Het is niet elke dag dat a Jacobijn artikel bevindt zich in het centrum van de Australische politieke nieuwscyclus. Maar dat is precies wat er gebeurde op woensdag 21 juni, toen premier Anthony Albanese een recente bijdrage van Groenen-parlementslid Max Chandler-Mather over het Housing Australia Future Fund (HAFF) van Labour verkeerd voorstelde.
Volgens Albanese verklaarde Chandler-Mather dat de Groenen tegen het HAFF stemmen en “zich verzetten tegen 30.000 sociale en betaalbare woningen” in de hoop dat de resulterende huisvestingsstress een beweging tegen de regering zal aanwakkeren. Of, zoals de Albanezen samenvatten: “ze willen dat mensen in armoede blijven, zodat ze ertegen kunnen protesteren.”
Het enige probleem is dat Chandler-Mather het tegenovergestelde zei. Zoals hij en zijn collega’s van de Groenen hebben betoogd, is het probleem met het HAFF de ontoereikendheid ervan. Behalve dat het de huisvestingscrisis nauwelijks raakt, zal het, als het wetsvoorstel wordt aangenomen zonder een huurstop – zoals de Groenen eisen – miljoenen huurders veroordelen tot toenemende huurstress en armoede. Dit zou niet alleen verraad zijn, het zou ook de groeiende beweging achter een nationale huurstop demoraliseren.
De aanval van Albanezen is niet geland en de campagne van Labour lijkt een averechts effect te hebben gehad. Uit opiniepeilingen van deze week blijkt dat zijn goedkeuringspercentage is gedaald tot het laagste niveau sinds de verkiezingen van 2022, terwijl hij achter de Groenen-leider Adam Bandt staat onder de kiezers van achttien tot vijfendertig jaar. Inderdaad, 68 procent van alle kiezers vindt dat Labour niet genoeg doet om “betaalbare en veilige huren” te garanderen.
De verklaring hiervoor – evenals het succes van de Groenen – gaat echter dieper dan parlementaire grootsheid. Een jaar en twee maanden na de federale verkiezingen in Australië in 2022 is een wereldwijde economische crisis veranderd in een generatiecrisis. En dankzij de neoliberale orthodoxie van Labour is de reactie van Albanezen ernstig mislukt, waardoor zijn regering gedesoriënteerd en kwetsbaar is voor kritiek van links.
Uiteindelijk verliest Labour het politieke argument vanwege de ernst van de economische crisis. Hoewel het technisch gezien geen recessie is omdat de economische groei niet afneemt, stort de levensstandaard in. Het is redelijk om te zeggen dat de meesten van ons het soort “pocketbook depressie” ervaren dat Europeanen en Amerikanen ervoeren na bezuinigingen die werden doorgevoerd als reactie op de wereldwijde financiële crisis van 2008. Destijds hadden Australiërs het geluk dat deze gevolgen werden bespaard door de vooruitziende anti-bezuinigingsreactie van de Labour-regering van Kevin Rudd. Nu is ons geluk echter veranderd.
Het is een verhaal dat het best verteld wordt in statistieken. Sinds het juni-kwartaal van 2020 zijn de reële lonen met 7 procent gedaald, de grootste daling ooit gemeten. Dit wordt deels veroorzaakt door oncontroleerbare stijgingen van de kosten van essentiële artikelen. Gas is met 26 procent gestegen, terwijl elektriciteit, droge goederen, granen en zuivel met respectievelijk 15,5, 11, 12 en 15 procent zijn gestegen.
Betaalbaarheid van woningen is een bijzonder aandachtspunt van de crisis. De huren van appartementen in de hoofdstad zijn het afgelopen jaar zes keer sneller gestegen dan de lonen, terwijl de huren van huizen drie keer sneller zijn gestegen. Het gemiddelde aandeel van het beschikbare inkomen dat aan woonlasten wordt besteed, is nu 25,1 procent, tegen 16,7 procent in 2021. Al 20 procent van alle mensen die in New South Wales huren, leeft onder de armoedegrens.
En het gaat alleen maar erger worden. In mei zei gouverneur van de Reserve Bank Philip Lowe tegen de Senaatscommissie dat hij verwacht dat de huren de komende twaalf maanden met nog eens 10 procent zullen stijgen. Voor die Australiërs die het geluk hebben het huis te bezitten waarin ze wonen, wordt in september een “hypotheekafgrond” verwacht wanneer de voorwaarden voor leningen met een vaste rente aflopen. Dit zal naar verwachting de aflossingen van de gemiddelde huiseigenaar met $ 891 per maand verhogen.
Kortom, bijna iedereen die in Australië werkt, huurt of een hypotheek heeft, is armer dan vorig jaar – en tenzij er iets verandert, zullen ze steeds armer worden.
