Moeder Jones; Getty
Bijna net zo voorspelbaar terwijl de zon opkomt in het oosten en ondergaat in het westen, worden de rijken rijker. “De concentratie van rijkdom in een paar handen is het meest duurzame economische patroon in alle staatsbesturen, van Mesopotamië tot nu – en wordt zelden onderbroken, en dan nog maar voor korte tussenpozen”, zegt politicoloog Jeffrey Winters, die oligarchieën (inclusief de Verenigde Staten) bestudeert. Northwestern University, schreef in een paper uit 2017.
Het in stand houden van dynastieke fortuinen vereiste ooit fysieke macht, legde Winters uit. “Duizenden jaren lang hield rijk zijn in dat je gewapend was, betrokken was bij geweld en dwang, hulpbronnen uit grote gebieden onttrok, en tegelijkertijd posities bekleedde van direct bestuur.” Maar tegenwoordig, zoals ik heb geschreven:
De Amerikaanse elite hoeft alleen maar een leger van advocaten, accountants en lobbyisten op de been te brengen om hetzelfde resultaat te bereiken: de voortzetting van een nieuw soort dynastieën die hun krachten zullen bundelen wanneer dat nodig is, zoals de cellen van een slijmzwam, om de voorwaarden te scheppen die nodig zijn voor de economische aristocratie om zich voort te planten en te bloeien. Er zijn drie voorwaarden: de rijkdom moet zich snel genoeg vermenigvuldigen om de macht en status van een steeds groter wordende familie te behouden. Het vermogen moet gemakkelijk overdraagbaar zijn tussen generaties. En er moet beleid komen dat het gezin en haar bedrijven in staat stelt zo min mogelijk rijkdom te delen met de overheid, zowel bij leven als bij overlijden.
De komende twintig jaar zullen van cruciaal belang zijn voor de Amerikaanse dynastieën, nu de ouder wordende Boomers en de ouderen van de Stille Generatie een verwachte ontwikkeling doormaken. $84 biljoen in bezittingen aan hun erfgenamen. Eind 2025 zullen intussen voor bijna 5 biljoen dollar aan oligarchvriendelijke belastingbepalingen die in 2017 door het Congres zijn aangenomen, aflopen. Een rijk getrouwd stel kan nu eenvoudigweg 27,2 miljoen dollar aan hun kleine prinsjes overhandigen, zonder dat daarvoor schenkings- of successierechten in rekening worden gebracht. In 2026 zullen ze nog maar ongeveer de helft van dat bedrag kunnen geven voordat de belastingen van start gaan. (“Gebruik het of verlies het”, waarschuwt een vermogensadviesbureau.)
De zeer rijken hebben natuurlijk hun oplossingen. Maar nu hebben voorzitter Ron Wyden (D-OR) van de Senaatscommissie voor Financiën en senator Angus King (D-ME) een wetsvoorstel ingediend dat hen zou beroven van een van de meest populaire.
Het staat bekend als een Walton GRAT – ja, die Waltons. GRAT’s, een afkorting voor ‘grantor-retained annuity trusts’, worden zwaar op de markt gebracht door vermogensadviseurs als een manier waarop gezinnen verbluffende bedragen naar hun erfgenamen kunnen kanaliseren en tegelijkertijd schenkings- en successierechten kunnen vermijden.
De overleden Republikeinse megadonor en casinomagnaat Sheldon Adelson gebruikte GRATs om bijna $8 miljard naar zijn erfgenamen te sluizen. Bloomberg heeft gemeld, waardoor zijn gezin naar schatting 2,8 miljard dollar heeft bespaard. Nike-oprichter Phil Knight gebruikte ze op dezelfde manier om miljarden door te geven aan zijn relaties. Gebaseerd op gelekte IRS-documenten, ProPublica heeft gemeld dat meer dan de helft van Amerika’s rijkste families nu GRAT’s gebruiken om hun nakomelingen te verrijken.
