Stel je voor dat je in Sderot, Israël, bent en Hamas-raketten dichtbij je huis hoort landen. Je bent bang, je inventariseert onmiddellijk de locaties van je gezinsleden. Dan hoor je geweervuur. Schreeuwen. Je herkent een schreeuw. Een paar minuten later houd je het lijk van je dochter vast. Ze heeft het nog warm en dat zal nog een tijdje zo blijven, maar ze is dood. Een Hamas-kogel sneed haar ondersleutelbeenslagader door, en dat was dat. Je bidt hardop, in wezen zingend, om met haar van plaats te wisselen. Het werkt niet. Ze is dood. Je leeft. Je wil dood. Dat doe je niet.
Kun je iemand vermoorden om dit op te lossen? WHO? Waar zijn ze? Neemt u uw andere kinderen mee om dit te doen? Of regel je een oppas voor je andere kinderen, zodat je kunt proberen ze te vermoorden? Leeft je oppas nog? Als u de moordenaar van uw kind niet specifiek kunt doden, is er dan iemand anders die u wel zou kunnen vermoorden? Zou het af en toe een goed gevoel geven, zoals sporten of poepen? Zo ja, hoe lang zou het duren voordat het gevoel verdwijnt?
Als iemand mijn kind voor mijn ogen zou vermoorden, vermoed ik dat ik mijn best zou doen om hem of haar meteen terug te vermoorden. Ik zou niet gelijk hebben, maar mensen zouden het wel begrijpen. Dat gezegd hebbende, ben ik altijd tegen de doodstraf geweest, omdat deze fouten maakt en racistisch is in de uitvoering ervan. In de Verenigde Staten is aangetoond dat het herhaaldelijk onschuldige mensen doodt en dat het onevenredig wordt gebruikt tegen zwarte mensen. De staat zou ‘beter’ moeten zijn in het oplossen van problemen dan een gewelddadige rouwende vader, maar in het geval van de Verenigde Staten is dat heel vaak niet het geval.
De Israëlische regering verschilt op dit punt niet van de Amerikaanse regering. Ze lijken behoorlijk op elkaar – zelfs partners – in veel van de manieren waarop ze toezicht houden op andere landen en hun eigen burgers.
Ik voel zo’n verachtelijke nutteloosheid om dit te schrijven nu het Israëlische leger zijn plan heeft bekendgemaakt om effectieve genocide in Gaza te plegen. Het bevel aan de inwoners van Noord-Gaza om te evacueren is onmogelijk uit te voeren. Israël weet het, wij weten het. Kinderen in Gaza, waarvan de meesten geboren zijn nadat Hamas de macht heeft overgenomen, weten het. Deze kinderen zullen binnenkort sterven, net als hun leeftijdsgenoten die al zijn vermoord. Hun ledematen zullen van hun lichaam worden gescheurd. Ze zullen op straat leegbloeden. Kinderen die hun jongere broers en zussen vasthouden, zullen verpletterd worden door het puin en zullen rotten waar ze sterven.
Ik ben Amerikaan, maar ik woon in Groot-Brittannië, dus ik betaal belasting aan twee landen die deze genocide expliciet zullen steunen en bestraffen. Deze genocide zal worden uitgevoerd met Amerikaanse en Britse wapens.
Toen ik negen was, stierf mijn vriendelijke, gezellige buurman Barry aan leukemie. Zijn familie zat Shiva en wij sloten zich bij hen aan. Ik heb deze herinnering mijn hele leven bezocht en gekoesterd, en toen mijn eigen zoon vijf jaar geleden stierf aan hersenkanker, liet ik me erdoor leiden in de manier waarop we omgingen met de dagen na Henry’s dood. Barry’s nagedachtenis was inderdaad een spectaculaire zegen.
Toen ik dertig was, stierf de vader van mijn vriend Mahir, en daarna leidde Mahir mijn vrouw en ik royaal stap voor stap door de moslimrituelen van rouw en begrafenis, hoe hij aanwezig was en zijn vader waste en omhulde en hem vervolgens persoonlijk in de aarde begroef. . We waren opgetogen. Toen onze zoon stierf, moesten we een prachtig model van intimiteit volgen vanwege de liefde van een moslimzoon voor zijn vader.
Ik denk dat ik zeg dat joodse en islamitische geesten mij beter hebben geleid tijdens mijn tijd van grootste pijn dan de huidige presidenten, premiers en krantenbezitters ons vandaag de dag begeleiden.
Ze ontheiligen de nagedachtenis van de doden en de nog te vermoorden mensen.
Ik verwacht niet dat deze nieuwe geesten aardig voor ze zullen zijn.
Bron: jacobin.com
