Er gebeurt iets in dit land, iets wat we al heel lang niet meer hebben gezien: de arbeidersklasse komt in opstand.
Achtenveertig uur geleden deden vierduizend arbeiders in Chattanooga, Tennessee, wat volgens veel mensen onmogelijk was. We hebben gedaan wat volgens de experts niet kon. Elke keer dat ik door mensen werd geïnterviewd en we het hadden over het organiseren van het Zuiden, rolden ze altijd met hun ogen en zeiden: “Denk je echt dat je kunt winnen in het Zuiden?”
Weet je wat? Die arbeiders kwamen voor zichzelf op en stemden voor een vakbond.
Ik wil iemand in deze kamer herkennen, want deze strijd is niet door mij gewonnen. Het werd niet door één persoon gewonnen, maar er is één persoon die we halverwege in deze rit hebben geïnjecteerd, met een groep mensen die we hebben ingeschakeld om te helpen de zaken weer op de rails te krijgen, en dat is Carla Villanueva. We namen een groep organisatoren en leiders zoals Carla, en we injecteerden ze regelrecht in de buik van het beest in het Amerikaanse Zuiden, waar de arbeidersklasse werd gesloten en buitengesloten en tientallen jaren lang werd verteld haar mond te houden – waar de experts zeiden dat we niet konden winnen.
Het is niet alleen Volkswagen waar we het vandaag over hebben. Het zijn ook de vijfduizend werknemers bij Mercedes-Benz in Tuscaloosa, Alabama. Die dappere arbeiders daar beneden zijn klaar om voor een vakbond te stemmen, en dat zullen ze in de tweede week van mei doen.
Het zijn ook de zevenduizend Daimler-werknemers in North Carolina, Tennessee en Georgia. Ik wil het hebben over die werknemers bij Daimler, omdat ze tegen het management hebben gezegd dat als ze de deal volgende week vrijdag niet rond krijgen, ze alles zullen sluiten.
Met onze overwinning bij Volkswagen spreken autowerkers in het hele land nu met één stem. We vertellen het Amerikaanse bedrijfsleven dat hun tijd om is – laat mij u hiervan verzekeren. Toen ik bij Daimler Truck was, bedachten we een gezegde: als ik zeg: “De tijd is om”, zeg jij: “Tik-tak, klootzak!”
Het is niet alleen het Amerikaanse bedrijfsleven dat iets kan leren van onze vakbondsfamilie bij Volkswagen. Wij zijn het – het is de arbeidersbeweging. Ruim twintig jaar geleden was ik een jonge vakbondsactivist die klaar was om tegen de baas te vechten. Ik was klaar om te vechten voor een beter leven. Ik was verbijsterd toen ik werd gekozen voor mijn eerste termijn als commissielid in mijn fabriek, en ik terechtkwam in een vakbond met leiderschap dat geen interesse leek te hebben in die strijd.
Als ik rondreis en over geloof spreek, is het bekend dat ik de bijbel van mijn grootmoeder meeneem. Maar als jonge vakbondsactivist had ik nog een bijbel: Het handboek van de onruststoker uit Arbeidsnotities. Dit was mijn bijbel toen ik vakbondsvertegenwoordiger werd, en het leerde mij hoe ik tegen de baas moest vechten en tegelijkertijd tegen het vakbondswerk van het bedrijf. Ik heb hier een sectie gemarkeerd. Je kunt de vele hoogtepunten die ik heb zien in dit gedeelte, hoofdstuk vijf, dat gaat over ‘Omgaan met samenwerkingsprogramma’s op het gebied van arbeid en management’. Omdat we ze bij UAW leefden.
Deze bijbel leerde mij een ander soort geloof. Het leerde mij vertrouwen in het lidmaatschap; het leerde mij vertrouwen in de arbeidersklasse. Het is dat geloof dat de UAW naar ons nieuwe hoofdstuk in de geschiedenis heeft gebracht.
Ongeveer twee jaar geleden stelde ik mijn vertrouwen in het lidmaatschap van UAW en stelde ik me kandidaat. Ik werd gesteund door – en ik zou hier vandaag niet staan als president van de UAW als het niet zo was – de stoere leden van UAWD [Unite All Workers for Democracy], een hervormingsgroep. Ik ben een trots lid van UAWD. Zoals UAWD toen zei: we maken een einde aan het vakbondswerk, een einde aan de concessies, een einde aan de corruptie, een einde aan de lagen.
Bij UAWD werden we ook geïnspireerd door de Teamsters for a Democratic Union. We hebben heel wat inspiratie gehaald uit Labour Notes en alle anderen die hebben gevochten om de beweging terug te brengen in de arbeidersbeweging.
