Over breuken tussen de kabelboom en het vastschroeven van de spatborden debatteren leden van United Auto Workers (UAW) in het hele land over de contractaanbiedingen die hun staking uit Ford, General Motors (GM) en Stellantis hebben gehaald.
Slechts een fractie van de parlementen heeft gestemd, terwijl de rest de komende twee weken gaat stemmen. Contractdetails vindt u hier.
Ford-inwoners waren de eersten die hun mening gaven. Drie grotere lokale bewoners stemden zwaar vóór de deal. Twee andere grote lokale bewoners keurden het aanbod met een kleinere meerderheid goed, wat aangaf dat de verwachtingen van de leden scherp waren gestegen door nieuwe leiders en een agressieve contractstrijd.
De eerste Ford-fabriek die toesloeg was Michigan Assembly nabij Detroit. Terwijl ongeveer vier vijfde van de vijfduizend leden hun stem uitbrachten, stemde de lokale bevolking met 82 procent ‘ja’.
Audrey Bell, een ervaren productiemedewerker, zegt dat zij en haar collega’s weinig moeite hadden met de grote winsten: “Ik denk dat het in principe goed is, vooral voor de nieuwe werknemers. We hebben grote vooruitgang geboekt op twee niveaus. Ik heb de Cola [cost-of-living adjustment] rug.”
Bij de Ford Chicago Assembly keurden de leden de deal met een kleinere 57 procent goed, bij een opkomst van 56 procent. Deze lokale partij heeft vaak voorlopige contracten afgewezen en de deal van 2019 met bijna tweederde afgewezen. De leden daar sloten zich op 29 september aan bij de Stand-Up Strike.
Scott Houldieson, die vierendertig jaar als elektricien in de fabriek heeft gewerkt, steunde de overeenkomst. (Hij is voorzitter van de caucus Unite All Workers for Democracy (UAWD), die voor een neutraal standpunt koos.) “Het was een staking die ons uit veertig jaar concessies probeerde te halen, veertig jaar samenwerking met de bedrijven, veertig jaar corruptie”, zei Houldieson.
“We hebben niet alles gekregen. Maar niemand mag verwachten dat hij alles in één reeks contractonderhandelingen zal krijgen. We wonnen recordloonstijgingen, we kregen COLA terug. Het beëindigen van de loonschalen is enorm. We hebben een voet tussen de deur gekregen met de transitie naar elektrische voertuigen. De bedrijven wilden ons volledig buiten beschouwing laten.”
In veel fabrieken hebben nieuwere werknemers en uitzendkrachten de neiging om de deal te steunen, verlangend naar een snellere weg naar toplonen en baanzekerheid.
Tijdelijke werknemers met meer dan negentig dagen worden onmiddellijk omgezet in een permanente status. Toekomstige uitzendkrachten zullen na negen maanden permanent worden, en die negen maanden zullen meetellen voor hun voortgang naar het topniveau.
Het verzet tegen de overeenkomst lijkt vooral te komen van leden die al meer jaren hebben en geloofden dat dit jaar hun beste kans was om de resterende voordelenniveaus af te schaffen.
Bij een Ford-onderdelencentrum in Californië, dat nipt vóór de deal stemde, zei een ervaren werknemer: “Mensen zijn blij met COLA. Het is iets waarvan we niet dachten dat we het terug zouden krijgen. Maar er moet meer verandering komen. Ons werd een pensioen voor iedereen beloofd. Veel mensen hadden alleen maar hoop.”
“In onze fabriek is het een beetje gescheurd”, zegt Julian Thomas, die tien jaar lang assemblage- en reparatiewerkzaamheden heeft verricht bij Toledo Jeep, een grote Stellantis-fabriek die op 15 november zal stemmen. “Veel fulltimers zijn nee. Veel uitzendkrachten leunen ja. Zelfs op mijn lijn willen sommige mensen gewoon terug om geld te verdienen, en andere mensen zeggen: ‘Dit is niet alles wat we konden krijgen.’” De Jeep-fabriek staakte zes weken lang.
Tijdens de stakingen gaf Fain Facebook Live-updates om de leden te informeren over de voortgang van de onderhandelingen. Bij Toledo Jeep kwamen managers deze week overeen om de rij te stoppen zodat de leden konden kijken.
In plaats van de strijd voorbij te verklaren, met complimenten voor het onderhandelingsteam, benadrukte Fain hoe leden “elkaar ook lesgeven en van elkaar leren. Vechten en winnen is besmettelijk.” In het chatvenster prezen veel leden de nieuwe transparantie van de vakbond.
Lokale vakbondsfunctionarissen hebben de speelruimte gehad om te beslissen hoe hun leden officieel over het contract vergaderen, en hoe snel. Omdat de meeste lokale bewoners nog steeds in de greep van de oude garde zitten, lopen de benaderingen sterk uiteen.
