Als we de militaire operatie in de Gazastrook beoordelen aan de hand van de doelstellingen die de regering aan het Israëlische publiek heeft gepresenteerd, is deze duidelijk een absolute mislukking.
Na zes maanden van strijd hebben de Israëlische strijdkrachten (IDF) hun primaire missie niet volbracht: het elimineren van de Hamas-heerschappij in Gaza. De IDF heeft naar schatting een derde van de strijdmacht van Hamas buiten werking gesteld en ongeveer 20 procent van zijn tunnels tot ontploffing gebracht. Dat is een harde klap, maar niet fataal. Hamas functioneert niet alleen nog steeds, maar slaagt er ook in nieuwe delen van het grondgebied over te nemen bij het vertrek van de IDF, en deze te gebruiken om raketten op Israël te lanceren.
Bovendien is het aanvullende doel van de operatie, het terugsturen van de gijzelaars, niet bereikt. De overgrote meerderheid van de gijzelaars werd vrijgelaten dankzij een deal waarbij ze werden ingewisseld voor Palestijnse gevangenen. Slechts drie van de gijzelaars werden vrijgelaten als gevolg van de militaire operatie.
Wat nog erger is, drie van de gijzelaars werden doodgeschoten door IDF-troepen, en een nog onbekend aantal gijzelaars is gedood als gevolg van willekeurige bombardementen door de IDF (gebaseerd op verklaringen dat Hamas de gijzelaar Hersh Goldberg-Polin opdracht gaf om uit een onlangs vrijgegeven video blijkt dat Hamas het aantal op deze wijze omgekomen gijzelaars op zeventig schat).
Tot het kabinet dat de beslissing nam om oorlog te voeren, behoorden twee gepensioneerde IDF-chefs, een voormalige generaal en een premier die meerdere militaire operaties heeft goedgekeurd en uitgevoerd. Bovendien zette de chef van de IDF het kabinet onder druk om de grondmanoeuvre in de Gazastrook goed te keuren. Deze mensen wisten heel goed wat de operatie die ze gingen goedkeuren wel en niet kon bereiken, maar gingen er toch mee door.
Bewijs van dat effect is te vinden in het interview dat Gadi Eisenkot, een minister in de huidige regering, gaf voor Ilana Dayan. De door de strijd beproefde generaal legde op overtuigende wijze aan de ervaren journalist uit waarom de operatie geen enkele kans had om de gijzelaars te bevrijden: de gijzelaars worden niet aan de oppervlakte vastgehouden in een geïsoleerd doel zoals een vliegtuig of een bus, zei Eisenkot; ze worden verborgen in tunnels waar de IDF moeilijk bij kan komen. Als dat inderdaad het geval is, kan men concluderen dat de doelstellingen van de operatie, zoals ze aan het publiek werden gepresenteerd, bedoeld waren om steun te verwerven en niet de werkelijke doelstellingen waren die de regering probeerde te bereiken.
Zo ja, wat waren de werkelijke doelstellingen van de operatie?
De eerste is het beschermen van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.
De leiding van de Israëlische kolonisten is vertegenwoordigd in de belangrijkste ministeries van de huidige regering: financiën, defensie en binnenlandse veiligheid. De gerechtelijke staatsgreep die de coalitie naar voren bracht, had tot doel een eenzijdige annexatie van de Westelijke Jordaanoever tot stand te brengen, zonder de rechten op staatsburgerschap te verlenen aan de Palestijnen die daar wonen. Op die manier kon de staat de eigendomsrechten van de kolonisten op de huizen die ze daar bouwden garanderen.
In de anderhalf decennium voorafgaand aan de Hamas-aanval formuleerde Netanyahu een veiligheidsdoctrine die zijn acties en retoriek als premier leidde. Een van de principes van de ‘Netanyahu-doctrine’, die hij zo vaak als hij kon herhaalde, was dat de bezetting geen prijs met zich meebracht. Israël, zo zei Netanyahu tegen de kiezers, zou een technologische grootmacht kunnen worden en banden kunnen smeden met landen in de hele Arabische wereld, ondanks de uitbreiding van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.
De sleutel, legde de premier uit, was het in stand houden van de verdeeldheid tussen de Westelijke Jordaanoever en Gaza, die het gevolg was van het feit dat elk van deze gebieden werd geregeerd door antagonistische en concurrerende Palestijnse organisaties. Blijkbaar dacht Netanyahu dat de financiering door het petro-emiraat Qatar aan Hamas het in het belang van laatstgenoemde maakte om mee te spelen met het joodse kolonialisme op de Westelijke Jordaanoever. De aanval van Hamas op 7 oktober zette alle vooronderstellingen van de Netanyahu-doctrine opzij.