Voor jonge Australiërs is er een gevoel van versnellende achteruitgang van de beschaving die niet helemaal wordt weergegeven door de statistieken. Overal om ons heen zien we onze samenleving achteruitgaan. Iedereen onder de veertig kent vrienden en familieleden die hebben gekozen tussen het opvangen van huurverhogingen van honderden per maand of terug naar huis verhuizen. Het alternatief is couchsurfen – of erger. Tentsteden zijn begonnen zich te vormen in parken in de binnenstad, vol met bewoners die fulltime werken.
En bijna iedereen heeft moeten bezuinigen op avondjes uit of op eten wat we willen eten. Velen worden gedwongen te kiezen tussen het betalen van medicijnen of het betalen van huur. En zelfs degenen die relatief veilig zijn, hebben moeten bezuinigen op discretionaire uitgaven. Niemand is immuun en iedereen is enorm gestrest.
Labour heeft gereageerd door wat neerkomt op een bezuinigingsbegroting door te voeren en tegelijkertijd te beweren dat het resoluut actie onderneemt om de crisis aan te pakken. Het is in wezen een PR-strategie – en ook niet erg geavanceerd.
Deze PR-benadering komt neer op het doen van nieuwe uitgavenaankondigingen met groot klinkende dollarcijfers, terwijl men vertrouwt op de media om het beleid niet verder te analyseren.
Neem bijvoorbeeld de aankondiging van Labour dat het $ 4,9 miljard zal uitgeven aan het verhogen van de werkloosheidsuitkeringen van JobSeeker. Dit komt neer op $ 2,80 per dag. Evenzo zal de verhoging van de huurtoeslag door Labour $ 2,7 miljard kosten, wat resulteert in een stijging van $ 1,12 per dag. Een derde van de Australische huishoudens huurt zijn huis – zoals ze uit de eerste hand weten, is het een slechte dienst om het een pleister op een gebroken been te noemen.
Labour is ook oneerlijk geweest, in de hoop dat spin voldoende zal zijn om zijn fortuin te redden. De regering beweerde bijvoorbeeld dat het bulkfacturering zou besparen en de toegang tot gratis eerstelijnsgezondheidszorg zou herstellen, wat Australiërs als een recht beschouwen. In feite heeft het de stimulans voor bulkfacturering alleen maar verhoogd voor kinderen onder de zestien jaar, gepensioneerden en houders van een Commonwealth-concessiekaart. Dit sluit de overgrote meerderheid van de Australiërs uit, inclusief de werkende armen, waardoor het einde van de universele openbare gezondheidszorg effectief wordt geformaliseerd. Dit stelt Medicare ook bloot aan rechtse klachtenpolitiek door de wrok van de middenklasse te voeden dat belastinggeld wordt gebruikt om de gezondheidszorg te subsidiëren voor zogenaamd lui en arm.
Het voorgestelde Housing Australia Future Fund zou een belangrijk onderdeel zijn van deze show met rook en spiegels. Hoewel het slechts gegarandeerd $ 500 miljoen per jaar aan huisvesting zal betalen, probeerde Labour het HAFF om te zetten in $ 10 miljard aan financiering. In werkelijkheid is dat alleen het cijfer dat de regering op de beurs wilde gokken. Erger nog, volgens het oorspronkelijke voorstel van Labour, als de investering geld zou verliezen, zou het helemaal niet nodig zijn om geld uit te geven aan huisvesting. Als we afgaan op de prestaties van het bestaande Future Fund, dan was dat waarschijnlijk: vorig jaar verloor het fonds 1,2 procent, wat zou hebben betekend dat er geen geld was voor huisvesting. Bovendien zal het voorgestelde HAFF pas in 2025 beginnen uit te geven.
Labour beweerde ook dat het fonds de bouw van maximaal dertigduizend woningen zou kunnen financieren. Dit cijfer lijkt te zijn verzonnen, en dat was een luie leugen. Het veronderstelt dat een huis kan worden gebouwd voor $ 72.000, inclusief grondkosten. In geen enkele Australische hoofdstad is dit in de verste verte mogelijk.
Als gevolg van de campagne van de Groenen heeft Labour enkele kleine concessies gedaan, waarvan de belangrijkste $ 2 miljard aan onmiddellijke, directe financiering is. Maar zelfs dit zal het tekort aan sociale en betaalbare woningen, dat momenteel 640.000 woningen bedraagt ​​en naar verwachting de komende vijf jaar zal verergeren, niet kunnen omkeren.
Dit alles is een politieke keuze. Tijdens de ergste huisvestingscrisis sinds generaties zet Labour door met fase drie van de belastingverlagingen van Scott Morrison. Deze zullen de federale begroting de komende tien jaar 254 miljard dollar kosten, waarbij 80 procent van het voordeel naar de top 20 procent van de belastingbetalers gaat. Albanese heeft de regering ook opgesloten in het uitgeven van $ 368 miljard voor onderzeeërs voor nucleaire aanvallen in het kader van de AUKUS-deal.
Daarentegen zeggen de eigen huisvestingsexperts van de regering dat het 15 miljard dollar per jaar zou kosten om de huisvestingscrisis op te lossen. Labour zou zich dit gemakkelijk kunnen veroorloven als het daarvoor zou kiezen. In plaats daarvan probeert Labour de kiezers voor de gek te houden door te denken dat het actie onderneemt – en hoopt dat de regering hun woede zal vermijden.