Veel werknemers gebruiken pauzes op de werkvloer als een kans om hun zaak onder de aandacht te brengen. “Het is een dagelijks debat over de grenzen,” zei Thomas, terwijl een aantal leden afdrukken van de winsten van Stellantis meebrachten om te betogen dat het bedrijf zich een betere deal kan veroorloven op het gebied van lonen en pensioenen.
Het online debat woedt ook volop, hoewel de meeste leden u vertelden dat Facebook-ruzies zelden de best geïnformeerde of representatieve opnames naar voren brachten.
De UAWD-caucus organiseerde Zoom-bijeenkomsten voor de Grote Drie-werknemers, waarbij honderden mensen bij elkaar kwamen. Tijdens een vervolgbijeenkomst namen autowerkers in de caucus een resolutie aan om “de recordwinsten te vieren”, terwijl ze neutraal bleven over hoe de leden moesten stemmen.
Sara Noonan, lid van de UAWD bij de Ford Assembly Plant in Ohio, zei: ‘Ik heb ervoor gestemd dat de UAWD neutraal blijft. We willen mensen helpen de informatie te krijgen die ze deze keer nodig hebben, en niet zeggen dat ze op deze of gene manier moeten stemmen.”
Houldieson, voorzitter van de caucus, zei dat de hervormers duidelijk waren dat er nog veel was om voor te vechten. “We hebben mensen bij UAWD die zich ernstig zorgen maken over het feit dat er nog steeds uitkeringsniveaus zijn”, zei hij, verwijzend naar het gebrek aan pensioenen en pensioengezondheidszorg voor alle nieuwe werknemers na 2007. “We hebben afgesproken onze overwinningen te vieren en tegelijkertijd realistisch te zijn over wat we nog meer moeten bereiken.”
Toch zei Houldieson: ‘Er kan geen twijfel over bestaan dat wat we hebben gewonnen groter was dan welk contract dan ook dat we in zestig jaar hebben binnengehaald.’
Bijna elk geïnterviewd lid was het erover eens dat de aanbiedingen sterk waren voor één groep in het bijzonder: uitzendkrachten, die beginnen bij minder dan $ 17 en aan wie managers vaak jarenlang aan de lijn blijven.
De nieuwe deals zouden de tijdelijke startsalarissen naar $21 verhogen en deze binnen negen maanden permanent maken. Gedurende de looptijd van het contract zouden de huidige uitzendkrachten die een vaste baan kregen, hun loon meer dan verdubbelen.
“De uitzendkrachten zijn zo enthousiast”, zegt Noonan, die ruim een jaar als uitzendkracht heeft gewerkt. “Ik heb tegen een vriend gezegd dat dit het moment is om bij Ford te gaan werken.”
Het diepe gat uit eerdere concessies heeft de lat voor veel werknemers met een langere termijn hoog gelegd. De medewerker van de Ford-onderdelenhub in Californië zei: ‘In 1999 bedroeg het hoogste loon aan het einde van dat contract $30,08. Bijna twintig jaar later, en we zitten onmiddellijk op slechts $ 35,50.
‘Als we de afgelopen zes jaar al onze loonsverhogingen hadden gekregen en er geen sprake was van inflatie, dan was dit elf procent [immediate raise] zou astronomisch zijn.” Maar nu de UAW heeft ingestemd met loonbevriezingen en vele jaren van forfaitaire bedragen in de afgelopen twintig jaar, zijn sommige werknemers gefrustreerd dat de vakbond geen grotere loonsverhogingen heeft weten te bewerkstelligen.
Het topsalaris zal tegen het einde van de overeenkomst in 2028 $ 42,60 bedragen.
Eén verrassingsbonus: Stellantis en GM, de laatste twee bedrijven die een schikking hebben getroffen, zullen elke staker 110 dollar per dag betalen voor zijn tijd aan de piketlijn, bovenop de stakingsvergoeding van 500 dollar per week van de vakbond.
Pensioenuitkeringen waren een nog heviger gevecht. Tijdens de recessie van 2007 waren de UAW-leiders het erover eens dat nieuwe medewerkers niet de toegezegde pensioenen of pensioengezondheidszorg zouden krijgen die ‘legacy’-werknemers wel hebben.
De voorlopige overeenkomsten elimineren de toen gecreëerde loonniveaus en verhogen de bedrijfsbijdragen aan de 401(k)s van werknemers van 6,4 procent naar 10 procent, zonder dat er een gelijke van de werknemers nodig is. Maar onder felle druk van Wall Street weigerden leidinggevenden de pensioenen of de gezondheidszorg terug te brengen om een einde te maken aan de uitkeringen.
