dacht Yasmine Joudeh ze ging bevallen. Het was 22 december, twee en een halve maand na het begin van de Israëlische oorlog tegen Gaza, en ze waagde zich naar een ziekenhuis tegen de achtergrond van hevig Israëlisch lucht- en artilleriebombardement. Het was anders dan alles wat ze tijdens haar vijf eerdere zwangerschappen had meegemaakt.
Toen ze het Al-Awda-ziekenhuis in het noordwestelijke deel van het Nuseirat-kamp in centraal Gaza bereikte, trof ze een ‘onbeschrijfelijk’ tafereel aan, zei ze.
“Het overtrof de tragedie. Het gebied werd aangevallen en vliegtuigen richtten zich op huizen en woongebouwen in de buurt”, vertelde Joudeh in een interview met The Intercept. “Het ziekenhuis ontving een constante stroom slachtoffers van de Israëlische bombardementen – zowel martelaren als gewonden. Ik voelde een overweldigend gevoel van angst. Mijn hart stond bijna stil van angst.”
De weeën van Joudeh bleken vals alarm te zijn, en ze keerde nog drie weken terug naar huis voordat haar zoon Arkan werd geboren. De verschrikkingen die ze heeft doorstaan tijdens het zoeken naar medische zorg tijdens de zwangerschap – en sinds de bevalling – zijn emblematisch voor de uitdagingen waarmee nieuwe moeders in Gaza worden geconfronteerd.
De Verenigde Naties schatten dat er ruim 50.000 zwangere vrouwen in Gaza zijn, en dat er dagelijks gemiddeld 180 van hen bevallen – in een gezondheidszorgsysteem dat op de rand van de afgrond staat. De nijpende situatie wordt verergerd door schaarste aan zowel voedsel als brandstof, gekoppeld aan onhygiënische levensomstandigheden en de meedogenloze aanval van Israëlische bombardementen.
Dr. Haya Hijazi, een verloskundige en gynaecoloog in het Emirati-ziekenhuis in de stad Rafah in het zuiden van Gaza, zei dat ze vóór de huidige oorlog ongeveer 100 tot 150 zwangere vrouwen per dag zouden zien. Dat aantal overschrijdt nu de 500, dankzij de enorme verplaatsing vanuit het noordelijke deel van de strook. “Gezien de verslechterende gezondheidstoestand als gevolg van Israëlische agressie en de beperkte beschikbaarheid van medische middelen,” zei Hijazi, “zijn we niet in staat om de noodzakelijke gezondheidszorg voor deze zwangere vrouwen te bieden.”
Om nog maar te zwijgen, zo voegde Hijazi eraan toe, van de vrouwen die zijn gestorven of hun baby’s hebben verloren terwijl ze ‘bevielen in tenten, opvangcentra of zelfs op straat en in auto’s.’
Yasmine Joudeh en haar kinderen.
Joudeh had net ging haar zevende zwangerschapsmaand in toen Hamas op 7 oktober Israël aanviel, wat leidde tot een genadeloze vergeldingsoorlog van Israël tegen inwoners van de Gazastrook. “Ik had nooit gedacht dat de Israëlische agressie zou voortduren tot ik beviel”, zei ze.
De oorlog belemmerde haar onmiddellijk de toegang tot prenatale zorg. Als gevolg van de voortdurende Israëlische bombardementen en een brandstoftekort dat het transport bemoeilijkte, vond Joudeh het onmogelijk om haar arts te blijven bezoeken, die als Russisch staatsburger Gaza al vroeg in de oorlog kon verlaten. Joudeh, die een bachelordiploma in medische analyse en voeding heeft, werd gedwongen haar eigen zorgverlener te worden. Ze controleerde thuis haar bloeddruk en zorgde voor een constante aanvoer van vitamines en calcium vanuit de apotheek.
Ze leefde in een staat van angst die niet alleen een impact had op haar geestelijke gezondheid, maar ook op het welzijn van de baby die in haar groeide. Eind november, tijdens een tijdelijke wapenstilstand in de strijd tussen Israël en Hamas, merkte ze een verschil op. “Toen de psychologische spanning afnam en de geluiden van de bombardementen ophielden, zag ik een opmerkelijke toename in de activiteit van de baby,” zei ze.
