Op 12 februari, De spiegel, een van de grootste nieuwsmagazines in Duitsland, publiceerde een video met de titel ‘Protesten tegen Joden’. De focus lag op een pro-Palestijns protest aan de Vrije Universiteit (FU), de grootste dergelijke instelling van Berlijn. De video begint met een man met regenbooghaar die water uit een bierfles naar de cameraman gooit en roept: “Bitte schön, f*** off!”
“De leider van het protest noemt zichzelf HP Loveshaft, identificeert zich als transgender, gebruikt de voornaamwoorden hij/het en citeert ‘kwam oog in oog met de kosmische anus’”, zegt de verteller grimmig, terwijl foto’s van HP in drag uit zijn Instagram en website scrollen over het scherm.
Op 21 mei Beeld – een in Berlijn gevestigde tabloid met een hogere oplage dan welke andere krant in Europa dan ook – publiceerde een artikel waarin hij identificeerde wat het ‘De harde kern van Israëlhaters’ noemde. Daarin verschijnen de gezichten en namen van verschillende mensen die pro-Palestijnse protesten in Berlijn hebben bijgewoond. Beeld identificeert hen als aanhangers van terroristen en, impliciet, als antisemieten. Het kleurrijke haar van HP Loveshaft verschijnt halverwege de pagina, zijn gezicht is vertrokken als zijn handen door de politie achter zich worden getrokken. “HP Loveshaft gedraagt zich steeds agressiever bij pro-Palestijnse protesten”, schrijft Beeld, “journalisten aanvallen of tegen de politie schreeuwen.” Het klaagt dat zijn werk wordt gefinancierd door een openbaar fonds voor podiumkunsten – ‘onze belastingen’.
HP Loveshaft is een Russisch-Amerikaanse drag king en student gevestigd in Berlijn. Hij is ook joods, een feit dat beide Spiegel En Beeld verwaarloosd te vermelden, ondanks de keppeltje die hij droeg tijdens het protest van de Vrije Universiteit. Hij was niet betrokken bij de organisatie van het FU-evenement en bood alleen aan om te modereren. “Ik ben een drag king, een professionele fulltime artiest”, legde hij mij uit. “Ik voel me redelijk op mijn gemak op een microfoon.”
Het Israëlisch-Palestijnse conflict is een persoonlijke kwestie voor HP. Zijn familie verhuisde van Moskou naar Israël toen hij twee was en woonde daar vijf jaar voordat hij naar de Verenigde Staten verhuisde om te ontsnappen aan de chaos van de Eerste Intifada, de Palestijnse volksopstand tegen de Israëlische bezetting dat duurde van 1987 tot de ondertekening van het eerste Oslo-akkoord in 1993. Veel familieleden van HP wonen nog steeds in Israël, en hij beschrijft zijn familieachtergrond als openlijk zionistisch.
Hoewel HP al lange tijd sympathiseert met de Palestijnse zaak als gevolg van zijn lange betrokkenheid bij linkse en queer-scènes, zegt hij dat het het agressief anti-Palestijnse klimaat was dat hij sinds 7 oktober in Duitsland heeft ervaren, waardoor de kwestie voor hem centraal kwam te staan. .
“Het radicaliserende effect is volledig aan Duitsland te danken”, zegt hij.
HP woont in een wijk in Berlijn, waar een van de grootste Palestijnse gemeenschappen in Europa woont, die de afgelopen maanden bijzonder het slachtoffer is geworden van bruut politieoptreden.
‘Ik zie deze vloten en vloten gewapende agenten aan komen Mijn straten binnen Mijn buurt bij Mijn treinstation”, herinnert hij zich. ‘Ze mishandelen vrouwen. Ze arresteren mensen omdat ze alleen staan en alleen maar een bordje vasthouden. [I even saw] een gehelmde Duitse politieagent die herdenkingskaarsen uittrapt.”
De historische parallellen van de Duitse politie die een minderheidsbevolking wreed aanpakt, ontgaan hem niet. ‘Als jullie allemaal aan fascisme doen, dan moet ik antifascistisch zijn. Het spijt me, ik ben Joods en transseksueel, het zit in mijn bloed.”
