1. Het gaat niet om verlangen; het gaat om macht.
Dat seksisme structureel is, betekent niet dat de schok van de afgelopen dagen niet reëel is. In de toespraak van Rubiales afgelopen vrijdag, waarin hij zijn gedrag verdedigde, sprak het hoofd van het Spaanse voetbal – het grootste culturele fenomeen van het land – over het hoofdkwartier van zijn federatie alsof het een fort was dat belegerd werd door ‘nepfeminisme’. Maar voor miljoenen verbaasde kijkers liet hij het meer lijken op een ongeventileerde kelder. Hij voerde aan dat er geen “verlangen” zat in de kus die hij gaf aan de WK-winnende speelster Jennifer Hermoso. Maar er was sprake van uitbuiting van een machtspositie. Het geweld van een superieur die een vrouwelijke werknemer een “klein kusje” “aanbiedt” – een speelster van een team waarvan de taak afhangt van de RSFF – past in een eeuwenoude wet van het patriarchaat: vrouwenlichamen zijn beschikbaar voor mannen.
2. Het is niet ‘alleen maar natuurlijk’.
In de Spaanse media gaat dit dispuut ook over de invloed van het feminisme in het algemeen. Net als de Thatcheristen van vroeger stelt Spaans rechts vandaag de dag ‘vrijheid’ tegenover de erkenning van structurele sociale ongelijkheden, die ‘communistisch’ worden genoemd. Voor dit politieke kamp hoeven mannen en vrouwen zich gewoon te gedragen ‘zoals ze altijd hebben gedaan’. Elk gesprek over sociale regels over interpersoonlijke relaties is slechts een vorm van inmenging van feministen, die de zaken ‘te ver’ doorvoeren. Dat is de politieke achtergrond van Rubiales’ beschrijving van zijn kus als “spontaan” – een van de belangrijkste excuses die de afgelopen dagen naar voren zijn gebracht. Iedereen die bezwaar maakt of ook maar de geringste opmerking maakt over wat hij heeft gedaan, zal worden behandeld als gedreven door wrok. Er wordt ons steeds verteld: “Dit is gewoon zoals we zijn.” Maar er is niets minder “spontaan” dan wat er al eeuwen aan de hand is.
3. Het veranderen van samenlevingen is een oneerlijk verdeelde last.
Het werk van feministische bewegingen is de sterkste motor van sociale transformatie in Spanje. De publieke consensus die de afgelopen dagen tot uiting is gekomen – dat een man een vrouw niet mag kussen zonder haar toestemming, en nog minder als hij macht heeft over haar werk – was een paar jaar geleden ondenkbaar. Toch is dit niet door magie of zonder conflict tot stand gekomen. De gendergelijkheid die reactionaire sectoren willen bestempelen als institutioneel dominant en zelfs conservatief – voor één keer denken ze dat zij de rebellen zijn – is bevorderd door de moed van duizenden vrouwen die hun schouder aan het stuur zetten van de vooruitgang in de richting van een eerlijker en vriendelijker beleid. maatschappij. En mannen moeten erkennen dat dit een last is die oneerlijk wordt verdeeld. In sportprogramma’s hebben we bevoorrechte presentatoren en ex-voetballers zien praten over de kus van Rubiales als een kwestie van het internationale imago van een land dat het WK van 2030 wil organiseren, in plaats van het te erkennen vanwege de seksistische daad die het is.
