeft hen een echte stimulans om geen lasterlijk materiaal te verspreiden en snelle en effectieve correcties aan te brengen als ze dat toch doen.
Sectie 230 betekent echter dat internethosts zich geen zorgen hoeven te maken over het verspreiden van lasterlijk materiaal. Als Twitter-gebruikers bizarre leugens over een persoon, bedrijf of organisatie willen verspreiden, heeft Twitter geen verantwoordelijkheid om het lasterlijke materiaal te verwijderen. Twitter, Facebook en elk ander socialemediabedrijf kunnen zelfs betaalde advertenties accepteren die lasterlijk materiaal bevatten.
Degene die de advertentie heeft verwijderd, kan worden aangeklaagd, maar het socialemediabedrijf niet. Om een twist aan dit probleem toe te voegen, plaatsen veel mensen items anoniem. Een prominente rechtse aanwezigheid op Twitter post bijvoorbeeld onder de naam Catturd. Als Catturd iemand belastert, kan het slachtoffer misschien niet eens de identiteit achterhalen van de persoon die hij wil aanklagen, en mag Twitter zijn handen volledig wassen.
De reden voor het vrijstellen van internethosts van aansprakelijkheid voor smaad is dat het voor hen onmogelijk zou zijn om het grote aantal berichten van hun gebruikers te screenen. In het geval van de grootste sites kan dit aantal honderden miljoenen of zelfs miljarden per dag bedragen.
Dit geeft echter een fundamentele verkeerde voorstelling van de kwestie. De wet hoeft internethosts niet te verplichten materiaal vooraf te screenen. In plaats daarvan kan het eisen dat ze lasterlijk materiaal verwijderen als reactie op de persoon die beweert dat hij/zij is belasterd.
Dit soort verwijderingsvereiste zal kosten met zich meebrengen voor internethosts, maar het is een beheersbare taak. We weten dat feit omdat ze al verplicht zijn om materiaal te verwijderen dat inbreuk maakt op het auteursrecht als reactie op verwijderingsverzoeken. Dit komt door de Digital Millennium Copyright Act (DCMA), die de auteursrechtregels heeft aangepast voor internet.
Kennisgevingen wegens lasterclaims zouden in dezelfde lijn liggen als de verwijderingsbepaling in de DCMA. Een persoon die laster claimt, moet het lasterlijke materiaal duidelijk identificeren en aangeven welke specifieke inhoud het lasterlijk maakt. De gastheer kan dan besluiten het materiaal te verwijderen en het risico op een rechtszaak te vermijden, of besluiten dat de claim zwak is en deze laten staan.
Er zijn veel klachten over de DCMA. Het brengt wel kosten met zich mee voor internethosts. En er zijn aanwijzingen voor overmatige verwijdering, aangezien sites materiaal verwijderen als reactie op een verwijderingsverzoek, zelfs als de klacht over inbreuk zwak is.
Er zouden soortgelijke problemen kunnen ontstaan als Sectie 230 zou worden gewijzigd om hosts verantwoordelijk te houden voor inhoud van derden in het geval ze er niet in zouden slagen materiaal te verwijderen nadat ze op de hoogte waren gesteld. Er is echter een belangrijk verschil tussen inbreukzaken en smaadzaken.
De wet op het auteursrecht voorziet in wettelijke schadevergoedingen, die vele veelvouden van de werkelijke schadevergoeding kunnen bedragen. Zo compenseert Spotify artiesten iets meer dan 0,4 cent per stream. Dit betekent dat als een internethost tienduizend ongeautoriseerde downloads zou toestaan, de werkelijke schade iets meer dan $ 40 zou bedragen.
Niemand zou de moeite en de kosten nemen om een rechtszaak aan te spannen om 40 dollar schadevergoeding te innen. De wet voorziet echter in wettelijke schadevergoedingen, die in de duizenden dollars kunnen lopen, en in de dekking van advocaatkosten.
Er zijn geen voorzieningen voor wettelijke schadevergoeding bij rechtszaken wegens smaad. Dit betekent dat er veel minder reden is om een rechtszaak aan te spannen wegens smaad dan wegens inbreuk op het auteursrecht. Het betekent ook dat een internethost veel minder reden heeft om bang te zijn voor een aanklacht wegens smaad. Er kunnen nog steeds problemen zijn met overmatige verwijdering als een host besluit eenvoudigweg materiaal te verwijderen in plaats van de waarheid van een claim vast te stellen, maar veel lichtzinnige klachten kunnen gemakkelijk worden afgewezen.
We kunnen de focus van een gewijzigde Sectie 230 beperken, zodat deze van toepassing is op de socialemediagiganten, maar niet op miljoenen kleinere sites, door sites uit te sluiten die geen betaalde advertenties hebben of geen persoonlijke informatie verkopen. Hierdoor zouden grote sites als Facebook, Twitter en TikTok nog steeds in de problemen komen vanwege het verspreiden van lasterlijk materiaal, maar de situatie voor veel kleine sites, en zelfs voor enkele grote, zou niet veranderen. (Mastodon, een grote Twitter-concurrent, overleeft van donaties.)