Wij stelden ons vertrouwen in de leden en de leden spraken. De leden kozen ervoor om een einde te maken aan het vakbondswerk van het bedrijf. De leden kozen ervoor om te vechten. We hebben die strijd rechtstreeks naar de bedrijven van de Grote Drie gevoerd, en we hebben ze aangepakt zoals we ze nog nooit eerder hebben aangepakt.
Na jaren van concessies en teruggave hebben we zeer gedurfde eisen gesteld, en in het begin werden we erom uitgelachen. We hielden de bedrijven in het ongewisse, nadat ze jarenlang een gratis pas hadden gekregen. We hebben dingen gewonnen waarvan niemand dacht dat ze mogelijk waren, en we hebben de heropening van een fabriek veiliggesteld [near Chicago]Belvidere Assembly, na decennia van sluitingen.
Toen ik het presidentschap overnam, was de elektrische-batterijindustrie in een race naar de bodem beland, met een startloon van 16 dollar per uur en na zeven jaar een toploon van 20 dollar. Wij zijn daarna gegaan. We gingen na het zetten [electric battery construction] in onze raamovereenkomsten, en we hebben de basis gelegd voor een rechtvaardige EV [electric vehicle] overgang.
We hebben de loonlagen gedood. We hebben de doorstroom naar volledig loon ingekort. We hebben de kosten van levensonderhoud teruggewonnen. We hebben een einde gemaakt aan het misbruik van uitzendkrachten. Maar wat we met dat contract vooral hebben gewonnen, is dat we onze vakbond terug hebben gekregen. We gaven de leden de leiding, en we herinnerden ons hoe we moesten vechten, en we herinnerden ons hoe we moesten winnen.
We merkten iets nadat we dit allemaal hadden gewonnen, nadat we het lidmaatschap weer onder controle hadden gebracht. Het begon met tientallen, toen met honderden en toen met duizenden. Niet-vakbondsautowerkers probeerden zich bij onze beweging aan te sluiten.
Toen ik campagne voerde voor deze baan, heb ik vaak gezegd dat het onderhandelen over goede contracten leidt tot organisatorisch succes – ze gaan hand in hand. De stand-up staking ging dus niet alleen over de Grote Drie. Het ging over de hele arbeidersklasse.
Het ging erom één ding te bewijzen: dat de arbeidersklasse kan winnen. We winnen niet door verdedigend te spelen of op dingen te reageren. We winnen niet door aardig te spelen tegen de baas. We winnen niet door onze leden te vertellen wat ze moeten doen, wat ze moeten zeggen of hoe ze het moeten zeggen. Wij winnen door de arbeidersklasse de middelen, de inspiratie en de moed te geven om voor zichzelf op te komen.
In de jaren veertig, tijdens de Tweede Wereldoorlog, bouwden UAW-leden B-42 Liberator-bommenwerpers in de Willow Run-fabriek. Deze bommenwerpers waren een belangrijk onderdeel van het arsenaal van de democratie dat hielp de fascisten te verslaan, die probeerden de arbeidersklasse te verdelen en te veroveren. De UAW was verantwoordelijk voor het creëren van het arsenaal aan democratie dat ertoe leidde dat de Verenigde Staten de oorlog wonnen.
Bij Willow Run, op die dag dat de president ons bezocht aan de piketlijn, zei ik dat we geconfronteerd werden met een nieuwe vijand, een nieuwe autoritaire dreiging. Maar het was niet een ver land; het was niet een andere staat. Het was hier thuis, op onze werkplekken, en die vijand is de hebzucht van het bedrijfsleven.
Decennia lang heeft de hebzucht van het bedrijfsleven gedreigd de arbeidersklasse te vernietigen. Werknemers wordt verteld dat hun rechten eindigen bij de deur van de werkplek en dat ze hun mond moeten houden of verhongeren. Tientallen jaren lang zijn werknemers ertoe gebracht te geloven dat er geen andere manier is. Ze zijn gaan geloven dat verzet nutteloos is, dat de klassenoorlog die al tientallen jaren tegen ons gevoerd wordt, niet te winnen is. Arbeiders zijn gaan geloven dat mensen uit de arbeidersklasse niet de macht, de wil of de moed hebben om terug te vechten.
Tegenwoordig zeggen we van Chattanooga, Tennessee tot Chicago, Illinois: nee! Wij zeggen dat de arbeidersklasse het arsenaal aan democratie is en dat de arbeiders de bevrijders zijn. Het enige dat ik tijdens dit gevecht heb gezien, en het enige dat we weten, is dat het niet een CEO is die ons gaat redden. Het is geen president die ons gaat redden. Ik ben het niet en jij bent het niet – dat is het onsen het is een verenigde arbeidersklasse. Zo gaan we winnen.
Bron: jacobin.com