Hamas gebruikte het geld van Qatar om een geavanceerde oorlogsmachine te bouwen en maakte van Netanyahu een lachertje, zowel in Israël als daarbuiten. Als Israël zich had beperkt tot een beperkte reactie op de aanval en zich in plaats daarvan had geconcentreerd op het verbeteren van het veiligheidshek en het bereiken van een gijzelingsovereenkomst, dan zou het publiek tijd hebben gehad om de ineenstorting van de Netanyahu-doctrine te bespreken en de val van de regering te eisen. Met het besluit een militaire operatie te starten heeft de regering kostbare tijd gekocht en het publieke debat over de prijs van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever uitgesteld.
De verlenging van de oorlog en de feitelijke weigering van de regering om er een einde aan te maken, blijven dit doel dienen. Door weer een gijzelingsovereenkomst af te wijzen, haalt de regering elk debat over “the day after” van de agenda – dat wil zeggen de politieke regeling die nodig is om rust langs de grenzen van Israël te garanderen, een oplossing waarvan de regering vreest dat deze de evacuatie van enkele nederzettingen noodzakelijk zal maken.
De regering treedt niet alleen op om de bestaande nederzettingen te beschermen, maar streeft er ook naar het nederzettingenproject te verbreden door middel van acties die bedoeld zijn om de Westelijke Jordaanoever te destabiliseren. Dat is de reden waarom de regering bijvoorbeeld weigert arbeiders van de Westelijke Jordaanoever weer aan het werk te laten gaan in Israël en fondsen inhoudt waar de Palestijnse Autoriteit (PA) volgens de Akkoorden van Parijs recht op heeft. Zo is de Westelijke Jordaanoever in een economische wurggreep terechtgekomen en is het vermogen van de PA om haar politieagenten te betalen in gevaar gebracht. Kolonistenmilities proberen de eigendommen van de Palestijnen te beschadigen, wier verdrijving zelfs na 7 oktober doorgaat.
Terwijl de strijd voortduurt, onderneemt de regering actie om haar tweede echte doel te bereiken: de gerechtelijke staatsgreep.
Sinds januari 2023 heeft de coalitie van Netanyahu geprobeerd een reeks wetten door te drukken die de onafhankelijkheid van de rechtbanken teniet zouden doen. De regering probeerde onder meer de macht te krijgen om rechters te benoemen, de mogelijkheden van rechters om een vonnis uit te spreken te beperken en het parlement de bevoegdheid te geven om uitspraken in te trekken. Als deze wetten waren aangenomen, zou de coalitie de vrijheid hebben gekregen om wetten uit te vaardigen zonder enig gerechtelijk toezicht.
De rechterlijke staatsgreep heeft niet alleen tot doel de ruimte voor democratie te beperken, maar ook de grootschalige privatisering van alle overheidsdiensten. De overheid treedt op om deze diensten aan de marktkrachten te onderwerpen en tegelijkertijd bepaalde delen van de bevolking te belonen. Dit zijn complementaire processen: het beperken van de vrijheid van meningsuiting en het recht om te protesteren zijn manieren om protesten tegen de ineenstorting van de verzorgingsstaat te verstikken. Degenen die hier het meest naar streven zijn de ministers van de Religieus Zionistische Partij.
Zo kan Itamar Ben-Gvir, de minister van Nationale Veiligheid, bijvoorbeeld doorgaan met het maken van benoemingen in de hogere regionen van de politie en deze omvormen tot een partijdige militie. De politie verliest steeds meer de schijn van onpartijdigheid. Vaak hebben politieagenten willekeurige arrestaties verricht van demonstranten en hun leiders, parlementsleden van de oppositie die aan de demonstraties deelnamen weggeduwd, een oogje dichtgeknepen voor het geweld tegen de demonstranten door regeringsgezinde misdadigers, en de activiteiten van kolonisten genegeerd om humanitaire hulp te blokkeren. Gaza niet binnen te komen.
Tegelijkertijd privatiseert Ben-Gvir de nationale veiligheid door tienduizenden wapenvergunningen aan burgers te verlenen. Op deze manier verliest de politie aan lokale milities hun positie als waarborg voor de openbare orde. Het bieden van persoonlijke veiligheid wordt een taak van het individu en niet van de staat.
Ondertussen deelt de minister van Financiën, Bezalel Smotrich, geld uit aan sectoren van de bevolking die verbonden zijn met de regering, zoals de kolonisten en de strikt orthodoxe charedim. Elke dag horen krantenlezers over een nieuwe motie die zojuist door de regering is goedgekeurd om honderden miljoenen sjekels door te geven aan het orthodoxe onderwijssysteem, gemeentelijke autoriteiten van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, rabbijnse diensten en religieuze verenigingen die liefdadigheidswerk verrichten. Dit alles gebeurt op hetzelfde moment dat de gezondheidszorg, het onderwijs en de transportdiensten met budgettaire wurging worden geconfronteerd. Kolonist of charedi worden wordt de enige optie voor degenen die hopen op onderwijs en gezondheidszorg in de nasleep van de ineenstorting van de onderwijs- en gezondheidszorgsystemen voor het grote publiek.
