De Long Beach Post barst op klaarlichte dag van de vakbond

Sommige mensen haten hun bazen en sommige mensen houden van hen. Misschien is je baas een kleine tiran die een onbegrijpelijke walging opwekt. Of misschien is je baas een goedhartige familievriend die je als gunst heeft ingehuurd en toevallig een verdomd goede grillmaster is. Het kan zijn dat uw baas gewoon iemand is met wie u op het werk minimale interacties heeft en die geen enkele hersenruimte in beslag neemt als u ‘s avonds thuiskomt.

Welke van deze situaties ook het meest op de jouwe lijkt, je zou vrijwel zeker woedend zijn als je baas je zou vragen om twee weken gratis je werk te doen. En dat is de situatie van de werknemers van de Lange strandpost zijn eind vorig jaar geplaatst.

De Na werd in 2018 overgenomen door Molina Healthcare-telg John Molina. Vorig jaar verkocht hij het pand, waarna het werd geherstructureerd als een non-profitorganisatie. Tijdens het herstructureringsproces in november vertelde hoofdredacteur Melissa Evans aan de krant Na‘s veertien journalisten en andere werknemers werd verwacht dat ze twee weken lang hun werk op ‘vrijwillige’ basis zouden blijven doen totdat de non-profitorganisatie operationeel was.

Dat ging ongeveer net zo goed als je zou denken. Een van die journalisten, Jason Ruiz, vertelde het Jacobijn dat hij kort daarna Evans tegenkwam – die op het punt stond de CEO van het nieuwe bedrijf te worden Lange strandpost non-profitorganisatie – in de kantoorkeuken. Volgens Ruiz vertelde Evans hem dat ze hoopte Hij was niet een van de onruststokers die zich druk maakte over dat verzoek. Ruiz vertelde haar naar verluidt: “Ik werk niet gratis.” Ruiz beweert dat Evans antwoordde dat hij gewoon dankbaar moest zijn dat hij überhaupt een baan had – een van de vele aanwijzingen, zegt hij, dat het verzoek om gratis arbeid een niet zo subtiele implicatie met zich meebracht dat de banen van werknemers afhankelijk waren van het ja zeggen .

Lange strandpost medewerkers vertelden Jacobijn dat verzoeken om onbetaalde dagen te compenseren met een gelijk aantal betaalde vrije dagen later met dezelfde boodschap werden ontvangen. Voormalig redacteur Kat Schuster herinnert zich dat Evans haar kaal vertelde dat “wie ervoor koos om niet te werken” gedurende die twee weken “geen baan meer zou hebben.” Als het juist is, is dat loondiefstal. En hoe zwak en werkgevervriendelijk het Amerikaanse arbeidsrecht ook is vergeleken met andere ontwikkelde landen, loondiefstal is illegaal in de Verenigde Staten.

In februari had Evans een mooie nieuwe kantoorruimte gehuurd voor de Na, kondigde plannen aan om het grootste deel van het personeel te ontslaan, en opperde de mogelijkheid om de krant over te dragen aan het American Journalism Project (AJP) – dat, afhankelijk van wie je het vraagt, óf een ‘venture filantropie’ is, óf een gewoon ouderwets hedgefonds. Het plan van de AJP zou naar verluidt zijn geweest om de Lange strandpost met een paar andere lokale kranten om een ​​gestroomlijnd ‘regionaal berichtgevingsteam’ te vormen.

Gealarmeerd door dit vooruitzicht stuurden de arbeiders een brief naar het bestuur dat in naam de non-profitorganisatie leidt – maar die, zo beweren zij, uiterst respectvol jegens Evans bleek te zijn. Werknemers zeggen dat hen beloofd was dat eventuele ontslagen of fusies zouden wachten totdat een intern personeelsonderzoek was afgerond. De belofte werd gebroken. Terwijl de Na heeft een HR-onderzoeker van $ 245 per uur ingehuurd, volgens de werknemers heeft geen van de werknemers met deze persoon gesproken voordat de ontslagen plaatsvonden.