Des te meer omdat deze wreedheid wordt ingezet in naam van de bescherming van Joden, legt hij uit.
“En als het fascisme in mijn naam wordt ingezet, dan heb ik geen andere keuze dan er zo hard mogelijk over te schreeuwen, toch?” hij vraagt. “Welke andere optie is er?”
Op de dag van het protest van de Vrije Universiteit waren het de media en de zionistische tegendemonstranten die agressief waren, en niet de pro-Palestijnse demonstranten, benadrukt HP. Bijna evenveel verslaggevers als demonstranten kwamen opdagen, zegt hij, en ze verdrongen zich rond de organisatoren, waardoor het voor hen moeilijk werd hun toespraken te houden. Sommige cameramannen weigerden te bewegen, zelfs nadat hen herhaaldelijk werd gevraagd ruimte te maken voor de demonstranten, een context die HP zegt De spiegel buitengesloten.
Hij zegt dat de pro-Israëlische tegendemonstranten, sympathiek geportretteerd in de Spiegel video ondanks dat een van hen scandeerde: “Luister, terroristen, jullie dorpen kunnen in brand steken!” in het Hebreeuws, gedroeg zich ook agressief. Een van hen kwam bij het protest naar HP toe en vroeg hem, toen hij zijn keppeltje zag, of hij Joods was. Vervolgens vroeg hij hem een gebed op te zeggen om dit te bewijzen, en vroeg vervolgens wie van zijn ouders Joods waren. HP zegt dat de man hem er vervolgens van beschuldigde geen ‘echte Jood’ te zijn.
Sinds de publicatie van de Spiegel video heeft HP een stortvloed aan online haat en bedreigingen ontvangen. Hij heeft zelfs om beveiliging moeten vragen voor zijn reguliere drag-evenementen. Op de vraag of hij dat vindt De spiegel doelbewust probeerde transfobie bij hun publiek aan te wakkeren, zegt hij: absoluut!
“Het is zo duidelijk. Vlak voordat het op mijn Instagram terechtkomt, is er één foto van de menigte en dat zijn allemaal communistische vlaggen. Ze zeggen: ‘Kijk eens naar dit homocommie-complot om alle moslims te radicaliseren en een jihad tegen de Duitse Joden, de Duitse blanke beschaving, tot stand te brengen.’
Niettemin heeft HP zijn pro-Palestijnse activiteit in Berlijn voortgezet. In maart werd HP door de politie opgepakt en weggesleept tijdens een pro-Palestijns protest op het Centraal Station van Berlijn. Het is beslist opmerkelijk dat een video van een jood die een keppeltje draagt, die wordt mishandeld door de gewapende Duitse politie, geen schandaal heeft veroorzaakt en geen enkele aandacht van de nationale media heeft gegenereerd.
Het Duitse politieke en media-establishment is trots op de Duitse ‘herinneringscultuur’, verwijzend naar de centrale plaats die de herinnering aan en de verzoening voor de Holocaust inneemt in de politiek en de samenleving. De struikel blokken, “struikelstenen” met de namen van Holocaust-slachtoffers die door het hele land op trottoirs zijn ingebed, zijn een prominent voorbeeld van Duitslands inzet om de herinnering aan de nazi-misdaden levend te houden. Maar de officiële herinneringscultuur is zich steeds meer gaan richten op het bestrijden van een vermeende heropleving van antisemitisme in de vorm van antizionisme en ‘geïmporteerd antisemitisme’, veroorzaakt door immigratie.
Het verhaal dat Duitsland het antisemitisme had geëlimineerd totdat immigranten het terugbrachten, heeft de Duitse schuld aan de Holocaust veranderd in een knuppel die tegen de Duitse moslimbevolking kan worden gehanteerd. Het is niet verwonderlijk dat de extreemrechtse partij Alternatief voor Duitsland (AfD) een groot voorstander is van dit verhaal, maar zij heeft brede steun gekregen binnen het politieke establishment. Dit ondanks het feit dat vrijwel alle recente gewelddadige aanvallen tegen de Duits-Joodse gemeenschap, zoals de schietpartij in 2019 op een synagoge in Halle waarbij twee mensen om het leven kwamen, door extreemrechts zijn gepleegd.
