Begin december kondigde Larry Fink, CEO van BlackRock, ‘s werelds grootste private-equitybedrijf, aan dat BlackRock all-in zou gaan op het gebied van cryptovaluta, waardoor de belangstelling voor de slinkende, op fossiele brandstoffen gebaseerde industrie nieuw leven zou worden ingeblazen. Dit verder routinematige bedrijfsverhaal is om één belangrijke reden opmerkelijk: drie jaar geleden werd Fink door velen in de zakelijke media geprezen omdat hij ogenschijnlijk hielp een nieuw, groen en duurzaam kapitalisme in te luiden.
Fink die nu all-in gaat op de fossiel-intensieve crypto-industrie is een goed moment om die kruiperige berichtgeving in de pers te herzien en te bepalen welke lessen kunnen worden getrokken uit die bijzonder cynische nieuwscyclus van greenwashing.
Voor zijn grote aankondiging begin 2020 dat BlackRock zich richtte op klimaatvriendelijke investeringen, kreeg Fink uitgebreide positieve media-aandacht, waarbij hij zichzelf presenteerde als pleitbezorger van de particuliere sector die zich inzet voor de bestrijding van de klimaatverandering.
Met 10 biljoen dollar aan activa onder zijn beheer – ongeveer gelijk aan de totale rijkdom van Latijns-Amerika, en twee keer zoveel als die van Afrika – betoogde Fink dat BlackRock een kracht van positieve verandering zou kunnen zijn voor het meest urgente probleem van de samenleving: door de mens veroorzaakte klimaatverandering. Hij kreeg vriendelijke aandacht in de New York TimesCNBC, Bloomberg en Fortuindie allemaal het werk van Fink en BlackRock portretteren als een kolossale culturele verschuiving in het Amerikaanse bedrijfsleven, weg van kortzichtige winstmotieven naar iets dat lijkt op verantwoordelijk bedrijfsbeheer van de aarde.
Zijn motieven zijn, om eerlijk te zijn, nooit als geheel altruïstisch gepresenteerd: ‘klimaatrisico is investeringsrisico’, schreef hij in zijn bedrijfsinvesteerdersbrief uit 2020. Maar hij stelde wel dat het beteugelen van de klimaatchaos een bron van potentiële bedrijfswinsten zou kunnen zijn, een argument dat door veel mediakanalen wordt herhaald.
De groene merkstand van Fink bleek volkomen nep. In januari 2022 verwierp Fink het ‘ontwaakte’ kapitalisme resoluut. Weken later kondigde BlackRock aan dat het minder resoluties over klimaatverandering zou steunen, en zei tegen investeerders: “we beschouwen deze niet als in overeenstemming met de financiële belangen van onze klanten op de lange termijn.”
Enkele maanden daarvoor hielp BlackRock het Saoedische staatsolieagentschap Aramco met een investering van 15,5 miljard dollar om nog meer olie uit de grond te pompen. Een kritisch Morgenster Uit analyse bleek dat BlackRock 80 procent van de tijd tegen pro-klimaatbeleidsvoorstellen voor aandeelhouders stemde en als laatste onder de grote geldbeheerders stond als het ging om het aannemen van vierendertig belangrijke klimaatrelevante resoluties die door aandeelhouders waren voorgesteld.
Een column uit juni 2022 van onderzoeker Jedd Legum in Populaire informatie legde gedetailleerd uit hoe de “greenwashing-industrie ter waarde van meerdere biljoenen dollars”, aangewakkerd door investeringen op het gebied van milieu, maatschappij en bestuur (ESG), uiteindelijk een totale zeef werd. Onder verwijzing naar een Bloomberg-onthulling uit december 2021 over de ESG-zwendel, legde Legum uit hoe BlackRock de taak om te bepalen of een bedrijf is opgenomen in zijn milieu-, sociale en corporate governance-fondsen uitbesteedt en dat deze externe bedrijven misleidende maatstaven gebruiken bij het maken van deze vaststelling. De beoordelingen van één van die bedrijven maten niet de werkelijke impact op het milieu, maar ‘de potentiële impact van de wereld op het bedrijf en zijn aandeelhouders’.
Het hele raamwerk bleek een spelletje waarbij de verantwoordelijkheid voor koolstof van de ene industrie naar de andere werd verlegd.
