Een interessant neveneffect van het schrijven van een boek over vakbonden (zoals ik onlangs deed) is dat je je er meer van bewust wordt dat de boekenindustrie voor het grootste deel geen vakbonden heeft. Aan de ene kant: ja, net als elke andere branche! Aan de andere kant zijn er enkele flagrante redenen om te denken dat de boekenwereld – de hele uitgestrekte keten, van schrijven tot publiceren tot verkopen – te laat is voor zijn eigen grote golf van vakbondsvorming. Boekwerkers, verenigt u! Je hebt niets te verliezen behalve de merktassen die ze je geven in plaats van loonsverhoging.
In tegenstelling tot de conventionele wijsheid kan elk type werknemer, op elk type werkplek, op elk gebied, overtuigd worden om zich te organiseren. Het moeilijkste is om mensen te helpen begrijpen wat ze precies verliezen als ze geen vakbond hebben, en wat ze eraan kunnen doen. Dit proces van educatie en empowerment dat voorafgaat aan vakbondsacties kan min of meer moeilijk zijn, afhankelijk van hoe gemakkelijk werknemers kunnen worden misleid, geïntimideerd of omgekocht door het management. Om deze redenen zijn de mooiste plekjes voor het organiseren van vakbonden vaak ‘overgeschoolde, onderbetaalde werknemers’. Hm. . . Waar werken dit soort werknemers?
Jij kent de antwoorden. Deze werknemers, die mijn voormalige collega’s en ik bij Gawker vroeger de ‘creatieve onderklasse’ noemden, zijn in grote aantallen te vinden in de academische wereld, het hoger onderwijs, de journalistiek en de media, en in de hoog prestige, laagbetaalde wijken van de culturele wereld bij musea en andere instellingen. Met andere woorden: in veel van de bedrijfstakken die de afgelopen jaren koortsachtig vakbonden hebben georganiseerd. Over het algemeen gingen deze arbeiders naar school en kregen onderwijs zoals hen werd opgedragen – vaak op chique scholen, waardoor ze met grote schulden achterbleven – en ontdekten vervolgens dat ze, in tegenstelling tot al dat spul dat ze hadden gehoord over hard werken en de American Dream, hun opleiding vertaalde zich niet in een fatsoenlijk leven.
Deze fundamentele dynamiek, van het hoger onderwijs tot de media en de culturele wereld, is een soort Miracle-Gro geweest voor het organiseren van vakbonden – het enige waarvan deze arbeiders begrijpen dat het de machtsongelijkheid kan herschikken die hen in de problemen brengt.
De boekenwereld was echter een buitenbeentje. Schrijvers zelf zijn misschien wel via een vakbond gegaan toen ze op de campus waren of in de media werkten, maar de vaste werknemers in de boekenindustrie hebben dat meestal niet gedaan. Van de ‘Big Five’-uitgevers is alleen HarperCollins lid van een vakbond. (Mijn eigen uitgever, Hachette, niet.) Vorig jaar gingen de werknemers van HarperCollins ruim twee maanden in staking in een gevecht om de bescheiden eis van een minimumsalaris van $50.000 per jaar, wat je een goed beeld geeft van de traditionele situatie in de sector. lage lonen.
Door alle arbeidsopstanden van de afgelopen eeuw is de uitgeverij er grotendeels in geslaagd haar vermogen om haar eigen culturele cachet te benutten in stand te houden: een glamoureuze literaire droombaan in het oogverblindende New York City! – om pinda’s te betalen aan werknemers die er deel van willen uitmaken. Als je een vakbondsactie op gang brengt in een competitieve, sterk geconsolideerde sector als deze, loop je altijd het risico dat je wordt verstoten van de plek waar je je hele leven van hebt gedroomd om te werken. De bij een vakbond aangesloten werknemers van HarperCollins zitten daarom opgescheept met de heroïsche maar oneerlijke taak om de arbeidsnormen van de hele industrie op hun schouders te dragen.
Grote uitgevers zijn een opvallend doelwit voor vakbonden. Ze liggen ruwweg naast de media-industrie, waar de vakbonden nu al bijna tien jaar aan het feesten zijn, en aan de entertainmentindustrie, waar de vakbonden meer energie hebben dan ooit na een crisis. 2023 gekenmerkt door twee nationale stakingen. (Bovendien, Simon & Schuster, een van de Big Five, werd vorig jaar gekocht door een private-equityfirma, wat altijd en overal een knipperend rood waarschuwingsbord is voor werknemers om zich bij een vakbond aan te sluiten voordat de financiële aasgieren aanvallen.)
Naast het natuurlijke voordeel voor de werknemers, is de vakbondsorganisatie van uitgevers een belangrijk onderdeel van het langetermijnproject om het geheel te organiseren bevoorradingsketen van de Amerikaanse cultuur. Films, media, muziek, boeken – de dingen die, naast bommen, Amerika’s krachtigste mondiale exportproduct zijn – zouden allemaal vakbondsindustrieën moeten zijn. Anders zullen ze, zoals Hollywood bewijst, volledig worden verteerd door de macht van het kapitaal. Het is voor iedereen heel zinvol om uitgevers te helpen hun tegenhangers bij een vakbond in te halen in dit deel van de economie.
