De luchtspiegeling van de ‘middenklasse’ – Moeder Jones

In juni, Democratische adviseurs begonnen de gebruikelijke waarschuwing te verspreiden: de partij moest haar boodschap veranderen. Zoals de Washington Post Uit de focusgroeptests bleek dat de slogan ‘economische rechtvaardigheid’ een verliezer was. In plaats daarvan zouden de Democraten moeten praten over ‘het laten groeien van de middenklasse’. Al snel volgden leiders als Rep. Hakeem Jeffries (DN.Y.) en senator Elizabeth Warren (D-Mass.) het pad van voormalig president Barack Obama, die de groei van de middenklasse tot een belangrijk onderdeel van zijn platform had gemaakt. De Democraten richtten hun economische aantrekkingskracht opnieuw op de groep tussen arm en rijk: het vage midden.

We zijn eraan gewend dat politici aandringen op het ‘groeien’, ‘bouwen’ of ‘uitbreiden’ van de middenklasse. Het idee heeft een interpartizanenaantrekkingskracht en impliceert klassenpolitiek zonder de nadruk te leggen op neteligere eisen: de noodzaak van herverdeling (belast de rijken) of hiërarchie (trickle-down economie). Maar de irritante dominantie van de uitdrukking is een relatief recente trend.

De term ‘middenklasse’ werd in de eerste 140 jaar van het land zelden gebruikt. In de 19e eeuw verwees het vooral naar zelfstandigen: boeren, ambachtslieden en kooplieden. Tegen de 20e eeuw bestond het grotendeels uit loontrekkende werknemers.

Pas na de opkomst van het industriële vakbondsisme in de jaren dertig begon het gebruik van de term ‘middenklasse’ omhoog te schieten. C. Wright Mills – de Amerikaanse socioloog die het nauwst met het label verbonden is – beschreef de ‘nieuwe’ middenklasse in 1951 als iemand die moest handelen naar de prioriteiten van ‘iemand anders’.

Dit viel samen met het verkeerde idee van de Verenigde Staten als een ‘middenklassenatie’. Het versloeg een radicaal-linkse politiek en veranderde de merknaam bourgeoisie als een positieve kracht die past bij de antisocialistische imperatieven van de Koude Oorlog. Maar gedurende de evolutie van de term was het nooit helemaal duidelijk wie er werd beschreven.

Mills’ werk verwierp grotendeels het idee van een enkele middenklasse; hij gaf de voorkeur aan ‘middenklassen’. Hij maakte zich zorgen dat geleerden in de feestelijke sfeer na de Tweede Wereldoorlog te vaak aannamen dat bijna iedereen in Amerika tot de middenklasse behoorde. Tegenwoordig heeft de term een ​​soortgelijke wazigheid. Het omvat 42 procent van de Amerikaanse bevolking of meer dan 90 procent, afhankelijk van hoe enquêtes zijn gestructureerd (en afhankelijk van wat mensen – die zichzelf niet arm of rijk willen noemen – zeggen). Als Fortuin merkt op dat de middenklasse iedereen omvat, van de ‘parttime barman’ tot het ‘machtspaar in de voorsteden’, dat twintig keer meer verdient. Mensen die de arbeid van anderen in dienst nemen of beheren, komen in dezelfde klasse terecht als degenen die de baas zijn.

De wilde onnauwkeurigheid bij het definiëren van ‘middenklasse’ is gedeeltelijk verantwoordelijk voor de ergste politieke mobilisaties van de term. De populariteit ervan heeft de discussies over armoede verdrongen; Omdat beide partijen afhankelijk zijn van de rijken en tegelijkertijd een beroep doen op een middenpartij die 96 procent van het electoraat kan omvatten, worden pogingen om de ongelijkheid recht te zetten gemakkelijk afgedaan als verdeeldheid.

Het was tijdens de presidentsverkiezingen van 1992, toen Bill Clinton prioriteit gaf aan wat zijn kamp ‘dromen van de middenklasse’ noemde, dat expliciete oproepen aan deze vage groep kiezers gemeengoed werden.

Net als vandaag werd Clintons pitch gedreven door focusgroepen. Zijn opiniepeilingen richtten zich op mensen in de gescheiden buitenwijken van Detroit, in de hoop Democratische kiezers terug te halen die onder Reagan Republikeinen waren geworden. De volledig blanke groepen die werden bestudeerd, hadden wel melding gemaakt van klassegrieven – velen in de focusgroepen waren arbeiders die lid waren van een vakbond – maar de omstandigheden leidden eerder tot raciale klachten dan tot ‘dromen van de middenklasse’. Voor Clinton impliceerde ‘middenklasse’ wit middenklasse. En de belofte om naar deze groep te luisteren was nauwelijks nuttig voor iedereen in het midden: het leidde ertoe dat liberalen aandrongen op beteugeling van de welvaart, beleid dat opsluiting stimuleerde en wetgeving voor een ‘effectieve doodstraf’.

Toch biedt de term ‘middenklasse’ in onze tijd van bezuinigingen een van Amerika’s enige vleugjes feitelijke klassenpolitiek. We moeten luisteren naar degenen die zich identificeren als de middenklasse – niet in hun uitingen van racisme, maar in hun bezorgdheid over de tegenstrijdigheden van hun dagelijks leven. Je kunt deze mogelijkheden voelen op de wankele manier waarop witteboordenarbeiders de kapitalistische ellende – onbetaalde overuren, verpletterende consumentenschulden, beledigende managers – definiëren als ellende die wordt gedeeld door alle werknemers. Het onnauwkeurige, vaak ideologisch gedreven idee van een middenklasse zou wel eens een leugen kunnen zijn. Maar het speelt nog steeds een rol in de manier waarop een politiek kan ontstaan ​​die werkende mensen verenigt.