De nagel aan de kist kwam toen Fink begin deze maand aankondigde dat BlackRock groots gokte op cryptovaluta. “Larry Fink, de CEO van de grootste vermogensbeheerder ter wereld, BlackRock, is een late bekeerling tot bitcoin,” Muntenbureau meldde, “maar is nu een van de meest invloedrijke bekeerlingen. Dit jaar schokte BlackRock de wereld door een aanvraag in te dienen voor de lancering van een op de beurs verhandeld fonds dat bitcoin aanhoudt. Het is niet echt overdreven om te zeggen dat de onverwachte indiening van BlackRock de belangstelling voor een crypto-handelsvoertuig opnieuw heeft aangewakkerd, waarvan velen dachten dat het een verloren zaak was.”
Crypto is een belangrijke aanjager van de winning en uitstoot van fossiele brandstoffen. Een recent onderzoek van de Universiteit van de Verenigde Naties naar de impact van crypto op de klimaatverandering schreef dat “de resultaten schokkend zijn. Naast een substantiële CO2-voetafdruk hebben de wereldwijde Bitcoin-mijnbouwactiviteiten ook een aanzienlijke water- en landvoetafdruk.” Bij analyse van een onderzoek uit 2021 bleek uit het rapport dat “als Bitcoin een land was, het energieverbruik op de 27e plaats van de wereld zou hebben gestaan, vóór een land als Pakistan, met een bevolking van meer dan 230 miljoen mensen.”
De auteurs van het onderzoek concludeerden: “De resulterende ecologische voetafdruk was gelijk aan die van het verbranden van 84 miljard pond steenkool of het exploiteren van 190 aardgasgestookte elektriciteitscentrales. Om deze voetafdruk te compenseren moeten er 3,9 miljard bomen worden geplant, wat een oppervlakte bestrijkt die bijna gelijk is aan de oppervlakte van Nederland, Zwitserland of Denemarken of 7% van het Amazoneregenwoud.”
Gezien het feit dat Fink een klimaatschurk is geworden, had zijn reputatie als gezicht van het verantwoordelijke kapitalisme alarmbellen moeten doen rinkelen. En in de toekomst zouden de media die belast zijn met het berichten over het bedrijfsleven soortgelijke claims van een kapitaalvriendelijke strategie om de klimaatverandering aan te pakken, met standaard scepticisme moeten behandelen.
Laten we beginnen met te bekijken hoe de lancering van het groene merk Fink begin 2020 werd behandeld.
De meest flagrante dader was New York Times financieel columnist Andrew Ross Sorkin, die over de aankondiging stroomde als Finks eigen persoonlijke PR-vertegenwoordiger.
“Ik denk dat we over een aantal jaren terug zullen kijken en naar dit moment zullen kijken als een keerpunt in termen van hoe het bedrijfsleven over duurzaamheid denkt”, vertelde Sorkin aan de presentator van CNBC. “Bedrijven praten hier al jaren over, sommigen van hen hebben bepaalde dingen gedaan, maar geen van de grote Amerikaanse geldmanagers heeft hier echt iets aan gedaan.”
Er zijn een aantal jaren verstreken en je bent benieuwd wat voor goeds Sorkin hieruit heeft voortgebracht. Hoe was dit een ‘waterscheiding’? Waarom stelde Sorkin geen moeilijke vragen over hoe BlackRock van plan was de duurzaamheid in zijn ESG-fondsen te meten, een zorg die hij in het interview wegwuifde, nu we weten dat BlackRock een vertekend en misleidend beker-en-balspel gebruikte om de CO2-voetafdruk te verbergen en de verantwoordelijkheid van bedrijven overdragen aan kleinere spelers?
In zijn New York Times column, Sorkin was even goedgelovig. In zijn artikel uit februari 2020, ‘BlackRock CEO Larry Fink: Climate Crisis Will Reshape Finance’, werd Fink gepresenteerd als een onwillige, zij het oprechte, pro-klimaatbeleid van het bedrijfsleven. Na een paar verplichte ‘To Be Sure’-paragrafen waarin werd beschreven hoe Fink te maken kreeg met tegenwerking van rechts (“de regering-Trump gaat de tegenovergestelde kant op” en links (“klimaatactivisten organiseerden verschillende protesten buiten BlackRock”), kreeg de lezer de indruk dat de spil van BlackRock deel zou kunnen uitmaken van een bredere, serieuze oplossing voor onze klimaatcrisis.
“Dhr. De stap van Fink is een keerpunt – een keerpunt dat een nationaal gesprek tussen financiers en beleidsmakers zou kunnen stimuleren”, schreef Sorkin. “De nieuwe aanpak kan druk uitoefenen op de andere grote geldbeheerders en financiële bedrijven in de Verenigde Staten – waaronder Vanguard, T. Rowe Price en JPMorgan Chase – om ambitieuzere strategieën rond duurzaamheid te formuleren.”