Mervin White, plaatsvervangend pensioenvertegenwoordiger met negen jaar ervaring bij Stellantis Sterling Heights Assembly in de buurt van Detroit, zei: ‘Senior leden maken zich meer zorgen over pensioenen en pensioenen. [retiree] gezondheidszorg. Gezondheidszorg is voor mij een dealbreaker.” Maar hij is van mening dat de 401(k)-winst “een goede hobbel is als je ervan profiteert.”
Deneen Brewer van Stellantis Jefferson North Assembly in Detroit zei dat werknemers op langere termijn zonder pensioen alom op meer hadden gehoopt. “Ze wilden hier met pensioen kunnen gaan, en niet zomaar stoppen. Ik ben ook verdrietig. Voor mensen met meer tijd zullen die verhogingen op de 401 (k) niet genoeg zijn [to accumulate before they retire].” Werknemers hoopten op de dertigjarige pensioenen die de Grote Drie werknemers vóór 2007 hadden aangenomen, samen met gezondheidszorg tot ze de Medicare-leeftijd bereikten.
In de ogen van Mary Ost, bij Ford Buffalo Stamping, wogen die limieten niet op tegen de contractwinsten, omdat tweederangswerknemers allemaal nog lang niet met pensioen zijn: “Dat hebben ze in 2007 afgeschaft, dus niemand kan met dertig jaar tot 2037 met pensioen. We hebben nog wat tijd om dat op te lossen.’
Maar voor de oude werknemers die al met pensioen zijn, herhaalde Ost de andere leden door te zeggen: “Ik ben een beetje teleurgesteld. Ze kregen niet veel. Zij hebben de [thirty-and-out] pensioen met $295 per maand”, een stijging van grofweg 9 procent, wat de vaste uitkering op ongeveer $42.000 per jaar brengt.
De voorlopige deals stegen weliswaar het nettoloon, maar leverden minder winst op op het gebied van de regels en planningen op de werkvloer.
Leden van meerdere fabrieken zeiden dat ze hadden gehoopt strengere grenzen te kunnen trekken tegen gedwongen overuren, die in sommige fabrieken werkweken van zestig uur verplicht stellen. Maar ze erkenden dat veel van hun collega’s graag vrijwilligerswerk wilden doen voor extra diensten.
“Veel mensen maken zich zorgen over het schema. Als we wat OT verliezen, willen ze meer vooraan. zei Thomas bij Toledo Jeep. “De balans tussen werk en privéleven en overuren worden meestal vastgelegd in het lokale contract.” Die lokale renner zou in de maand na het nationale akkoord moeten worden afgewikkeld, maar herzieningen hebben zich in het verleden al jaren voortgesleept.
De nieuwe contracten van Ford en Stellantis geven werknemers meer speelruimte voordat ze met discipline te maken krijgen. Maar Thomas zei dat de deal met Stellantis ook de financiële prikkels in de tegenovergestelde richting zou verschuiven: ‘De hele fabriek wordt gestraft met bonussen als de opkomst laag is. Dat vinden veel mensen niet leuk.”
De winst op het gebied van ouderschapsverlof was een lichtpuntje voor werknemers als Noonan bij de Ford Ohio Assembly. “Veel mensen zijn blij met de tachtig uur extra betaalde tijd voor ouderlijke zorg. Dat is een begin, al had ik gehoopt dat het ook degenen onder ons die voor onze ouders zorgen, zou helpen.”
Hoe de contractstemmen ook bij elk bedrijf terechtkomen, autowerkers waren het er grotendeels over eens dat de deals grote stappen weerspiegelden voorbij de doodlopende wegen van het leiderschap uit het verleden. Noonan zei: ‘De oude regeringspartij zou over een periode van vier jaar waarschijnlijk een loonsverhoging van zes procent hebben gekregen [as in the 2019 contracts]. Ze kunnen deze overwinning claimen zoveel ze willen, maar we weten allemaal anders.”
Veel werknemers zeiden dat ze hoopten dat hun vakbond de strijd na het contract gaande zou houden, hoewel ze nog niet duidelijk wisten hoe.
“Het voelde goed om weer in de strijd te zijn”, zei Houldieson, de UAWD-leider van Ford Chicago. “We moeten ervoor zorgen dat we die macht behouden, en dat is aan de leden op de werkvloer die leren hun eigen contract af te dwingen.”
“Het zal ook belangrijk zijn om ervoor te zorgen dat we lokale leiders hebben die bereid zijn het contract af te dwingen. Te veel mensen zijn zich erg op hun gemak gaan voelen met waar ze hun macht vandaan haalden. Onder het vakbondswezen van de oude garde kregen ze hun macht van het bedrijf.”
“Nu moeten we die vergelijking omdraaien en de macht terug in handen van de leden leggen. Dat is hoe we gezondheidszorg kunnen winnen, pensioenen kunnen winnen, alle batterijen en elektrische voertuigen kunnen organiseren [electric vehicle] operaties en zorg ervoor dat ze allemaal op het niveau van de lonen zijn.”
Bron: jacobin.com