Natuurlijk zijn veel sites, waaronder enkele kleinere, afhankelijk van advertentie-inkomsten of de verkoop van persoonlijke informatie. Om enkele prominente voorbeelden te noemen: zou een site als Glassdoor via een abonnement kunnen werken? Hoe zit het met Yelp of Airbnb?
Er zijn hier twee mogelijkheden. Ik weet niet hoeveel mensen zich zouden abonneren op een site als Yelp of Glassdoor, en de marketingkosten zouden waarschijnlijk duur zijn in verhouding tot de potentiële abonnementsinkomsten.
Het is echter aannemelijk dat aggregators een reeks sites kunnen bundelen, zoals kabeldiensten nu doen met televisiekanalen. Dit zou niet vereisen dat internetgebruikers profiteren van, of zelfs maar op de hoogte zijn van, elke site die in een bundel is opgenomen. Vermoedelijk zouden ze uit aggregators kiezen op dezelfde manier als ze nu kiezen uit kabeldiensten, waarbij ze de sites selecteren die hen het meest interesseren.
Mensen zullen het niet leuk vinden om te betalen voor iets dat ze vroeger gratis kregen, maar dit is met televisie gebeurd. Vijftig jaar geleden was bijna alle televisie gratis. Op het hoogtepunt, in 2016, betaalden bijna honderd miljoen huishoudens voor kabeldiensten. Er is geen reden om aan te nemen dat mensen niet bereid zouden zijn een maandelijks bedrag te betalen voor toegang tot internetsites die zij waarderen, vooral wanneer veel sites niet langer gratis beschikbaar zijn.
Ik heb sommige mensen horen beweren dat dit voorstel zou betekenen dat alleen de rijken toegang zouden hebben tot het internet. Gezien hoeveel geld zelfs mensen met een zeer gemiddeld inkomen betalen voor zaken als kabel, internettoegang en smartphones, is dit soort bewering meer dan dwaas.
De andere route is dat sites de aansprakelijkheid op zich kunnen nemen, maar als voorwaarde voor de dienstverlening een vorm van afstand van gebruikers eisen. Airbnb-verhuurders kunnen bijvoorbeeld worden gevraagd een verklaring van afstand te ondertekenen van hun recht om een rechtszaak aan te spannen wegens lasterlijke berichten, onder voorbehoud van een of andere screeningprocedure door Airbnb. (Ik weet niet zeker wat hun huidige beleid is, maar ik neem aan dat ze niet zullen toestaan dat racistische, seksistische of anderszins aanstootgevende opmerkingen op hun site blijven staan.)
Sommige sites stoppen mogelijk ook met het hosten van reacties om het probleem helemaal te voorkomen. Kranten kunnen er bijvoorbeeld voor kiezen om lezers niet te laten reageren op stukken die op internet zijn geplaatst.
Er is zeker geen garantie dat elke site die nu overleeft op basis van advertentie-inkomsten of het verkopen van persoonlijke informatie genoeg zou verdienen via een abonnementsdienst om te overleven. Als ons criterium voor goed beleid echter is dat het er nooit toe leidt dat iemand failliet gaat, zouden we niet veel beleid implementeren. De vraag is of we beter af zouden zijn in een wereld waar internetplatforms een vergelijkbare aansprakelijkheid hebben als print- en uitzendkanalen voor het verspreiden van lasterlijk materiaal dan de huidige, waar ze ongestraft van dit materiaal kunnen profiteren.
Naast dat de aansprakelijkheidsregels voor inhoud van derden voor internet vergelijkbaar worden gemaakt met de regels voor gedrukte media en omroepmedia, kan het op deze manier structureren van een intrekking van Sectie 230 er ook toe bijdragen dat het belang van de leidende sociale-mediasites aanzienlijk wordt verminderd. Het is absurd dat we moeten vertrouwen op de grillen van miljardairs om de verspreiding van desinformatie en regelrechte leugens te beperken.
Er zijn tal van slechte actoren in de gedrukte en omroepmedia, en dat is al een ernstige reden tot bezorgdheid. We zouden het meer in het algemeen moeten hebben over mediahervormingen. Maar zelfs de ergste acties van Fox of de New York Post kan bij lange na niet de impact hebben van een besluit van Elon Musk of Mark Zuckerberg om leugens over verkiezingen, vaccins of wat dan ook te tolereren of zelfs te promoten.
Veel schadelijke leugens bevatten misschien geen beweringen die neerkomen op laster, maar ze zouden veel minder impact hebben als ze verspreid zouden worden op een sociale mediasite die een tiende zo groot is als de huidige giganten. Het op een creatieve manier aanpassen van Sectie 230 kan ertoe bijdragen dat resultaat te bereiken en zowel Elon Musk als Mark Zuckerberg eruit te laten zien alsof ze een kooigevecht hebben verloren.
Bron: jacobin.com