4. Het belang van collectieve, klassenbewuste actie.
Eén manier om dit verhaal in de toekomst te vertellen zal zijn dat een vrouw uit de arbeiderswijk Carabanchel in Madrid, in vakbondsactie samen met haar kameraden en met de steun van de sociale meerderheid, het hoofdkwartier van een macht opschudde die tot die tijd moment geloofde hij dat hij niet meer gestraft kon worden. Hermoso besloot op collectieve basis te handelen en te communiceren, waardoor het sociale karakter van wat er gebeurde werd versterkt en netwerken met anderen werden opgebouwd. Vanaf het begin verdedigde ze haar recht en bouwde ze een eenheid op die van cruciaal belang was voor dit geschil. Reactionaire stemmen proberen haar in diskrediet te brengen door te beweren dat ze niet onafhankelijk is – haar in de maling te nemen door haar af te schilderen als gemanipuleerd door de linkse Podemos-partij en vooral door de minister voor gelijkheid Irene Montero, die een sterke vooruitgang heeft geboekt in de strijd tegen gendergeweld en de politiek van haat. deze laatste vier jaar. Terwijl bijna elke partij in het Congres – inclusief de conservatieve Partido Popular, zo niet extreemrechtse Vox – Rubiales bekritiseerde, viel hij in zijn toespraak uitsluitend linkse leiders aan, in het bijzonder vrouwen in de regering als Montero, minister van Arbeid Yolanda Díaz en sociale media. minister van rechten Ione Belarra. Naast het feminisme heeft Hermoso gereageerd met klassenbewustzijn. Rubiales verontschuldigde zich alleen omdat hij zijn kruis vastpakte op het VIP-balkon, naast de koningin. Dat hij zich daarvoor meer schaamt dan zijn wangedrag jegens een werknemer illustreert alleen maar zijn classisme.
5. Niet alleen de behoeftigen zijn ontrouw.
Het zijn niet alleen de gebaren of het niet ‘weten hoe te handelen’. Merk op hoe vaak volmaakte vreemden tegen elkaar zeggen: ‘Geniet van je maaltijd.’ Sinds onheuglijke tijden wordt gezegd dat slechte manieren bijna hetzelfde zijn als tot de lagere klassen behoren. Zij zijn het, zo wordt ons verteld, die met volle mond praten, die niet in de rij staan in het openbaar vervoer, die hun grootmoeder beroven voor een dosis drugs of ruzie maken met een vriend voor tien euro. Fictie verheerlijkt de ontrouw in de hogere regionen van de samenleving, maar de werkelijkheid wil graag laten zien dat alles altijd nogal waardeloos is. De afgelopen dagen zagen we dat zowel de heren- als de damesteammanagers hun baas Rubiales een staande ovatie gaven, om hem de dag erna officieel te veroordelen toen ze zagen dat zijn schip was gezonken. Het hartelijke applaus dat de coach van het herenteam gaf toen Rubiales het “nepfeminisme” aan de kaak stelde als een “nationale plaag” zal hem nog lang als een stank blijven achtervolgen.
6. Vrouwenvoetbal reageert scherp op haatzaaiende uitlatingen.
Toen Rubiales vrijdag zijn interventie had afgerond, hadden we ons misschien afgevraagd wanneer een voetbalchef zou gaan spreken, aangezien wat we hadden gehoord eerder leek op een extreemrechtse bijeenkomst. De staande ovaties, vooral van de bondscoach van de heren, gaven het volledige beeld. Er was sprake van een dubbel soort valse neutraliteit. Eén daarvan is de morele superioriteit door te beweren dat het ergste wat een activiteit kan overkomen, is dat het ‘gepolitiseerd’ wordt. De andere, iedere keer dat iemand politieke privileges in twijfel trekt, benadrukt dat deze alleen maar natuurlijk zijn. Maar deze keer klonk hun gebrul meer als een doodsratel. Vrouwenvoetbal heeft bewezen een krachtig verzet te bieden, en zelfs een antifascistische barrière te vormen.
