Joe Biden is niet de eerste president die te maken krijgt met gênante krantenkoppen over een van zijn kinderen. George W. Bush’ dochter Jenna werd bijvoorbeeld tijdens zijn eerste ambtsjaar gearresteerd. Ze was negentien en had geprobeerd een margarita te kopen met een vals identiteitsbewijs.
Hunter Biden is echter aanzienlijk ouder en zijn juridische problemen zijn ernstiger. Vorige week werd de zoon van de president aangeklaagd wegens een “vierjarenplan” om 1,4 miljoen dollar aan belastingen te ontlopen. Dit komt minder dan twee maanden nadat hij werd aangeklaagd wegens niet-gerelateerde wapenbeschuldigingen. In dat geval wordt hij ervan beschuldigd te hebben gelogen op een overheidsformulier toen hij in 2018 een .38-pistool kocht. Op het formulier zei Hunter dat hij geen illegale drugs gebruikte, maar het is algemeen bekend dat hij worstelde met crack-cocaïneverslaving bij de politie. tijd. Als de informatie die hij verstrekte vals was, zou zijn verwerving van het wapen illegaal zijn.
De opeenvolgende aanklachten maken het duidelijk mogelijk dat Hunter terechtstaat terwijl zijn vader zich volgend jaar kandidaat stelt voor herverkiezing – en de Democraten zouden er de voorkeur aan geven dat iedereen zich concentreert op de juridische problemen van de waarschijnlijke Republikeinse kandidaat Donald Trump. De president heeft naar verluidt tegenover ‘naaste medewerkers’ schuldgevoelens geuit over zijn overtuiging dat ‘Als hij zich in 2020 niet had kandidaat gesteld, Hunter niet strafrechtelijk vervolgd zou worden of het doelwit zou zijn van dagelijkse verhalen van conservatieve media – en dat allemaal terwijl hij probeerde nuchter te blijven. en zijn leven weer opbouwen.”
Het is de moeite waard eraan te denken dat de aanklachten afkomstig zijn van Bidens eigen ministerie van Justitie, en niet van een kliek van rechtse advocaten. Toch heeft hij zeker gelijk als hij zegt dat conservatieven niet de moeite zouden nemen om de talrijke twijfelachtige, duistere of ogenschijnlijk illegale acties van Hunter Biden onder de loep te nemen als Joe Biden zich niet kandidaat had gesteld voor het presidentschap. In een wereld waarin zijn vader niet de grootste schijnwerpers ter wereld had gegrepen door op te klimmen naar het presidentschap, zou Hunter waarschijnlijk de vruchten hebben geplukt van een rechtssysteem dat routinematig een jongens-word-jongenspas geeft aan de kinderen van de rijken en goed verbonden terwijl het als een hoop stenen op gewone mensen neerkomt.
Als de president daarin gelijk heeft, ziet de familie Biden er niet beter uit. Wat het doet is deze trucjes in de bredere context plaatsen van een samenleving die wordt geteisterd door diepgaande ongelijkheid. Dat is de enige soort samenleving die überhaupt corruptie zoals die van Hunter had kunnen voortbrengen.
Toen de laatste aanklacht werd ingediend, werd de New York Times produceerde een handige tijdlijn van Hunter’s leven en juridische problemen. De eerste dates die mij opvielen waren 1996, toen Hunter afstudeerde aan de rechtenstudie, en 2001, toen hij partner werd bij een ‘advocaten- en lobbykantoor’, Oldaker, Biden & Belair. Tot zijn klanten daar behoorden onder meer ‘online gokondernemingen, biotechnologiebedrijven en hogescholen die op zoek waren naar oormerken’.
Ter beoordeling: de man was volwaardig partner bij een “advocaten- en lobbykantoor” – zijn naam stond op de deur – vijf jaar nadat hij zijn rechtenstudie had afgerond. Na de hyperlinks van de Keer tijdlijn, zul je zien dat de ‘Oldaker’ met die naam in een artikel uit 2008 werd beschreven als ‘een oude insider uit Washington die campagneadviseur is geweest voor senator Biden en andere democratische leiders’ en dat voordat ze samenkwamen om het bedrijf op te richten. Hunter had een baan bij het ministerie van Handel van Bill Clinton. Voor Dat hij was een ‘senior vice-president’ bij de ‘financiële dienstengigant’ MBNA.
Dus, om te beoordelen, die waren er vijf jaar tussen de rechtenstudie en het starten van zijn eigen kantoor, en op de een of andere manier was Hunter in die tijd een ‘senior vice-president’. Als de combinatie van de achternaam Biden en het acroniem MBNA een belletje doet rinkelen, kan dat zijn omdat Joe Biden zo agressief was in het verdedigen van dat bedrijf en de rest van de industrie dat hij de bijnaam ‘de senator van MBNA’ kreeg.
Hunter stopte met lobbyen toen zijn vader zich kandidaat stelde voor vice-president en de vereniging voor gênante krantenkoppen zorgde, maar vijf jaar later, volgens de Keer artikel, hij “en twee andere Amerikanen sluiten zich aan[ed] Chinese partners bij de oprichting van een in Shanghai gevestigde investeringsmaatschappij” die “hielp bij de financiering van een Australisch mijnbouwbedrijf dat gecontroleerd werd door een Chinees staatsbedrijf en een dochteronderneming van een Chinees defensieconglomeraat hielp bij het kopen van een auto-onderdelenfabrikant uit Michigan.”