Het behoeft geen betoog dat dit alles uiteindelijk niet is gebeurd. Wat er gebeurde was een tijdelijke impuls in de beleggingsdiversificatie van BlackRock en een langzame daling van betekenisvolle ESG-portefeuilles.
De New York Times De dekking was niet geheel gunstig. De outlet publiceerde in februari 2022 een evenwichtige kritiek op de gewaagde beweringen van Fink en BlackRock, maar de financiële sector, geleid door Andrew Ross Sorkin, was vaak kinderlijk in het accepteren van Finks zelfpromotie-boosterisme.
Ondanks de latere kritiek van de publicaties op ESG-gimmicks, maakte Bloomberg zich, toen Fink in januari 2020 zijn plan lanceerde, eveneens schuldig aan verschillende roze artikelen over Finks klimaatleiderschap.
Het artikel, “Zelfs de Davos-sjaal van Larry Fink gaat over klimaatverandering”, klinkt alsof het is geschreven door de media-afdeling van BlackRock. In het artikel schreef Emily Chasan: “De wereld warmt op. Kijk maar naar de sjaal van Larry Fink. De CEO van BlackRock Inc. droeg een sjaal met klimaatdatathema tijdens zijn interview met Bloomberg Television deze week op het World Economic Forum in Davos, waarmee hij aangaf dat zijn nieuwe toewijding om duurzaamheid centraal te stellen in zijn strategie zich uitstrekt tot zijn garderobe.”
Fortuin schalde de kop: “BlackRock CEO Larry Fink plaatst klimaatverandering in het middelpunt van de investeringsstrategie van megafund”, in de samenvatting van de aankondiging. In het artikel werd Fink beschreven als een reactie in goed vertrouwen op de druk van activisten, waarbij grote geldbeheerders werden voorgesteld als potentiële bondgenoten in de oorlog tegen klimaatverandering:
“De vermogensbeheersector bevindt zich in een unieke positie om de mondiale inspanningen voor een koolstofarme economie te helpen stimuleren, maar vereist een gezamenlijke inspanning van iedereen, en niet alleen van enkelingen”, zegt Alex Bibani, die een verantwoord beleggingsfonds beheert bij Sarasin & Partners in Londen, in het artikel. . “We zijn blij om te zien dat BlackRock deze positieve stappen zet en hopen dat anderen, zoals Vanguard, dit voorbeeld zullen volgen.”
Maar wat waren hun positieve stappen? De aankondiging van BlackRock bevatte veel retoriek, ‘attitudeveranderingen’ en vage toezeggingen. Maar waarom geloofden zoveel zakelijke media, zonder te weten hoe “duurzaamheidsfondsen” zouden worden gemeten en gehandhaafd, in de verschuiving van BlackRock naar klimaatvriendelijk beleid? Waar was het aanvankelijke scepticisme dat maanden, zo niet jaren later kwam?
We hebben een uiterst krap tijdschema voor klimaatactie: in maart bracht het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering een rapport uit, geschreven door drieënnegentig deskundigen, waarin werd vastgesteld dat de gemiddelde temperatuur op aarde op weg is om met 1,5 graden Celsius te stijgen, tenzij vrijwel alle industrieën hun broeikasgasemissies radicaal en onmiddellijk verminderen.
Waarom wendt iemand zich tot bedrijfsgiganten om zelfbestuur te bewerkstelligen of klimaatdoelstellingen om te zetten in exotische investeringsmogelijkheden, in plaats van te eisen dat regeringen deze biljoenen aan activa onder democratische milieucontrole plaatsen? Onze planeet kan zich toch zeker niet nog talloze vage, door vibraties aangedreven greenwashing PR door de rijkste mensen op aarde veroorloven.
In plaats van het Amerikaanse bedrijfsleven onder druk te zetten om dertig jaar in de toekomst mee te doen met generieke toezeggingen en benchmarks, moeten de media ervan uitgaan dat deze entiteiten altijd uitsluitend zullen handelen om de rendementen voor beleggers op de korte termijn te maximaliseren, ongeacht hun retoriek, welke sjaals ze ook dragen, of hoeveel ze beweren dat ze het redden van de aarde kunnen omzetten in een opwindende nieuwe investeringsmogelijkheid.
Bron: jacobin.com