De PR-strategie van Labour werkt niet. De VoogdHet Essential Report van deze week bevestigt dat 75 procent van de kiezers vindt dat Labour niet genoeg doet aan de kosten van levensonderhoud.
De voorstellen van de Groenen winnen daarentegen aan populariteit. Zo hebben parlementsleden van de Groenen campagne gevoerd voor een nationale huurstop van twee jaar, gevolgd door voortdurende huurplafonds. Als voorbeeld van hoe dit kan werken, kijken ze naar het Australian Capital Territory, waar de Labour-Green regering vanaf 2019 huurverhogingen beperkt tot 1,1 keer de klantprijsindex, of CPI, per jaar en vanaf april geen huisuitzettingen verbood dit jaar.
Als gevolg hiervan daalde de mediane huur in Canberra het afgelopen jaar met 1,9 procent. In tegenstelling tot de angstzaaierij van de federale overheid, hebben deze hervormingen verhuurders er niet toe aangezet hun huizen van de huurmarkt terug te trekken.
Labour heeft ook onwaarschijnlijk beweerd dat de federale regering niet de bevoegdheid heeft om een ​​nationale huurstop op te leggen. Vanaf het begin hebben de Groenen echter geëist dat de Albanezen via het nationale kabinet coördineren met de deelstaatregeringen – die allemaal door Labour worden gecontroleerd, met uitzondering van Tasmanië – om een ​​huurstop in te voeren, gevolgd door huurplafonds die in het hele land zijn geharmoniseerd. Deze voorstellen zijn logisch en populair omdat ze het leven van huurders wezenlijk zullen verbeteren. Dit betekent veel meer dan de valse hoop van Labour.
De woordvoerder van de Groenen, Chandler-Mather, heeft de Groenen inderdaad gepositioneerd als de partij die opkomt voor de belangen van huurders. Tot nu toe was zijn benadering een les in principiële, linkse massapolitiek.
Voordat het HAFF tot stemming kwam, maakten de Groenen duidelijk dat tenzij Labour instemde met directe uitgaven voor volkshuisvesting en een nationale huurstop, ze hun nummers in de Senaat zouden gebruiken om het te blokkeren. Ze ondersteunden hun standpunt door op de deur te kloppen bij Labour-kiezers om uit te leggen waarom het huisvestingsfonds ontoereikend is en om hun draagvlak op te bouwen bij het derde deel van het land dat huurt.
Ze wonnen het politieke argument. Uit opiniepeilingen bleek dat eind mei 60 procent van de kiezers de oproep van de Groenen voor een nationale huurstop steunde. Na maandenlang te hebben gezegd dat het “absurd” was om directe uitgaven voor huisvesting te eisen, vlak voordat het HAFF ter stemming kwam, kromp Labour in en beloofde onmiddellijk en direct $ 2 miljard uit te geven aan sociale huisvesting.
Vermoedelijk verwachtte Labour dat de Groenen de concessie als een overwinning zouden beleggen en de rekening zouden steunen. Toen de Groenen weigerden toe te geven, veroorzaakte dat Albanese ballistische tirade tijdens het vragenuur tegen Chandler-Mather. Maar de reactie van de premier was meer dan een niet-overtuigende verkeerde voorstelling van zaken van het standpunt van de Groenen – zijn blunder suggereert ook de zwakte van het standpunt van de regering. Daarom is het beste wat de Groenen op dit moment kunnen doen, weigeren met de ogen te knipperen en publieke druk blijven uitoefenen op de regering voor een nationale huurstop.
Sterker nog, zelfs commentatoren van de reguliere media beschouwen het nu als mogelijk dat we aan de vooravond staan ​​van een grote politieke verschuiving, waarbij huurders een groter kiesdistrict voor de Groenen vormen. Als deze voorspelling uitkomt, zal dat grotendeels te danken zijn aan de massapolitieke strategie die wordt verdedigd door Queensland Greens zoals Chandler-Mather.
Deze strategie werkt inderdaad omdat ze eisen op korte termijn, zoals een huurstop, ziet als onderdeel van wat Joanna Horton, lid van Brisbane Greens, een ‘brede, transformerende visie voor het veranderen van de samenleving’ heeft genoemd. Dit staat in schril contrast met de traditionele benadering van de Groenen om te moraliseren over vluchtelingen en de klimaatcrisis, een strategie waarbij de partij er herhaaldelijk niet in slaagde om verder te komen dan 10-15 procent van de stemmen.
Gecombineerd met massaal op de deur kloppen, dreigt het meer strijdlustige linkse programma van de Groenen huurders van de Labourpartij naar de Groenen te leiden. Het werkt omdat het duidelijk het leven van mensen zal verbeteren. En als alles wat Labour te bieden heeft bestaat uit spin, pesten en eindeloze huurverhogingen, maakt Albanese zich terecht zorgen.
Bron: jacobin.com