Slimme belastingadvocaten hebben tactieken bedacht die “er samen voor zorgen dat het gebruik van GRAT’s voor belastingontwijking het gebruik ervan voor legitieme doeleinden overschaduwt”, zegt advocaat Bob Lord, die fungeert als belastingadviseur voor de groep Patriotic Millionaires, in een e-mail. (Lord schreef onlangs een essay over biljonairs voor Moeder Jones.)
Ik zal de lezers er niet mee lastig vallen te veel details, maar je zou de basis moeten kennen over hoe GRAT’s werken:
De vertrouwensschepper (“leverancier”) huurt een belastingadvocaat in om een Walton GRAT op te zetten, ook wel een “zeroed-out” GRAT genoemd, en laadt deze met aandelen of andere activa waarvan wordt verwacht dat ze in waarde zullen stijgen. In 2008, voordat Facebook bijvoorbeeld naar de beurs ging, hebben Mark Zuckerberg, Dustin Moskovitz en Sheryl Sandberg elk GRAT’s opgezet met daarin miljoenen aandelen die aanvankelijk ver onder de publieke vraagprijs waren gewaardeerd.
Gedurende de levensduur van de trust (doorgaans 2 tot 10 jaar) wordt de initiële marktwaarde van de erin geplaatste activa, plus rente tegen een vooraf bepaald tarief door de IRS, in jaarlijkse termijnen aan de concessiegever teruggegeven. De rechtbanken hebben geoordeeld dat het volledig terugbetalen van de schenker, met rente – een tactiek die is ontwikkeld door een advocaat die Audrey Walton vertegenwoordigt, de schoonzus van de oprichter van Walmart – de waarde van de trust als een belastbaar geschenk aan de begunstigden, die dat wel zijn, op nul zet. meestal de kinderen van de concessiegever.
Nu komt het leuke gedeelte: als de waarde van de activa in de trust sneller groeit dan de IRS-rente zou hebben voorspeld, zullen er ‘resterende’ activa overblijven wanneer de looptijd van de trust afloopt. Deze overige activa worden uitgesloten van de belastbare nalatenschap van de concessiegever en gaan rechtstreeks naar de begunstigde. Een belastingadvocaat ingeschakeld door Forbes schatten dat Moscovitz, Sandberg en Zuckerberg ruim 204 miljoen dollar belastingvrij naar hun erfgenamen hebben gesluisd – wat zeker beter is dan de federale vrijstelling van 27,2 miljoen dollar.
En de cijfers kunnen, zoals we hebben gezien, oplopen manier groter. Adelson gebruikte de populaire ‘rolling GRAT’-methode, waarbij je zeer volatiele aandelen in een reeks overlappende GRAT’s van twee jaar plaatst. Als de aandelenkoers daalt wanneer een bepaalde GRAT vervalt, is dat geen probleem: u krijgt de aandelen terug en u bent alleen de juridische kosten kwijt die u heeft betaald om de trust op te zetten. Maar let op de stijgende koers van de aandelen en man, het is een jackpot voor uw kinderen. Volgens Richard Covey, de advocaat die Walton GRATs heeft uitgevonden, kun je niet echt verliezen.
De clou hier is dat GRATs per ongeluk tot stand zijn gekomen. Het Congres stelde hen in 1990 in staat, terwijl ze probeerden hardhandig een ander soort vertrouwen aan te pakken dat rijke gezinnen gebruikten voor belastingontwijking, zij het op een veel bescheidener niveau. ‘Ze hebben het volledig verpest,’ vertelde Covey me. “In plaats van de wet aan te scherpen, hebben ze de wet versoepeld, en dat wisten ze niet!”
Tientallen jaren later heeft het Congres zijn fout nog steeds niet ongedaan gemaakt. De regering-Obama heeft enkele GRAT-beperkingen voorgesteld in haar begroting voor 2014, maar het Congres heeft deze nooit overgenomen. Het Build Back Better-wetsvoorstel van president Joe Biden bevatte op een gegeven moment taal die GRATs zou hebben gedood, maar dat was ook niet effectief. Dus nu proberen Wyden en King het nog een keer. Hun Getting Rid of Abusive Trusts Act zou het volgende doen om GRAT’s minder aantrekkelijk te maken:
- Het zou rollende GRATS op korte termijn elimineren door een minimale vertrouwenstermijn van 15 jaar op te leggen.
