Iets meer dan drie weken geleden kwamen Joe Biden en Donald Trump bijeen voor een debat. Het meest verwoestende moment was toen Biden zei: “Ik blijf doorgaan totdat we een totaalverbod krijgen op de… de… de… totale initiatief met betrekking tot wat we kunnen doen met meer Border Patrol en meer asielagenten.” Trump antwoordde: “Ik weet echt niet wat hij aan het einde van die zin zei, en ik denk dat hij het ook niet weet.” De algemene indruk, zelfs van veel voormalige Biden-loyalisten, was dat als deze man een gewone burger was, zijn kinderen een moeilijk gesprek zouden voeren over het verhuizen van hem naar een verzorgingshuis.
Vandaag gooide hij eindelijk de handdoek in de ring. We hebben al veel gezeur gehoord over hoe dit een daad van buitengewoon patriottisme was — dat Biden zijn persoonlijke ambities opofferde om het land te redden van Trump. De realiteit is dat hij koppig vasthield aan de nominatie, wekenlang nadat het voor iedereen behalve zijn meest fanatieke loyalisten overduidelijk was dat hij niet in staat was om te winnen. We hebben ook veel eerbetonen gehoord aan zijn presidentschap die zijn schandelijke besluit om diplomatieke dekking en materiële hulp te bieden aan Israël in zijn genocidale razernij in Gaza, waarbij het overgrote deel van de bevolking ontheemd raakte en meer kinderen omkwamen dan in alle oorlogsgebieden ter wereld in de afgelopen jaren, buiten beschouwing laten.
Maar je hoeft Joe Biden geen lof te geven die hij absoluut niet verdient om te erkennen dat het goed is dat hij zich terugtrok uit de race van 2024. Een overwinning van Trump zou een ramp zijn. Tijdens het debat op 27 juni overvleugelde Trump Biden van rechts op Palestina, door op bizarre wijze te zeggen dat Biden een Palestijn was geworden – “een slechte Palestijn.” De Israëlische premier Benjamin Netanyahu hoopt op een overwinning van Trump, wetende dat de voormalige president Israël enthousiast groen licht zou geven voor een veel ergere slachting dan we de afgelopen tien maanden hebben gezien. En alle indicaties suggereren dat Trumps terugkeer naar het Witte Huis een golf van binnenlandse wreedheid zou ontketenen.
We kunnen op zijn minst verwachten dat Trump doet wat hij de vorige keer deed. Hij verlaagde de belastingen voor rijke mensen, hij verscheurde de veiligheidsvoorschriften op de werkplek en hij vulde de National Labor Relations Board met stakingsbrekers. En het ergste zou kunnen gebeuren veel slechter.
Tijdens de Republikeinse Nationale Conventie (RNC) kregen afgevaardigden borden om mee te zwaaien met de eis “Massale Deportaties Nu.” Spreker na spreker gaf ten onrechte de schuld aan ongedocumenteerde immigranten die het land binnenkwamen met fentanyl en dus aan de epidemie van Amerikanen die sterven aan een overdosis fentanyl.
Er zijn, volgens een conservatieve schatting, 11 miljoen ongedocumenteerde immigranten in de Verenigde Staten. Zoals Radley Balko aangeeft, als Trump daadwerkelijk doorzet met “Mass Deportations Now”, en een serieuze poging doet om alle 11 miljoen op te pakken en te deporteren, is er geen mogelijk scenario dat niet op een autoritaire nachtmerrie lijkt. Het is zelfs aannemelijk dat Trump Steven Miller — de enige senior stafmedewerker die geen familielid is van Trump en die alle vier jaar van zijn eerste termijn heeft overleefd — de leiding over de operatie zou geven. En Miller heeft in interviews precies uitgelegd wat hij wil doen.
Zoals Balko schrijft:
Miller is van plan om de National Guard, de staats- en lokale politie, andere federale politiediensten zoals de DEA en ATF en indien nodig het leger in te schakelen. Millers deportatiemacht zou dan steden en buurten infiltreren, van deur tot deur en van bedrijf tot bedrijf op zoek naar illegale immigranten. Hij is van plan om de miljoenen immigranten die hij wil uitzetten, te huisvesten in tentenkampen langs de grens en ze vervolgens met militaire vliegtuigen terug te vervoeren naar hun landen van herkomst.
Als je dat combineert met Trumps voortdurende angstzaaierij over immigranten die zogenaamd rechtstreeks vanuit gevangenissen en gekkenhuizen naar de Amerikaanse grens worden gestuurd, en hoe sommigen van hen ‘geen mensen’ zijn, dan zou dit een nachtmerrie kunnen worden.