Het derde echte doel van de operatie is het herstellen van het imago van de IDF en het experimenteren met landoorlogstechnologie waarin het leger de afgelopen tien jaar zwaar heeft geïnvesteerd.
Geen enkele organisatie heeft de Netanyahu-doctrine zo grondig geïnternaliseerd als het leger. Haar belangrijkste taak in de afgelopen tien jaar was het in stand houden van de bezetting van de Westelijke Jordaanoever tegen de laagst mogelijke kosten door gebruik te maken van de nieuwste militaire technologie. De toewijding van het leger aan deze missie verklaart gedeeltelijk de sombere prestaties op 7 oktober.
De IDF identificeerde het ongemak van de ontwikkelde burgerij met de missie om toezicht te houden op de Westelijke Jordaanoever en droeg deze missie daarom over aan lage-inkomensgroepen van de bevolking die dienden in eenheden als Kfir en Netzah Yehuda. Deze bataljons voerden de alledaagse taken van de bezetting uit, zoals het beveiligen van de perimeter van de nederzettingen, het patrouilleren in Palestijnse steden, het confronteren van Palestijnse protesten en het verrichten van arrestaties. De kinderen van de ontwikkelde bourgeoisie werden ingelijfd bij hoogtechnologische eenheden die tot doel hadden het conflict met relatief weinig mankracht te beheersen.
Als gevolg hiervan kon de IDF het grootste deel van zijn grondtroepen overbrengen naar veiligheidsdiensten op de Westelijke Jordaanoever, waardoor er een veel kleiner aantal troepen langs de noordelijke en zuidelijke grens overbleef. Het leger overtuigde zichzelf ervan dat zijn inlichtingencapaciteiten en de robottechnologie die langs de zuidgrens werd ingezet ervoor zouden zorgen dat het nooit verrast zou worden. Mocht dat ooit gebeuren, dan zou het leger meteen kunnen reageren.
Het leger geloofde zo in de Netanyahu-doctrine dat hoge officieren van de inlichtingendiensten weigerden de voor de hand liggende signalen te geloven dat er een verrassingsaanval in het verschiet lag. Zelfs toen soldaten ter plaatse overtuigend bewijs brachten van een op handen zijnde Hamas-aanval, stopten de kolonels die in de hallen van de inlichtingendienst zaten hun oren. De verrassingsaanval van Hamas op 7 oktober bracht de incompetentie van de legerleiding aan het licht.
Om het hoofd te bieden aan de schok en de angst onder het Israëlische publiek, greep het leger in op een gewapend offensief in Gaza als een snelle oplossing voor de reputatieschade die het op 7 oktober had geleden. Sinds 2006 heeft de Israëlische generale staf, geleid door officieren afkomstig uit de grondtroepen, geïnvesteerd in de technologische capaciteiten die de grondtroepen in staat zouden stellen hun zielige prestaties tijdens de Tweede Libanonoorlog te verbeteren. De landoperatie in Gaza, met de onheilspellende codenaam ‘Zwaarden van IJzer’, heeft generaals de kans gegeven om te controleren of deze investering vruchten heeft afgeworpen, waardoor de troepen en de technologie op het slagveld aan de ultieme test zijn onderworpen.
Toen diezelfde generaals zich eenmaal realiseerden dat de grondoperatie niet tot de nederlaag van Hamas zou leiden, werd een vierde echte doelstelling voor de operatie geboren: de missie van wraak.
Ondanks dat ze wisten dat dergelijke beelden voor Israël ernstige problemen met het internationale rechtssysteem zouden veroorzaken, stonden de generale staf en officieren ter plaatse soldaten toe video’s en foto’s te uploaden die het verlangen van het publiek naar wraak konden stillen en hen konden helpen vergeten dat die operatie onvermijdelijk was. er niet in slagen Hamas ten val te brengen.
Zo werd de grondoperatie in Gaza een militaire mislukking en een politiek succes. Onder hun dekmantel herwinnen het leger en de coalitie hun status onder het publiek en behartigen ze hun belangen. Hun politieke egoïsme komt tot uiting in hun bereidheid om de moeilijke problemen van Israël te negeren: de transformatie van het land naar een pariastaat, het nooit eindigende conflict in de Gazastrook, de economische ontberingen en de toenemende interne verdeeldheid.
De ministers en de generaal stevenen af op een eeuwige oorlog. Na hen volgde de zondvloed.
Bron: jacobin.com