- Het zou de ‘zero-out’-strategie van Audrey Walton dwarsbomen door een minimale belastbare schenkingswaarde op te leggen aan alle activa die aanvankelijk in de trust waren geplaatst. En elke overdracht van activa naar of uit de trust tijdens de levensduur ervan zou als een belastbare gebeurtenis gelden.
- Als de trust dividenden genereert, en een schenker, in de hoop de eindwaarde voor zijn erfgenamen te maximaliseren, de inkomstenbelasting betaalt die verschuldigd is over die dividenden in plaats van de trust dit te laten doen, dan zouden die belastingbetalingen worden behandeld als aanvullende, belastbare schenkingen.
Als al deze bepalingen worden ingevoerd, misschien als onderdeel van toekomstige compromiswetgeving met betrekking tot de aflopende belastingverlagingen van Trump, zouden sommige mensen nog steeds GRATs kunnen instellen om zichzelf een stabiel jaarinkomen te geven. “Maar als ik dat ook daadwerkelijk doe wil Met die lijfrentebetalingen ben ik waarschijnlijk niet iemand die het zich kan veroorloven om 30 miljoen dollar in een GRAT te stoppen”, legt een medewerker van de financiële commissie van de Senaat uit die heeft geholpen bij het opstellen van het wetsvoorstel. “We grijpen terug op de grote toepassingen, en we denken dat dit ertoe zal leiden dat mensen ergens anders gaan zoeken.”
En ergens anders kijken, dat zullen ze ook doen. Belastingbeleid is een kat-en-muisspel. Telkens wanneer het Congres een deur sluit, zoeken de dynastieën en hun belastingadvocaten van $1500 per uur naar een open raam. Het probleem van de laatste tijd, zegt Lord, de belastingdeskundige, is dat ‘de kat ophield met spelen en de muis zich tegoed deed aan de kaas.’
De muis is niet alleen een metafoor voor de rijkste families van Amerika, maar ook voor de welvaartsbeschermingsindustrie die lobbyt om de talloze belastingontwijkingsinstrumenten in stand te houden. “Als we van mensen zouden horen, zou dat van de mensen zijn die deze dingen structureren en verkopen, waarschijnlijk meer dan de mensen die er daadwerkelijk van profiteren”, zegt de assistent van de Financiële Commissie.
Een tweede assistent legt uit: “We zijn ons er ook van bewust dat de Republikeinen, althans in dit Congres, dit soort ideeën gewoon niet zullen steunen.” Maar Wyden kijkt naar de lange termijn. De assistent vertelde me dat een groot deel van de Inflation Reduction Act van 2022 bestaat uit Wyden-beleid “waar we al jaren aan werken voordat de IRA werd aangenomen.”
In het voordeel van Wyden en King is de trend, zeker onder de Democraten, dat ‘belastingen’ steeds minder een vies woord wordt – vooral als het wordt toegepast op mensen met jachten en privévliegtuigen. In een recente opiniepeiling steunde ruim tweederde van de respondenten in zeven swing states belastingverhogingen voor mensen die $400.000 of meer verdienden, en zelfs 58 procent van de Republikeinen zei dat miljardairs te weinig betaalden.
“Het feit dat Jeff Bezos in aanmerking kwam voor de kinderbelastingkorting is beledigend voor mensen”, zegt de tweede assistent van de Financiële Commissie. “Maar het helpt ook dat iedereen begrijpt dat de 45e president van de Verenigde Staten een belastingfraudeur is, en er was zeer spraakmakende berichtgeving over hoe hij daarmee wegkwam. Dus ik denk dat het gemak waarmee de ultrarijken hun belastingen gewoon kunnen laten verdwijnen, voor mensen steeds dieper wordt.”
Bron: www.motherjones.com
