Eind vorige maand schreef ik een stuk waarin ik uitlegde waarom sommige mensen zouden kunnen zeggen dat de economie onder Joe Biden niet zo goed is geweest. Voor linkse intellectuelen bieden Biden’s onvermogen om de arbeidsmarkt te hervormen (bijvoorbeeld door het aannemen van de PRO Act) en zijn onvermogen om de verzorgingsstaat te hervormen (bijvoorbeeld door het aannemen van Build Back Better) voldoende reden voor teleurstelling. Voor gewone mensen zorgden de afbouw van de COVID-welvaartsstaat en de inflatie ervoor dat de reële inkomens voor de meesten daalden.
Dit laatste punt over veranderingen in het reële inkomen heeft veel reacties opgeleverd.
Het meest voorkomende antwoord was dat mensen niet boos moesten worden, omdat ze zich moesten realiseren dat de verzorgingsstaat van COVID altijd tijdelijk zou zijn en dat de inflatie ofwel buiten de controle van Biden lag, ofwel een risico was dat de moeite waard was om te nemen als onderdeel van het garanderen van voldoende totale economie. vraag. Deze reactie heeft misschien enige verdienste, maar “mensen moeten meer begrijpen waarom hun economische omstandigheden verslechteren” is iets anders dan “de economische omstandigheden van mensen zijn niet verslechterd”, wat het argument is dat zovelen tot nu toe hebben verzonnen.
Een ander antwoord dat ik kreeg was dat ik de analyse moest verbreden tot buiten de inflatiegecorrigeerde inkomens en specifiek dat ik naar rijkdom moest kijken. Dit is een terecht punt. Het inkomen zoals gemeten in het Huidig Bevolkingsonderzoek is niet de enige grootheid die relevant is voor het financiële welzijn. Het feit dat tien miljoen mensen van Medicaid zijn afgezet als onderdeel van de afbouw van de COVID-welvaartsstaat wordt bijvoorbeeld niet goed weergegeven in de bovenstaande grafiek, maar is zeker niet geweldig voor degenen die er last van hebben.
Degenen die over rijkdom praten, verwijzen vaak naar de Survey of Consumer Finances uit 2022, die de afgelopen maanden is gepubliceerd en veel aandacht heeft gekregen, vooral over de variant ‘alles is geweldig’. Het probleem met deze dekking is dat de SCF eens in de drie jaar wordt uitgevoerd. Dit betekent dat je met de gegevens in het beste geval alleen 2022 met 2019 kunt vergelijken.
Tussen 2019 en 2022 is de welvaart toegenomen (meer daarover hieronder), maar het is mogelijk dat dit komt doordat de welvaart in 2020 en 2021 sterk is toegenomen, terwijl deze in 2022 en recenter is gedaald. Dit is tenslotte wat er met het inkomen is gebeurd. Als dat ook is wat er met rijkdom is gebeurd, dan is het begrijpelijk dat mensen misschien een beetje teleurgesteld zijn over hun zeer recente ervaringen met de economie.
Eén indicatie dat zoiets is gebeurd met rijkdom, wat vooral relevant is voor de dagelijkse financiën, komt uit bankrekeninggegevens die zijn gepubliceerd door JP Morgan.
In deze gegevens zien we de saldi op betaal- en spaarrekeningen stijgen in lijn met de COVID-welvaartsstaat (EIP verwijst naar de stimuleringscontroles). Ze bereikten hun hoogste niveau begin 2021 en zijn sindsdien gestaag gedaald. Eerlijk of niet, als u uw kassaldo met 40 procent ziet dalen terwijl de inkomens worden opgeschrikt door bezuinigingen op de sociale voorzieningen en inflatie, kunt u ontevreden worden over uw persoonlijke financiën.
Als het om de SCF-gegevens gaat, zijn de zaken niet zo duidelijk als ze op het eerste gezicht lijken. Tussen 2019 en 2022 is de gemiddelde rijkdom van het gemiddelde kwintiel met $54.406 gestegen.
In de SCF zijn er tweeënveertig verschillende categorieën activa en passiva die deel uitmaken van het nettovermogen van een gezin. Gedurende deze periode stegen de bezittingen van het gemiddelde kwintiel met $72.075 (132 procent van de stijging van het nettovermogen), terwijl de schulden met $17.699 stegen (-32 procent van de stijging van het nettovermogen).
Er zijn een aantal manieren waarop je deze verschillende categorieën kunt opsplitsen, maar hoe je het ook doet, het verhaal is hetzelfde: de welvaartsgroei wordt voor het overgrote deel veroorzaakt door de inflatie van gebruikte huizen en gebruikte auto’s. Gedurende deze periode is de gemiddelde waarde van hoofdwoningen voor het gemiddelde kwintiel met $ 47.459 gestegen. De gemiddelde waarde van voertuigen steeg met $ 6.358. Samen waren de groei van de hoofdwoningen en de autowaarde gelijk aan 99 procent van de stijging van het nettovermogen van het gemiddelde kwintiel.
Natuurlijk gaan hoofdwoningen en voertuigen vaak gepaard met gedekte schulden. Als we hiermee rekening houden, zien we dat het eigen vermogen van de eerste woning en het vermogen van voertuigen verantwoordelijk zijn voor $40.194 (of 74 procent) van de groei van het gemiddelde vermogen van het kwintiel.
Deze bevinding komt overeen met prijsindexen waaruit blijkt dat de prijzen voor gebruikte huizen en gebruikte auto’s tussen 2019 en 2022 met ruim 40 procent zijn gestegen.
De prijsstijgingen voor gebruikte auto’s en gebruikte huizen zijn echte veranderingen in het vermogen, maar zijn ook van beperkt nut voor gewone mensen die hun huis en auto nodig hebben om hun leven te kunnen leiden. Mensen die een tweede huis en een tweede auto hebben, zouden deze bezittingen kunnen verkopen om te profiteren van de kapitaalwinsten uit de inflatie. Maar dat is niet iets wat niet-rijke mensen doorgaans hebben.
De stijging van de huizen- en autoprijzen is duidelijk slecht voor mensen die hun eerste huis willen kopen of hun versleten auto willen vervangen.
Huidige huiseigenaren die van huis willen veranderen, zullen gemiddeld merken dat de inflatie van de huizenprijzen een flop is, maar dat de hogere rente betekent dat ze, zelfs als ze naar een identiek huis overstappen, met veel hogere maandelijkse hypotheeklasten te maken zullen krijgen.
Stijgingen van de huizenprijzen kunnen soms ter plekke worden bereikt via zaken als leningen met overwaarde of kredietlijnen voor overwaarde. Maar nu de rente voor deze financiële producten inmiddels boven de 9 procent ligt, is het op deze manier aanboren van de huizenwaarde voor consumptie niet meer zo haalbaar als het ooit was.
De vermogensstatistieken wijzen dus niet echt op een enorme verbetering van de financiële omstandigheden van gewone mensen. Dit geldt vooral als we kijken naar indicatoren van de afgelopen paar jaar, waaruit blijkt dat zaken als kassaldi snel afnemen.
Bron: jacobin.com