De arbeiders beseften al snel dat ze niets bereikten, aangezien veertien individuele medewerkers brieven aan het bestuur ondertekenden en er in korte tijd in slaagden een vakbond op te richten. De inspanning om vakbonden te vormen begon op 8 maart. Op 13 maart hadden ze alle veertien vakbondsautorisatiekaarten ondertekend voor de Long Beach Media Guild, onderdeel van de Media Guild of the West. Ze stuurden op 13 maart een vervolgbrief naar het bestuur met het verzoek om vrijwillige erkenning. De reactie van het management kan worden samengevat met een afbeelding van een cartoon-tumbleweed die over een eenzame weg waait.

Vervolgens werden op 21 maart officieel ontslagen aangekondigd. Redacteuren met kennis van de ontslaglijst zeggen dat het vorige plan was dat zeven werknemers hun baan zouden verliezen. Toen de officiële lijst bekend werd gemaakt, had één persoon – een redacteur die brak met de vakbondsdrang – zijn baan terug, en op de ontslaglijst stonden drie nieuwe namen. Alle drie hadden ze te horen gekregen dat hun baan veilig was, zeggen ze. En alle drie waren ze leiders in de vakbondsactie.

De hele redactiekamer, op één overloper na, verliet de vergadering. De staking begon officieel de volgende dag en is nog niet afgelopen.

Volgens medewerkers is de huur van die chique nieuwe kantoorruimte gelijk aan het salaris van een van de ontslagen werknemers. En niemand lijkt het te gebruiken. Elke dag dat de stakende arbeiders komen pikken, zien ze dat de lichten uit zijn.

Evans en het bestuur hebben ontkend betrokken te zijn bij het kapotmaken van vakbonden en verklaarden: “Mensen ontslaan is het laatste wat we wilden doen, en we hebben alle maatregelen genomen om banenverlies te voorkomen. Onze financiële omstandigheden waren de enige reden voor deze bezuinigingen.”

In een aparte openbare brief, waarin de arbeiders werden beschuldigd van ‘meedogenloze leugens en sabotage’, schreef Evans uit zelfverdediging dat ‘het management al heeft ingestemd met vakbondsverkiezingen op 5 april en niets heeft gedaan om te voorkomen dat het normale proces van vakbondsvorming snel zou plaatsvinden. .” Maar het management kan dat niet mee eens zijn tot vakbondsverkiezingen – alleen tot vrijwillige erkenning. Als het om verkiezingen gaat, hebben ze volgens het arbeidsrecht geen keus.

De National Labour Relations Board (NLRB) telde een deel, maar niet alle, stemmen van de vakbondsverkiezingen, terwijl de rest in afwachting was van de oplossing van de klacht over oneerlijke arbeidspraktijken van de vakbond over de ontslagen. Van de reeds getelde stemmen was de “ja”-marge bij de verkiezingen 3-1. Medewerkers zijn van mening dat de momenteel ongetelde stemmen allemaal ja-stemmen zijn.

Ondertussen is de Na heeft zich laten vertegenwoordigen door een berucht advocatenkantoor dat vakbonden bedreigt. Brandon Richardson schreef erover in de Long Beach-waakhondeen nieuwe publicatie die de stakende en ontslagen arbeiders op Substack begonnen om tijdens de staking lokale nieuwsverslaggeving te blijven bieden:

Evans en de raad van bestuur van de non-profitorganisatie huurden de in Orange County gevestigde arbeidsadvocaat Daniel Adlong in, die volgens de National Labour Relations Board op de lijst staat als aandeelhouder van Ogletree Deakins. . . . Adlong is gespecialiseerd in het trainen van “supervisors en managers met betrekking tot het handhaven van een vakbondsvrije omgeving”, aldus zijn online profiel.

Richardson citeert John Logan, hoogleraar arbeids- en werkgelegenheidsstudies aan de San Francisco State University, die zegt dat Ogletree Deakins een van de slechts een half dozijn advocatenkantoren is die zeer gespecialiseerd zijn in het in stand houden van die ‘vakbondsvrije omgevingen’. Logan zei dat het kantoor ‘geen gewoon advocatenkantoor aan de managementkant’ is. In plaats daarvan, zei hij, ben je, als je Ogletree Deakins inhuurt, feitelijk “een vlag aan het planten die zegt: ‘Vakbonden zijn hier niet welkom.’”