Net als de overgrote meerderheid van de 2,3 miljoen inwoners van Gaza werden Joudeh en haar familie uit hun huis verdreven. Nadat het Israëlische leger eind december inwoners van delen van Nuseirat opdracht had gegeven te evacueren, vertrokken ze naar het huis van haar ouders in de stad Deir al-Balah. “Het was een van de ergste dagen uit mijn leven”, zei ze. “Ik nam alleen het noodzakelijke mee en moest het huis verlaten waar mijn man, kinderen en ik zeventien jaar hebben gewoond, een plek vol herinneringen.”
Diezelfde dag stuurden haar weeën haar naar het Al-Awda-ziekenhuis. Zelfs nadat ze hoorde dat ze nog niet aan het bevallen was, bracht Joudeh daar de nacht door met haar moeder. Ze hadden geen manier om ‘s avonds thuis te komen en wachtten angstig tot de ochtend. Ze herinnert zich nog levendig wat ze daar zag. “Verbrande lijken, uiteengereten lichaamsdelen, moeders die intens jammerden toen ze hun kinderen verloren door Israëlische bombardementen. … De gebruikelijke tekenen van bevalling en bevalling werden overschaduwd door de enorme intensiteit van de terreur.”
Yasmine Joudeh’s zoon Arkan werd half januari geboren.
Drie weken laterToen Joudeh opnieuw last had van weeën, ging ze met haar moeder naar een privékliniek. Gaza had destijds te kampen met een communicatiestoring – Israëlische bombardementen hebben gedurende de oorlog regelmatig de internet- en telefoondiensten in de Gazastrook verstoord – en ze kon geen contact krijgen met haar echtgenoot Muhammad, die in Nuseirat was. “Dit had een aanzienlijke impact op mijn mentale toestand”, zei ze. “Ik had Mohammed aan mijn zijde nodig in deze uitdagende tijd.”
De kliniek was overweldigd. Er waren meerdere vrouwen aan het bevallen, en er was maar één arts die voor hen zorgde. Nadat Arkan was geboren, drong de dokter er bij Joudeh op aan naar huis terug te keren om ruimte te maken voor andere patiënten. Ze kon geen postnatale testen doen, laat staan rusten. En haar zoon moet nog door een arts worden gezien voor basisgegevens zoals lengte- en gewichtsmetingen en om zijn stoelgang te controleren. Zelfs als ze naar een ziekenhuis zou kunnen gaan, zegt Joudeh, maakt ze zich zorgen over het oplopen van een infectie “vanwege de overbevolkte omstandigheden van de ontheemde bevolking en het tekort aan sterilisatiemateriaal en schoonmaakmiddelen.”
De oorlog blijft een mentale tol eisen. Joudeh zei dat de stress het voor haar moeilijk heeft gemaakt om haar zoon consequent borstvoeding te geven. Tegelijkertijd heeft ze ook moeite om een formule te vinden die ze kan aanvullen, of zelfs om luiers van de juiste maat voor haar zoon te krijgen.
Hijazi, de gynaecoloog, zei dat “voortdurende Israëlische bombardementen en de uiterst uitdagende omstandigheden rond de bevalling in Gaza hebben geleid tot ernstige postpartumdepressie onder vrouwen.” Dat omvat een gebrek aan toegang tot levensbehoeften, zoals Joudeh ervaart, maar ook barre levensomstandigheden, vooral voor mensen die in tenten in de kou schuilen.
Terwijl Gaza wordt geconfronteerd met een ernstige voedselcrisis, die waarschijnlijk zal verergeren naarmate de Verenigde Staten en andere westerse landen de financiering van de hulporganisatie van de VN stopzetten, lijdt Joudeh onder een gebrek aan levensonderhoud. “Na de bevalling heb ik goede voeding nodig, maar de voedselschaarste overheerst”, zei ze. “Door mijn verslechterende mentale toestand heb ik nauwelijks meer zin om te eten.”
Bron: theintercept.com
