De nieuwe film Vingernagels zou ervoor kunnen zorgen dat je je eigen nagels eruit wilt trekken

Vingernagels is een romantisch sciencefictiondrama dat momenteel op Apple TV+ wordt afgespeeld. Het stelt dat op een niet nader gespecificeerd tijdstip in de toekomst een aanzienlijk deel van de bevolking zich op milde wijze zal onderwerpen aan een test die wordt uitgevoerd door het ‘Love Institute’, dat experimenteert met de manier waarop de risicofactor van liefde kan worden weggenomen door wetenschappelijk vast te stellen of mensen verstandig met elkaar samenwerken. in het leven. Om de test uit te voeren, stemt elke persoon ermee in dat één vingernagel wordt uitgetrokken en door een apparaatje wordt gehaald dat aangeeft of de huidige match ‘positief’ of ‘negatief’ is.

Vervolgens kiezen ze ervoor om, ongeacht hoe gelukkig of ongelukkig ze voorheen waren, de test te gehoorzamen en op basis van de resultaten uit elkaar te gaan of bij elkaar te blijven. Geen enkele totalitaire entiteit dwingt hen om deze dingen te doen.

Kijk, ik ben net zo klaar als de volgende sukkel om wilde sciencefiction-uitgangspunten te accepteren, en zelfs nog wildere romantische drama-uitgangspunten, ter wille van de verhalende uitbetalingen later. Maar vanaf het moment dat je ziet dat de eerste scène waarin je je vingernagels eruit rukt, wordt behandeld als ‘slechts een schrammetje’, ogenschijnlijk met minimale pijnscheuten en een paar druppels bloed, en niemand die daarna over de vloer rolt en krijst van de pijn, gaat je hele sensorische systeem aan de slag. rebelleert tegen deze film, en jij zegt: “Nee.”

Dan verdubbelt de film zijn eigen idiotie, en zie je dat personages hun EIGEN vingernagels uittrekken om nieuwe tests uit te voeren. Ik bedoel, kom op. Allemaal om een ​​dwaas citaat aan het begin van de film te rechtvaardigen, waarin staat dat hartproblemen zich eerst in de vingernagels manifesteren.

Om al die flauwekul geloofwaardig te maken, zou je eerst een hoop sciencefictionbasiswerk moeten hebben gelegd. Zoals het vaststellen dat de pijnreceptoren van mensen in de toekomst langzaam ophouden te functioneren. David Cronenberg deed dat in Misdaden van de toekomst in 2022 – ook daar was het niet al te overtuigend.

Maar zelfs als je als zeer plooibare kijker bereid bent het nagelbijtende uitgangspunt te aanvaarden, blijf je struikelen over alle andere zinloze plotgrondbeginselen. Je verwacht niet echt dat je de aard van de liefdestest, of de werking van de gizmometer, uitgelegd krijgt, omdat science fiction zo notoir vaag is over dat soort toekomstbeelden. Maar er moet een soort psychologische plausibiliteit zijn die je in staat stelt je ongeloof op te schorten. En hier is er geen indicatie waarom mensen in de toekomst zo bereid zouden zijn de testresultaten te accepteren als onweerlegbaar bewijs van de staat van hun relaties.

Het duidelijk ongeschikte hoofdkoppel van de film, Anna (Jessie Buckley van Vrouwen praten, Heren, De verloren dochterEn Ik denk erover om dingen te beëindigen) en Ryan (Jeremy Allen White van De beer), al positief getest omdat ze goed bij elkaar passen. En dus gaat Anna, die zich bijzonder ellendig voelt, elke slopende dag door met haar lompe, niet-reagerende vriend. Ze vertelt hem niet dat ze een nieuwe baan bij het Love Institute heeft aangenomen, uit vrees dat hij vermoedt dat dit grotendeels komt omdat ze de bron van haar eigen ontevredenheid wil onderzoeken. In plaats daarvan leidt ze een geheim leven waarin ze leugens opstapelt over wat ze elke dag doet, die onmogelijk lang stand kunnen houden.

Al snel ontwikkelt ze een wanhopige yen voor haar collega Amir (de zeer getalenteerde Riz Ahmed van Vier leeuwen, NachtcrawlerEn Schurk één). Hij werkt net zo slecht samen met de inwonende vriendin Natasha (de vreemd genoeg onderbenutte Annie Murphy van Schitt’s Creek, die in twee korte scènes zit, geen van beide interessant).

Bijna de hele film verlangt Amir duidelijk naar Anna, die in ruil daarvoor naar hem verlangt. En niets zal je ongeduldiger maken dan te zien hoe mensen rustig een debiele barrière voor duidelijk wederzijdse liefde accepteren.

De opeenstapeling van idiote plotpunten gaat door. Op een werkfeest bij het Love Institute (nadat Anna Ryan eindelijk heeft verteld waar ze werkt), praat Anna bijvoorbeeld met Natasha en ontdekt dat Natasha niet eens weet dat Amir een medisch noodzakelijk glutenvrij dieet volgt.

Dat is onmogelijk, want iedereen die een dierbare heeft die een glutenvrij dieet volgt, hoort daar voortdurend van. Elke keer dat u een maaltijd bereidt, moet deze glutenvrij zijn; elke keer dat je naar een restaurant gaat, moet het een restaurant zijn met glutenvrije opties. En dan nog zijn er de voortdurende klaagzangen bij het uit eten gaan over het niet kunnen eten van het brood, dat er zo heerlijk uitziet, en de nogal klaaglijke vragen over de voorgerechten die er lekker uitzien maar niet glutenvrij zijn: “Heb je een glutenvrije versie van dit gerecht?” En als je altijd hoort over het nieuwste glutenvrije dessert, heeft je geliefde net ontdekt dat het zo lekker is dat je nooit zou vermoeden dat het glutenvrij is.

Al deze afleidende onwaarschijnlijkheden doen mij twijfelen aan de gaven van schrijver-regisseur Christos Nikou, een Griekse regisseur wiens vorige speelfilm 2020 is. Appels, over een pandemie die geheugenverlies veroorzaakt. Personages in een herstelprogramma worden geholpen hun identiteit opnieuw op te bouwen. Er wordt gezegd dat het ‘tot nadenken stemt’.

Misschien wel. Maar wat betreft Vingernagels, met de weergave van iedereen in de toekomst als ongelooflijke dopes, speelt het als een onbedoelde herwerking van Idiocratie (2006), slechts een versie die zeer eng gericht was op romantische relaties en die er chic en somber uitzag. Vingernagels is nog vervelender dan Idiocratie, die op zijn minst een paar rauwe lachjes had, gepaard gaande met zijn minachting voor de arbeidersklasse. Vingernagels probeert wat amusement toe te voegen met Luke Wilson als het blanco, onwetende, bebaarde hoofd van het Love Institute, maar hij wordt overtroffen door het materiaal en kan niet eens een flauwe glimlach opbrengen.

En de aanwezigheid van de extravagant geprezen acteur Jessie Buckley is, het spijt me het te moeten zeggen, een teken geworden van het soort filmmaken dat ik het meest verafschuw: het ploeterende, pompeuze soort, boordevol sentimentele boodschappen die het project een patina van sociaal geweten geven, maar slagen er niet in de intellectuele betrokkenheid of emotionele impact te leveren die ervoor kan zorgen dat de boodschap blijft hangen.

Vingernagels wil ons vertellen dat de ervaring van liefde inherent riskant is en dat er geen manier is om de mogelijkheid van pijn, verlies, verraad en mislukking in een relatie uit te sluiten. Het is een ‘no shit, Sherlock’-boodschap die elke volwassene al diep in zijn botten kent.