Een paar minuten na 9.00 uur op maandagochtend belde Shawn Fain, president van United Auto Workers (UAW), Local 1700, waarvan ongeveer achtenzestighonderd leden werken in de Sterling Heights Assembly Plant (SHAP) van Stellantis in Sterling Heights, Michigan.
“Als we naar de cijfers keken, heeft Stellantis momenteel het minste geld op tafel bij de Grote Drie”, zei hij tegen de leiding van de lokale organisatie, die jarenlang een bolwerk van militante en hervormingsinspanningen binnen de vakbond is geweest. “Om 10.00 uur vragen we u om uw werknemers te laten staken.”
‘We zaten te wachten tot je het ons zou vertellen, het is tien uur’, antwoordde de stem aan de andere kant van de lijn.
“Red de Amerikaanse droom, want velen van ons hebben nachtmerries”, zei een medewerker van Sterling Heights Stellantis in een video die later die dag door de vakbond werd vrijgegeven. Hij sprak buiten de poorten van de fabriek, nadat hij net van zijn werk was weggelopen. ‘Geen geld, geen vrachtwagens’, scandeerden de arbeiders die de best verkochte RAM 1500-vrachtwagens van het bedrijf produceren terwijl ze langs de nieuw gevormde piketlijn liepen. Het was iets na 10.00 uur
In minder dan een uur had Stellantis zijn grootste en meest winstgevende fabriek verloren door de stand-up-staking van de UAW.
Vanochtend heeft de vakbond opnieuw toegeslagen. Deze keer was het doelwit de Arlington Assembly Plant van General Motors in Texas, de grootste en meest winstgevende fabriek van dat bedrijf. De stap kwam slechts enkele uren nadat GM over het derde kwartaal een winst van $3,5 miljard rapporteerde.
“Nog een recordkwartaal, nog een recordjaar”, zei Fain in een verklaring waarin hij de uitbreiding van de staking vandaag aankondigde. De vakbond merkte op dat “het aanbod van GM achterblijft bij dat van Ford, en stelt een loonstijging op twee niveaus voor, het zwakste 401(k)-bijdrageaanbod op tafel, een gebrekkige COLA [cost-of-living allowance]en andere tekortkomingen.”
In plaats van alle 150.000 werknemers van de Grote Drie (Stellantis, Ford en General Motors) tegelijkertijd hun baan te laten verlaten wanneer hun contracten op 15 september afliepen, heeft de UAW specifieke winkels opgeroepen om ‘op te staan en te staken’, waardoor voor een escalerende werkonderbreking in de loop van de tijd. (Het concept is een eerbetoon aan de baanbrekende sit-down-stakingen die de UAW voor het eerst hebben opgebouwd). Met de huidige escalatie zijn nu vijfenveertigduizend autoarbeiders in het hele land in staking, verspreid over acht assemblagefabrieken en achtendertig onderdelendistributiecentra in tweeëntwintig staten.
De tactiek is een soort guerrillaoorlog, een middel om druk uit te oefenen op de Grote Drie, die zich kwetsbaar voelen voor verdere escalatie, en tegelijkertijd de uitputting van het stakingsfonds van de vakbond te vertragen voor het geval de werkonderbreking voortduurt. Ik had aanvankelijk wat zorgen over de aanpak, omdat ik bang was dat het op de werkvloer houden van de meerderheid van de autowerknemers zonder contract de vakbond zou kunnen verdelen door stakers te isoleren (en degenen die wilden staken maar daartoe niet werden opgeroepen) boos te maken en de vakbonden te verzwakken. economische gevolgen voor de bedrijven.
Die nadelen bestaan nog steeds: sommige werknemers zijn al meer dan een maand in staking en vertrouwen op de stakingsuitkeringen van $500 per week van de vakbond om het hoofd boven water te houden, terwijl hun tegenhangers in andere fabrieken reguliere vakbondslonen blijven verdienen, een riskante dynamiek voor een organisatie die is opgebouwd op solidariteit – maar ze moeten worden gezien naast de voordelen van de strategie: werknemers die nog steeds op de werkvloer aanwezig zijn, hebben actie ondernomen om de staking te versterken, er zit nog genoeg geld in het stakingsfonds, en het cumulatieve effect heeft ertoe geleid dat alle drie de stakingen Bedrijven moeten hun aanbiedingen verhogen met verhogingen van 23 procent gedurende de looptijd van het vierjarige contract (een aanzienlijke verbetering ten opzichte van hun oorspronkelijke aanbiedingen, hoewel lang niet de door de vakbond gewenste 40 procent).
