Het is weer die tijd van het jaar. Republikeinen zijn niet tevreden met de economische pijn die Joe Biden en de Democraten het land al aandoen door de afbetalingen van studieleningen opnieuw op te starten, mensen van Medicaid af te zetten en het uitgebreide belastingkrediet in te trekken dat de kinderarmoede en voedselonzekerheid dramatisch terugdringt. Het is voor de Republikeinse partij niet genoeg dat Biden in mei al toegaf en ermee instemde de uitgaven te bezuinigen, het moeilijker te maken om voedselbonnen te krijgen en de financiering voor de IRS te verminderen om de belastingwet af te dwingen in ruil voor het niet sluiten van de regering.
Het is voorspelbaar dat de Republikeinen nog meer economische problemen willen veroorzaken voor degenen die het zich het minst kunnen veroorloven om dit te verdragen, en ze zijn bereid de regering te sluiten om ervoor te zorgen dat dat gebeurt. Een shutdown, die met de dag waarschijnlijker lijkt, zal niet alleen onmiddellijke pijn veroorzaken voor honderdduizenden federale werknemers en miljoenen mensen die afhankelijk zijn van overheidsdiensten – de Republikeinse Partij is ook vrijwel zeker niet bereid in te stemmen met een deal om de economie te behouden. De overheid blijft draaien tenzij er nog meer geld wordt bezuinigd op de toch al schamele sociale programma’s.
Een sterk pro-Donald Trump-fractie van de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden leidt de aanval en stemde recentelijk een routinematige motie weg die het mogelijk zou maken om de defensiekredieten voor het hele jaar door te laten gaan. Terwijl een paar van deze bemanningsleden zogenaamd ‘ontwaakte’ praktijken in het leger hebben veroordeeld, is het defensiebudget voor het grootste deel niet het echte doelwit. In plaats daarvan proberen ze concessies af te dwingen voordat de onderhandelingen zelfs maar beginnen, waarbij ze procedurele manoeuvres gebruiken om te voorkomen dat het Huis zaken doet, tenzij de Republikeinse leiding zich bij voorbaat tot nog strengere bezuinigingen verplicht – een voorstel dat de Democraten zeker zullen verwerpen.
Dezelfde kliek is een doorn in het oog van de Republikeinse voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Kevin McCarthy, voordat hij deze functie aanvaardde. Tegen de tijd dat een nieuwe congressessie officieel begint, is de verkiezing van de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden doorgaans een uitgemaakte zaak, maar dit jaar dwong de extreemrechtse Freedom Caucus vijftien stemmen af in een open sessie, waardoor McCarthy bij elke ronde meer concessies kreeg en McCarthy verder vernederde. Die ervaring liet bij veel (relatief) gematigde Republikeinen een slechte smaak achter in de mond. Gedeeltelijk als gevolg hiervan lijkt er enige tactische onenigheid te bestaan over de vraag of het verstandig is dat de Republikeinse Partij een nieuwe shutdown nastreeft.
Maar zoals vaak het geval is in Washington gaat het echte debat over de vraag of er nog meer moet worden bezuinigd, of dat er veel meer moet worden bezuinigd. In mei, nadat hij maandenlang had gezegd dat hij niet zou onderhandelen over het schuldenplafond, stemde Joe Biden in met een deal om te voorkomen dat de regering haar schulden niet zou kunnen afbetalen, in ruil voor diepe bezuinigingen. Destijds zeiden veel mensen (waaronder ikzelf) dat hij de Republikeinse partij twee happen uit de appel gaf. Dat wil zeggen: Biden stemde in mei in met een reeks bezuinigingen, maar dit was voorspelbaar niet gunstig voor de meest extreme vleugel van de Republikeinse Partij – het gaf hen eenvoudigweg een gunstiger terrein waarop ze meer bezuinigingen konden eisen.