De vakbond merkte intussen de ironie op van het feit dat Evans en het bestuur de armoede bepleitten die zo ‘verschrikkelijk was dat er negen mensen moesten worden ontslagen’, terwijl ze op de een of andere manier ‘middelen vonden om dure specialisten en advocaten in te huren om de inspanningen van het personeel verder terug te dringen’. Het gilde heeft zelfs een eigen alternatief budget bedacht dat de meeste, zo niet alle ontslagen zou kunnen vermijden – maar het bedrijf lijkt weinig interesse te hebben om daarover te onderhandelen.

Vlak voor de aankondiging van Ogletree Deakins deden Evans en het bestuur een mondeling aanbod om af te treden en het eigendom over te dragen aan de redactiekamer – in ruil voor het feit dat iedereen afstand zou doen van zijn recht op juridische stappen en financiële compensatie voor schendingen van het arbeidsrecht. Deze potentiële schendingen van de arbeidswetgeving varieerden van de loondiefstal in december tot het ten onrechte classificeren van iedereen als ‘vrijgesteld van salaris’ om te voorkomen dat overuren moesten worden betaald, tot de vergelding voor vakbondsactiviteiten die duidelijk op de definitieve ontslaglijst stond.

Verlies van het recht op enige vorm van verhaal voor de Na‘s seriele wetsovertredingen waren een hoge prijs, maar de arbeiders waren bereid dit serieus te overwegen. Ze vroegen om een ​​kijkje in de financiële administratie van het bedrijf, waarbij ze de voor de hand liggende berekening maakten dat als het al de grond in was gegaan, het vastlopen met de kosten van de laatste snik van de krant een behoorlijk slechte deal zou zijn voor de werknemers. Kort daarna besloot het bestuur dat ze liever keihard wilden betalen voor een advocatenkantoor dat de vakbonden kapotmaakt, en trokken ze het aanbod in.

Het goede nieuws is dat de NLRB de zaak onderzoekt Na‘s talrijke oneerlijke arbeidspraktijken. Ondertussen heeft de Long Beach Media Guild een bemoedigende hoeveelheid steun gekregen van de lokale gemeenschap. Naast de algemene sympathie voor de rechten van werknemers bestaat er ook wijdverspreid inzicht dat het wegwerken van de meeste van deze journalisten en het consolideren van wie er nog over is in een ‘regionaal verslaggevingsteam’ van een hedgefonds rampzalig zou zijn voor Long Beach.

De algemene achteruitgang in de berichtgeving over lokaal nieuws is overal ter wereld slecht geweest voor de democratie, en het zou bijzonder verschrikkelijk zijn als een dichtbevolkte stad als Long Beach – waarvan de haven tot de drukste van het hele land behoort – geen redactiekamer heeft die zich toelegt op het lokale nieuws. Burgemeester Rex Richardson van Long Beach kwam bijvoorbeeld met een steunbetuiging waarin hij bevestigde dat “[l]Lokale nieuwsmedia spelen een cruciale rol bij het op de hoogte houden van bewoners over wat er in hun gemeenschap gebeurt.”

Dit is uiteindelijk een verhaal over enkele van de ergste trends in de Amerikaanse media die samenkomen met enkele van de ergste dingen over het grotere krachtenevenwicht tussen arbeid en kapitaal. De steun van Richardson en andere lokale politici is bemoedigend, evenals het vooruitzicht dat de NLRB Evans en het bestuur mogelijk zal dwingen reële gevolgen te ondervinden van hun wetsovertredingen. Maar er staat A kavel over hoe gebrekkig de handhaving van de arbeidswetten in dit land is, en hoe slecht de situatie is voor werknemers die zich proberen te organiseren voor een betere deal, en dat de weg zo moeilijk te bewandelen is.

We hebben het over een redactiekamer waar elke werknemer die daarvoor in aanmerking komt een vakbondskaart tekent, waar de inspanningen brede steun van de gemeenschap genieten en waar de onwettigheid van de tactieken van het management volledig tot uiting komt. Nog steeds, de Berichten De arbeiders zijn al bijna een maand in staking en de overwinning is nog niet behaald. Als het onder deze gunstige omstandigheden zo moeilijk is, bedenk dan eens hoe slecht de situatie is ten opzichte van de rest van de arbeidersklasse.