Daarnaast is er aanzienlijke, zij het ongelijke, beweging geweest op het gebied van een groot aantal andere prioriteiten: het herstel van de kosten van levensonderhoud (hoewel de formules die de bedrijven tot nu toe naar voren hebben gebracht nog steeds onvoldoende zijn in de ogen van de vakbond), een snelle omschakeling van uitzendkrachten tot een voltijdbaan, de afschaffing van verderfelijke lagen die na de Grote Recessie zijn ingevoerd, het recht om te staken vanwege de sluiting van fabrieken, en, in het geval van General Motors, het opvouwen van de huidige en toekomstige batterijfabrieken voor elektrische voertuigen (EV) naar de nationale markt. hoofdovereenkomst (hoewel nadat de UAW die laatste doorbraak had aangekondigd, die een grote overwinning vertegenwoordigt, GM weigerde deze te bevestigen, wat suggereert dat het geruzie aan de onderhandelingstafel nog steeds aan de gang is).
Maar een tijdje was zelfs de staande staking een routine geworden. De onderhandelingscomités van de UAW en de autofabrikanten onderhandelden de hele week aan de tafels, en op vrijdagochtend ging Fain live op Facebook om het lidmaatschap bij te werken. Tijdens zijn toespraak maakte hij bekend welke extra lokale werknemers binnen een paar uur zouden worden geselecteerd om hun baan neer te leggen als de bedrijven er niet in zouden slagen om volgens het onderhandelingsteam voldoende vooruitgang te boeken.
De uitzendingen van Fain werden routinematig uitgesteld, waarbij leden mopperden en grapjes maakten in de commentaren over mogelijke redenen voor zijn traagheid. Maar de oorzaak was paniek onder de werkgevers: autofabrikanten belden de vakbondsleiders kort voor de uitzendingen van vrijdagochtend met nieuwe voorstellen, in de hoop zichzelf te behoeden voor een escalatie die week.
Nu is de staking onvoorspelbaar geworden, waardoor bedrijven langzaam met voorstellen komen tot vlak voor de informele deadline van vrijdagochtend. Het eerste geval van de opschudding vond plaats op de avond van 11 oktober, toen Fain de grootste winkel van Ford, de Kentucky Truck Plant in Louisville, belde nadat het bedrijf met wat hij omschreef ‘precies hetzelfde aanbod bracht als ze ons twee weken lang hadden gebracht’. geleden.” Binnen enkele ogenblikken waren zevenentachtighonderd leden van Local 862, arbeiders die Ford Super Duty pick-ups, Ford Expeditions en Lincoln Navigators produceren, in staking.
Wat de escalatie van maandag in de Sterling Heights Assembly Plant betreft, is Stellantis niet blij. Een woordvoerder vertelde de Detroit Vrije Pers dat het bedrijf “verontwaardigd” is over de uitbreiding, die hen verraste; zij hadden op 19 oktober een nieuw voorstel aangeboden en stonden naar eigen zeggen te wachten op een loket van de bond. Maar de UAW zegt dat Stellantis het goedkoopste pakket aan economische voorstellen heeft – loonstijging, loon voor tijdelijke werknemers en de omschakeling naar voltijds werk, en COLA – ondanks dat het beschikt over de hoogste inkomsten en winsten van de Grote Drie, en dat zijn besluit om de Sterling te staken Heights Assembly Plant ging over de voorstellen als geheel.
Nu ook vijfduizend werknemers in de GM-fabriek in Arlington hun baan hebben opgezegd, betekent dit dat de meest winstgevende assemblagefabrieken van elk van de Grote Drie in staking zijn. Ford, nadat het vorige week de Kentucky Truck Plant had verloren, zal naar verwachting deze week ook zijn resultaten over het derde kwartaal rapporteren. JPMorgan schat dat de verliezen van het bedrijf tot nu toe na de staking ongeveer $145 miljoen bedragen, waarbij de verliezen in het vierde kwartaal naar verwachting zullen oplopen tot meer dan $500 miljoen bij elk bedrijf.
UAW-leden willen contracten, maar wel contracten die weerspiegelen wat ze verdienen. Als dat niet gebeurt, kunnen de bedrijven verwachten dat ze geld blijven wegvloeien. Zoals de vakbond het heeft verwoord: “recordwinsten, recordcontracten” (een slogan die zelfs Joe Biden, die in september met UAW-leden in de piketlijn stond, heeft herhaald). Totdat de arbeiders een dergelijk aanbod krijgen, weet niemand wanneer of waar ze de volgende keer zullen staken.
Bron: jacobin.com