Het jaar daarna werd Hunter aangenomen door het Oekraïense energiebedrijf Burisma. Dat was een lastige timing gezien het feit dat er een onderzoek liep naar de oligarch die eigenaar was van het bedrijf wegens corruptie en dat Hunters vader toezicht hield op het Oekraïnebeleid van de regering-Obama, maar deze feiten hebben ongetwijfeld niets met elkaar te maken. Hunter werd ongetwijfeld gevraagd voor de Raad van Bestuur van Burisma vanwege de waarde die hij kon toevoegen door zijn diepgaande expertise op het gebied van energie-exploratie en -winning in Oost-Europa.
Oh, en tussen de Chinese en Oekraïense optredens door werd Hunter uit het marinereservaat gezet omdat hij positief testte op cocaïne. Niemand leek er iets om te geven. Jaren later voelde hij zich voldoende onaantastbaar om een laptop vol bewijzen van misbruik van invloed, drugsgebruik en gênant persoonlijk gedrag achter te laten in een computerreparatiewerkplaats in Delaware, waar hij het gewoon lijkt te zijn vergeten.
Toen het jaar daarop een deel van het wellustige materiaal op de harde schijf aan het licht kwam, beweerden veel media, op basis van geen enkel bewijs, dat er misschien nooit een verlaten laptop was geweest en dat het allemaal wel eens ‘Russische desinformatie’ zou kunnen zijn. Sociale-mediabedrijven die eigendom zijn van miljardair-tech-oligarchen probeerden kortstondig te voorkomen dat mensen het verhaal zouden delen. Terugkijkend op het hele smerige intermezzo is het de moeite waard om even stil te staan bij hoe hard zoveel rijke en machtige mensen hebben gewerkt aan het beperken van de schade voor een man die, als hij in de lagere klassen was geboren, met een enigszins vergelijkbare bundel worstelde. van de problemen, zou zeer waarschijnlijk in de gevangenis zijn beland of op straat leven.
Ik zou beslist liever in een samenleving leven die dat wel was meer medelevend met de minder fortuinlijke equivalenten van Hunter dan iemand die consequenter wreed was. Ik denk zeker niet dat hij gedemoniseerd moet worden vanwege zijn worsteling met middelenmisbruik. De meest sympathieke Joe Biden leek mij ooit toen er in 2020 sms-berichten tussen vader en zoon verschenen waarin Joe onvoorwaardelijke liefde en steun uitsprak terwijl Hunter in de afkickkliniek zat. Ik zou alleen willen dat de president een vergelijkbaar niveau van medeleven had getoond tegenover alle drugsgebruikers die dat deden waren niet leden van zijn directe familie tijdens zijn decennia van aandringen op draconische, strengere wetgeving tegen misdaad.
Die flagrante dubbele standaard is gedeeltelijk een gevolg van de levenslange politieke macht van zijn vader – hoewel er genoeg rijke kinderen zijn die zich slecht gedragen en van wie de ouders geen senator, vice-president of president zijn.
Soortgelijke punten zijn van toepassing op de invloed die Hunter zijn hele carrière heeft opgebouwd door te venten. De verdedigers van de president houden vol dat Hunter alleen maar aan het venten was verschijning van invloed, dat vader in zulke zaken niet naar zoon luisterde, en dat Joe Hunters cliënten zeker geen gunsten verleende. Deze beweringen zijn zeer omstreden, maar laten we voorlopig aannemen dat het allemaal waar is.
Het grotere punt is dat geen enkel deel van het verhaal dat ik zojuist heb doorgenomen, had kunnen plaatsvinden in een wereld die niet werd geteisterd door bijna kluchtige niveaus van economische ongelijkheid. De poging om het delen van het laptopverhaal te beperken vond plaats stroomafwaarts van de monopolisering van het grootste deel van onze digitale commons door een paar miljardairs. De Burisma-baan lag stroomafwaarts van een corrupte Oekraïense oligarch hebben miljoenen dollars om naar de volstrekt onopvallende zoon van een Amerikaanse politicus te gooien, om te zien of dat hem niet hielp een aantal van zijn problemen op te lossen.
Ik denk niet dat kleine corruptie volledig zou verdwijnen in een meer egalitair economisch systeem. Maar het zou wel zo zijn, kleinzielig. Ik ben er zeker van dat gekozen besluitvormers soms worden beïnvloed door het soort persoonlijke gunsten waarvoor je niet een enorm onevenredig groot deel van de middelen van de samenleving hoeft op te potten. Nieuwsberichten over schokkende schandalen zouden niet helemaal verdwijnen.
Om een carrière als die van Hunter mogelijk te maken, heb je een wereld nodig waarin potentiële kopers van invloed het zich kunnen veroorloven om bijna gouden munten in alle richtingen te schieten, in de hoop dat sommigen van hen iemand raken die misschien wel het oor van de juiste persoon heeft. Als hij in een meer egalitaire samenleving was geboren, had Hunter Biden misschien wel of niet een minder rommelig en chaotisch leven gehad. Veel mensen verwoesten hun leven op veel verschillende manieren. Het enige dat ik zeker weet is dat Hunter, als hij in een meer gelijkwaardige wereld was geboren, een baan had moeten zoeken.
Bron: jacobin.com