Het enige deel van de boekenindustrie dat zich serieus bij de vakbondsgolf heeft aangesloten, zijn de boekwinkels. Enkele van de grootste onafhankelijke boekwinkels van het land, zoals de Strand en Powell’s, zijn al lang lid van een vakbond – en nu, nu de Voogd meldden deze week arbeiders bij Barnes & Noble versnelt de plannen om zich bij hen aan te sluiten. Het afgelopen jaar hebben zes van de zeshonderd vestigingen van het bedrijf zich verenigd in een vakbond, ondanks de blatende bezwaren van de CEO. Vier van deze winkels, waaronder drie in New York City, hebben zich aangesloten bij de Retail Wholesale & Department Store Union (RWDSU) – een vakbond die geneigd is zich te richten op nieuwe organisatieinitiatieven, zoals blijkt uit de grote middelen die zij heeft besteed aan het binnenhalen van een vakbond in het Amazon-magazijn in Bessemer, Alabama.
De vakbondsinspanningen in Barnes & Noble gaat per winkel te werk, aldus communicatiedirecteur Chelsea Connor van RWDSU. De drie winkels in New York City zijn al zeven maanden in onderhandeling, maar het bedrijf heeft tot nu toe geweigerd hen toe te staan te onderhandelen over één enkel raamcontract voor alle winkels in de stad. Connor zegt dat de vakbond midden in een crisis zit“nationale organisatie-inspanning” bij Barnes & Noble, al wilde ze geen specifieke plannen bekendmaken.
Bij iedere actie van een vakbond bij een nationale keten is het makkelijk voor te stellen dat als de vakbond genoeg winkels kan organiseren, zij een combinatie van stakingen en negatieve PR kan gebruiken om het bedrijf te dwingen te onderhandelen over een nationaal contract, waardoor het werkleven van iedereen wordt verbeterd. van de medewerkers in één keer. Dit is inderdaad wat de Starbucks-vakbond lijkt te hebben bereikt, door een storm van vakbondsfraude te doorstaan om het bedrijf uit te putten en op tafel te krijgen. Naast de ruime inspanningen van de arbeiders en organisatoren zelf, werd de overwinning bij Starbucks mede mogelijk gemaakt door een bevriende regering-Biden, de National Labour Relations Board (NLRB), die Starbucks overspoelde met aanklachten wegens het overtreden van de arbeidswetten, en door vriendelijke politici als senator Bernie Sanders, die Starbucks-oprichter Howard Schultz voor het Congres sleepte om hem uit te schelden omdat hij een hypocriete klootzak was.
Een bedrijf als Barnes & Noble, wiens klanten waarschijnlijk gevoeliger dan gemiddeld zijn voor het idee dat ze een uitbuitend monster steunen, is kwetsbaar voor een Starbucks-achtige aanpak. Hoe meer winkels de RWDSU kan organiseren, hoe plausibeler een dergelijke strategie wordt.
Kijk met optimistische ogen naar de boekenindustrie en je zult de contouren kunnen zien van een door de vakbonden gevoed alternatief voor de slordige en leeglopende vermarkting van de cultuur waarin Amerikaanse bedrijven zich specialiseren. We kunnen de scholen die mensen leren schrijven verenigen, zodat zij kunnen nadenken zonder dat schulden hen verstikken. We kunnen de mediakanalen waar de schrijvers hun vak aanscherpen, verenigen, zodat ze hun schrijfdromen niet hoeven op te geven voordat deze beginnen. We kunnen de uitgeverijen in vakbonden verenigen, zodat de mensen die het eigenlijke werk doen, namelijk het produceren van de boeken, kunnen delen in de welvaart van de succesvolle auteurs (en de altijd succesvolle bedrijfsmanagers). We kunnen de boekhandels verenigen in vakbonden, zodat niemand die een rol speelt bij het bezorgen van boeken aan de lezers veroordeeld hoeft te worden tot een leven van deftige armoede. En dan kunnen we de boeken verkopen aan een bij een vakbond aangesloten Hollywood, waar scenarioschrijvers bij een vakbond er films van kunnen maken, bemand door bij een vakbond aangesloten acteurs, regisseurs en crews. Klinkt leuk, toch? We zijn al op pad. Het is gewoon een kwestie van onze vrienden in de boekenindustrie helpen de gaten op te vullen.
Of we kunnen kunstmatige intelligentie gewoon elk boek laten lezen dat ooit is geschreven en daar oneindige versies van laten produceren Schemering die direct kunnen worden omgezet in CGI-films onder toezicht van één enkele betaalde werknemer wiens taak het is om de winst rechtstreeks naar de beperkte partners van de private equity-firma te sturen. De keuze is aan ons!
Bron: jacobin.com