Niemand lijkt te weten wat er daarna komt. Biden en de Democraten in het Huis van Afgevaardigden hebben geweigerd McCarthy een reddingslijn te geven door bijvoorbeeld met de meerderheid van de Republikeinen te stemmen voor het bevorderen van het Pentagon-wetsvoorstel of over andere procedurele kwesties. In plaats daarvan hebben de Democraten een ongebruikelijke eenheid getoond, waarbij elke Democraat in het Huis van Afgevaardigden tegen McCarthy heeft gestemd en de zogenaamde “gematigde” Republikeinen heeft laten zwemmen met de extreemrechtse haaien waar ze jarenlang hun maatjes naar hebben gegooid.
De vraag is hoe lang ze bereid zullen zijn de lijn vast te houden. De Democraten zullen uiteindelijk met McCarthy moeten onderhandelen, en indirect ook met de vleugel van zijn partij die hem momenteel verslindt. En net als in mei is er weinig bewijs dat Biden of de Democraten hebben nagedacht over hoe ze de haaien zelf kunnen speren als het moment daar is.
Of het nu gaat om het aanvaarden van een post-COVID-stimuleringspakket dat kleiner is dan nodig, het afzien van zijn pogingen om de studentenschuld kwijt te schelden, het de eerste keer toegeven aan Republikeinse dreigementen over het schuldenplafond, of het weer laten oplaaien van de kinderarmoede en de honger nadat ze waren opgeheven. Gehalveerd heeft Biden zijn routine onder de knie: hij zou willen dat hij iets kon doen, maar de Republikeinen (of soms de conservatieve Democratische senator Joe Manchin) hebben zijn handen gebonden.
Dat is tot op zekere hoogte waar, maar niet zo vaak als Biden zegt. Soms moet hij echt onderhandelen met de Republikeinen, en een uitzonderlijk zwakke leider als Kevin McCarthy maakt dat moeilijker. Maar net als bij het kwijtschelden van de studieschulden kan Biden genoeg doen om het ergste te voorkomen als het gaat om de dreigementen van de Republikeinen om de regering te sluiten.
Hoewel het nu te laat is, toen ze beide huizen van het Congres en het Witte Huis controleerden, hadden de Democraten óf het wettelijke schuldenplafond kunnen afschaffen (wat vrijwel geen enkel ander land ter wereld heeft) óf het op een cijfer kunnen zetten dat zo astronomisch hoog is dat het effectief schaft het af. Zelfs Bidens eigen minister van Financiën zegt dat het schuldenplafond niet zou mogen bestaan.
Misschien omdat ze zelf van het excuus houden om bezuinigingen op te leggen, hebben de Democraten het schuldenplafond niet afgeschaft toen ze de kans hadden. Maar Biden heeft nog steeds twee opties. De eerste is om meer geld te verdienen en dat te gebruiken om de schulden af te betalen, en de tweede is om de regering eenvoudigweg te bevelen de schulden te blijven betalen, waarbij een beroep wordt gedaan op de clausule van het Veertiende Amendement die stelt dat de schulden van de regering ‘niet in twijfel mogen worden getrokken’. Hoewel geen van deze tactieken eerder is uitgeprobeerd en daarom enig risico met zich meebrengt, zijn beide door talrijke geleerden bepleit, en niet alleen door degenen van links.
Op een gegeven moment moet het risico van het proberen van iets nieuws worden afgewogen tegen het risico van niets doen. Dat wil zeggen: het risico van acute pijn voor honderdduizenden overheidswerknemers die niet betaald krijgen, van langdurig lijden voor miljoenen mensen die getroffen zijn door de bezuinigingen die de Republikeinse partij uittreksels in ruil voor het zich verwaardigen om de overheid te laten functioneren, en van het schrijnende verlies van vertrouwen in de staat om zelfs zijn meest fundamentele functies uit te voeren.
Helaas lijkt het erop dat Bidens prioriteit vooral niet is om de boot op zijn kop te zetten. Laten we hopen dat de haaien hem toch niet omverwerpen.
Bron: jacobin.com