7. Je kunt niet zwijgen.
We zijn misschien getuige van het einde van een tijdperk, waarin het als vanzelfsprekend werd beschouwd dat voetballen je een vrijbrief gaf voor het negeren van wat er in de wereld om je heen gebeurde. De reden, zo werd verondersteld, is dat professionals veel te verliezen en weinig te winnen hadden door een standpunt in te nemen. Dit is beslist een utilitaire opvatting van menselijke empathie, gebaseerd op persoonlijke berekening. De overgrote meerderheid van de topvoetballers, die meer controle hebben over hun werk dan de rest van ons, gewone stervelingen, heeft een gouden kans gemist om een minimum aan solidariteit of bewustzijn van gelijkheid te tonen. Ze zagen niet in dat de brede publieke steun voor Hermoso betekende dat het niet zo riskant zou zijn geweest om hun eigen steun toe te voegen. De maatschappij begrijpt niet langer dat ze ervoor hebben gekozen om binnen te blijven en videogames te spelen of zich gewoon ‘op het veld te concentreren’, in plaats van publiekelijk hun vrouwelijke collega’s te steunen. Het is aan hen om hun connectie met de echte wereld te tonen, in ruil voor iets dat je niet van transferagenten kunt krijgen, maar misschien wel een dieper belang heeft: publieke bewondering.
8. Voetbal moet bij het programma passen.
Al meer dan een eeuw is voetbal een sport die de wereld heeft weerspiegeld en ons zelfs heeft geholpen deze te begrijpen. Toch wordt de sport ook al lang gekaapt door leiders die de sport schijnen te haten en deze steeds meer terzijde schuiven voor hun vrouwenhaat, racisme en geldcultus. Al tientallen jaren profiteert het van het feit dat het een planeet buiten de realiteit is, een eiland aan de rand van de democratie. Het belichaamt een soort popvoorrecht en dwingt kritische fans een onhoudbare tegenstelling te omarmen. Het beste dat het voetbal kan overkomen, om zichzelf niet te veroordelen tot een sombere hoek van de geschiedenis, is op zijn minst de ramen naar de buitenwereld te openen. Hoe kan een cultureel product relevant blijven als het achterloopt op de samenleving? Zijn voortbestaan hangt ervan af of hij uit zijn wolk naar beneden komt.
9. Een andere media-aanpak is mogelijk.
De traditionele sportpers heeft voetbal infantiliseerd. Het wordt gezien als een wonderkind dat alle andere sporten overschaduwt. De standaardmantra is dat alleen wat er op het veld gebeurt er toe doet: de valse controverses over scheidsrechters, of verdraaide of eenvoudigweg verzonnen geruchten over spelerstransfers. Dit is een letterlijke vorm van media-aandacht geweest, waarbij de sport werd opgesloten in een zeepbel van verbonden belangen tussen clubchefs, spelers en journalisten die beweren ‘politiek’ te vermijden. Het gebrek aan sociaal bewustzijn van de sportmedia is de afgelopen dagen duidelijk zichtbaar geworden, met hun onmiddellijke omarming van de RSFF-versie van de gebeurtenissen, gevolgd door een geleidelijke afschaffing van het onverdedigbare. Gelukkig zijn er verkooppunten zoals Opluchting – wat ons heeft herinnerd aan het belang van sportmedia die niet alleen sport begrijpen – Cadena SER of elDiario.es hebben aangetoond dat het mogelijk was om het beter te doen.
10. De staking biedt hoop in cynische tijden.
Heldendom, als het je wordt opgelegd, is onzin. Zo lezen we in de roman van Belén Gopegui de avondcommissie. Al deze gebeurtenissen hebben in de publieke opinie een reeks sensaties teweeggebracht die verkeerd zouden zijn om te romantiseren als ‘opwindend’. Deze wereldkampioen voetballers zullen niet blij zijn dat ze het beste moment van hun leven, dat van een droom die in vervulling ging, moesten ruilen voor deze strijd. Toen ruim een week geleden het laatste fluitsignaal klonk, hadden ze toch niet verwacht dat ze binnenkort zo’n verontwaardiging zouden voelen. Ze vormden toen al een team, maar ze zijn gedwongen dat te blijven om de moeilijkste tegenstander het hoofd te kunnen bieden. Hun teamwerk moet worden gekoesterd in een tijdperk van cynisme ten aanzien van collectieve doelen, dat een competitief individualisme bevordert dat ons liever alleen, moe en met neergeslagen ogen heeft. Deze vrouwen zijn samen opgestaan, gebruikmakend van de kracht van duizenden, met een vastberadenheid die alleen maar hoop kan verspreiden.
Bron: jacobin.com
