Countrymuziek verdient zijn conservatieve reputatie niet

Nick Schouders

Ik wil denken dat wat we doen deel uitmaakt van wat mensen echte countrymuziek noemen. Ik zou dat graag willen denken, aangezien ik een zangtraditie belichaam die ik uit mijn familie heb gehaald. Ze vestigden zich in 1849 op de grens tussen Arkansas en Louisiana, en waarschijnlijk hadden ze deze praktijk voortgezet sinds ze uit Schotland en Ierland waren geëmigreerd.

Het feit dat deze tradities door het platteland in stand werden gehouden, is één ding. Maar dat platteland bleef alleen bestaan ​​vanwege de burgeroorlog, vanwege de slavernij en vanwege de verwijdering van inheemse zuiderlingen. Dus het idee dat countrymuziek authentiek is omdat het verbonden is met het land, is voor mij een echt probleem, omdat je daarvoor een particuliere grondeigenaar moet zijn om enige zin te hebben. Het is alsof je de boerderij van je betovergrootouder moet hebben geërfd. Maar daar was ik van gescheiden, zoals veel mensen. Ik heb daar wortels, maar de spookholte – het spookachtige stuk bos waarin ik ben opgegroeid – zijn we kwijtgeraakt door de financiële crisis van 2008.

Elke tastbare verbinding via mijn familie, terug naar het land, is op een of ander punt verbroken. En dat geldt ook voor veel mensen die resoneren met deze muziek. Ik ben misschien opgegroeid in het bos waar ik al deze vaardigheden heb opgedaan. Maar ik werd daaruit gehaald en in de positie gebracht dat ik, om economische en fysieke zekerheid te hebben, in de stad moest wonen. Dus toen ik opgroeide, had ik toegang tot de perspectieven die zowel vanuit het landelijke zuiden als vanuit het kleine stadszuiden werden gegeven en verkregen. De grootste stad van Arkansas telt tenslotte slechts 150.000 inwoners.

Maar mijn meest countryvrienden zingen geen countrymuziek. Ze hebben veeleisende banen, zorgen voor gezinnen en zijn gegijzeld door een economisch systeem dat hen kleineert. Dat is de realiteit van veel mensen en het maakt ook deel uit van de geschiedenis van de countrymuziek. Jimmy Rogers werd niet geboren in de meest afgelegen holte ter wereld; hij was spoorwegarbeider in Meridian, Mississippi.

Dus ik denk dat als mensen ‘authentieke’ countrymuziek op het platteland fetisjen, ze in werkelijkheid particulier grondbezit fetisjeren. Echt land komt voor mij voort uit de schaduw van het imperium en het geweld van verovering en slavernij, en het stelt moeilijke vragen. Dat ging verloren toen zuidelijke muziek country en western werd.

Country en western waren soundtrackmuziek voor westerns; zuidelijke muziek werd een cowboy-commercial. Daarom is dit voor velen van ons geen theatrale rol. Het is een heel pijnlijke terugwinning van identiteit, geworteld in lijden. Het is alsof je in de schaduw staat van een specifieke, angstaanjagende, slechte zaak en zegt: “Nee, we gaan deze fouten niet herhalen.” Voor mij is dat wat het echte land is.