Iedereen die het niet wil weten, moet blij zijn dat Biden is afgehaakt. Hij zou vrijwel zeker hebben verloren. Maar dat betekent niet dat vicepresident Kamala Harris — of wie hem ook mag vervangen — zal winnen. Het vermogen om zinnen af te maken is een goede eerste stap. Maar de inhoud van die zinnen doet er nog steeds behoorlijk toe.
Zelfs voordat de omvang van Bidens cognitieve problemen duidelijk werd, heeft hij zijn herverkiezingskansen mogelijk al in de war geschopt door Netanyahu’s groteske aanval op de bevolking van Gaza te steunen. Hoe hij het ook had gedaan op het debatpodium, het zou heel moeilijk zijn geweest om je bijvoorbeeld voor te stellen dat Biden mijn thuisstaat Michigan zou winnen — een cruciale swing state en de thuisbasis van de grootste concentratie Arabisch-Amerikaanse kiezers in het land. Een andere genomineerde die niet zo geassocieerd wordt met die horror macht een verschil maken, vooral als ze duidelijk afwijken van Bidens beleid. Het is echter ook mogelijk dat de schade op dat punt al is aangericht.
Op het binnenlandse front was Biden wanhopig genoeg om in de laatste weken van zijn kandidatuur voorzichtige stappen in een positieve richting te zetten. Hij sprak bijvoorbeeld over het beëindigen van medische schulden en het eindelijk doorvoeren van broodnodige hervormingen van het Hooggerechtshof — een kwestie die was aangekaart door de “Squad” van linkse congresleden. Hij onthulde een plan om huurverhogingen effectief te beperken tot 5 procent, waardoor de belastingvoordelen van grote verhuurders afhankelijk werden van het naleven van deze limiet — hoewel hij in een veelzeggend moment de levering van deze aankondiging verprutste door de NAACP-conventie te vertellen dat hij de huurverhogingen zou beperken tot 55 dollar.
Deze stappen waren niet alleen het juiste om te doen, maar ook het bewijs dat sommige machtsmakelaars van de Democratische Partij correct begrijpen dat een kiesdistrict dat wanhopig hervormingen als deze wil, cruciaal kan zijn voor het winnen van de verkiezingen. Een kandidaat die minder snel “$55” zegt als hij “5 procent” bedoelt dan Biden macht de aantrekkingskracht van het cynische, reactionaire populisme van Trump en Vance kunnen afzwakken.
Kamala Harris is nu de favoriet voor de nominatie. Hoe moeilijk het ook is om te onthouden, ze beweerde ooit Medicare for All te steunen. In de loop van de campagne van 2020 stapte ze hiervan af in onhandige pogingen tot triangulatie, maar ze zou kunnen het idee opnieuw ter sprake brengen.
Trump en Vance leunen dit jaar zwaar op populistische retoriek. Vance’s toespraak op de Republikeinse Nationale Conventie ging over de pijn van gemeenschappen die verwoest zijn door de-industrialisatie, de huizencrisis, de opioïdencrisis en meer. Zinnen als “banen werden naar het buitenland gestuurd en onze kinderen werden naar de oorlog gestuurd” raken raak. Als het gaat om het ondersteunen van beleid dat Doen alles over deze problemen, het is allemaal gebakken lucht. Trump was een fel anti-Labour president, en Vance’s wetgevingsscorekaart van de AFL-CIO staat op 0 procent.
Maar het neppopulisme raakt aan de realiteit van het probleem, en die aantrekkingskracht kan niet worden ontkracht door te beweren dat alles in principe prima is en dat we alleen competente liberale technocraten nodig hebben om het staatsbestel verstandig te besturen.
Zelfs als Harris of een andere genomineerde een substantieel populistisch beleidsprogramma zou omarmen, zouden ze wel eens ten onder kunnen gaan. Te veel kiezers zouden het kunnen afdoen als lege verkiezingsretoriek. Harris in het bijzonder zou geen geloofwaardige boodschapper kunnen zijn. En met nog maar honderd dagen tot de verkiezingen is er misschien gewoon niet genoeg tijd om de verkiezingen effectief te herformuleren.
Maar nep-populisme wordt bestreden met beleid dat… Eigenlijk help gewone werknemers zou kunnen Geef Amerika en de wereld een kans om te voorkomen wat er ook maar op de loer ligt na een overwinning van Trump in november.
Bron: jacobin.com
