Israël en zijn verdedigers beweren dat de bombardementencampagne en de grondinvasie van Gaza gaan over het ‘vernietigen van Hamas’. Maar dit is niet de eerste keer dat Israël een dergelijke campagne voert; de geschiedenis van de zionistische staat is er één van permanente oorlog tegen de Palestijnen. Israël pleegde talloze aanvallen op de Palestijnen ruim vóór de vorming van Hamas in 1987.
Tijdens de Nakba van 1948 dat Israël stichtte – een proces van etnische zuivering en genocide dat 1 miljoen Palestijnen dwong te vluchten naar de Westelijke Jordaanoever en Gaza, evenals naar de aangrenzende Arabische landen, zoals Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte – zouden de zionistische paramilitairen voorkomen dat de barbaarsheid van een nieuwe Holocaust plaatsvindt.
Zionistische leiders waarschuwden voor een tweede Holocaust, gepleegd door Palestijnen (die zichzelf verdedigden tegen de koloniserende krachten), en zionistische milities kregen van hun superieuren de opdracht om Palestijnse dorpelingen met nazi’s te vergelijken. “[T]Dit was een opzettelijke PR-truc om ervoor te zorgen dat Joodse soldaten drie jaar na de Holocaust de moed niet zouden verliezen als ze de opdracht kregen andere mensen te zuiveren, doden en vernietigen”, schrijft de in Israël geboren historicus Ilan Pappé in De etnische zuivering van Palestina.
In de aanloop naar de Israëlische oorlog van 1967 tegen de gecombineerde legers van Egypte, Jordanië en Syrië werden de Arabische staten gepresenteerd als een bedreiging voor de veiligheid van de Israëlische grenzen – een existentiële crisis die zou culmineren in het feit dat de Israëlische Joden ‘in de gevangenis zouden worden gedreven’. zee”.
De realiteit was dat het Israëlische establishment altijd had geweigerd de grenzen te accepteren die eind 1948 waren vastgesteld (de ‘Groene Lijn’ of de ‘grenzen van 1967’ zoals ze nu bekend staan). Het Israëlische establishment lokte hun Arabische buren uit tot een oorlog waarvan ze wisten dat Israël die zou winnen – waardoor ze dekking kregen voor verdere expansie en nog meer Palestijnen uit hun land werden verdreven – waarbij ze hun gecombineerde legers in zes dagen versloegen.
Gedurende deze tijd veroverde Israël de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, de Gazastrook, de Syrische Golanhoogvlakte en de Sinaï-woestijn tot aan het Suezkanaal. Ze dwongen ook nog eens 325.000 van de 900.000 Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever om naar Jordanië te vluchten.
Gedurende de jaren zeventig was ‘het verdedigen van Israël tegen terrorisme’ de belangrijkste rechtvaardiging die werd gegeven voor een hele reeks wreedheden begaan in de Westelijke Jordaanoever, Gaza en de Palestijnse vluchtelingenkampen in de omringende landen, zoals Jordanië en Libanon, waar de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) PLO) en grote delen van de Palestijnse diaspora bevonden zich.
Vóór Hamas was de PLO het verklaarde doelwit van deze campagnes tegen ‘terrorisme’ vanwege haar inzet voor de gewapende strijd om Palestina te bevrijden. Ondertussen werd de Palestijnse Moslimbroederschap (de voorganger van Hamas) door het Israëlische establishment gepromoot als een gematigd alternatief voor de PLO.
Tijdens de Jordaanse burgeroorlog van 1970-71 voorzag Israël de Jordaanse strijdkrachten van munitie en andere voorraden die werden gebruikt om meer dan 3.000 Palestijnen in de vluchtelingenkampen af te slachten onder het voorwendsel van strijd tegen de PLO.
Tijdens de Libanese burgeroorlog viel het Israëlische leger Libanon verschillende keren binnen in campagnes die volgens het rapport bedoeld waren om de PLO uit te roeien. De derde invasie in 1982 omvatte de grootschalige vernietiging van West-Beiroet, waarbij 19.000 Libanezen en Palestijnen werden gedood en meer dan 30.000 burgers gewond raakten. Dit omvatte onder meer de massamoord op tussen de 3.000 en 3.500 Palestijnen in het vluchtelingenkamp Sabra en Shatila, uitgevoerd door de Libanese Falange (een fascistische paramilitaire organisatie) onder toezicht van het Israëlische leger.
Dan is er nog de veronderstelde toewijding van Israël aan “vrede” vanaf het begin van de jaren negentig tot nu. Bij het “vredesproces” was de PLO betrokken afstand doen zijn inzet voor de gewapende strijd om Palestina te bevrijden in ruil voor een Palestijnse ministaat in de bezette gebieden. In werkelijkheid was het vredesproces een voortzetting van oorlog en bezetting met andere middelen.
Gedurende deze tijd heeft Israël een permanente belegering tegen Gaza en gebruikte het voorwendsel van de vergeldingsacties van Hamas om herhaalde offensieven tegen de enclave uit te voeren. Israël breidde ook de illegale nederzettingen in het land uit bezette Westelijke Jordaanoever in een slow-motion oorlog van landonteigening en etnische zuivering. De invasie van Gaza en de toename van de terreur in de Westoever zijn een versnelling van deze processen van etnische zuivering en onteigening onder de dekmantel van “het vernietigen van Hamas”.
Israël heeft veel verschillende namen gehad voor de doelwitten van zijn campagnes: aanhangers van de Holocaust, terroristen, de PLO, Hamas. Maar er is altijd maar één doelwit geweest: de hele Palestijnse samenleving.
Bron: redflag.org.au
