De Californische senator Dianne Feinstein is gisteren op negentigjarige leeftijd overleden, en de reguliere media haasten zich om haar te loven. Ze verdient erkenning – en het hoeft geen betoog dat de dood van Feinstein triest is voor haar naasten – maar de lofzangen missen haar werkelijke betekenis. Feinstein, gevierd als een ‘pragmaticus’, heeft er in feite toe bijgedragen dat de Democratische Partij opnieuw werd omgevormd tot een politiek voertuig voor het zeer rijke, en daarmee samenhangende, militair-industriële complex.
Politiek beschrijft het burgemeesterschap van Feinstein in San Francisco, van 1978 tot 1988, als een van ‘genezing’. Hoewel het waar is dat ze in een gekke periode aan de macht kwam – in 1978 werd de toenmalige majoor van San Francisco, George Moscone, samen met supervisor Harvey Milk vermoord door collega-supervisor Dan White – veroorzaakte haar ambtstermijn alleen maar meer verwoesting in de onrustige stad. Zoals de linkse journalist Larry Bensky uit de Bay Area heeft geschreven, behartigde ze plichtsgetrouw de belangen van de rijken, waardoor met name de vastgoedsector ‘30 miljoen zielloze vierkante meter’ aan kantoorgebouwen in de binnenstad kon toevoegen, terwijl ze de behoeften en buurten van de arbeidersklasse verwaarloosde. .
De New York TimesIn haar overlijdensbericht wordt haar “een stoere campagnevoerder die soms conservatieve standpunten innam” genoemd. Zelfs de linkse Moeder Jones – die vernoemd is naar, nou ja, Moeder Jones! – stapte in op de herdenkingsdocumentwaarbij Feinstein een ‘baanbrekende democraat’ werd genoemd en hun eigen artikel uit 2017 over de senator citeerde, waarin haar vriendin Orville Schell haar citeerde en haar ‘het laatste bastion van bruggenbouw in de Senaat’ noemde.
Wat het establishment zo leuk vond aan Feinstein blijkt duidelijk uit deze overlijdensberichten: ze verzette zich tegen wat de elites beschouwen als de excessen van links. Eerder in de Raad van Toezicht van San Francisco Roe tegen Wadevoerde ze zware straffen uit tegen illegale abortusaanbieders, en in een interview in 2022 met New York Rebecca Traister van het tijdschrift, ze leek in het geheel geen spijt te hebben van haar daden. Als senator steunde ze op catastrofale wijze de oorlogen in Irak en Afghanistan. Nog gruwelijker was dat haar man, Richard Blum, aanzienlijke investeringen had gedaan in de wapenindustrie, wat betekende dat Feinstein persoonlijk profiteerde van de oorlogen die zij steunde – en dus van de dood van honderdduizenden Irakezen, Afghanen en Amerikanen.
Vanaf 2015 gaf de beweging rond Bernie Sanders het centrisme van Feinstein een nieuw belang voor de heersende klasse. Zoals de Washingtonpost om het zo te zeggen: “ze hield het centrum van de Democratische Partij vast terwijl deze zich snel naar links bewoog.” Ze was een leidende stem die er bij Sanders op aandrong zich terug te trekken uit de presidentiële voorverkiezingen van 2016, en maakte zich voorafgaand aan de Democratische Conventie van 2016 publiekelijk zorgen dat zijn aanhangers rellen en chaos zouden ontketenen, in een herhaling van 1968. (Veel democratische elites geloven dat Richard Nixon de verkiezingen heeft gewonnen). presidentschap dat jaar gedeeltelijk vanwege de gewelddadige confrontaties op televisie tussen de politie en anti-oorlogsdemonstranten op de Democratische Conventie. Een door de overheid gesteunde studie legde later de schuld voor het grootste deel van het geweld bij de politie, maar dat had geen invloed op het verhaal: de liberalen gaven de schuld aan links voor de chaos en voor de verkiezing van Nixon in de afgelopen vijftig jaar.)
De afgelopen jaren nam Feinsteins rol als centristische discipline de vorm aan, misschien wel het meest opvallend, van het brengen van enorme neerbuigendheid in het klimaatdebat. Toen een groep kinderen in 2019 het kantoor van Feinstein bezocht als onderdeel van een delegatie van de Sunrise Movement, de progressieve klimaatgroep, en eiste dat de senator de Green New Deal zou steunen, de verregaande blauwdruk voor het koolstofvrij maken van de economie, verdedigd door de democratisch socialist Alexandria Ocasio-Cortez , had Feinstein de meest botte betuttelende reactie. ‘Je kunt dat teruggeven aan degene die je hierheen heeft gestuurd,’ merkte ze op, waarmee ze impliceerde dat de jongeren op zichzelf geen politieke actoren waren. Toen ze hoorde dat een van de activisten zestien was, stuurde ze haar nog steeds bruusk weg: ‘Je hebt niet op mij gestemd.’ Even innemend vertelde de senator de jongeren: ‘Ik doe dit al dertig jaar. Ik weet wat ik doe.’ De uitwisseling ging viraal en diende om veel jonge mensen voor te lichten over de verdorven onverschilligheid van de Senaat – en de leiding van de Democratische Partij – ten opzichte van de zeer reële dreiging die de klimaatverandering voor hun toekomst vormt.
In wat een passend coda leek voor een carrière die werd besteed aan het dienen van de geldklasse, weigerde Feinstein ondanks de gevolgen haar zetel in de Senaat tot het einde toe op te geven. Omdat ze niet langer betrouwbaar kon verschijnen, werd Feinstein een obstakel voor het bevestigen van de gerechtelijke genomineerden van president Biden en het tegengaan van het conservatieve project van het stapelen van de rechterlijke macht. Haar afwezigheid veroorzaakte ook de mislukking van Biden’s poging om de vervuiling door zware vrachtwagens tegen te gaan, een maatregel die de komende decennia naar schatting 18.000 kinderen zou hebben gered van het ontwikkelen van astma.
Feinstein verdient de eer dat hij zich op bepaalde kwesties heeft ontwikkeld, zoals alle politici zouden moeten doen. Zoals de meeste centristische democraten was ze aanvankelijk tegen het homohuwelijk, maar uiteindelijk steunde ze het. Ze veranderde van gedachten over de doodstraf en verwierp deze uiteindelijk. In een van haar meer dramatische en betekenisvolle omkeringen veranderde ze van een enthousiaste voorstander van de oorlog tegen terreurmaatregelen van George Bush na 11 september in een van hun machtigste critici; als voorzitter van de inlichtingencommissie van de Senaat hield ze toezicht op een rapport uit 2014 over de gruwelijke marteltechnieken van de CIA, en de regering-Obama waardeerde haar eerlijkheid niet.
Die momenten waren bewonderenswaardig, maar Feinstein zou veel meer herinnerd moeten worden vanwege haar trouwe pleidooi tegen links en voor het vertegenwoordigen van de slechtst gefinancierde belangen van het land. Laten we hopen dat haar overlijden achteraf gezien zal worden gezien als onderdeel van de ondergang van de centristische, plutocratische politiek die zij omarmde, waarin socialisten en jonge klimaatactivisten louter irriterende stoffen zijn en oorlog slechts een goede investeringsmogelijkheid is.
Bron: jacobin.com