De herinneringscultuur omvat ook de onwrikbare toewijding van de Duitse staat en de media aan Israël. Sinds 7 oktober heeft hun obsessie om elke vorm van kritiek op de acties van Israël te onderdrukken een koortsachtig hoogtepunt bereikt. De publieke heksenjacht op iedereen die ook maar enigszins kritisch is over Israël heeft geleid tot beschuldigingen van antisemitisme, zelfs tegen bekende Joodse figuren.
De Israëlisch-Duitse socioloog Moshe Zuckermann en de Zuid-Afrikaanse joodse fotograaf Adam Broomberg bevinden zich aan de verkeerde kant van de Duitse anti-antisemitisme-kruistocht, net als de Russisch-Amerikaans-joodse schrijfster Masha Gessen, van wie een geplande prijsuitreiking werd afgelast nadat de regering van Bremen en de aan de Groene Partij verbonden Heinrich Böll Foundation trok hun deelname in vanwege een artikel dat Gessen schreef waarin de invasie van Gaza werd vergeleken met de liquidatie van het getto van Warschau. De Joods-Amerikaanse filosoof Nancy Fraser kreeg een hoogleraarschap aan de Universiteit van Keulen geannuleerd vanwege een brief uit solidariteit met de inwoners van Gaza. Onderzoeker Emily Dische-Becker heeft geschat dat bijna een derde van de mensen die in Duitsland publiekelijk zijn geannuleerd wegens vermeend antisemitisme Joods was.
HP benadrukt dat, ondanks de absurditeit van het feit dat joden als jodenhaters worden bestempeld, het de Palestijnen en andere moslims zijn die in Duitsland het meest lijden. De Palestijns-Duitse activist Salah Said, die ook in beide gevallen wordt besmeurd Spiegel filmpje en de Beeld artikel, heeft herhaaldelijk te maken gehad met intimidatie door de politie vanwege zijn betrokkenheid bij de pro-Palestijnse beweging in Berlijn, waaronder drie politie-invallen in zijn huis. Khaled Shehadeh, een pro-Palestijnse activist Beeld identificeert als een “rolmodel en held van Israëlhaters”, is bijna twintig keer gearresteerd. Veel andere Palestijnen hebben op dezelfde manier geleden onder de handen van de Berlijnse politie.
Toen HP in 2018 van Los Angeles naar Berlijn verhuisde, was dat voor wat een progressiever land leek, met ‘openbaar vervoer, huurcontrole en echt goedkoop onderwijs en geld voor kunst’. Hij wilde ook in een land zijn waarvan hij dacht dat het beter met zijn gewelddadige geschiedenis om kon gaan dan de Verenigde Staten.
‘In Duitsland hebben ze monumenten en steken er granaatscherven uit de muren. Hun geschiedenis staart hen in het gezicht. Het is niet omdat ze betere mensen zijn, maar misschien omdat de rest van de wereld het hen heeft opgedrongen. Maar op de een of andere manier geloofde ik echt naïef dat Duitsland beter was.’
Hij betreurt het dat de stad waar hij naartoe kwam vanwege zijn reputatie als artistieke, vreemde en culturele hoofdstad, die reputatie in brand steekt, allemaal in dienst van de verdediging van Israëlische oorlogsmisdaden. Hij overweegt zelfs het land te verlaten dat hij al zes jaar zijn thuis noemt – en hij zegt dat veel van zijn vrienden dat ook doen.
Maar bovenal, zegt HP, “breekt het mijn hart voor de Duitsers.” Hij ziet weinig Duitsers protesteren met hem en zijn mede-activisten, en degenen die dat wel doen, zijn meestal niet-blank, queer of anderszins gemarginaliseerd. De Duitse mainstream, zegt hij, zwijgt.
‘Over twintig, dertig jaar zullen we allemaal gesprekken voeren met kinderen, en ze zullen ons vragen stellen over wat we hebben gedaan. En ik weet niet wat de Duitsers hun gaan vertellen.”
Bron: jacobin.com
